|
اسکاتلند کشوری با ۷۸ هزار کیلومترمربع مساحت و ۵ میلیون جمعیت، کشوری که تراکم جمعیتی زیادی دارد، کشوری به وسعت دو فرهنگ، دو نوع جمعیت و دو تیم
_16ad.jpeg)
گلاسکو رنجرز و سلتیک دو تیم برتر اسکاتلند هستند که در تمامی زوایا، چه از لحاظ تعداد قهرمانی و چه از لحاظ استعداد یابی و بازیکن پروری بهترین تیم های اسکاتلند هستند، دو تیمی که هیچ گاه در کشورشان برای رقبا، حریفی دست و پا بسته نبوده اند، به ندرت پیش می‌آید که قهرمانی از چنگال آنها بیرون آمده و بدست آبردین یا تیم دیگری برسد. در کنار این قضایا، این دو تیم و هوادارانش دشمنی دیرینه ای با یکدیگر دارند، دشمنی ای به عمق تاریخ ۱۵۰ساله فوتبال اسکاتلند.
گلاسکو رنجرز در سال ۱۸۷۲ و سلتیک در سال ۱۸۸۸ تاسیس شدند، آنها در همان ابتدای کار با یکدیگر دشمنی هوایی داشتند. دشمنی ای که سر در مذاهب و عقاید دینی دارد، در گلاسکو شما دو راه بیشتر جلوی پای خود ندارید، یا کاتولیک باشید و طرفدار سلتیک و یا پروتستان و وفادار به رنجرز، در مسکو، روسیه شما شاهد تقابل فوتبال دولتی و فوتبال مردمی هستید که ریشه در فوتبال USSR و اتحادیه جماهیر شوروی دارد اما اینجا جنگ، جنگ مذهب هاست.
کارشناسان معتقدند در کنار دربی سویل(Seville)، دربی گلاسکو که به اولد فرم( Old firm) موسوم است یکی از خشن ترین و خونین ترین دربی های فوتبال است که هر ساله مصدوم ها و گاها کشته هایی می‌دهد، هر چند دو باشگاه در سال ۲۰۰۵ تصمیم گرفتند بعد از نزدیک به ۱۲۰ سال دشمنی این دو تیم را با برنامه ای مدون پایان دهند؛ اما در نهایت، این طرفداران دو تیم بودند که باعث ادامه دار شدن این جنگ ورزشی شدند.
باشگاه سلتیک در سال 1888 در قسمت شرقی شهر و توسط برادر والفرید، یک راهب ماریستی و با هدف جمع آوری کمک برای جامعه فقیر کاتولیک های شهر تاسیس شد. این وابستگی و رویکردهای مذهبی سلتیک، فاکتوری بود که این باشگاه را از اکثریت جمعیت پروتستانِ کشور اسکاتلند متمایز می کرد. همچنان که سلتیک روز به روز به عنوان یک باشگاه ورزشی پر و بال می گرفت، افراد بیشتری را از جامعه ایرلندی های کاتولیک به خود جذب می کرد که این مساله با موفقیت های باشگاه در زمین بازی نیز همزمان شده بود.
در سوی دیگر شهر، و در سال 1872، گروهی از جوانان در منطقه Gareloch شهر گلاسکو باشگاه رنجرز را پایه ریزی کردند. یکی از چهره های اصلی باشگاه رنجرز در بدو فعالیت، John Ure Primrose ، یک فرد فعال در اتحادیه ها بود که از نظر سیاسی، متحد گروه نارنجی ها محسوب می شد. این فرد بارها احساسات و تمایلات ضد ایرلندی و ضد کاتالوتیک خود را ابراز کرده بود و به همین سبب، از باشگاه رنجرز حمایت می کرد.
