به نام خدا
سالهاست که فوتبال اسیر دو نام است؛ اسیر دو فرازمینی! اسیر دو اعجوبه که نه تنها این ورزش را، بلکه قلب های مارا دگرگون و تصاحب کردند. ما را همراه کردند تا با آنها بخندیم و گریه کنیم. دو نامی که در تاریخ نه فقط فوتبال، بلکه در تاریخ تمام ورزش ها و تاریخ بشریت، طلا گرفته شده اند. رونالدو و مسی، دو قطب اصلی فوتبال، مشابهی بودند از تمام دوقطبی های دنیا؛ بارسلونا و رئال، درون‌گرا و برون‌گرا، آبی و قرمز، سیاه و سفید، بنز و بی‌ام‌و، کوکاکولا و پپسی،اما نه خیر و شر. آنها انقلابی بودند برای بازی زیبا، برای دگرگونی تمام باور های ما، برای شکستن تمام مرز ها و رکورد ها!
حال، 19 سال از شروع این رقابت می‌گذرد. 19 سال از شروع جدالی برای بهترین بودن نه فقط در جهان، بلکه برتری در تاریخ. جدالی که باعث پیشرفت آنها شد و ما را مهمان تماشای زیباترین بازی های تاریخ کرد. تماشای دریبل هایی که مو بر تن آدمی سیخ می‌کرد و گل های از راه دوری که سرتان را منفجر می‌کرد. آخ که چقدر زود گذشت! حال آن شوت زن افسانه ای نمی‌تواند دیگر مانند سابق نتیجه بازی را برگرداند و حتی گاها موقعیت های تیمش را نیز خراب می‌کند. آن بلعنده مدافعان نیز بعد از عبور از اولین مدافع از پای در می‌آید و زیاد درگیر مصدومیت می‌شود.
اما همه می‌دانیم که همیشه اینطور نبود، فوتبال در تمام دو دهه اخیر توسط این دو هیولا قبضه شده بود. به هر جایزه ای که نگاه می‌کردید، چه فردی و چه تیمی، نام این دو را در کنارش می‌دیدید. از توپ طلا گرفته تا لیگ های داخلی و کفش طلا و چمپیونز لیگ. آنها همواره آقای گل و پاس گل تمام رقابت ها بودند. آنها پله و مارادونایی بودند که دوباره متولد شده بودند، تا رو در رو برای برترین در تاریخ بودن رقابت کنند.
اما این رقابت از ابتدا برسر برترین بازیکن تاریخ بودن نبود؛ سال 2006 سرآغازی بر داستان این دو بود. رونالدوی جوان با عملکرد فوق العاده خوب در منچستریونایتد قدرتمند فرگوسن و هنرنمایی های پیاپی در رده ملی و ليونل مسی کم سن با بازی های خوب در بارسلونای رایکارد(برنده سی‌ال) خود را به عنوان استعداد های آینده ساز فوتبال معرفی کردند؛ اما هیچ یک بهترین بازیکن دنیا نبودند. در سال 2007 بود که دیگر با گل های بینظیر و مهارت های باورنکردنی خود را به جهانیان ثابت کرده بودند و جزوی از بهترین بازیکنان جهان بودند، اما بازهم بهترین نبودند، چرا که اعجوبه ای به نام کاکا اروپا را به تسخیر در آورده بود و سوپرگل انفرادی‌اش به منچستریونایتد مهر تاییدی بر این حکم بود. این شروع رقابت آنها بود، اما در اروپا. رونالدو بعد از کاکا دومین بازیکن برتر سال و مسی سومین بازیکن برتر سال لقب گرفت. سال بعد از آن بود که رقابت برای برترین بودن شروع شد. کریستیانو رونالدو با خلق آماری فوقالعاده در تمامی رقابت ها و زدن بهترین گل سال(و یکی از برترین گل های تاریخ) در رقابت های چمپیونزلیگ، کفش طلا و توپ طلا را به دست آورد. سال بعد، ليونل مسی جوان بود که در مقابل چشمان رونالدو برنده چمپیونز لیگ و توپ طلا شد. از این سال به بعد، همه چیز همینگونه بود. فرقی نداشت دیگر بازیکنان چقدر سخت تلاش میکردند، برنده یا مسی بود و یا رونالدو.
