مطلب ارسالی کاربران
تحلیل بازی دورتموند - بارسا
چهارشنبه 27 فروردین 1404 - 19:55
یه چیزی این وسط داره گم میشه...
اون روح، اون قلب، اون مرامی که بارسا رو فراتر از یه تیم میکرد. ما دوباره داریم بهش نزدیک میشیم، ولی خطر اینکه یه سریا با خودخواهی فردی نابودش کنن، واقعاً وجود داره.
از رافینیا شروع میکنیم...
تا چند هفته پیش، افتخار می‌کردیم بهش. بهترین گلزنمون تو اروپا، مرد لحظه‌های خاص. اما وقتی تو یه موقعیت طلایی چشم تو چشم دروازه‌بان به‌جای پاس دادن به فران تورس، ضربه‌ای بی رمق می‌زنه تا شانس خودش رو امتحان کنه، آدم میفهمه چیزی این وسط درست نیست.
ادعا میکنه موفقیت تیم اولویتشه، ولی تو عمل آمار شخصی و رکورد بیشتر براش میدرخشه. و این، دقیقاً چیزیه که یه تیم با ریشه‌های بارسایی رو از درون میتونه بجوه. ژاوی و اینیستا رو یادته؟ وقتی بهشون میگفتن چرا توپ طلا نگرفتین، میگفتن نوش جون مسی، ما برای تیم بازی میکنیم نه برای عکس جلد مجله. اینه اون چیزی که رافینیا باید یاد بگیره، قبل از اینکه دیر شه.
و لوا... تو بازی رفت دبل کرد، عالی بود، جون میداد برای بازی. تو بازی‌های قبلش هم نشونه های امیدواری زیادی داشت. ولی تو برگشت، اون لواندوفسکی نبود. گیج، سردرگم، دور از دروازه، و بیشتر مانع از گردش روان تیم شد تا مهره‌ی تاثیرگذار. هنوز میتونه کمک کنه، ولی اگه فقط اسمش باشه، نه فرمش، تیم ضربه میخوره.
و امل پدری...گل سرسبدمون، موتور محرک تیم
اون تنها کسیه که تو این تیم، آدمو یاد نسل طلایی میندازه. نه فقط به خاطر تکنیک و خلاقیتش، بلکه به خاطر نگاهش به بازی. اون قلب تیمه. وقتی نیست، ریتم از دست میره، تیم نفس نمیکشه. حضورش مثل یه مترونومه برای یه قطعه موسیقی، که وقتی قطع میشه، همه سازا ناهماهنگ میشن.
بارسا با فلیک واقعاً زنده شده. ترکیب آلمانیِ نظم با روح کاتالانِ تعصب. ولی این تیم یه مشکل جدی داره اینه که شکننده اس
با یه مصدومیت، یه افت فرم، یه خودخواهی کوچیک… و کل سازه فرومیریزه.
و اینجاست که ما هوادارا باید بیشتر از همیشه پشت تیم باشیم.
باید به فلیک فرصت بدیم، به جوونا اعتماد بدیم، و از بازیکنایی که یادشون رفته بارسا یعنی چی، بخوایم دوباره معنی تعصب و فداکاری رو یاد بگیرن.
بارسا فقط یه تیم نیست. یه فلسفه اس. یه سبک زندگیه.
فلسفه ای که میگه: "توپی که برای تیم پاس بدی، ارزشش بیشتر از گُلیه که برای خودت بزنی.
مونتجوئیک خونه موقته، ولی قلبمون هنوز تو نیوکمپ میتپه.
و اون قلب، با پدری، با فلیک، با هوادارایی مثل ما، دوباره میتونه جهان رو فتح کنه.
Visca el Barça i visca l’esperit!
