رئالی منطقیفرق اساسی که پست مهاجم نوک با بقیه پستای فوتبال داره؛ همین اعتماد به نفس و جسارت و پررو بودنشه. یه مهاجم باید به وحشیانه ترین شکل ممکن و با نهایت اشتیاق دنبال گل زدن باشه؛ به هر قیمتی. همینه که یه مهاجمو تبدیل میکنه به مهاجم قاتل.
اوج درخشش و خفن بودن اندریک تو همین ویژگیش هست؛ تو همین صحنه حمله به حرکت وینیسیوس نگاه کنین؛ عین یه راس گاو به گشاد ترین شکل ممکن قدم بر میداره تا جایگیری کنه تو خط حمله. اونور اندریک که صاحب توپه با نهایت سرعت و جدیت داره میره حلو و همزمان اطرافشو نگاه میکنه. وینیسیوس فاقد جسارت و شجاعت یه گل زنه؛ واسه همین تو تک تک گامهایی ک برمیداره تردید داره؛ همین باعث میشه نتونه جایگیری درستی کنه. امباپه خطرناک ترین بازیکن خط حملس و جایگیری مناسبی داره اما همه حواس تیم حریف به اونه؛ بنابراین کامل مارک میشه.
حالا یه اندریکه که کسی رو پاش نرفته، فضای شوت زنی داره و کسی عمرا ازش انتظار شوت زنی نداره؛ همزمان سمت چپش امباپه رو داره که مارک شده؛ سمت راست وینیسیوسی هست که کلا تو باغ نیست.
بهترین تصمیم اینجا چیه؟ دقیقا زدن همچین ضربه ای!
اون چیزی که باعث تفاوت بین یه بازیکن خوب و با استعداد؛ و یه ستاره میشه همینه!
بحثی راجع به توانایی فنی اندریک، درک بالاش از بازی؛ استعداد عالیش؛ سرعت و فیزیک مناسبش ندارم الان. این چیزا مشخصه.
بزرگترین ویژگی اندریک همین جسارت و قاطعیتش واسه گلزنی و در کنارش همین تصمیم گیریه درسته!
اینو فقط یه اتفاق نبینین. اندریک واقعا این کاره هست.
تو همین معدود بازیایی که با لباس داشته کاملا نشون داده توانایی هاشو
تو بازیای پیش فصلم جلو بارسا یجا چرخید و یه شوت زمینی خیلی ناگهانی زد ک ترشتگن فقط نگاه کرد.
گل قبلی هم که زد دقیقا همین مدل بود؛ تقریبا همینقدر فاصله با دروازه، یه تصمیم جسورانه و نهایتا یه ضربه قاطعانه.
مطمئن باشین اعجوبه ای ازش در میاد
