طرفداری | سه سال پیش، من درباره یکی از بازیکنان لیگ برتر انگلیس مطلبی نوشتم که اکنون می‌توانیم او را با نام توماس پارتی، هافبک سابق آرسنال، معرفی کنیم؛ کسی که به ظن تجاوز بازداشت شده بود.
در آن زمان، «اتلتیک» نمی‌توانست نام او را فاش کند؛ اما اکنون که او با پنج فقره اتهام تجاوز و یک فقره تعرض جنسی روبه‌رو شده، این موضوع تغییر کرده است. این اتهامات به سه زن متفاوت مربوط می‌شوند که حوادث مورد نظر را در بازه زمانی ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۲ گزارش کرده‌اند؛ اتهاماتی که پارتی آن‌ها را انکار می‌کند.
تحقیقات درباره پارتی از فوریه ۲۰۲۲ آغاز شد و نخستین بار در ژوئیه همان سال بازداشت شد. من در مقاله‌ای که در ژوئیه ۲۰۲۲ منتشر کردم، به همین موضوع پرداختم. در آنجا استدلال کرده بودم که چرا تصمیم آرسنال (که در آن مقطع نامش فاش نشده بود) مبنی بر عدم تعلیق این بازیکن، آن هم درحالی‌که با چنین اتهامات سنگینی روبه‌رو بود، حامل پیامی اشتباه و ناامیدکننده برای زنان در جامعه است.
از آن زمان تاکنون، توماس پارتی هفت بار بازداشت، مورد بازجویی قرار گرفته و با وثیقه آزاد شده است. او در تمام این مدت، به بازی برای آرسنال ادامه داد و به این تیم کمک کرد تا در آستانه قهرمانی لیگ برتر نیز قرار بگیرد. پارتی فصل گذشته در مجموع ۵۲ بازی برای آرسنال در رقابت‌های مختلف انجام داد. با اینکه قراردادش با باشگاه در ۳۰ ژوئن به پایان رسید، تصویر او تا صبح جمعه همچنان در وب‌سایت رسمی آرسنال وجود داشت و تنها پس از اعلام خبر اتهامات، در بعدازظهر همان روز حذف شد.
آرسنال باید خجالت بکشد!
درحالی‌که نگرانی اصلی در این ماجرا مربوط به قربانیان احتمالی است؛ اما از نظر وجهه عمومی، این وضعیت برای آرسنال بسیار ناخوشایند جلوه می‌کند. تصمیم باشگاه برای ادامه بازی دادن به او، همراه با حمایت علنی میکل آرتتا که پس از گلزنی توماس پارتی در پیروزی ۳-۱ آرسنال مقابل تاتنهام در اکتبر ۲۰۲۲ گفت: «باتوجه‌به آنچه که او پشت سر گذاشته و مصدومیت‌هایی که داشته، واقعاً برایش خوشحالم، او لایقش بود»، از همان زمان، موجی از انتقادات را متوجه باشگاه و سرمربی تیم کرد.
اکنون این انتقادات با تصمیم «سرویس دادستانی سلطنتی بریتانیا» برای طرح اتهام علیه پارتی، تنها چند روز پس از پایان قراردادش با آرسنال، شدت گرفته است. چه باشگاه از این روند مطلع بوده باشد و چه نه، اکنون با پرسش‌های دشواری درباره نحوه مدیریت این پرونده روبه‌روست. بیانیه کوتاه و محافظه‌کارانه باشگاه که جمعه شب منتشر شد نیز پاسخی به این پرسش‌های دشوار نداد و تنها به این نکته اکتفا کرد که: «قرارداد این بازیکن در ۳۰ ژوئن به پایان رسیده و باتوجه‌به جریان داشتن روند قضایی، باشگاه نمی‌تواند اظهار نظر بیش‌تری کند».
توپچی‌ها، بازندۀ یک دوراهی دشوار اخلاقی
در ژوئیه ۲۰۲۲، آرسنال بیانیه‌ای مفصل‌تر منتشر کرد و درباره تصمیم برای بازی دادن پارتی نوشت: «ما تأیید کرده‌ایم که بازیکن اتهامات را رد می‌کند و با قرار وثیقه آزاد است، هنوز هیچ اتهامی علیه او مطرح نشده و بازیکن می‌تواند تعهدات حرفه‌ای‌اش را انجام دهد».
در آن زمان، من در تضاد درونی بودم؛ از یک سو جایگاه حقوقی باشگاه به نظر منطقی می‌رسید، به‌ویژه باتوجه‌به انکارهای بازیکن؛ اما در طرف مقابل، شدت اتهامات مطرح شده و همچنین جایگاه اثرگذار و الگوساز ورزش در جامعه، نگرانی‌های اخلاقی جدی و عمیقی را به وجود می‌آورد.
