علی کاوه (سردبیر بخش ایران و خبرنگار اهواز):
چقدر اینجور صحبت کردن رو دوست دارم. نه نیازی هست نگران قواعد نگارشی بازی، نه الگوریتم خاصی دارد. یک گپ دوستانه است. به هر حال عید است دیگر. آدم خوشحال است که یکسال جدید آغاز می شود. سالی که می تواند پر از خوبی باشد و خالی از شکست و بدی. سالی باشد که مقدمه ای شود برای برنامه ریزی. که دیگر در جام جهانی چهارم نشویم. آرزویمان قهرمانی در آسیا نباشد، بلکه هدفی دست یافتنی ما باشد. سالی باشد که به هر بهانه ای به هم بد و بیراه نگوییم. به صفحات شخصی این و آن لشکر نکشیم و فرهنگمان را در چشم کسی که از او بدمان می آید فرو نکنیم و خلاصه با هم دوست باشیم و دست بندازیم رو شونه های هم...
سالی که گذشت پر بود از کشمکش. اگر نگوییم پسرفت کردیم، اما قاطعانه اقرار کنیم پیشرفت هم نکردیم. سالی بود پر از بحث و جدل. بین کیروشی پور ها و اجنبی پرست ها باسینه چاکان حفظ سرمایه ملی. آخرش هم که مصادف شد با رفتن کیروش تا خیلی ها بگن آخیش که از شرش خلاص شدیم. سال بد سرباز فراری ها. سال بد سرخابی ها، سال کاسه گدایی دست گرفتن تیم هایی که به زور دولتی ماندند و سال خون دل خوردن هوادار و هوادار و هوادار و آن جمله معروف و کلیشه ای "کی فوتبال ایران رو میبینه"
اما تا به حال کدام نفر از ما یک کاغذ و قلم برداشتیم؟ در همین ساعات پایانی از خودمان بپرسیم که به کجا رسیدیم. چه به دست آوردیم و از این هزار و سیصد و نود و اِن (N) لعنتی چه می خواهیم. که یک سال دیگر همین موقع اگر به چیزی که خواستیم رسیدیم، به دنبال اهداف بعدی باشیم و اگر نرسیدیم کُمِیتِ لنگمان را بفرستیم تعمیر شود. مشکل دقیقا همین جاست. خودِ خودِ ما.
من در برگ آخر امسالم می نویسم: سال نود و سه برای من با سگ دو زدن برای یک دانه موسِ ناقابل تموم شد. که بتونم کامپیوتر رو روشن کنم و این مطلب رو بنویسم.همه جا تعطیل است. لپ تاپ نداریم دیگر. بیکلاسِ بیکلاسیم. یا حق
علیرضا کردی (نویسنده و خبرنگار تهران):
سال 93 هم با تمام فراز و نشیبهای که برای همه ما و البته فوتبال کشورمان داشت، به پایان رسید، در این سال باز هم برداشت ما از موفقیتها و شادی های مستطیل سبز، چیزی در حد صفر بود و تنها دل خوشی ما مقاومت 90 دقیقه ای تیم ملی در برابر آرژانتین و البته کام بکهای رویایی در دیدار بی سرانجام مقابل عراق شد، از تیم ملی امید و میدان بازی های آسیایی هم حرفی نزنیم که حتی یادآوری اتفاقات باورنکردنی اش، در این شبهای شیرین سال نو، کام همگی ما را دوباره تلخ می کند. سال 93 سال ویرانی بیشتر پرسپولیس بود، تیمی که روزگاری فخر فوتبال ایران بود، حالا به واسطه بی کفایتی مدیران ورزشی این مرز و بوم، هیچ آینده روشنی را پیش روی خود نمی بیند و هواداران چند ده میلیونی سرخها، امسال بیش از پیش در حسرت یک روز خوش سوختند.
سال 93 هم به پایان رسید، این سال هم از منظر فوتبالی، برای کشور ما سالی کویر گونه بود، خالی از هر اتفاقات شیرین و مثبت، اما هر چه بود گذشت و حالا دیگر سال جدید از راه رسیده است، اگرچه مدیران و تصمیم بگیران فوتبال همان هایی هستند که سال گذشته بودند، اما انسان به امید زنده است، به جز دعا کردن برای بهبود اوضاع خراب فوتبال این سرزمین پر از استعداد چه می شود کرد؟ به جز دعا کردن برای خوب شدن حال تیم ملی، تیم ملی امید، پرسپولیس و همه اجزا و ارکان فوتبال ایران راه دیگری هم سراغ دارید؟ پس بیایید همه با هم دعا کنیم که در سال پیش رو، شاهد روزهای خوب و خوش زیادی در عرصه فوتبال این مملکت باشیم تا دل همه ما به واسطه خوشی فوتبال خوش باشد.
در واپسین دقایق سال 93، به عنوان یک عضو کوچک از گروه تحریریه وبسایت طرفداری، ضمن تبریک سال نو، برای همه شما دوستانم آرزوی سالی پر از برکت و سرشار از روزهای خوب دارم و امیدوارم که سال 94 برای تک تک شما عزیزان، سالی خوب و پر از موفقیت در عرصه های مختلف زندگیتان شود. یا علی.
