بیش از ۵۰ سال است که اولتراهای ایتالیایی، "la curva" (پشت دروازه) را به بازتابی واقعی از جامعه تبدیل کرده‌اند. آن‌ها فرهنگ خاصی دارند با شعار Bellezza e La bestia یا همان دیو و دلبر!
اولترا بودن به معنای وفادار بودن به تیمی است. واژه‌ی Ultra از Ultre به معنای نامحدود بودن در زبان ایتالیایی است. برای همین این فقط بازی نیست، سبک زندگی است. چه آفتاب باشد، چه برف یا باران، اولتراها با اشتیاقی بی‌نظیر تیم‌شان را تشویق می‌کنند. آن‌ها در گروه‌های ۱۰۰ تا هزار نفری هستند - پرچم‌ها، شال‌ها و بنرها را تکان می‌دهند. این فرهنگ است که وجود داشته و خواهد داشت. در حالی‌که اکثر هواداران رنگ‌های باشگاه خود را می‌پوشند، اولتراها علامت‌های منحصر به فردی دارند. اولتراهای ایتالیایی در سطح جهانی به خاطر ایجاد اصوات زیاد در تمام مسابقات مشهور هستند. اقدامات اولتراها حین بازی، به‌طور منظم شامل رقص بنرها، جلوه‌هایی از دود، شراره و آتش‌بازی می‌شود. همه این موارد، فضای الکتریکی ایجاد می‌کنند که مورد حسادت بسیاری از هواداران در سراسر جهان است.
جنبش اولترا ایتالیا در دهه ۱۹۵۰ با گروه‌هایی مانند Fedelissimi Granata [متعلق به] تورینو آغاز شد. در دهه ۱۹۶۰، جنبش‌های اولترا شتاب بیشتری گرفتند و گروه‌های "فوسا دی‌لئونی"[میلان] و "بویز سان" ایجاد شدند. گروه اول به عنوان اولین گروه اولترا تمام عیار شناخته می‌شود. اصطلاح اولترا برای اولین بار در سال ۱۹۶۹ توسط هواداران سامپدوریا پس از تشکیل گروه Ultras Tito Cucchiaroni (الهام از نام اسطوره آرژانتینی‌شان) به‌طور رسمی مورد استفاده قرار گرفت. پس از آن هواداران تورینو، "اولتراس گراناتا" را تشکیل دادند. دیگر اولتراهایی که در این زمان شکل گرفتند عبارتند از ورونا (تیپ زرد-آبی)، فیورنتینا (ویولا کلاب ویسو)، ناپولی (اولتراس ناپل)، میلان (تیپ سرخ و سیاه)، تورینو (گراناتای تورین)، جنوا (لانه گریفین)، بولونیا (اولتراهای ابدی)، یوونتوس (جنگجویان یوونتوس)، آتالانتا (تیپ سیاه و آبی)، لاتزیو (حامیان عقاب) و رم (کماندو اولترا کوروا کرد).
اولتراها فوتبال به عنوان یک خرده فرهنگ در اواخر دهه ۶۰ و ۷۰ دیده می‌شدند. آن‌ها ابتدا گروه‌های شبه‌نظامی بودند. نام‌هایی داشتند که بار نظامی داشت. در طول تاریخ، هولیگان‌های فوتبال به مستی، بی‌نظمی و بی‌مسئولیتی معروف بودند اما اولتراها سازماندهی دارند و از ساختارها و سلسله مراتب پیروی می‌کنند. در ایتالیا آن‌ها لباس‌های غیررسمی یکدست و معمولا مشکی و اسپورت به تن دارند که هولیگان‌های انگلیسی نیز از همین لباس‌های ایشان تقلید کردند.
توبیاس جونز در کتاب خود با نام اولتراها؛ دنیای زیرین فوتبال ایتالیا، می‌نویسد: «همانند بسیاری از ایتالیایی‌ها، اولتراها هم، به ظاهر و زیبایی علاقه دارند.» در بازی‌های بزرگ، اولتراهای ایتالیا هزاران یورو برای نمایش شکوه‌شان خرج می‌کنند. نمی‌توانید به استادیومی ایتالیایی بروید و طرح‌های موزاییکی، شراره‌ها، پرچم‌ها و بنرها را نبینید. "اولترا ایتالیایی بودن" به این معنی است که شورشی، انقلابی، تک‌حزبی، تبهکار و یک رذل هستید. [چیزی که دیگران می‌گویند اما خودشان به آن افتخار می‌کنند] اولترا بودن یک روش زندگی است. این شیوه زندگی بسیار تکامل‌یافته و بازسازی شده است.
برخلاف برخی از کشورهای اروپایی، هواداران ایتالیایی حق مالکیت باشگاه‌ها را ندارند اما اولتراهای ایتالیایی در فرهنگ پاتریمونیال در فوتبال ایتالیا گنجانده شده‌اند. پس از چند کشمکش، مالکان سری‌آ متوجه شدند که داشتن استادیوم خالی برای تجارت‌شان خوب نیست. بنابراین، آن‌ها از شوری که اولتراها به استادیوم آورده بودند، استقبال کردند. برای اطمینان از هماهنگی با اولتراها، بسیاری از مالکان بلیت‌های رایگان به اولتراها می‌دهند تا اطمینان حاصل کنند که استادیوم‌ها دارای محیطی پرشور هستند. برخی از مالکان هزینه‌های یارانه‌ای برای اولتراهای خود ارائه می‌کنند. در حالی‌که برخی از گروه‌های اولترا گاهی از کنترل خارج می‌شوند، اکثر مسابقاتی که اولتراها در آن شرکت می‌کنند بدون هیچ خشونتی انجام می‌شوند. اولتراها با هولیگان‌ها متفاوت هستند، در حالی‌که هولیگان‌ها به مسابقات می‌روند تا با هولیگان‌های تیم‌های مقابل سرشاخ شوند، اولتراها عمدتاً فقط روی باشگاه خود تمرکز می‌کنند. اولتراها همیشه در رنگ‌های خاص خود و عمدتن لباس‌های مشابه هستند و قابل شناسایی.
می‌توانید به هر جای دنیا سفر کنید اما یک چیز ثابت خواهد ماند. اولتراهای ایتالیایی فضای شگفت‌انگیزی ایجاد می‌کنند. در هر استادیوم در سرتاسر جهان که هواداران گهگاه برای چند دقیقه آواز می‌خوانند و سپس به تماشای بازی ادامه می‌دهند، این در ایتالیا صدق نمی‌کند. آن‌ها مداوم تشویق می‌کنند و با دودزا فضایی استثنایی ایجاد می‌کنند. اولتراها تاریخ و شخصیت زیادی را به استادیوم‌های ایتالیا آورده‌اند. همانطور که توبیاس جونز در دنیای زیرین فوتبال ایتالیا می‌گوید: "شما هرگز ما را درک نمی‌کنید مگر این‌که با ما باشید."