ليونل مسی چهارسال متوالی و یک بار سال 2015 برنده توپ طلا شد و رونالدو هم بعد از سال 2008، دوبار برنده دو توپ طلای متوالی شد.بالاخره این چرخه در سال 2018 به پایان رسید؛ جایی که لوکا مودریچ، هم تیمی رونالدو در رئال مادرید با عملکرد درخشان خود در تیم نایب قهرمان جام جهانی و تیم قهرمان چمپیونز لیگ برنده توپ طلا شد. اما باز هم بسیاری عقیده داشتند که اینبار هم حق کریستیانو رونالدو بوده است و حق این ستاره پرتغالی بخاطر جدا شدن از رئال مادرید خورده شده است.اما همه چیز راجب توپ طلا نبود، این دو بازیکن بزرگ تاریخ، تا تا سال 2016 نتوانسته بودند به هیچ افتخار ملی چشمگیری دست یابی کنند. کلکسیون آنها پر بود از جام های زرین و رنگین، اما جای خالی حتی اگر شده یک جام ملی، به وضوح دیده میشد. تمام اساطیر بزرگ تاریخ فوتبال، پله و مارادونا، زیدان و کرایوف، بوفون و نویر و صدها اسطوره دیگر که روح ما فوتبال دوستان را نوازش کردند، حداقل یک جام ملی کسب کرده بودند؛ اما مسی و رونالدو، عقب افتاده بودند.
بالاخره در سال 2016،کریستیانو رونالدویی که استارت کسب هت‌تریک در سی‌ال را زده بود، موفق به کسب یورو شود تا جای خالی در تالار افتخاراتش را پر کند. جایی که هنوز در ویترین مسی با گرد و خاک و افسوس پر شده بود. از همین رو، این جام فقط برای رونالدو یک جام نبود؛این قهرمانی هم به معنای برتری یافتن او به رقیب دیرینه، هم به معنای جای گرفتن در میان اساطیر بازی های ملی و هم به معنای کامل تر شدن خودش بود. یورو 2016 برای رونالدو یک جام نبود، نماد برنده شدن بود. رونالدو از سال 2016 تا سال 2019 سه سال طلایی را با رئال مادرید و تیم ملی پرتغال سپری کرد و سیلی محکمی به تمام منتقدانش زد. کسب سه چمپیونز لیگ، یورو 2016 و جام ملت هایی اروپا و دو توپ طلا از اصلی‌ترین افتخارات این مرد بزرگ در این سه‌سال بودند. اینها در حالی بود که رونالدو از سی سالگی گذر کرده بود، اما همچنان توان رقابت با مسی زیر سی سال را داشت و حتی توانست برنده شود! سال 2019، کریستیانو رونالدو با مبلغی هنگفت به يوونتوس منتقل شد تا خواسته یا ناخواسته، فرمانروایی‌اش بر تمام جوایز به پایان برسد. بگذریم... تا اینجای داستان، همه چیز به نفع رونالدو بود. او با مسی تعداد مشترکی توپ طلا داشت، سی ال های بیشتری کسب کرده بود، گل های بیشتری به ثمر رسانده بود و همچنین دو جام ملی کسب کرده بود در صورتی که مسی هیچ جام ملی نداشت! آن سال ها بود که هواداران رونالدو دیگر پرونده بهترین بازیکن تاریخ را بسته بودند و بی‌چون و چرا رونالدو را بهترین بازیکن تاریخ فوتبال میدانستند. مسی فن هاهم نمیتوانستند مخالفت کنند، چون مسی واقعا از رونالدو عقب بود.
اما آن روزها گذشت...
لیونل مسی در سال 2019 با عملکرد خوبش در بارسلونا برنده توپ طلا شد. این درحالی بود که رونالدو دیگر در لالیگا حضور نداشت تا با یکدیگر تقابل های رو در رو داشته باشند(البته که باهم در قاب رقابت های سی ال روبه‌رو شدند). توپ طلای آن سال حواشی خاصی به همراه داشت، چون به عقیده بسیاری عملکرد مسی برای دریافت این جایزه به اندازه کافی خوب نبوده و بخاطر نبود کاندید مناسب دیگر این انتخاب صورت گرفته است.