بخشی از ذهنم هنوز سعی می‌کند اقدامات آرسنال را توجیه کند. اگر آن‌ها برای تمام این مدت پارتی را تعلیق می‌کردند و او در نهایت تبرئه می‌شد که هنوز هم ممکن است، آیا این تصمیم عادلانه بود؟ آیا با در نظر گرفتن کوتاه بودن عمر حرفه‌ای یک فوتبالیست، چنین اقدامی منصفانه بود؟
آیا ممکن است باشگاه نگران تبعات حقوقی نیز بوده باشد؟ سال گذشته، بنجامین مندی، بازیکن پیشین منچسترسیتی، برنده شکایت خود علیه باشگاهش بابت حقوق معوقه در دوران رسیدگی به اتهامات جنسی شد، اتهاماتی که او نیز انکار کرده بود و در نهایت از تمام آن‌ها تبرئه شد. بااین‌حال، از منظر اخلاقی و احساسی، من به‌سختی می‌توانم نحوه برخورد آرسنال با این ماجرا را بپذیرم.
حتی اگر استدلال شود که باشگاه به‌خاطر نگرانی‌های حقوقی حاضر به تعلیق او نبوده، در این صورت چه‌طور می‌توان تمایل آن‌ها برای تمدید قرارداد پارتی پس از تابستان را توجیه کرد؟ در آوریل امسال، این رسانه گزارش داد که باشگاه وارد مذاکرات جدیدی با این هافبک برای تمدید قرارداد شده است. با در نظر گرفتن تحقیقات قضایی در جریان و سنگینی اتهاماتی که او با آن‌ها روبه‌روست، این تصمیم باشگاه برای تمدید قرارداد، پرسش‌های به‌مراتب جدی‌تر و نگران‌کننده‌تری را در مورد اولویت‌های اخلاقی باشگاه مطرح می‌کند.
ناامیدی هواداران آرسنال از باشگاه خود
آرسنال سال‌هاست که در حمایت از فوتبال زنان پیشتاز بوده و همواره به‌عنوان باشگاهی شناخته می‌شده که «کارها را به روش درست انجام می‌دهد». بااین‌حال، عملکرد این باشگاه در سه سال گذشته، پرسش‌های جدی و عمیقی را در مورد «قطب‌نمای اخلاقی» حاکم بر فوتبال و نگرش واقعی این ورزش به اتهامات جدی علیه زنان به وجود آورده است.
این رویکرد، بسیاری از هواداران را که در تمام فراز و نشیب‌ها از تیم خود حمایت می‌کردند، با یک تضاد درونی و احساس ناخوشایند نسبت به ارزش‌های باشگاه‌شان مواجه کرده است. مدیران باشگاه رفتاری داشته‌اند که به‌سادگی نمی‌توان آن را درست دانست.
در آستانه مسابقات یورو زنان ۲۰۲۲، من با گبی لوگان، مجری تلویزیونی بریتانیا، درباره رابطه‌اش با فوتبال صحبت کردم و او جمله‌ای گفت که هنگام خواندن بیانیه ابتدایی آرسنال در سه سال پیش به ذهنم خطور کرد.
فوتبال بازتاب‌دهندۀ بسیاری از نگرش‌ها در جامعه است. گاهی فکر می‌کنم که جایگاه ما را به‌عنوان یک تمدن در زمینۀ نحوه برخورد با موضوعات مهمی مثل نژادپرستی و همجنس‌گراهراسی نشان می‌دهد. اگر فوتبال این موضوعات را جدی بگیرد، پیام بسیار قدرتمندی ارسال می‌کند.
حالا باید پرسید، وقتی باشگاهی پس از مطرح شدن اتهام تجاوز، اعلام می‌کند که «هیچ مشکلی وجود ندارد»، چه پیامی به مخاطبان خود منتقل می‌کند؟ آیا این به معنای برخورد جدی با این اتهامات است؟ آیا این واکنش پیامی روشن به بازیکنان، کارکنان و هواداران باشگاه درباره نحوه مواجهه با چنین اتهاماتی می‌دهد؟
این تصمیم، بازیکنان زن و اعضای زن کادر باشگاه، از جمله تیم پزشکی را بدون شک در موقعیت دشوار و ناخواسته‌ای برای حضور و تعامل با بازیکن متهم قرار داده است. سایر کارکنان نیز که از اتهامات مطلع هستند، با چنین وضعیت پیچیده‌ای روبه‌رو بوده‌اند. از خودم می‌پرسم اگر من جای آن‌ها بودم چه احساسی داشتم؟ پاسخ این است: احتمالاً ناراحت و ناراضی.
