طرفداری | کلمبیا در طول ۵ سال، از ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲، ۴ سرمربی با سبک‌های متفاوت به خود می‌دید، از جمله کارلوس کی‌روش. سپتامبر سال ۲۰۲۲ بود که رامون یسورون، رئیس فدراسیون فوتبال این کشور، در انتخابی جسورانه، نستور لورنزو، مربی ۵۸ ساله آرژانتینی را به سمت هدایت این تیم برگزید. لورنزو که هم در تیم ملی آرژانتین و هم کلمبیا، دستیار و همیشه نفر دوم به حساب می‌آمد برای دومین بار – یک سال در ملگار پرو – هدایت یک تیم را تماماً برعهده گرفت.
نستور لورنزو از مسابقات مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ گرفته تا سه بازی گروهی در کوپا آمه‌ریکا ۲۰۲۴، نشان داده که کلمبیای او در آینده حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. آنها بامداد روز گذشته نیز برزیل را متوقف کردند و صدرنشین راهی یک‌چهارم نهایی شدند. این در حالی‌ست که از ۱۹۹۳، سلسائو هرگز در گروه‌های این رقابت دوم نشده بود. همچنین برای نخستین بار در تاریخ یک رقابت، چهار تیم صدرنشین گروه‌ها، سرمربی آرژانتینی دارند.
در تیم این سرمربی آرژانتینی همه‌چیز حول محور یک الگوی کیفی ثابت و کمی متغیر می‌چرخد؛ یعنی دفاع و حمله با سیِته! یعنی در هر دو فاز ۷ بازیکن از کلمبیا باید نقش ایفا کنند. زمانی که تیم توپ را در اختیار ندارد، به طور خودکار یک بازیکن از خط حمله باید در فاز دفاعی شرکت کند، حتی اگر با تلاش کمتری نسبت به بقیه این کار را انجام دهد. لورنزو هرگز دوست ندارد یکی از مراحل دفاع یا حمله را "حذف" نکند.
با این حال، در فوتبال، تقسیم فاز دفاعی بین بازیکنان خط حمله که باید در آن شرکت کنند، امری متعارف است و معمولاً مشخص می‌شود که چه بازیکنی به هافبک‌ها و مدافعین اضافه شود. هدف لورنزو این نیست که یک بازیکن را از فاز دفاعی حذف کند بلکه به این فکر می‌کند که چگونه (و اگر) نقاط ضعف بازیکنان خود را که توانایی کمتری دارند، جبران کند. برای مثال خامس رودریگز که بازگشتی شکوهمند به تیم ملی کشورش داشته، از نظر فیزیکی توانایی بازگشت همیشه به دفاع را ندارد و لورنزو به او دستور داده تا همیشه جلو بماند، به‌عنوان کاپیتان در فاز حمله این تیم نقش محوری داشته باشد و نیازی ندارد که به دفاع کمک کند.
از سوی دیگر، برخی بازیکنان دیگر برای جبران این، به کار گرفته می‌شوند که با قرار دادن آنها در نقش‌هایی که کمتر آنها را فرسوده و خسته می‌کند، عیوب ستاره‌هایشان را جبران می‌کنند. دفاع کردن با حداقل دو خط چهارنفره در فوتبال امروزه اجباری است با این حال، "دفاع با هفت نفر" یا "دیفندرسه کوم سیته" می‌تواند مزایای بیشتری داشته باشد، حتی اگر یک یا دو بازیکن کمتر در فاز دفاعی داشته باشید. دوریوال ژونیور در برزیل «به ندرت» و نستور لورنزو در کلمبیا به همین شکل کاملاً کار می‌کنند.
کلمبیا با آرایش ۲-۱-۳-۴ بازی را شروع می‌کند. اینگونه، به صورت افقی در دفاع فشرده هستند، از مرکز زمین محافظت می‌کنند و جناحین را آزاد می‌کنند. توجه کنید که منظور نفوذ مدافعان کناری نیست، بلکه مهاجم‌هاست! سه نفر در خط میانی با ظرفیت فیزیکی بیشتر برای پوشش حضور دارند و مدافعان کناری به ندرت جلو می‌روند. آنها همیشه محتاط و با سرعت کمتری نفوذ می‌کنند، مگر اینکه برتری عددی داشته باشند.
لو بلاک کلمبیا به این صورت عمل می‌کند؛ به‌صورت افقی فشرده بازی می‌کنند، میانه زمین با خط دفاعی در تعامل است. اگر بازیکنی جلو برود، وظیفه هافبک کنار اوست که به صورت مورب حرکت کند و از فضای پشت بازیکنی که جلو رفته، محافظت کند. با این حال، برای اینکه بتوانند پرس کنند، نیازی به تلاش فیزیکی زیادی از سوی سه نفر جلو، به خصوص خامس ندارند.
خامس همیشه بین ۵ بازیکن حریف شامل ۲ هافبک و سه مدافع «قرار می‌گیرد». مهاجمان کلمبیا پرس می‌کنند و هافبک مرکزی از فضای پشت سر آنها محافظت می‌کند. اینگونه حریف به کناره‌ها هدایت می‌شود و زمانی که توپ به جناحین می‌رسد، کلمبیا برتری واضحی دارد. ناحیه مقابل آزاد است اما منطقه مقابل برای جلوگیری از بازیسازی حریف کاملاً مسلط است و فشار می‌آورد.
کلمبیایی‌ها همیشه بازیکنی برای استفاده از توپ‌های دوم دارند و همچنین عمق را سازماندهی و کنترل می‌کند. این نمایه‌ای از کلمبیای نستور لورنزو است: تیم برای ستاره‌اش خامس غرامتی می‌دهد و همزمان که در جناحین فضاها را بررسی می‌کنند، به طور اغراق‌آمیزی از فضاهای مرکزی محافظت می‌کنند. آنها در این کوپا آمه‌ریکا تیم بزرگی خواهند بود و حتی دیدیم که چگونه جناحین را نیز بر برزیل با وینگری همانند وینیسوس بستند.
کلمبیا بامداد یکشنبه ساعت ۰۱:۳۰ به مصاف پاناما می‌رود و انتظار این است که از سد این تیم بگذرند و حتی به فینال مسابقات راه یابند. تیم لورنزو اگر موفق به صعود شود، در نیمه‌نهایی با برنده‌ی مصاف برزیل-اروگوئه روبه‌رو می‌شود.
کلمبیا در ۲۶ اخیر خود هرگز شکست نخورده (۲۲ بازی با لورنزو) و در این راه اسپانیا، برزیل، آلمان و ژاپن را شکست داده. بر کسی پوشیده نیست که حضور لورنزو که تنها یک دوره‌ی کوتاه سرمربیگری تیمی در پرو را برعهده داشته، ریسک بزرگی بود اما این ریسک برای لوس کافتروس جواب داد. گویی که در میان فوران درد، لورنزو در قامتِ خوشبختی جوانه زده است.
[جمله‌ی آخر برگرفته از سرود ملی کلمبیاست.]
