بیست سال قبل، هفته اول پاییز ۱۳۸۳، وقتی که عضو تحریریه روزنامه شرق بودم، یک دوست فوتبالیست مطرح داشتیم که برایمان تعریف کرد یکی از داوران مشهور با او در یک سفره‌خانه در فرحزاد تهران جلسه گذاشته و با ارائه یک پیشنهاد مالی خوب خواسته است که فصل بعد به یک تیم جنوبی برود. آن زمان تیم مورد نظر اوضاع مالی خوبی داشت.
وسوسه روزنامه‌نگاری باعث شد که بدون نام بردن از افراد، گزارشی درباره این تخلف بزرگ و فعالیت یک داور مشهور در امور نقل و انتقالاتی بنویسیم. گزارش را امیر عربی، رفیق سینماگر و فیلمنامه‌نویس امروز و روزنامه‌نگار آن سالها نوشت.
بعد از انتشار این گزارش، یک جنجال بزرگ در فوتبال ایران رخ داد. داوران به نشانه اعتراض نسبت به مطلب روزنامه شرق تهدید به اعتصاب کردند. آنها در بیانیه‌ای اعلام کردند که اگر با این روزنامه برخورد نشود، دیگر قضاوت نخواهند کرد. واکنش رضا غیاثی، رییس وقت کمیته داوران هم این بود: «من از نام اين داور اطلاعی ندارم. بنابراين توانايی انتخاب داور براي هفته پنجم را ندارم.»
برای حل این بحران مجبور شدیم که با اعضای سرویس ورزشی تحریریه پیش محمد دادکان، رییس وقت فدراسیون فوتبال برویم.
داخل دفتر محمد دادکان که شدیم، تا نشستیم به امیر عربی گفت: «عربی مدرک داری برای این نوشته‌هات؟» امیر هم زیاد محکم جواب نداد. چون دوست فوتبالیست ما به خاطر آینده فوتبالش نمی‌خواست نامش رسانه‌ای شود یا در دادگاهی شهادت دهد. عربی یک بله معمولی گفت و دادکان ادامه داد: «خب، خیالم راحت شد. چون امروز صبح علیه روزنامه شرق شکایت کردیم، می‌خواستم خیالم راحت شود که مدرک دارید و می‌توانید در دادگاه از خودتان دفاع کنید.»
دادکان بعد از این صحبت نزدیک به سه ساعت درباره دعواهایش با دشمنان مطبوعاتی‌اش حرف زد . حدود ظهر منشی خبر داد که از سفارت آنگولا ، مهمان دارند. دادکان رو به ما کرد و گفت: «خب پس ، در روزنامه‌تان بنویسید، این اطلاعاتی که نوشتید شیطنت واسطه‌ها بوده و ماجرا را تمام کنید تا خود من پیگیر شوم.»
چند ماه بعد این داور از فوتبال کنار گذاشته شد اما با تغییرات فدراسیون فوتبال دوباره برگشت، ارتقا یافت و حالا جزو سلبریتی‌های کارشناسی داوری محسوب می‌شود.
ما بیست سال قبل این گزارش را منتشر کردیم، آن روزها سرزنش شدیم که چرا فوتبال را به جنجال کشیدیم اما گذر زمان نشان داد که او تنها داور آلوده نبوده و نخواهد بود./نوریفر
