امروز، ۱۸ ام فبریه سال ۲۰۱۵ میلادی است. یعنی وارد شدن گری نویل به دهه پنجم زندگی اش. حالا آن پسر منچستری، ۴۰ ساله شده است.
بیست سال پس از اولین بازیش برای یونایتد، در تاریخ دوم فوریه سال ۲۰۱۱، از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.
او جزو کسانی است که توانسته اند جام لیگ برتر را برای منچستر یونایتد بالای سر ببرند. یک فرمانده عالی در زمین و یک دوست خوب برای هم تیمی هایش ! پس از برایان رابسون، استیو بروس، اریک کانتونا و روی کین، او جزو کسانی است که مدال پرمیرلیگ را به عنوان کاپیتان یونایتد، بر گردن آویخته است. او توانست در فصل ۲۰۰۶-۲۰۰۷ به عنوان کاپیتان یونایتد، شاهد قهرمانی این تیم در لیگ باشد.
نویل، مسابقات پایانی آن فصل را به خاطر مصدومیت لیگامنت، در حالی که یازده دقیقه از بازی بولتون و یونایتد در ۷ مارس ۲۰۰۷ گذشته بود، از دست داد. همین مصدومیت بود که او را از مسابقات فصل ۲۰۰۷-۲۰۰۸ دور نگه داشت. به طوری که در این فصل، او تنها یک بازی توانست انجام دهد.
نویل از ابتدای فصل ۲۰۰۵-۲۰۰۶، پس از خروج روی کین، بازوبند کاپیتانی را به بازو بست. این انتخاب طبیعی بود. چون او یکی از با وفا ترین و متعهد ترین بازیکنان به تیم بود. در فصل ۱۹۹۴-۱۹۹۵، در سمت راست خط دفاعی، جانشین پول پارکر شد و توانست خود را به خوبی ثابت کند تا یونایتد به مدت طولانی از این نقطه از خط دفاعی، مطمئن باشد. او با خود عهد بسته بود که هیچ وقت برای تیم دیگری بازی نکند و روزی که یونایتد او را نواهد، رو پایانی فوتبال او خواهد بود. او میگفت :
یونایتد، تنها باشگاهی است که من برای همیشه دوست دارم برای آن بازی کنم.
با اراده و قوی، نویل تمام صفات یک رهبر خوب را داشت. او در هر بازی، میخواست که پیروز باشد، و هواداران نیز از همین موضوع خوششان می آمد. اگر هم اشتباه میکرد، سعی میکرد که آن را جبران کند و هیچوقت از زیر مسئولیت ها، سر باز نمیزد. به شدت تعصب داشت به طوری که پس از گل دقایق پایانی ریو فردیناند، برابر لیورپول در ژانویه ۲۰۰۶ که با پیروزی یونایتد همراه بود، پس از خوشحالی نا متعارفش، پنج هزار پوند از طرف اتحادیه فوتبال انگلستان، جریمه شد.
گری، اعتراضش را نسبت به این جریمه، اینگونه بیان کرد :
آیا منظور شما آن است که لبخند بزنم و مثل بچه های خوب به زمین خودی برگردم ؟ مردم فکر میکنند که فوتبالیست ها، باید از سفید هم سفیدتر باشند. آیا آنها بازی روبات ها را میخواهند ؟
این سخنان، نشان دهنده شور بی حد و وصف او برای بازی و البته، یونایتد است.
گری در سال ۲۰۰۶، توانست اولین قهرمانی خود را در جام اتحادیه انگلستان، به عنوان کاپیتان بدست آورد. آخرین باری که یونایتد توانسته بود در لیگ کاپ قهرمان شود، مربوط به سال ۱۹۹۲ بود. زمانی که گری، به همراه رایان گیگز، پاول اسکولز، برادرش فیل نویل، دیوید بکهام و نیکی بات، در تیم جوانان یونایتد حضور داشت.
از آن زمان، عزم و اراده نویل و شخصیتش، تغییر نکرده است. سر الکس در این باره میگوید :
سطح او و تحرکش، هیچ تفاوتی نکرده است. برای گری این موضوع مشخص تر بود، زیرا او هیچوقت استعداد پاول اسکولز یا رایان گیگز را نداشت. اما او کاری میکرد که همیشه مطمئن شود، در ترکیب اصلی خواهد بود.
رییس همیشگی یونایتد اضافه میکند :
او ( گری ) کیفیتش را نشان داد که پس از یک سال و نیم مصدومیت، با موفقیت به مسابقات بازگشت. ما همه نگران این بودیم که پس از مصدومیتش، در این سن، نتواند به دنیای بازی برگردد ولی او کاملا فوق العاده بود. این یک نمایش از سوی گری بود که می گفت، من هیچوقت تسلیم نخواهم شد. او مرد شگفت انگیزیست.
اگرچه گری، موفقیت دوگانه یونایتد در لیگ قهرمانان ولیگ را در سال ۲۰۰۸، به دلیل مصدومیت از دست داد، اما او، خیلی زود توانست به ترکیب برگردد و لیگ برتر سال ۲۰۰۹ و جام اتحادیه ۲۰۱۰ را به دست بیاورد.
اهمیت او دوام داشت و باشگاه، قراردادی تا ژوئن ۲۰۱۱ با او به ثبت رساند که این قرارداد امکان افزایشش وجود داشت ولی در میانه فصل، نویل تصمیم گرفت که در پایان فصل ۲۰۱۰-۲۰۱۱، کفش هایش را بیاویزد.
تنها چهار بازیکن یعنی رایان گیگز، سربابی چارلتون، بیل فولکس و پاول اسکولز تعداد بازی های بیشتری نسبت به گری نویل برای یونایتد انجام داده اند. او در فصل پایانیش در الدترافورد، توانست ۴ بازی، انجام دهد و تعداد بازی های خود برای یونایتد را به عدد ۶۰۲ برساند.
