The Divine Ponytailوضعیت رشفورد نتیجه‌ی عملکرد تکراری مدیریت و طرفدارهاست. بعد از چند فصل افتضاح و فقط به خاطر دو ماه خوب از نظر مدیرها ۳۵۰ هزار پوند در هفته ارزش پیدا کرد و از نظر هوادارها باید نامزد توپ طلا میشد. بازیکنی که ۱۶ تا گل تو لیگ زد و ۲۲ تا بیگ‌چنس رو از دست داد و حداقل ۵ ماه از فصل رو افتضاح بود یهو چنان باد شد که زبان بدنش به طور کامل تو زمین تغییر کرد. کاملاً میشد از حرکاتش خوند که فکر میکنه بقیه تیم مقصر وضعیت بد تیمن و خودش داره حروم میشه تو تیم. این روند دستمزدها و تعریف‌ها این بلا رو سر چندین بازیکن تیم آورده. از قدیم اینجوری بوده که سوپراستار تیم باید دست تیم رو بگیره نه اینکه تو زمین حالت گریه بگیره. مثال‌هاش همین فراوونه. از مارادونا بگیر تا توتی و نمونه‌ی منچستریش هم برایان رابسون که با وجود بازی تو یه تیم نه چندان قوی یه ستاره درخشان بود. در حال حاضر اما امثال رشفورد و برونو می‌تونن با چهار تا بازی خوب در سال لقب سوپراستار رو یدک بکشن و تقصیرها گردن مربی و بقیه بازیکن‌ها باشه.
