چهار سال پیش و در اوج شایعات فراگیری کرونا، ورزش ایران رخت عزای یکی از بزرگان خود را بر تن کرد. مردی که کوهی از غیرت بود و فولاد سرد در برابر اراده او تعظیم کرد. غیرتی از جنس مردان زاگرس‌نشین و قهرمانان ملی ایران که نام و خاطره آنان بعد از دهه‌ها، بر تارک ورزش جهان می‌درخشد. سیامند رحمان همان قهرمانی بود که در کنار غلبه بر پولاد سرد، اخلاقی از جنس عطوفت و مهربانی داشت و توانست در چند سال حضور در دنیای قهرمانی نامی از خود به یادگار بگذارد که رقیبان خارجی و داخلی همواره از آن با احترام یاد کنند.
سیامند از توان‌یابانی بود که معلولیت را محدودیت نداست، بلکه آن را راهی جدید برای افتخارآفرینی در سطح ایران و جهان تعریف کرد. برای سیامند که سختی زیادی در مسیر زندگی تحمل کرده بود عبور از آهن سرد و حمله به رکوردها معنای دیگری داشت.
سیامند که نامش برگرفته از کوهی در ایران است به جهانیان درس غیرت و اراده داد. او به سایر هم‌نوعان خود آموخت آنچه که می‌تواند تمام سختی ها را کنار زده و فرد را به قله افتخار برساند، تلاش است و در مسیر این تلاش، محدودیت معنای زیادی ندارد. او به جهان فولاد سرد آمد تا نشان دهد که می‌تواند به دیگران درس اراده بدهد او سنگین‌ترین وزنه ممکن را مهار کرد تا جهانیان نظاره‌گر قدرت اراده او باشند. قدرت بی‌نظیر و اخلاق مثال‌زدنی این پهلوان موجب شکل‌گیری رکوردهایی شد که شاید تا دهه‌ها در قلب مردم ایران ماندگار باشد.
سیامند با وجود محدودیت ناشی از معلولیت چندین رکورد بی‌نظیر در جهان و پارالمپیک به نام خود ثبت کرد، رکوردهایی که شکستن آنان اکنون به آرزوی هر ورزشکاری تبدیل شده است. سیامند زمانی که زیر وزن ۳۱۰ کیلوگرمی قرار گرفت کوهی از قدرت و اراده بود و توانست در ریو تاریخ پارالمپیک را از نو بنویسد. او این وزنه را مهار کرد تا چند هزار تماشاگر حاضر در سالن و مسئولان برگزاری رقابت در برابر اراده وی سر تعظیم فرودآورند در آن سال بود که عالی ترین مقام کشور برزیل به اراده او سلام نظامی داد.
رحمان از اشنویه به ورزش جهان معرفی شد؛ شهری که اکنون نامش فراتر از مرز جغرافیایی رفته و آدرس این شهر هم نام سیامند است. بله سیامند کُرد متعصب ایرانی بود که به عشق پرچم کشور، بالاترین رکوردها را به نام خود ثبت کرد. او به عشق وطن سخت‌ترین تمرینات را تحمل کرد تا نام ایران در سالن‌های جهان و تابلوهای رکورد ثبت شود. او به وطن عشق می ورزید و همانند اسطوره‌های این سرزمین تا «تا پای جان برای ایران» تلاش کرد.
قهرمان پارالمپیک و قوی ترین مرد معلول جهان در مرام و مسلک پهلوانی هم یک نابغه بود. سیامند همیشه خندان بود و حتی در سخت‌ترین شرایط رقابت با لبخند وارد سالن می‌شد.
دیلون ریچاردسون مدیر اجرایی و توسعه فدراسیون جهانی پاراوزنه‌برداری با تمجید از رفتار وی، گفت: هرگز لبخندها و رکوردزنی‌های او را در پارالمپیک و مسابقات جهانی فراموش نخواهیم کرد.
همچنین اندرو پارسونز رئیس کمیته بین‌المللی پارالمپیک در پیام تسلیت خود به مناسب درگذشت سیامند رحمان، نوشت: سیامند فردی دوست داشتنی، خونگرم و از شخصیت والایی برخوردار بود و از اینکه افتخار آشنایی با وی را داشتم به خود می‌بالم.
شاید یازدهم اسفند ۱۳۹۸ برای ورزش ایران یک روز تلخ بود و سیامند پیش از رسیدن به ایستگاه توکیو از قطار زندگی پیاده شد اما نام وی بر تارک ورزش ایران و جهان نقش بسته است. نامی که هنوز در سالن های جهانی و پارالمپیک فریاد زده می‌شود. فریاد زدن نام سیامند در بزرگترین آوردگاه‌های جهانی به آن خاطر است که پهلوان افسانه‌ای ایران در مسیر زندگی خود سه چراغ قرمز را پیش‌روی محدودیت‌های ناشی معلولیت روشن کرد و با ویلچر سرنوشت از مسیر پر پیچ و خم زندگی قهرمانی عبور کرد تا به قله افتخار رسید. قله‌ای که شاید کمترین کسی بتواند تا سال‌ها آن را فتح کند.
سیامند خاص بود زیرا در مسیر قهرمانی رفیق و رقیب نه تنها به قدرت و اراده او احترام می‌گذارند بلکه زبان به تمجید این نابغه گشودند. «جمیل الشبلی» بعد از کسب مدال طلای دسته فوق سنگین پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو در گفت‌وگو با خبرنگار ایرنا با بیان اینکه سیامند رحمان اسطوره در این رشته بود، اظهار داشت: رکورددار پاراوزنه‌برداری در دسته به‌اضافه ۱۰۷ کیلوگرم یکی از نام‌های بزرگ تاریخ پارالمپیک است. او بی‌نظیر بود با وجود سیامند کسی برای کسب مدال طلا تلاش نمی‌کرد.
بائه چون رقیب کره‌ای سیامند در پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو پیش از مسابقه باخت خود را اعلام کرد و با تمجید از هرکول ایرانی گفت: نمی‌توانم مقابل او کاری انجام بدهم. به همین دلیل هدفم در ریو کسب مدال نقره است.
