از وقتی دکتر پیچید به پام*
بیرون بیام*
داد زدم: «وای ایرونیا*
باس زنده بمونیم لای گیرونیا*
خیلی کمه حاجی*
با یه شیکمِ خالی*
انتظار دارید*
خوشحال باشم؟؛
نه!» هشدار دادم
پس پرستار
منو برعکس گرفت و زدم، آخ
از همون موقع شدم طلبکار
اولا تو خونه جنگ، دعوا
تَل، طلاق
دادگاه و سردرد
بعداً ها تو کوچه بَنگ، شهلا
کَل، کلان
پاسگاه و دستبند
هی بِم می‌گفتن: «علی کَری می‌شنوی یا نه؟؛
می‌گم از کمر میشکنی
ادامه بدی به پیشروی
تو گسترشِ زیرزمین»؛
گفتم گوشم با شماس، درسته، ولی
تو هم تهِش علیدوستی، مثلِ ترانه
مثِ کفخوابِ خزانه
مث تمامِ اراذل
گذشت یه عمری
نه قلم‌به‌مزدیم
نه اهلِ دزدی
مملکت تو خاک و خون که امثالِ تو مفتی
بخورن رُست‌بیف
دولُپی
پر کنن قُپی
که شدن پُخی
ولی رو پیشونیشون حک کردن «تخمی»؛
همه خیارن، کارا صد در صد قزمیت
محرزه دیگه، ملتفت نباشه کلِ رپ انگلِ صوتی
مفت‌بر و مفت‌گیر
چرا؟ چون حقتو خورده نظام؟
واسه همین شدی چس‌خورِ آقازاده‌ها؟
بکش بالا تُف کن تو صورتِ بابات
بگو: «الان توله‌ت دزدِ ارزِ حکومته» چاقال
یه روز شیشه لنگه رو هَش
یه روز دیگه می‌شه منگِ آوَنگ
یه روز می‌گه شرطو ببند
یه روز راهزن و رانت‌زن
تو شیکمت یه روده‌ی راست هست؟
نه! ولی
تو هم تهِش علیدوستی، مثلِ ترانه
مثِ کفخوابِ خزانه
مث تمامِ اراذل
دو ماه سه ماه پولِ کاربَرو نده
جاش بپیچ دورِ مُچت ساعتِ پَتِک
پلنگِ اینستا کفِ دامنِ زنت
یارو برا ننه‌ش هم دامنه زده
من شاشیدم خاک‌ریزِ باورِ کَجِت
که کلِ هنرِ تو، فریبِ آدمِ خره و
وا می‌ره، پا می‌ده مایه ببینه باورت لاله و کَره
کاراتون پخش از رادیوجوات
بغلِ مهوش، ساسی و شهرام
صُبحا پا منقل، کاردیو شبا
همه‌چی برعکس، کاپی و ادا
خلایق، هر چه لایق
دنبالِ ردپای سبکِ خارج
هیچی نداری از خودت، اَه چه ضایع
فقرای بچه‌مایه
ولی
تو هم تهِش علیدوستی، مثلِ ترانه
مثِ کفخوابِ خزانه
مث تمامِ اراذل
