|
سیاهچاله ها اجرام کیهانی جذابی هستند که دارای نیروهای گرانشی آنقدر شدید هستند که حتی نور نیز نمی تواند از آنها فرار کند. یکی از جنبه‌های جذاب سیاه‌چاله‌ها تأثیر آنها بر زمان است، همانطور که توسط نظریه نسبیت عام اینشتین پیش‌بینی شده است.
هنگامی که یک جسم به یک سیاهچاله نزدیک می شود، پدیده ای به نام اتساع زمان گرانشی را تجربه می کند. این اثر به این دلیل رخ می دهد که گرانش بر گذر زمان تأثیر می گذارد. در نزدیکی یک جسم عظیم مانند سیاهچاله، گرانش بسیار قوی است و باعث می شود زمان در مقایسه با مناطق دورتر، کندتر حرکت کند.
برای یک ناظر در فاصله ایمن، آنها شیء را می بینند که به آرامی به سیاهچاله نزدیک می شود. با نزدیک‌تر شدن شیء به افق رویداد - مرزی که هیچ چیز نمی‌تواند از آن بگریزد - ناظر می‌بیند که ساعت شیء به ظاهر آهسته‌تر و کندتر می‌شود. در افق رویداد، به نظر می رسد که زمان برای جسم کاملاً از دید ناظر دور متوقف می شود. با این حال، برای کسی که در سیاهچاله سقوط می کند، به نظر می رسد زمان به طور عادی می گذرد، به شرطی که بتواند در برابر نیروهای شدید مقاومت کند.
این کند شدن یا توقف ظاهری زمان همانطور که از دیدگاه بیرونی درک می شود، نتیجه انحراف شدید فضازمان توسط گرانش سیاهچاله است. چنین اثراتی ماهیت عجیب و غیر شهودی سیاهچاله ها را نشان می دهد و بر رابطه پیچیده بین گرانش و زمان تأکید می کند.
حتما! بیایید عمیق‌تر به چگونگی تعامل سیاه‌چاله‌ها با بافت فضا-زمان و تأثیر بر درک خود زمان بپردازیم.
نسبیت عام و فضازمان
نظریه نسبیت عام اینشتین درک ما از گرانش را متحول کرد. نسبیت عام به جای اینکه گرانش را نیرویی به معنای کلاسیک بداند (همانطور که نیوتن پیشنهاد کرد)، گرانش را به عنوان انحنای فضازمان ناشی از جرم توصیف می کند. اجرام عظیم، مانند سیاهچاله ها، فضازمان اطراف خود را عمیقاً منحنی می کنند.
اتساع زمان گرانشی
اتساع زمان گرانشی یکی از پیش بینی های جذاب نسبیت عام است. این فرض می‌کند که هرچه میدان گرانشی قوی‌تر باشد (یعنی هر چه به یک جسم عظیم نزدیک‌تر باشید)، نسبت به ناظری که از تأثیر گرانشی دور است، زمان کندتر می‌گذرد. این اثر به طور تجربی تایید شده است. برای مثال، ساعت‌ها در ارتفاعات بالاتر (دورتر از مرکز زمین) سریع‌تر از ساعت‌های موجود در سطح دریا حرکت می‌کنند.
افق رویداد و درک زمان
افق رویداد سیاهچاله مرز تعیین کننده آن است. فراتر از این نقطه، حتی نور نیز نمی تواند از کشش گرانشی فرار کند. هنگامی که یک شی یا یک فضانورد به افق رویداد نزدیک می شود، یک ناظر خارجی متوجه موارد زیر می شود:
1. زمان کاهش می یابد: با نزدیک شدن جسم به سیاهچاله، زمان مشاهده شده از دید ناظر خارجی به دلیل اتساع زمان گرانشی به طور قابل توجهی کند می شود. اگر این فرآیند را از فاصله ای امن تماشا می کردید، می دیدید که جسم کندتر و کندتر حرکت می کند.
2. انتقال به سرخ: نوری که از جسم به درون سیاهچاله می‌افتد به‌طور فزاینده‌ای به قرمز منتقل می‌شود. این بدان معنی است که نور به طول موج های طولانی تر و فرکانس های پایین تر کشیده می شود و در نهایت برای ناظر نامرئی می شود.
3. زمان در افق رویداد متوقف می‌شود: با نزدیک شدن شیء به افق رویداد، برای ناظر خارجی، به نظر می‌رسد که در زمان یخ می‌زند و به دلیل انتقال به سرخ محو می‌شود. این به این دلیل است که نور جسم برای فرار از کشش گرانشی شدید زمان بیشتری طول می کشد و به نظر می رسد که زمان متوقف شده است.
تجربه شی در حال سقوط
برای شخص یا شیئی که در سیاهچاله می افتد:
- زمان طبیعی است: آنها تغییری در درک خود از زمان تجربه نمی‌کنند. در عوض، آنها بدون توجه به مرز خاصی (فراتر از نیروهای کشندی کشنده بالقوه) از افق رویداد عبور می کنند.
- Spaghettification: چشمگیرترین تجربه از نظر فیزیکی نیروهای جزر و مدی است. با نزدیک‌تر شدن جسم به تکینگی (نقطه چگالی نامحدود در مرکز سیاهچاله)، تفاوت کشش گرانشی بین نزدیک‌ترین و دورترین بخش جسم می‌تواند آن را در فرآیندی به نام اسپاگت‌سازی گسترش دهد.
- تکینگی: سرنوشت نهایی هر چیزی که در سیاهچاله می افتد ناشناخته است و به نظریه های گمانه زنی زیادی منجر می شود. بر اساس نسبیت عام، از لحاظ نظری با تکینگی مواجه می شود.
سفر به افق رویداد و گذشته از آن، یکی از نتایج عجیب‌تر نسبیت عام را نشان می‌دهد و رابطه پیچیده بین گرانش و زمان را برجسته می‌کند. سیاهچاله ها اثرات شدید گرانش را بر ادراک زمان نشان می دهند و بینشی منحصر به فرد از عملکرد کیهان ارائه می دهند. علاوه بر این، آنها به عنوان یک زمینه آزمایشی برای فیزیک جدید عمل می کنند و به طور بالقوه منجر به درک عمیق تری می شوند که نسبیت عام را با مکانیک کوانتومی آشتی می دهد.
|
