اختصاصی طرفداری | سوت پایان... بی‌آنکه نه از برف اثری مانده باشد یا کسی احساس سرمایی داشته باشد. چه بازی فوتبالی بود، و همه چیز با تقسیم غنائم به پایان رسید.
منچستریونایتد این شانس را داشت تا با ۳ امتیاز و آخرین شانس مگوایر، آنفیلد را ترک کند اما آنها از این نتیجه دربی کلاسیک شمال غرب خوشحال خواهند بود.
مطلقاً هیچ‌کس پیش‌بینی نمی‌کرد. یونایتد مستحق امتیاز خود بود و در برابر رقیب منفور خود، همه‌جوره قیام کرد.
در همین حال، لیورپول در صدر جدول و در فرمی عالی، موفق نشد از لغزش دیروز آرسنال استفاده کند، و باید گفت ۲ امتیاز از دست رفته، باختی در خانه برای آنها به حساب می‌آید. این حقیقتاً یک بازی کلاسیک لیگ برتر بود و نیمه دوم آن یکی از نفس‌گیرترین دیدارهایی که در این فصل دیده‌ایم.
امیرحسین صدر
6 ژانویه 2025
عجب عملکرد غیرمنتظره‌ای از منچستریونایتد بود. همه، تصور می‌کردند یونایتد ضربه سختی خواهد خورد. آنها تا پیش از این نبرد در بدترین شرایط خود در تمامی تاریخ دوران لیگ برتر قرار داشتند. همه چیز آشفته و سردرگم به نظر می‌رسید. یونایتد واقعاً نیاز داشت مبارزه و مقاومتی نشان دهد و بدون شک چیزی خیلی بیش از این را به نمایش گذاشتند.
حتی در گذشته تیم‌های بسیار قوی‌تر شیاطین سرخ به آنفیلد آمده‌اند و هرگز نزدیک به سطحی که شاهد آن بودیم، فوتبال نکرده بودند. در روزی سرد، آنها برای رسیدن به هدف با چنگ و دندان جنگیدند.
بازگشت شجاعانه آنها پس از دریافت دو گل در ۱۱ دقیقه در آنفیلد، خارج از توقع خوشبین‌ترین طرفداران یونایتد بود.
روبن آموریم برای نخستین بار می‌تواند به تیم و بازیکنان خود بسیار افتخار کند.
روحیه در اردوی منچستریونایتد در پایین‌ترین سطح خود قرار داشت و هواداران یونایتد حتی امیدوار بودند بازی بخاطر برف و بوران شدید لغو شود تا تیم محبوب آنها در شرایط بهتری در برابر لیورپول قرار گیرد. در سال‌های اخیر، آنها برای مقابله با منفورترین رقیب خود دائماً نگران و دلواپس هستند، حتی در فصل‌هایی خیلی بهتر از چیزی که طی چند ماه گذشته شاهد آن هستیم.
دسامبر برای شیاطین بسیار تلخ بود. آنها برای اولین بار، در پنج بازی لیگ در یک ماه شکست خوردند. و در ۶ بازی خود ۱۸ گل دریافت کردند. همه در یونایتد، بازیکنان، کادر فنی و هواداران با وضع بد موجود از کسب نتیجه‌ای مناسب و نمایشی درخور، اطمینانی نداشتند. وقتی اعلام شد این بازی برگزار خواهد شد، تقریباً می‌توانستیم آه خوشایند تماشاگران لیورپول را در سراسر آنفیلد بشنویم. اما بی‌آنکه بدانیم و غافل از اینکه یونایتد با غرور وارد میدان شده است.
وقتی روز یکشنبه از خواب بیدار شدم، اخبار حاکی از آن بود؛ پس از بارش برف گسترده در طول شب، خطر جدی برای به تعویق افتادن مسابقه وجود دارد. عمدتاً همه ما اولین برف زمستانی را دوست داریم، اما وقتی برف مانع از برگزاری ورزش محبوب‌مان می‌شود، آرزو می‌کنیم ای کاش نمی‌بارید.
