کانال های کناری نه، حمله به قلب دفاع!

شکل بازیسازی تیم ملی در راستای ترندهای فوتبال مدرن / نیم نگاه فنی

علی کلهری 10/21/2023 - 09:54 مشاهده پروفایل

1,333 مشاهده / 6 دیدگاه 5 6 2

طرفداری | تیم ملی ایران در آخرین اردوی ملی و بازی خود توانست با شکست قاطعانه قطر به قهرمانی در رقابت های تورنومنت اردن برسد و در این اردو تیم بازی های دوستانه جدی تری را پشت سر گذاشت به خصوص اینکه در بازی مقابل قطر،‌ ایران توانست مقابل کی روش و بلاک دفاعی این سرمربی با تعداد گل بالا به پیروزی برسد. در این مطلب نگاهی به شکل بازیسازی تیم می اندازیم.

راه رستگاری از کانال های میانی می گذرد!

این روز ها در شکل بازیسازی تیم ملی ایران زیر نظر امیر قلعه نویی، یک موضوع بسیار مهم به چشم می خورد، تیم بازیسازی خود را کاملا از عقب آغاز کرده و این بازیسازی در کانال های میانی شکل می گیرد، موضوعی که کاملا به دور از ترند های سنتی شده در فوتبال است. معمولا به طور مرسوم سنتی ترین استراتژی چه رد فوتبال ما و چه در بسیاری از تیم ها در فوتبال جهان استفاده از کانال های کناری است اما این موضوع عملا در هسته خود پذیرفتن یک موضوع را برای تیم مهاجم همراه دارد و این موضوع هم به این معناست که تیم مهاجم با بردن بازی به فلنک ها یا همان کانال های کناری از پیش این موضوع را پذیرفته که بهترین و خطرناک ترین مناطق بازی را که همان کانال میانی است را به راحتی و بدون تحریک در اختیار تیم مدافع قرار می دهد و تیم مدافع با تمرکز بیشتری کانال میانی را شلوغ می کند و زمانی که توپ از همان ابتدا به فلنک ها رفته و بازیسازی وارد فاز دوم و حتی سوم بازیسازی شده، عملا زاویه نسبت به دروازه تنگ تر و تنگ تر می شود و نزدیکی به حاشیه زمین نیز کار را برای تیم مهاجم سخت تر می کند. اما همانطور که روز به روز تیم های مدافع و محافظه کار روز به روز در جهان فوتبال بازی ها را کم گل تر و رقیبان خود را بیشتر به دردسر می اندازند، ایده های بازیسازی در فوتبال مدرن هم وارد فاز دیگری می شود. (برای درک بهتر گفتار پیشنهاد می شود ابتدا به ویدیوی زیر نگاهی بیاندازید)...

همانطور که در ویدیو دیدید موضوعی که ابتدا به چشم می خورد مشارکت فعال مدافعین کناری در این شکل از بازیسازی است و بازیسازی ایران به نوعی عمق دارد و کاملا از عقب آغاز می شود. مشارکت فعال مدافعان در بازیسازی یکی از شهود های فوتبال مدرن و یکی از فاکتور های منتسب به تمام تیم هایی است که در راستای ترند های فوتبال مدرن حرکت می کنند. در همین سکانس از بازی ایران با تعداد بالایی پاس از سوی مدافعین تیم رو به رو شدیم و این رد و بدل شدن پاس حتی تا لحظه ای که این مدافعان زیر پرس هم رفتند ادامه داشت و یر توپ زدن یا پاس بیهوده ای در کار نبود و حتی این پاس ها از پاس زمینی کوتاه روی یک صحنه به پاس عرضی بلند تبدیل شد، پس تا همینجا ما با یک موضوع مهم برخورد کردیم آن هم این است که تیم ملی از لحاظ ذهنیت این شکل از بازی را پذیرفته و مدافعان تیم هم پس از چندین اردوی ملی به هماهنگی بالایی برای اجرای این مدل بازیسازی رسیده اند. این شکل از بازی هم تیم ما را مقابل تیم هایی که از دفاع فشرده و بلاک سنگین دفاعی استفاده می کند وارد کانال های میانی می کند و هم توانایی پرس گریزی تیم را بالا می برد. قرار نیست تمام تیم هایی که مقابل آن ها بازی می کنیم فشرده و از عقب دفاع کنند و بالطبع گاها در مقاطعی از بازی ها تیم ما زیر پرس می رود، میزان تسلط مدافعین میانی برای انتقال توپ به جلو این توانایی را به تیم می دهد که پرس سنگین را بشکند البته در مقابله با تیم هایی که به دنبال ارائه دفاع فشرده هستند تیم ملی یک هدف غیر مستقیم دیگر را نیز دنبال می کند؛ تیم حریف را وادار به پرس کنید! این همان موضوعی است که می تواند در فاز بازیسازی به تیم کمک کند چرا که تیم از مهارت پرس گریزی خود استفاده می کند و می تواند سریعا توپ را به جلو انتقال بدهد.