محمدرضا فرهمند(نویسنده و خبرنگار تهران):
کات. 93 تمام شد و وقتی می خوام بشینم 365 پلان ببینیم از سریال زندگیمون این قسمت شاید جز قسمت هایی باشه که تو اکثر پلانهاش خوبی و امید بوده نه چیز دیگه ای. وودی آلن میگه هر وقت می خوام یه فیلم بسازم قبلش تلاش می کنم تا دزد دوچرخه یا همشهری کین بسازم اما وقتی تمام میشه فقط امیدوارم که تو گیشه بودجه خودش رو در بیاره. انشاالله سال دیگه این موقع به همه چیزهایی که واسه پلان پلان 94 برنامه ریزی کردید برسید و یه شاهکار تو زندگیتون خلق بشه و یادتان باشد "که به شعر ، به آواز ، به ليلاهايتان ، به روياهايتان پشت نکنيد" .یا علی
آرمین طاهری نیا (نویسنده و خبرنگار اهواز):
امسالم تموم شد، سال یکهزار و سیصد و نود سه، خوب بودیم. بد بودیم. یا هر چیز دیگه، مم نیست، مهم اینه چقدر "حس خوب" داشتیم، مهم اینه با خودمون و حس و حالمون چند چند بودیم؟
باز هم ماییم و سفره هفت سین و ماهی گلی ای که قراره واسمون بندری بزنه، چرت های نیمه شب پای سفره هفت سین و حس نوستالژی دیدار با فک و فامیلی که سال به سال کاست تکراری از دیالوگشان را برایمان پخش میکنند، " با درس هات چطوری"، "کارت چطوره"، "چرا تیم ملی نتیجه نمیگیره" یا اینکه "کی میری سربازی؟"
شنیدم سربازی رو میفروشن، با اینکه آخرای درسمه ولی 25 میلیون ندارم بخرمش! مثل بعضیا هم نیستم که سربازیشون رو با سالی 750 هزار دلار و بی ام دبلیو ایکس 6 و زندگی در پنت هاوس در جزایر مصنوعی قطر طی کنم!
باز باید منتظر باشیم و ببینیم سال آینده چه چیزی پیش رو خواهیم داشت!
سعید عبدی (نویسنده و خبرنگار تبریز):
هر لحظه یک شروع تازه ست و هر شروع یک تولد دوباره...
چقدر خوبه، امکان اینکه پس از 12 ماه می تونیم زندگیمون رو به یه نقطه شروع جدید برسونیم.
از همون اول اکثر ما از اول ماه یا هفته شروع کردنو دوس داریم بنابراین اول سال میتونه یه فرصت طلایی برای همه شروع های بزرگ ما باشه...
امید و آرزو زیاده و ولی آرزو می کنم فوتبال کشورمون تو مسیری قرار بگیره که مستطیل سبز و توپ گرد و دروازه های 7 متری نتایج رو تعیین کنند و افرادی تو این فوتبال فعالیت کنند که حداقل بدونند توپ فوتبال از کجا باد میشه...
سجاد ساوری (نویسنده):
سال 93 از لحاظ فوتبالی در کل سال بدی برای من نبود که بهترین اتفاق کسب دهمین چمپیونزلیگ رئال بود، تیم ملی ایران فقط بازی مقابل آرژانتینش رو توی جام جهانی پسندیدم که واقعا به یک برد تاریخی نزدیک بودیم اما جام ملت های آسیا حسابی اذیتم کرد چون انتظار نداشتم خیلی راحت حذف بشیم. این روزها هم اصلا هیچ حس خوبی نسبت به لیست کیروش ندارم و با اون بازیکنایی که حتی اسم بردنشونم برام سخته هیچ آینده ای نداریم، لیگ یه عده حسابی خرابش کردن و فقط گل محمدی و منصوریان رو قبول دارم چون مثل برخی اقایان دنبال حاشیه نیستن. بزرگترین آرزوی فوتبالی سال جدیدم اینه که ایران به المپیک صعود کنه.
سمیرا عبادی (نویسنده):
سال که می رود از اول بیاید پر می شویم از آرزو و هدف که تا سال بعد بهش برسیم.
سالی که گذشت پر بود از خاطرات خوب و بد. چه در زندگی شخصی و چه حوالی فوتبال... خیلی هامون به برنامه ریزی و آرزو هایی که در شروع سال 93 کرده بودیم رسیدیم و خیلی هامون ناکام موندیم... آرزو می کنم امسال شروعی جدید برای همه ما باشد.
و در سال جدید شاهد فوتبال پاکی باشیم. مسئولان شعار ندهند و عمل کنند، جوسازی نکنند و برنامه ریزی کنند، فرافکنی نکنند و مسئولیت پذیر باشند.
آرزو می کنم روی انسانهای پاک را در دنیای فوتبال بیشتر ببینیم و فوتبالمان به سوی حرفه ای تر شدن در حرکت باشد.
بس که بد می گذرد زندگی اهل جهان
مردم از عمر چو سالی گذرد، عید کنند!
با این همه آرزو میکنم سال بهتری از سال پیش داشته باشید و تا می توانید خوشبخت باشید و از موقعیت ها تون بهترین استفاده ها رو بکنید. شاید آخرین سال باشد که مهمان گندم و آب و خاک ایم!
علی میرخان (نویسنده):
امسال بدترین اتفاقی که برام به عنوان یه نویسنده ورزشی افتاد حذف البته ناحق ایران با اشتباه ویلیامز از جام ملت ها بود. اما به عنوان یک هوادار پرسپولیسی که بهش نگاه کنم ناتمام موندن پروژه دایی که یه امید خیلی خوب را بین هوادارا ایجاد کرده بود برای من خیلی سخت بود. پروژه ای که می تونست با جوونایی که به پرسپولیس اضافه شدن خیلی خوب تموم شه. هنوز هم عقیده دارم دایی شاید مربی تاپی نباشه ولی در حد لیگ ایران خوبه. امیدوارم سال 93 برای هوادرای فوتبال ایران پر از موفقیت باشه.
پر از مدیرایی که به جای تلاش برای به دست آوردن وجهه و جایگاه شخصی، به فکر موفقیت باشگاه باشن. به هر حال خوشی هوادارا همین فوتبال نفس تنگی گرفته است!
