طرفداری | نقش مدافعان کناری در سال‌های اخیر از کم‌اهمیت‌ترین پست در زمین به یکی از مهم‌ترین پست‌ها تبدیل شده است.
اکنون هر تیمی به شکل‌های مختلفی از مدافعان کناری‌اش استفاده می‌کند، از دفاع کردن و بازی‌سازی تا قرارگیری در بین هافبک‌های میانی. سایت TheAnalyst، این پرسش را مطرح می‌کند که تیم‌های لیگ برتری چطور از مدافعان کناری‌شان استفاده می‌کنند؟
بیش از یک دهه پیش، جیمی کرگر در برنامه‌ی Monday Night Football به‌خوبی و با طعنه، دیدگاهی که آن زمان در مورد مدافعان کناری وجود داشت را مطرح می‌کند:
یک مدافع کناری، وینگر یا مدافع میانی‌ای ناموفق بوده. هیچ‌کس نمی‌خواهد گری نویل شود.
این صحبت‌ها مربوط به سال 2013 می‌شود و حالا با گذشت بیش از یک دهه، نقش مدافعان کناری به چیزی ورای تصورات‌مان تبدیل شده است. مدافعان کناری حالا می‌توانند مدافعانی سنتی، وینگرهای اوورلپ‌کننده، بازی‌ساز و حتی هافبک‌های میانی باشند.
بررسی آماری مدافعان کناری
با در نظر داشتن این مورد، می‌توانیم به شکل استفاده‌ی هر تیم لیگ برتری از مدافعان کناری‌اش بپردازیم. با بررسی مکان‌هایی که مدافعان کناری به‌طور متوسط در آنجا لمس توپ داشتند، می‌توانیم تصویری کلی از کاری که تیم‌ها می‌خواهند در زمان مالکیت‌شان انجام دهند، به‌دست آوریم. نتایج به‌دست آمده نشان‌دهنده‌ی نکات جالبی است. تصویر زیر نشان‌گر این است که مدافعان کناری تیم‌های لیگ برتری، چه میانگین لمس توپ در بالای زمین داشته‌اند.
متوسط لمس توپ‌های مدافعان کناری هر تیم لیگ برتری در فصل ۲۵-۲۰۲۴
شاگردان پپ گواردیولا، تنها تیمی هستند که مدافعان کناری به‌طور متوسط 60 متر دورتر از دروازه‌ی خودی بازی می‌کنند. هرچند این آمار منطقی است؛ سیتی بر بخش قابل توجهی از زمین تسلط دارد و می‌تواند مدافعان کناری‌اش را به نیمه‌ی زمین حریف بفرستد. به‌عنوان مثال، متوسط لمس توپ‌های کایل واکر در جناح راست خط دفاع، در زمین حریف 59.6 متر و در زمین خودی 21.3 متر بوده است. او تا اینجای فصل عملاً به‌عنوان وینگر بازی کرده، هرچند یک نیمه بازی مقابل آرسنالِ 10 نفره که سیتی 45 دقیقه روی دروازه‌ی حریف خیمه زده بود، روی آمار و ارقام او تاثیر مستقیمی گذاشته است.
درصد لمس توپ‌های کایل واکر در جریان بازی‌های لیگ برتر ۲۵-۲۰۲۴
دیدن مدافعان کناری تاتنهام در جایگاه دوم این لیست هم جای تعجب ندارد. اسپرز به بالا بازی کردن خط دفاعی‌اش در زمانی‌که مالکیت ندارد، شناخته می‌شود و آن‌ها در زمان مالکیت توپ هم به این شکل بازی عادت کردند. تنها منچسترسیتی (63.5% مالکیت) بیش از تاتنهام (62.4%) توپ را در اختیار داشته و تنها تیم پپ گواردیولا (47.4 متر) نسبت به شاگردان آنژ پوستکوعلو (44.9 متر) دورتر از دروازه‌ی خودشان زنجیره‌ی مالکیت توپ را شروع کردند.
مدافعان کناری و وینگ‌بک‌ها
کریستال پالاس و ساوتهمپتون در رده‌های بعدی قرار دارند، اما یکی از دلایل آن بازی کردن آن‌ها با وینگ‌بک به‌جای مدافع کناری در بخش قابل توجهی از این فصل بوده است. سبک بازی تهاجمی وینگ‌بک‌های پالاس مورد انتقادهایی قرار گرفته است. در بین مدافعان لیگ برتر، تنها ریکو لوییس (24) - که دقایق زیادی از فصل را در خط میانی بازی کرده - پاس‌های رو به‌جلوی بیشتری از زوج وینگ‌بک‌های پالاس، دنیل مونیوز (22) و تایریک میشل (19)، دریافت کرده است.