در قدم بعدی وارد فاز بعدی از این شکل می شویم، زمانی که این توپ با حرکات مهره های هجومی و بازیکن پست 6 و 8 تیم وارد فاز نهایی می شود. در این شکل از بازی که ما نسخه کاملا پیشرفته و پیشرو آن را در تیم برایتون دی زربی می بینیم، معمولا بازیکنان پست 9 و یا پست 10 در نقش یک 9 کاذب ظاهر می شوند و از تعریفی که از 9 کاذب داریم می توانیم به این موضوع اشاره کنیم که اصلی ترین تفاوت 9 کاذب با 9 کلاسیک در این نکته نهفته که بازیکن 9 کاذب از فاز سوم بازیسازی به خودش را وارد جریان بازیسازی در فاز اول و دوم بازیسازی می کند اما 9 کلاسیک در فاز سوم منتظر ملحق شدن به جریان است. در همین ویدیو و سکانس که به خوبی بازی تیم را ارائه می دهد به دایره حرکتی مهدی طارمی توجه کنید که خودش را به فاز اول بازیسازی نزدیک می کند. طارمی خودش را به عقب نزدیک می کند و در انتظار توپ می ماند،‌ توپی که بین دو مدافع میانی و پست 6 تیم در حال رد و بدل شدن است. همین حرکت مهدی طارمی کاملا فرایند پوشش زمین از سوی قطری ها را دچار مشکل می کند. در این صحنه طارمی به عقب آمده و با قدوس در کانال میانی قرار می گیرد؛ قدوس توپ را دریافت می کند،‌ زاویه بدنش سمت دروازه خودی است، توپ را به طارمی می دهد و طارمی با یک پاس بلند وینگر سمت را صاحب توپ می کند و گونه ای از حرکت Third-Man-Run کامل می شود. در این مدل بازی به صورت همزمان وینگرهای توپ در دل مدافعین تیم و در عمق دفاع تیم حریف از بالا حضور دارند...

این شکل از بازی تیم ملی از ریاضیات خاص خود پیروی می کند. به تصویر زیر توجه کنید، تصویری که به نوعی خروجی این شکل از بازیسازی تیم ملی ایران است، چند بازیکن مدافع مقابل دو مهاجم ایران حضور دارند؟ تنها دو بازیکن و این شهودی از موفقیت این شکل بازیسازی است در حالت عادی و پیروی از ترند های سنتی دست کم 4 مدافع قطری باید پشت توپ حضور می داشتند اما حالا بازیکنان مهاجم ما در موقعیت 2 در مقابل 2 قرار دارند. می توانیم این شکل از بازیسازی را به فانکشن یا تابعی تشبیه کنیم که در ورودی خود 4 تا 6 بازیکن مدافع حریف را تحویل می گیرد و در خروجی نیز شما را حداقل در موقعیت برابر قرار می دهد.