بیانیه باشگاه در سال ۲۰۲۲ اعلام می‌کرد که آن‌ها «تعهدات و مسئولیت‌های خود را جدی می‌گیرند»؛ اما عملکردشان درباره بازیکنی که اکنون می‌دانیم توماس پارتی است، نشان داد که آن‌ها اتهامات مطرح‌شده علیه او را با همان سطح از جدیت در نظر نگرفتند.
این در حالی است که در موارد مشابه دیگر، شاهد بوده‌ایم که باشگاه‌ها پس از مطرح شدن اتهاماتی با این درجه از اهمیت، بازیکنان یا اعضای کادر فنی خود را تا زمان روشن شدن وضعیت، از فعالیت تعلیق کرده‌اند. میسون گرینوود پس از بازداشت در ژانویه ۲۰۲۲ به ظن تجاوز، از سوی منچستر یونایتد تعلیق شد. هر چند بعدها تمام اتهامات او رد شد. یک باشگاه دیگر لیگ برتری نیز در سال ۲۰۲۱ بازیکنی را پس از بازداشت به ظن ارتکاب جرائم جنسی علیه کودکان تعلیق کرد، پرونده‌ای که در نهایت مختومه اعلام شد.
این تعلیق‌ها به معنای اعلام گناهکاری از سوی باشگاه‌ها نبود، بلکه نشان‌دهندۀ آن بود که آن‌ها اتهامات را با احترام و جدیت درخور بررسی می‌کردند. این باشگاه‌ها به‌درستی پیامدهای چنین اتهاماتی و تأثیر بالقوه آن را بر قربانیان احتمالی و همچنین بر روحیه افراد نزدیک به متهم، درک کرده بودند. آن‌ها اهمیت پیامی که واکنش‌شان به جامعه می‌فرستد را می‌دانستند.
جایگاه بازیکنان فوتبال، مدافع بزرگ آن‌ها
البته باید گفت که آرسنال در این تصمیم تنها نیست. ایو بیسوما، بازیکن آن زمان برایتون و حال حاضر تاتنهام، زمانی که در اکتبر ۲۰۲۱ به ظن تعرض جنسی در برایتون بازداشت شد، تعلیق نشد. (او در ژوئن ۲۰۲۲ از اتهام تبرئه شد). همچنین بنجامین مندی، تا زمانی که از سوی پلیس با اتهامات مربوط به ۹ مورد تعرض جنسی به شش زن مواجه نشد، تعلیق نگردید.
این مثال‌ها تنها باعث تقویت این پیام سست می‌شوند که فوتبال و به‌طور خاص در مورد توماس پارتی و آرسنال، چه نگرشی نسبت به اتهامات تجاوز و تعرض جنسی دارد و این پیام‌ها، این تصور عمومی را که آستانه تعلیق بازیکنان در دنیای فوتبال به شکلی غیر قابل‌قبول بالا است، تنها تقویت می‌کند.
تصور کردن سرنوشت یکی از اعضای عادی کادر باشگاه در صورت مواجهه با چنین اتهاماتی، کار سختی نیست؛ به‌احتمال زیاد او بلافاصله تعلیق می‌شد. پس چرا شرایط برای بازیکنان فرق می‌کند؟
پاسخی که بی‌درنگ به ذهن می‌رسد، به جایگاه و ارزش آن فرد در تیم بازمی‌گردد و دقیقاً همین پاسخ است که هرگز نباید در مواجهه با اتهاماتی با این درجه از جدیت، ملاک تصمیم‌گیری قرار گیرد.
خشونت علیه زنان و دختران با آماری نگران‌کننده در حال وقوع است.درحالی‌که دولت بریتانیا برای مقابله با این مشکل متعهد شده، مسئولیت اصلی بر دوش خود ما نیز هست تا نگرش‌ها و رفتارهای‌مان را هنگام مطرح شدن چنین اتهاماتی مورد بازبینی قرار دهیم. باید به این بیندیشیم که واکنش‌های ما در چنین شرایطی، چه پیامی را به اطرافیان و کل جامعه منتقل می‌کند و این مسئولیت خطیر اجتماعی، بدون شک، نهادهای قدرتمند و تأثیرگذاری مانند باشگاه‌های بزرگ فوتبال را نیز شامل می‌شود.
به قلم سارا شپرد از اتلتیک