سال 2020، سال بایرن مونیخ بود. سالی که باواریایی ها با هانسی فلیک برنده شش‌گانه شدند و تمام رقابت هایی که در آنها حضور داشتند را تبدیل به کلبه وحشت کردند. همچنین رابرت لواندوفسکی، بمب افکن بایرنی ها، یکی از وحشتناک ترین عملکرد های تاریخ فوتبال را به جا بگذاشت و با شکستن رکورد های گرد مولر افسانه‌ای، به یکی از اساطیر بایرن مونیخ تبدیل شد. در سالی که شکی برای برنده بودن لواندوفسکی در مراسم توپ طلا وجود نداشت، این مراسم به دلیل پاندمی کرونا برگذار نشد که حواشی خاص خودش را در پی داشت.
سال 2021 نیز پیروزی اعجوبه ی آرژانتینی در مراسم توپ طلا را در پی داشت که حواشی و تنش بسیار زیادی ایجاد کرد. چرا که بسیاری معتقد بودند این توپ طلا حق مسی نبوده و برنده اصلی آن رابرت لواندوفسکی است که فصل بسیارخوبی را با بایرن پشت سر گذاشته. حال ما از این مسئله که این توپ طلا حق وی بود یا نه(برای مطالعه بیشتر در این مورد اینجا کلیک کنید) گذر می‌کنیم. مسئله اصلی این است که مسی در این سال اختلاف خودش در جایزه توپ طلا را به عدد 2 رساند و از طرفی هم موفق به کسب یک جام ملی با آرژانتین شد تا اختلافش با رقیب پرتغالی را به حداقل برساند.
سال 2022
کریم بنزما رشته پیروزی های متوالی مسی در توپ طلا را با یک عملکرد فوق العاده در رئال مادرید پاره کرد. او با عملکرد بینظیر خود در تیم رئال مادرید و قهرمانی در چمپیونز لیگ یکی از معدود برندگان توپ طلاست که بحث زیادی درمورد برد او در این عنوان نیست. به هرحال، بنزما بحث صحبت ما نیست، پس از آن می‌گذریم. در این سال،هردوی مسی و رونالدو عملکرد نه چندان جالبی از خود به جای گذاشتند. رونالدو در منچستری گیر افتاده بود که در دستان تن هاخ در حال جان دادن بود و کار زیادی هم از دست مهاجم 38 ساله برنمی‌آمد. مسی نیز با بازی در پاریس سنت ژرمن پر هزینه و پرستاره آن زمان و همچنین خراب کردن پنالتی خود جلوی رئال مادرید و حذف شدن از رقابت های چمپیونزلیگ نتوانست نظرات را به خود جلب کند.بدین ترتیب بود که هر دو از فرم افسانه ای خود فاصله گرفتند و آماده نوشتن بخش پایانی داستان خود بودند
می‌گذریم تا برسیم به سال 2023؛جایی که ليونل مسی بالاخره با تیم ملی آرژانتین برنده جام جهانی شد و به عقیده بسیاری بالاخره فوتبال بدهی خود را با وی صاف کرد و رسالت مسی به پایان رسید. حال مسی دیگر همه چیز داشت، از انواع و اقسام جام های ملی و باشگاهی گرفته تا جوایز انفرادی ریز و درشت. حال، او بود که با رونالدو فاصله زیادی داشت. او همانطور که در آن الکلاسیکوی به یاد ماندنی، در دقیقه نود (و البته بعدترش) گل برتری بارسلونا را مقابل رئال مادرید به ثمر رساند تا کامبک زده باشند، خود هم در دقایق نود دوران حرفه ای خود و رونالدو، کامبک زد و روح هوادارانش را شاد کرد. مسی جام جهانی را برد تا به توپ طلای هشتم خود برسد، در صورتی که رونالدو در مقابل مراکش در مرحله یک‌چهارم نهایی حذف شد تا تصویری تلخ و غیرقابل هضم از اشک ریختن وی را ببینیم.