بازی کردن با وینگ‌بک، به سنتی منسوخ‌شده در لیگ برتر تبدیل شده است. اغلب تیم‌های لیگ برتری این فصل با چهار مدافع بازی می‌کنند و تنها پالاس (87%) بیش از مدافعان کناری، از وینگ‌بک‌ها استفاده کرده است. فصل گذشته در لیگ برتر چهار تیم (لوتون تاون، شفیلد یونایتد، ولورهمپتون و برنتفورد) بودند که بیش از مدافعان کناری، از وینگ‌بک‌ها استفاده کردند.
درصد دقایق بازی تیم‌های لیگ برتری با مدافعان کناری و وینگ‌بک در فصل ۲۵-۲۰۲۴
برگردیم به جایی‌که مدافعان کناری به‌طور متوسط توپ را در اختیار دارند و به‌جز منچسترسیتی، استون ویلا، بورنموث و ایپسویچ تاون با مدافعان کناری نامتقارن بازی می‌کنند. در هر یک از این تیم‌ها، مدافعان چپ - لوکاس دینیه، میلوش کرکز و لیف دیویس - بسیار بالاتر از مدافعان راست تیم بازی می‌کنند و تمام این تیم‌ها از مدافعان کناری‌شان به‌عنوان راهی برای خلق موقعیت استفاده می‌کنند. دیویس بیشترین خلق موقعیت در جریان بازی را برای ایپسویچ در فصل جاری داشته، دینیه بیشترین ارسال در جریان بازی را برای ویلا داشته و کرکز بیش از هر بازیکن بورنموث در این فصل پاس رو به‌جلو دریافت کرده است.
تغییر سرمربی و تاثیرگذاری روی مدافعان کناری
با تغییر سرمربی در تابستان، متوسط جای‌گیری مدافعان کناری لیورپول هم تغییرات جالبی داشته است. مدافعان کناری قرمزها، فصل گذشته زیر نظر یورگن کلوپ، چهارمین تیم لیگ با بالاترین متوسط مکان‌های لمس توپ بودند، اما حالا تحت هدایت آرنه اسلوت، در جایگاه دوازدهم لیگ قرار دارند. این در حالی است که اندی رابرتسون و ترنت الکساندر آرنولد بسیار عقب‌تر بازی می‌کنند تا با سبک بازی اسلوت که تمرکز بیشتری روی کنترل بازی و مالکیت توپ دارد، هم‌خوانی داشته باشند. خصوصا رابرتسون که بسیار عقب‌تر بازی می‌کند و متوسط لمس توپ‌هایش در این فصل در مقایسه با فصل گذشته، تقریبا پنج متر عقب‌تر بوده است (51.5 متر در مقابل 56.4 متر). همچنین لمس توپ‌های او نزدیکی کمتری به خط کنار زمین داشته است.
مقایسه‌ی لمس توپ‌های اندی رابرتسون در جریان بازی‌های لیگ برتر فصل ۲۵-۲۰۲۴ و ۲۴-۲۰۲۳
برای تیمی مثل چلسی که مالکیت زیادی دارد (56% - ششمین تیم لیگ)، شاید قرارگیری در آخرین رده‌ی این لیست تعجب‌برانگیز باشد. بااین وجود، همانطور که در تصویر زیر می‌بینیم، سبک بازی آن‌ها در زمان مالکیت تشابه زیادی به تاتنهام، لیورپول و استون ویلا دارد. ویلا و اسپرز با مدافعان کناری تهاجمی بازی می‌کنند و با وجود اینکه مدافعان کناری لیورپول عقب‌تر بازی می‌کنند، اما شاگردان اسلوت سکانس‌های مالکیت‌شان را به‌طور متوسط 42 متر دورتر از دروازه شروع می‌کنند که آن‌ها را در جایگاه ششم لیگ برتر قرار می‌دهد.
مقایسه‌ی سبک بازی سرعتی-مستقیم و آرام-پیچیده‌ی تیم‌ها در لیگ برتر ۲۵-۲۰۲۴
این درحالی است که شاگردان مارسکا نسبت به این تیم‌ها بسیار نزدیک‌تر به دروازه حرکات‌شان را شروع می‌کنند. تنها سه تیم (ایپسویچ، لستر و ناتینگهام فارست) در مقایسه با چلسی (39.3 متر)، بازی‌شان را از فاصله‌ی کمتری نسبت به دروازه شروع می‌کنند. هرچند که بر خلاف این تیم‌ها، چلسی به دنبال حفظ توپ برای مدت زمان بیشتری است و توانایی انتقال توپ بین خطوط از طریق مالکیت را دارد. آن‌ها در هر سکانس به‌طور متوسط 14.5 متر رو به‌جلو حرکت می‌کنند که سومین تیم لیگ از این نظر هستند.
انتظارات از مدافعان کناری بیش از هر زمان دیگری است و گزافه‌گویی نیست اگر بگوییم حالا آن‌ها در یکی از مهم‌ترین پست‌ها بازی می‌کنند. البته که بچه‌ها با رویای گری نویل شدن بزرگ نمی‌شوند، اما شاید بخواهند ترنت الکساندر آرنولد شوند!
