طرفداری | در ۱۱ دسامبر ۱۹۸۱، دوران جدیدی در تاریخ بوکس آغاز شد. زمانی که محمد علی (کاسیوس کلی) تصمیم گرفت دستکش‌ها را بیاویزد، دنیای بوکس با خلأ بزرگی روبرو شد زیرا این رشته به یک چهره جدید و نمادین جدید نیاز داشت. این انتظار البته مدت زیادی به طول نیانجامید. در سال ۱۹۸۵، ستاره‌ای جدید ظهور کرد و سال بعد، او تاریخ‌ساز شد و به جوان‌ترین قهرمان سنگین‌وزن بوکس تبدیل شد.
از آن پس، یک نام در عرصه بوکس برجسته‌تر از سایرین شد: مایک تایسون. تا اواخر دهه ۸۰ میلادی، او تبدیل به ترسناک‌ترین بوکسور جهان و الهام‌بخش میلیون‌ها نفر شده بود. حالا بیست سال از زمان بازنشستگی تایسون از ورزشی که به او این همه شهرت و اعتبار داد می‌گذرد. ده روز دیگر، او دوباره وارد رینگ خواهد شد تا با جیک پاول، اینفلوئنسر شبکه‌های اجتماعی، مبارزه کند. در گفت‌وگویی، تایسون دوران طلایی خود را مرور کرد.
مایک پولادین در یک پادکست، خود را از دوران کودکی در محله‌های سخت نیویورک برای آندره وارد، بوکسور آمریکایی قهرمان المپیک آتن که میزبان او بود، شرح داد.
مایک تایسون تحمل فشارها را نداشت
در ۲۲ نوامبر ۱۹۸۶، مایک تایسون ۲۰ ساله رکورد فلوید پترسون را شکست و به جوان‌ترین قهرمان سنگین‌وزن تاریخ تبدیل شد. تایسون با اشاره به مربی خود، کاس داماتو، توضیح داد که این آرزوها از نوجوانی در ذهنش شکل گرفت.
آندره وارد از مایک تایسون پرسید:
۲۰ ساله و در اوج قهرمانی. شنیدم که شما در مصاحبه‌ای گفته بودید تحمل این فشار بیش از حد بود.
مایک تایسون ضمن تایید صحبت‌های میزبان خود، پاسخی داد که آندره وارد را شوکه کرد:
این رو برای هیچ‌کس آرزو نمی‌کنم. نه، این زندگی رو برای هیچ‌کس آرزو نمی‌کنم.
در مرور خاطرات گذشته، تایسون به این نتیجه رسید که او قادر به مدیریت شهرت، موفقیت و فشار سنگینی که با رشد سریع و جوانی همراه بود، نبوده است. این عوامل احتمالاً به بسیاری از چالش‌هایی که او در ادامه زندگی خود با آن‌ها مواجه شد، دامن زده‌اند. حالا به عنوان یک پیشکسوت در دنیای بوکس که همه چیز را تجربه کرده است، مایک تایسون در موقعیتی منحصر به فرد قرار دارد تا هشداری به افرادی که فکر می‌کنند زندگی پرسرعت و پرهیجان قابل آرزو است، ارائه دهد.