ليونل مسی مانند سریالی بود یا یک شروع طوفانی که بازار را قبضه کرد، اما مدتی در زیر سایه رقیب‌ش فرو رفت تا اینکه بالاخره با دل کندن از گذشته و تغییر سبک و نوآوری توانست دوباره محبوبیت پیدا کند و منتقدان و هواداران را به خود جذب کند. حال هم با رفتن به اینترمیامی یک پایان آرام و شاد را به تصویر خواهد کشید. اما کریستیانو رونالدو، یک سریال بود که در موقعی شروع به پخش کرد که بازار در دستان سریال های قوی‌تر و جاافتاده تری بود. با این حال، با روح جوانی و الهام و یادگیری از سایرین توانست خود را شماره یک این بازار کند، تا اینکه رقیبی با وضعیت مشابه از راه برسد و فضا را رقابتی کند و حتی تا حدود زیادی او را شکست دهد. او همچنان فصل های با کیفیتی ساخت و هواداران و منتقدان را حفظ کرد اما سریال بهتری هم در آن فصل ها وجود داشت. تا اینکه با سه فصلی که از سال 2016 تولید کرد، خود را به برترین تبدیل کند. البته که فصل سال 2018 که او ساخت توسط بسیاری از هواداران مورد تحسین و ستایش قرار گرفت و برترین نام گرفت، اما چندی از منتقدان این نظر را نداشتند و آن را دوم میدانستند. او همچنان عطش برنده بودن داشت و تلاش داشت همچنان اول باشد؛در صورتی که دیگر ایده‌ای(توان) برای تولید یک فصل جذاب نداشت. نه حداقل به اندازه رقیبی که هنوز نو تر(جوان‌تر) از وی بود. رونالدو در تمام فصل ها جذاب و چشم‌نواز بود اما عطش او برای ادامه دادن، به هردلیلی، باعث کش داده شدن سریال شد، مثل سریالی همچون «واکینگ دد». شاید همچنان محبوب بود، اما از نگاه منتقدان دیگر حرفی برای گفتن نداشت، یا شاید هم خوب بود، اما توان رقابت با رقیب خود را نداشت. در صورتی که مسی، شاید در طول پخشش فصل های کمتر میخکوب کننده‌ای به قیاس از رونالدو ساخته باشد، اما با برگشت رویایی و یک پایان جذاب و دلنشین، توانست هم هواداران را راضی کند و هم منتقدان را.
به هرحال، هرگز نمی‌توان گفت کدام یک از این دو شاهکار به دیگری برتری دارند. چون بحث زیبایی است، نه اعداد و ارقام. بسیارند فوتبال دوستانی که سعی دارند با نشان دادن اعداد و ارقام آنها را به هم برتری دهند، اما چنین چیزی ممکن نیست. اعداد و ارقام مربوط به اینجا نیست؛ بحث اینجا در مورد کامپیوتر نیست، هنر انسان است. هنری که از حلول روح خدا در جسم انسان ها نشأت گرفته است و ظرافت آن را در عجیب ترین و چشم‌نواز ترین مناظر جهان هستی نمی‌توان یافت. بحث سور زندگی است. بحث خدماتی که به این ورزش و ما کردند. این زیبایی، این کمال را با هیچ عدد و محاسبه ای نمی‌توان اندازه گرفت. فقط و فقط می‌توان ستایش کرد!کسانی که سعی دارند هر یک از این دو را به دیگر برتری دهند یا پایین بکشند، کوته نظرانی هستند که هیچ درکی از فوتبال و عمق آن ندارند.فقط مانند کامپیوتر هایی هستند که به جای قلب و روح از قطعات الکترونیکی ساخته شده اند تا فقط یک جواب واحد و بی روح به شما بدهند. آنها از انسانیت خالی‌اند، چرا که تردید ندارند و انسانیت یعنی تردید. رونالدو یا مسی؟ یکی دیگر از سوال های بی‌جواب تاریخ بشریت خواهد بود و خواهد ماند. هرکس هم که تلاش کند به این سوال پاسخ دهد در ته قلبش می‌داند که جوابش درست نیست.هرجوابی که باشد! مگر اینکه قلب نداشته باشد.برای رسیدن به جواب این سوال از مغزتان نپرسید، از قلبتان بپرسید؛از معرفت بپرسید!