خوشبختانه، پس از دو جلسه فوری، شورای شهر لیورپول اعلام کرد بازی می‌تواند با وجود نگرانی‌های اولیه ایمنی برگزار شود. روبیدن برف در سراسر آنفیلد، در داخل و خارج از آن آغاز شد. در حالی که برف کم‌کم به گل و لای تبدیل شده بود. انتظار و توقع ما بی‌جواب نماند.
در انگلستان بازی‌های زیادی بزرگتر از این یکی انجام نمی‌شود. ما شاهد برخورد دوباره دو تیم بزرگ فوتبال تاریخ انگلیس بودیم. رقابتی به قدمت خود زمان. نفرت بین لیورپول و منچستریونایتد به گذشته‌ها باز می‌گردد. بازیکنان آن را احساس می‌کنند، کادرفنی آن را درک می‌کنند و هواداران به آن دامن می‌زنند.
شکاف کیفی بین دو تیم از دهه ۱۹۷۰ به این اندازه نبوده است. این روزها فاصله عمیقی میان این دو تیم وجود دارد.
لیورپول در صدر لیگ برتر نشسته در حالی که یونایتد به نوعی در میانه پایین جدول با شرایط دست و پنجه نرم می‌کند.
تمام صحبت‌ها حاکی از این بود که تیم آرنه اسلوت، رقبای شمال غرب خود را در هم خواهد کوبید.
هرچند فوتبال به این شکل کار نمی‌کند. و هیچ‌وقت هم اینطور نبوده است، همیشه امیدی وجود دارد، از دلایل عمده محبوبیت آن است، خصوصاً در روز دربی میان دو تیم که تاریخی پشت آن خوابیده است؛ وقوع هر اتفاقی ممکن است.
مارتینز، مدافع آرژانتینی یونایتد با گلی کوبنده، عقده‌های تیم را ترکاند
در دهه گذشته منچستریونایتد در زمستان بی‌پایانی گرفتار شده است؛ بهمن، برف و راه‌های بسته. آنها به دنبال افتخارات سابق خود هستند، هیچ چیزی طبق نقشه پیش نرفته است. ولی ناگهان، حداقل در این نبرد زمستانی، روبن آموریم و تیمش طوری بازی کردند گویی در زیر نور آفتاب می‌رقصند.
و این در حالی بود که یونایتد به گفته آموریم با «دل‌نگرانی» بازیکنانش وارد این دیدار شده بود.
برخلاف انتظار و در عوض یک یونایتد متفاوت ظاهر شد که تا نیمه فصل ندیده بودیم، آنهايی که شکار بودند به شکارچی تبدیل شدند. آموریم مشخصاً همه را تحریک کرده بود، شاهد یک فراخوان دسته‌جمعی بودیم، بودن یا نبودن، و در این تساوی ۲-۲ مهیج و بی‌امان، تیمی را دیدیم که نشان داد اگر پایش بیفتد می‌تواند بجنگد و جان سالم به در ببرد.
مانوئل اوگارته و کوبی ماینو در خط هافبک فوق‌العاده بودند، و هری مگوایر و ماتیس دلیخت در خط دفاع، و آماد دیالو بار دیگر مانند گل پیروزی‌بخش ۴-۳ در جام حذفی سال گذشته یک گل مهم دیگر در یک بازی بزرگ به ثمر رساند. وقتی آنها در نیمه دوم عقب افتادند، یونایتد برخلاف انتظار از عقب‌نشینی خودداری کرد.
تساوی ایپسویچ تاون مقابل فولام در اوایل بعدازظهر یونایتد را تنها با ۶ امتیاز بالاتر از سه تیم قعرنشین قرار می‌داد، ولی مطمئناً اگر آنها در بازی‌های باقی‌مانده خود چنین عملکرد و روحیه جنگجویی داشته باشند، به طور حتم از خطر و تنگنا خارج خواهند شد. خارج از مقابله با حریفی که باخت در برابرش هرگز خوشایند نیست، این بزرگ‌ترین پیامد این نبرد تاریخی برای آنها بود.