کم کم آبی پوشان رنجرز به قدرت رسیدند تا حدی که تیمی مورد حمایت پروتستان ها شدند و هیچ تیمی به اندازه آنها حامی این گروه مذهبی نبود. آنها تنها تیمی بودند که یارای مقاومت و رو به رو شدن با سلتیکی که چهار دوره پیاپی از سال ۱۸۹۸-۱۸۹۳ قهرمان شده را داشتند. این دو باشگاه کم کم و در اواخر قرن ۱۹، تبدیل به دو ابرقدرت بلامنازع اسکاتلند شدند، به طوری که در این کشور هیچ رقیبی نداشتند. کم کم پس از چندین سال نفرت و تنفر هواداران دو تیم به اوج خود رسید، تا جایی که هر باشگاه برای هواداران خود و حریف مسیر های مشخصی تا استادیوم طراحی کرده بود تا از بوجود آمدن درگیری در استادیوم جلوگیری شود، فرقی هم نمیکند، چه در سلتیکز پارک باشید، یا در استادیوم آیبروکس.
دیدار های این دو تیم همیشه در ورزشگاه های دارای ایمنی بالا از لحاظ جداسازی هواداران ( ورزشگاه های دو تیم) برگزار میشد، اما یک بار در تاریخ، در سال ۱۹۸۰ این دو تیم در فینال Scotland FA Cup با یکدیگر مواجه شدند، مسابقه ای که در ورزشگاه همپدن پارک برگزار شد، هواداران بدون جداسازی خاصی به مسابقه رسیدند، اما به جز درگیری های پراکنده، درگیری خاصی گزارش نشد. دیدار به آرامی در حال اتمام بود که سلتیک در دقایق پایانی به گل رسید و این پایان بازی، آغاز یک جنگ‌خونین بود.
پس از بازی هزاران هزار، هوادار رنجرزی به قصد تخریب جشن قهرمانی سلتیک به زمین یورش بردند، در حالی که پیش تر هواداران سلتیکس در زمین به خوشحالی و پایکوبی میپرداختند، و اینگونه بود که زشت ترین دربی تاریخ فوتبال جهان رقم خورد، پلیس اسکاتلند به دلیل کمبود نیرو و مسدود شدن درب ورزشگاه توسط هواداران هر دو تیم، تا ۳ ساعت پس از پایان مسابقه نتوانست به برقراری آرامش در آن منطقه دست یابد. در زیر مصاحبه چند شاهد عینی را مشاهده میکنیم:
دونالد مک لئود، یکی از عکاسانی که در ورزشگاه حاضر بود، صحنه هایی را که به چشم خود می دید باور نمی کرد: "وقتی درگیری ها شروع شد من کنار نیمکت ذخیره ها ایستاده بودم و شاهد جمعیت خشمگین هواداران بودم. مهاجمان به نظر می رسید همگی موهایی بلند داشتند و بر بازو و دست خود نیز مچ بندی پیچیده بودند."
کلمات گزارشگر بازی، آرچی مک فرسون هم در تاریخ ماندگار شده است: "صحنه هایی که الان شاهد هستیم شبیه آخر الزمان است ... چیزی مشابه یکی از نبردهای بزرگ جنگ جهانی اول (Passchendaele ) که با فوتبال اسکاتلند نامانوس است. در پایان، بیاییم با خود صادق باشیم؛ این هواداران از یکدیگر متنفر هستند."
پلیس پس از پایان درگیری ها، علت این منازعه را مصرف بیش از حد مشروبات الکلی اعلام کرد، پس از این مسابقه سرو و مصرف الکل در استادیوم های اسکاتلند ممنوع شد. اما این تنها یکی از عوامل دشمنی بین طرفداران دو تیم بود در حالی که دشمنی ها، سال های سال ادامه داشت. دلیل اصلی این دشمنی تعداد افتخارات نزدیک به هم دو تیم است. این دو تیم مجموعاً موفق به کسب ۱۰۵ عنوان قهرمانی لیگ برتر اسکاتلند (رنجرز ۵۴ و سلتیک ۵۱)، ۷۲ عنوان قهرمانی جام حذفی اسکاتلند (سلتیک ۳۹ و رنجرز ۳۳) و ۴۶ عنوان قهرمانی جام اتحادیه فوتبال اسکاتلند (رنجرز ۲۷ و سلتیک ۱۹) شده‌اند.
۱۱شهریور(۲ سپتامبر) دوباره این دو تیم به مصاف یکدیگر میروند؛ آیا مجددا شاهد نزاع بین هواداران و بازیکنان دو تیم خواهیم بود؟
بنظر شما کدام دربی ها در جهان، از این دربی خشن تر هستند؟
|
