در رویداد NO Mercy 2002 براک لزنر و آندرتیکر در یک دیدار Hell In A Cell خاطره انگیز به مصاف یک‌دیگر رفتند. بعد از ماه ها دشمنی که منجر به مصدومیت هایی برای هر دو طرف و عبور از خطوط قرمز شخصی یک دیگر شده بود، این دو ستاره فوق سنگین وزن در رقابتی پرخشونت بر سر عنوان قهرمانی WWE مقابل هم قرار گرفتند.
طرفداری | با توجه به حجم خونی که آندرتیکر در این مسابقه از دست داد، استفاده از عبارت مبارزه تا پای مرگ چندان اغراق آمیز نخواهد بود. هیچ نشانی از شوخی و تواضع در این دیدار نبود. آندرتیکر و براک لزنر یک دیگر را تکه پاره کردند و جویی از خون را در رینگ مسابقه جاری ساختند. صندلی ها، پلکان رینگ و حتی کمربند چرمی از جمله ابزاری بودند که دو طرف برای آسیب رسانی بیشتر به رقیب‌شان از آن ها استفاده کردند. رخسار خونین آندرتیکر در پایان این دیدار یادآور فیلم Carrie on prom night بود. حتی در لحظه‌ای از این دیدار، هنگامی که آندرتیکر تلاشی ناموفق برای پین کردن لزنر انجام داد، مقداری از خون او به دهان باز لزنر ریخته شد.
لزنر در پایان این دیدار با اجرای فینیشر معروف رسلمنیا 30 به برتری رسید. در واقع ابتدا تامبستون آندرتیکر توسط براک لزنر به Fireman carry hoist بدل شد و به دنبال آن یک F5 استخوان شکن از لزنر کار آندرتیکر را تمام کرد. از دیدگاه منتقدین نیز، آن دیدار یکی از بهترین پیروزی های براک لزنر جوان به شمار می رود.
آن مسابقه به شدت خشن و فیزیکی بود و به خوبی انتظارات را برآورده ساخت. بنابراین دیگر دلیلی برای ادامه آن درگیری وجود نداشت، وقتی بهترین پایان ممکن برای آن رقم خورده بود. اما به هر ترتیب سال ها بعد و در سال 2015 شاهد فصل دوم درگیری های براک و آندرتیکر بودیم.
13 سال و 5 روز بعد از آن نبرد تاریخی در رویداد No Mercy، آندرتیکر و براک لزنر یک بار دیگر باید در قفس HIAC این بار در رویدادی که نامش برگرفته از نام همان مسابقه بود، به مصاف یک‌دیگر می رفتند. آن ها در یک سال و نیم منتهی به این دیدار، 2 بار به مصاف هم رفته بودند. لزنر در کمال تعجب در سال 2014 به رکورد شکست ناپذیری آندرتیکر در رسلمنیا پایان داد، سپس آندرتیکری که بیشتر از قبل متقلب شده بود توانست در سامراسلم 2015 انتقام آن دیدار را بگیرد.
بنابراین، این دیدار قفسی یک نبرد نهایی و تعیین کننده بین این دو اسطوره سنگین وزن به حساب می آمد. ایده اولیه تکرار مجدد کاری بود که 13 سال پیش این دو انجام داده بودند. هر کسی که آن بازی سال 2002 را به یاد داشت (یا کسانی که از سر کنجکاوی در حین درگیری آن ها در سال 2015، تکرار آن بازی را از طریق اینترنت تماشا کردند) می دانستند که تکرار چیزی در حد آن بازی و یا فراتر کاری بس دشوار بود. هرچند در دنیای کشتی کچ گاهی کپی از اورجینال بهتر می شود، اما همیشه این گونه نیست.
همچنین تغییراتی که در سیاست های کمپانی به منظور کاهش خشونت به وجود آمده بود، تکرار دیداری مشابه 2002 را دشوار می کرد. دیگر در دوران "Ruthless Aggression" نبودیم. اگر چه براک لزنر در میان تعجب همگان در بعضی رویدادهای سال 2015 نیز حریفانش را دچار خونریزی کرده بود، نمی توانستیم از آندرتیکر انتظار داشته باشیم که با تیغ کشیدن های مخفیانه، دوباره حمام خونی مشابه سال های قدیم جاری کند. بنابراین، از جنبه بصری غیرممکن بود که شاهد دیداری مشابه سال 2002 باشیم.
سن و سال این دو ورزشکار یک موضوع دیگر بود. به هر حال، 13 سال برای یک کشتی گیر زمان کمی نیست، به ویژه سنگین وزن هایی که معمولا در بازی های پربرخورد شرکت کنند. رفتن از 25 سالگی به 38 سالگی، تغییرات چندانی را در لزنر ایجاد نکرده بود. او همچنان جثه دیو گونه‌اش را حفظ کرده بود و تنها اندکی در ناحیه شکم و پهلوها بدنش چرب شده بود. آندرتیکر، با این وجود از 37 به 50 سالگی رسیده بود. نمایش او در رسلمنیا 30 به دلیل کاهش سطح هوشیاری که در حین بازی برایش پیش آمد، در حد و اندازه های او نبود. فراموش نکنید که او بعد از یک سال به رینگ کشتی کچ پا گذاشته بود.