پس از مدت‌ها، برای اولین بار، یونایتد طوری بازی کرد که طرفدارانشان با آسودگی سینه‌های خود را با افتخار در آنفیلد جلو دادند. می‌توانستند به آن افتخار کنند. و اگر در چند ماه گذشته به نظر می‌رسید آموریم برای انتقال مقاصدش به بازیکنانش دست و پا می‌زند، این اولین نشانه‌ای بود که آنها شروع به گوش دادن و دل دادن به او کردند. با توجه به شرایط و فاصله دو تیم پیش از این دیدار، باید گفت یونایتد تیم بهتری در آنفیلد بود، و اگر کسی لایق برنده شدن بود، آن تیم یونایتد بود.
لیورپول با سطحی که طی این فصل تا امروز شاهد آن بودیم، عملکرد ناامیدکننده‌ای داشت. می‌دانستیم بالا و پایین‌هایی در طول مسیر قهرمانی خواهند داشت، البته یونایتد شایسته است تا حدودی بابت تکانی که به قرمزها داد تقدیر شود، اما تیم میزبان بسیار پایین‌تر از استانداردهایی بود که در این فصل تعیین کرده است، حتی اگر بازی با ضربه عالی کودی خاکپو پس از گل کوبنده و زیر طاقی مدافع آرژانتینی یونایتد که درد و عقده‌های یونایتدی‌ها را ترکاند، بازی را به تساوی کشاند. لیورپول بالاخره کنترل و شتاب همیشگی خود را به دست آورد و به سرعت از آن بهره‌برداری کرد. گل دوم پنالتی محمد صلاح احساسات و شور زیادی را در این نبرد مردانه برانگیخت. پاسخ پادشاه مصری و نشستن روبروی تماشاگران، قلب همه آنها را برد.
این بیست و یکمین گل صلاح در یک فصل فوق‌العاده انفرادی برای او بود و با نشستن در چمن خیس آنفیلد، تحسین و تشویق هواداران لیورپول را برانگیخت. صلاح گفته با به بن‌بست رسیدن مذاکرات قراردادش، فصل آینده در لیورپول نخواهد بود، از این‌رو ظاهراً فقط تمرکز خود را بر این فصل و لذت از هر لحظه آن کرده است. اگر طرفداران لیورپول شاهد چنین اتفاقی باشند، زجر از دست دادن او راحت نخواهد بود. نه، نخواهد بود.
پنالتی صلاح و رکوردی دیگر؛ این آخرین فصل اوست؟
صلاح اکنون در ۱۱ بازی اخیر خود در لیگ برتر مقابل یونایتد ۱۳ گل به ثمر رسانده است. این گل او را به ۱۷۵ گل در لیگ برتر رساند تا اکنون به طور مشترک با تیری آنری در رده هفتم فهرست گلزنان تاریخ فوتبال انگلستان قرار بگیرد.
در حالی‌که لیورپول همچنان با شش امتیاز در صدر لیگ برتر با یک بازی کمتر قرار دارد، اما این دیدار نشان داد قهرمانان هم پاشنه‌آشیل دارند، آسیب‌پذیرند، اگرچه صدرنشین فعلی لیگ برتر بی‌امتیاز نماند و همچنان موفق شد لحظات خیره‌کننده‌ای از فوتبالی دیدنی ایجاد کند.
به هر حال، دیدار اول سال متعلق به یونایتد بود و روز، روز آنها بود، به خصوص که آنها در ۵ بازی از ۶ بازی اخیر خود در لیگ شکست خورده بودند، و ۲۳ امتیاز کمتر از لیورپول در حساب دارند و حتی از ژانویه ۲۰۱۶، جایی که وین رونی تنها گل بازی را به ثمر رساند، در آنفیلد پیروز نشده‌اند. آنها حتی از سال ۲۰۱۸ در آنفیلد گل نزده بودند!
آموریم تغییراتی در ترکیب اصلی یونایتد ایجاد کرد. او پس از تکه‌تکه شدن آنها توسط نیوکاسل در هفته گذشته، انتخاب زیادی نداشت. او کوبی ماینو را آورد و مانوئل اوگارته و برونو فرناندز از محرومیت بازگشته بودند، ولی خط هافبک آنها بلافاصله و بدون هیچ شک، شکیل‌تر و قوی‌تر به نظر می‌رسید.
