معمولاً بازیکنان تنها به دو دلیل به یکی از تیم های سابق شان بازمی گردند: هنگامی که انتقالی گران قیمت به یک تیم بزرگ با شکست مواجه می شود و باشگاه فروشنده با خوشحالی حاضر است تا آن بازیکن را با مبلغی کم تر پس بگیرد. یا اینکه خود بازیکن، پس از کارنامه ای درخشان، به تیم دوران کودکی اش بازمی گردد. بازگشت فرناندو تورس به اتلتیکو مادرید به نظر در هر دو دسته جای می گیرد.
تورس، هرچند به صورت قرضی، پس از سال ها و با کارنامه ای مملو از افتخارات به جایی بازگشته که همه چیز از آن جا شروع شد. در 30 سالگی، دوران بازیگری او در حال نزدیک شدن به پایان خود است؛ پایانی پس از سال ها موفقیت چشم گیر و چالش هایی نفس گیر.
خاطراتی از تورس در بهترین فرم اش هنوز در اذهان هواداران اتلتیکو، و شاید سرمربی تیم، دیگو سیمئونه، که در کنار او بازی کرد، باقی مانده است. علی رغم مهاجمین بااستعدادی که اتلتیکو در گذشته داشته است، احتمالاً تورس از نظر هواداران بهترین به شمار می رود؛ کسی که از آکادمی باشگاه رشد کرد و در 19 سالگی بازوبند کاپیتانی تیم اش را به بازو بست.
اما مهاجمی که با لباس قرمز لیورپول، اتلتیکو مادرید و اسپانیا، رعشه بر اندام مدافعین می انداخت، دیگر وجود خارجی ندارد. تا این جای کار مدتی است که بر همه مبرهن است. این حقیقت که میلان مایل است به این زودی او را رها کند، باید زنگ خطر را به صدا درآورد. اگر سطحی نگاه کنیم، نتیجه می گیریم که تصمیم میلانی ها مبنی بر خرید او در حالی که هنوز به صورت قرضی از چلسی در این تیم بود، شگفت آور به نظر می رسد اما معاوضه کردن، وقتی که بازیکنی مال شما باشد، آسان تر است. در اصل آن ها در ازای السیو چرچی، تورس را خریدند تا بفروشند یا حداقل قرض اش بدهند.
اگر بگوییم به چرچی در ویسنته کالدرون فرصت داده نشد، حق مطلب ادا نمی شود. او هیچگاه از ابتدا به میدان نرفت و تنها در تعدادی از بازی ها از روی نیمکت به میدان رفت و نتوانست کمک چندانی به تیم بکند. او و رائول هیمنس نتوانسته اند در قد و قواره های مبالغ بالای نقل و انتقالات شان ظاهر شوند.
اما این دقیقاً به این معنا نیست که تورس پاسخ مورد نظر اتلتی است - بلکه بر اساس شواهد اخیر، با فاصله چنین چیزی نیست. بسیاری بر این باور بودند که انتقال به میلان باعث می شود که او همان بازیکن سابق بشود. بازی در تیمی که او مرد اول خط حمله بود و لیگی که سرعت کم تری دارد، همه را بر این داشت که تورس را در مسیر درست برای عملکردی مناسب بدانند و او به خوبی کار خود را آغاز کرد تا اینکه به شدت رو به افول نهاد. یک گل در 10 بازی لیگ واقعاً نتیجه مناسبی نیست.
این آخرین انتقال تورس در سطح بالای فوتبال است. بعید است که شاهد حضور او در تیمی دیگر با اعتباری بالاتر از اتلتیکو باشیم. او ریسکی کرده که شهرت اش نزد هواداران اتلتی را به خطر می اندازد اما در مجموع، او چیزهای بسیار اندکی برای از دست دادن و چیزهای زیادی برای به دست آوردن دارد. از نقطه نگاه قهرمانان، توجیه این انتقال اندکی دشوارتر است.
معاوضه بازیکنی که شش ماه پیش 16 میلیون یورو خرج روی دست باشگاه گذاشت با مهاجمی خارج از فرم و پا به سن گذاشته بر روی کاغذ و بر اساس فرم او طی سال گذشته، در زمین، حرکت بدی به نظر می رسد. اما این کار به هواداران اتلتیکو این فرصت را می دهد تا برای آخرین بار مردی را ببینند که عمیقاً ستایش اش می کردند و چه کسی می داند، شاید او نیز یک یا سه گل به ثمر برساند.
یادداشت داریل هاموند برای خبرگزاری فوتبال-اسپانیا با اندکی تغییر