عملکرد او در بازی مقابل بری وایت در رسلمنیا 31 تحسین برانگیز بود. اما این سوال پیش آمد که آیا آندرتیکر به عنوان مرد بازی های بزرگ، دورانش به سر رسیده بود؟
سامراسلم امیدها را در میان هواداران آندرتیکر زنده کرد ( همینطور میم های زیادی را در فضای مجازی از صحنه خندیدن براک و آندرتیکر به یک دیگر در حین مسابقه). بی شک این بازی بهترین مسابقه آندرتیکری بود که 2 سال و نیم گذشته را به عنوان یک پارت تایمر در WWE حاضر شده بود و همچنین نشانه ای از این که او در 50 سالگی هنوز هم چیزهایی در چنته دارد.
اما با در نظر گرفتن انتظارات بالایی که از یک دیدار Hell In A Cell وجود دارد و همچنین این که این دو یک بازی اورجینال داشتند که با این دیدار مقایسه شود، نتیجه کار چگونه بود؟
جواب : آن ها به خوبی انتظارات را برآورده کردند.
چیزی که در نهایت شاهدش بودیم، جدال بهترین های دو نسل بود. ترکیبی از خشونت کشتی کچ اوایل 2000 با سبک مبارزاتی یک فایتر MMA که هر دوی آن ها در اواخر حضورشان در WWE بیشتر آن را تمرین می کردند. هر دو در همان اوایل بازی دچار خونریزی شدند، ابتدا پیشانی براک لزنر با برخورد به تیرک رینگ شکاف خورد و در ادامه ضربات صندلی براک بر سر آندرتیکر به همراه چند ضربه مشت بدون دستکش سبب خونریزی او شد. لزنر به تعبیری دیگر ماسکی سرخ از عرق و خون بر چهره پوشید تا آتش خشم خود را روشن کند. در پایان این بازی، لزنر 9 بخیه خورد.
2 مرتبه در حین این دیدار، پزشکی برای بررسی وضعیت خونریزی هر 2 مبارز وارد قفس شد. با این وجود، دومین باری که پزشک به قفس رفت، براک لزنر با خشونت او را هل داد و بلافاصله با یک F5 آندرتیکر را هدف گرفت.
همینطور که مبارزه پیش میرفت، براک لزنر تصمیم گرفت تا با شکافتن روکش رینگ و برداشتن تشک های ضربه گیر، آندرتیکر را بر روی چوب سخت کف رینگ بکوبد. اما نخست خود براک بود که در چاهی که به دست خود کنده بود، افتاد، چرا که آندرتیکر ابتدا یک چوک اسلم و سپس یک تامبستون درست در همان ناحیه از رینگ روی او اجرا کرد. اما در ادامه براک نیز با یک F5 بدن آندرتیکر را با چوب سخت کف رینگ آشنا کرد.
در دورانی که بازی های قفسی معمولا بین 25 تا 30 دقیقه طول می کشید، ماجراجویی وحشیانه لزنر و آندرتیکر به 18 دقیقه زمان نیاز داشت. در پایان این دیدار، تماشاگران ایستاده آندرتیکر را تشویق کردند و شعار "Thank you Taker" در سالن طنین انداز شد. چرا که این دیدار بهترین نمایش او از زمان شکستن رکورد تاریخی‌اش در رسلمنیا بود.
حجم خشونت این بازی فراتر از بازی های WWE در سال 2015 بود، اما با نارضایتی چندانی همراه نشد. برنامه های تلویزیونی متنوع، بازی های کامپیوتری، اکشن فیگورها و سایر محصولات WWE حس نوستالژی هواداران قدیمی را زنده نگه می دارند. با در نظر گرفتن این حقیقت، این مبارزه گویی یک نشتی از یک حمام خون مربوط به ابتدای قرن جدید، به زمان مدرن بود.
از دیدگاه منتقدین این بازی با تحسین های زیادی همراه شد. در مراسم Slammy Awards این بازی از دید هواداران WWE به عنوان بازی سال انتخاب شد. همچنین دیو ملتزر، کارشناس سرشناس حوزه کشتی کچ نمره 4.25 را برای این بازی در نظر گرفت که حتی 0.25 بیشتر از بازی HIAC آن ها در سال 2002 بود. کاربران Cagematch برای بازی اورجینال این دو نمره 9 (از 10) را در نظر گرفته بودند و بازی سال 2015 آن ها نمره 8.26 گرفت. بی شک نمرات هر دو بازی فوق العاده است.
با یک جمع بندی کلی می توان نتیجه گرفت که هر دوی این بازی ها در یک رده قرار گرفتند. موضوعی که برای بازی سال 2015 آن ها با توجه به شرایط جسمانی و سنی و همچنین انتظارات بالایی که به خاطر تکرار بازی اورجینال وجود داشت، امری فوق العاده است.
بی راه نیست اگر ادعا کنیم از میان تمام بازی های Hell in a Cell که بعد از آغاز رویدادی با همین نام در سال 2009 برگزار شدند، لزنر مقابل آندرتیکر وفادارترین نسخه به مسابقات کلاسیک این سبک بود. زمانی که پروتکل های عصر جدید در این بازی به کار گرفته شدند ( آمدن دکتر برای بررسی خونریزی) یکی از مبارزین با هل دادن دکتر قوانین مدرن را به سخره گرفت.
سخن پایانی؛ این سبک بازی ها نباید بیش از اندازه به نمایش گذاشته شوند. اما ضرب المثلی می گوید " نمی توانید به سگ های پیر حقه های جدید بیاموزید" و این بازی مثال خوبی از کاربرد این ضرب المثل بود. وقتی دستان دو ورزشکاه کهنه کار را باز بگذارید، به شما نشان می دهند که چرا نباید انتظار یک سبک جدید را از آن ها داشته باشد. براک لزنر و آندرتیکر بدون محدودیت خاصی هر چه خواستند کردند و نمایشی به یادماندنی را به معرض نمایش گذاشتند.