در میان سر و صدا و هیاهو و کلی خشم، ۱۳ دقیقه طول کشید تا هر یک از دو تیم حتی یک شانس ایجاد کنند. الکساندر-آرنولد یک شوت را به سمت دروازه کوبید و وقتی ضربه‌اش با دفاع مستحکم یونایتد روبرو شد، در بازگشت، او توپ را به لوئیس دیاز پاس داد و دیاز توپ را از بالای دروازه به بیرون شلیک کرد.
پس از آن ده‌ها موقعیت برای هر دو تیم به دست آمد، و وقتی به نیمه دوم رسیدیم، هر دو تیم بدون لحظه‌ای درنگ به سوی دروازه یکدیگر یورش می‌بردند. تماشای آن برای طرفداران هیچیک از دو تیم ساده نبود، اصلاً ساده نبود، در حالی‌که فوتبال‌دوستان بی‌طرف در بهشت نشسته بودند.
پس از ۱-۲، یونایتد همچنان از پژمردگی و فروپاشی و قبول شکست امتناع کرد، در روزی که هر مشت لیورپول را با ۲ مشت پاسخ می‌داد. کسانی که انتظار سقوط آنها را داشتند، به شدت ناامید شدند. یونایتد دوباره از سمت راست لیورپول یورش بردند. الکساندر-آرنولد بدترین بازیکن زمین که در نیمه دوم باعث خشم کاپیتان لیورپول شده بود، بار دیگر از آلخاندرو گارناچو عقب ماند. او توپ را به دیالو سپرد و او با ضربه‌ای آرام آلیسون را مغلوب کرد.
گل مهم دیگری از آماد دیالوی جوان مقابل لیورپول
یونایتد در بازی ماند و با وجود همه تشویق و غرش‌های معروف هواداران در آنفیلد، نبرد در ۲۰ دقیقه پایانی غیرقابل پیش‌بینی‌تر از همیشه مانده بود. در هر سوی میدان، هر حمله‌ای دلهره‌آور و خطرناک به نظر می‌رسید.
لیورپول می‌رفت تا برای سومین بار در این فصل در خانه خود امتیاز از دست بدهد و در پایان چنین هم شد.
بسیاری فکر می‌کردند این دیدار آسانی خواهد بود؛ اشتباه بزرگی بود. این دیدار به نبردی حماسی تبدیل شد. آرنه اسلوت هشدار داده بود بازی ساده‌ای در برابر یونایتد نخواهیم داشت؛ حق با او بود.
در روزی که مربی لیورپول خیلی دیر به داد جناح راست دفاعی لیورپول رسید و بردلی را جانشین الکساندر-آرنولد کرد. آرنولد شبیه کسی بود که به جای مبارزه در مقابل رقیبی چون منچستر، انگار در رویای قدم زدن حول و حوش برنابئو در مادرید است. زمزمه‌های نارضایتی در مورد آینده ترنت الکساندر-آرنولد افزایش یافته است و این ممکن است به سردرد بی‌موردی برای سرمربی آرنه اسلوت و لیورپول در این شرایط مناسب تیم تبدیل شود. او هرچه سریع‌تر باید به اوضاع آرنولد رسیدگی کند؛ در این دیدار هر آنچه یونایتد به آن دست یافت، از جناح راست بود! نمایش او باعث شد روی کین بار دیگر با روحیات خود جمله‌ای درباره او ایراد کند: «رئال مادرید؟ ترانمیر انتخاب بهتری است!» واکنش یکی از هواداران ترانمیر حتی از جمله کین بانمک‌تر بود: «ترانمیر؟ نه، خیلی ممنون روی!»
شانس طلایی مگوایر در دقیقه 7+90؛ آخرین شانس در موقعیت تک‌به‌تک از دست رفت
حریفان اسلوت، مرسی‌ساید را با یک امتیاز غیرمنتظره اما کاملاً مستحق ترک کردند، به لطف مبارزه تک‌تک بازیکنان یونایتد و دفاعی مقبول از هری مگوایر. او از ابتدا تا پایان بسیار عالی بود. چنانچه یونایتد و آموریم. یونایتد با اندامی سرد و یخ‌زده از سردسیر وارد مرسی‌ساید شد، ولی در گستره استادیوم قدیمی، نبرد و مبارزه جانانه‌ای به‌پا کرد که تمامی برف‌های قلعه آنفیلد و مرسی‌ساید را یکسره آب کرد!
