چین در هانگژو به خوبی از پس میزبانی بازی‌های آسیایی برآمد و البته به زیبایی تمدن شرقی و فرهنگ کهن خود را به نمایش گذاشت.
طرفداری| نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی در هانگژو برگزار شد و بدون تردید باید گفت چین با سربلندی از آزمون میزبانی بیرون آمد. سرزمین «اژدهای زرد» برای سومین بار میزبان بزرگترین رویداد ورزشی در قاره کهن شد و به زعم ورزشکاران، مربیان، مسئولان و اهالی رسانه، یکی از بهترین‌ها میان 9 کشوری بود که در 72 سال گذشته میزبانی المپیک آسیایی را بر عهده داشتند. از سال 1951 که «دهلی نو» برای نخستین بار پذیرای نمونه کوچک المپیک در قاره آسیا بود و افتخار اولین میزبانی را به نام هند ثبت کرد، کشورهای فیلیپین، ژاپن، اندونزی، ایران، کره جنوبی، قطر و البته چین میزبان این رویداد بوده‌اند. چینی‌ها پیش‌تر در سال‌های 1990 و 2010 در شهرهای پکن و گوانگژو پذیرای ورزشکاران قاره کهن بودند اما بازی‌های آسیایی هانگژو 2023 تفاوت بسیاری با دوره‌های پیشین داشت. تأخیر یک‌ساله در برگزاری بازی‌ها به دلیل شیوع کرونا، فرصت بیشتری در اختیار چین گذاشت تا کیفیت میزبانی را به بالاترین سطح برساند؛ آن هم در شهری که به اعتقاد شهروندانش یکی از پنج شهر برتر دنیا محسوب می‌شود!
توجه حیرت‌انگیز به جزئیات در شهر بدون کربن
پاکی هوا و محیط شهر هانگژو بسیار شگفت‌انگیز و چشم‌نواز بود. خیابان‌ها مملو از خودروهای برقی بودند و تقریبا هیچ پمپ بنزینی در سطح شهر به چشم نمی‌خورد. اتومبیل‌های روز دنیا محصول بزرگترین کمپانی‌های اتومبیل‌سازی آلمانی و ژاپنی همراه با خودروهای پیشرفته چینی در حال تردد بودند و البته خبری از خودروهای ساخت این کشور نبود که در ایران دیده می‌شوند! هانگژو نزدیک به 12 میلیون جمعیت دارد؛ جمعیتی تقریبا هم‌اندازه تهران اما بدون ذره‌ای ترافیک و ازدحام. بافت نوین شهری با کمک قطارهای سریع‌السیر، اتوبوس‌های جدید و متروی عظیم و تودرتو سبب شده تصور کنید با شهری کم‌جمعیت سر و کار دارید؛ این در حالی است که ورزشکاران، مربیان، مدیران و خبرنگاران 44 کشور دیگر به‌جز چین در هانگژو حضور داشتند ولی حتی اندکی اختلال در سیستم حمل و نقل شهر ایجاد نشد. هانگژو به شهر بدون کربن معروف است و چینی‌ها حتی در مراسم افتتاحیه و اختتامیه، سنت آتش‌بازی را کنار گذاشتند و تنها از نورپردازی برای جلوه‌های بصری استفاده کردند.
یکی از نکات جالب توجه در محل برگزاری نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی، دقت به ریزترین جزئیات از سوی مسئولان شهری و دولتی بود. یک دهکده مخصوص برای اهالی رسانه با نام «MMC» (Main Media Center) با آخرین تکنولوژی‌ها و امکانات رفاهی تدارک دیده شد؛ از جدیدترین دوربین‌ها تا موبایل‌ها و لپ‌تاپ‌ها به عکاسان و خبرنگاران امانت داده می‌شد. چینی‌ها در دهکده محل اقامت خبرنگاران، حتی چترهایی کنار معابر گذاشته بودند تا هنگام باران مورد استفاده قرار بگیرد. هرچه نیاز داشتید، چینی‌ها از قبل فکرش را کرده بودند و در همان لحظه در اختیار شما می‌گذاشتند.
داوطلب به معنای واقعی
در جای جای هانگژو، جوانانی با لباسی خوش‌رنگ و یکدست حضور داشتند که با لب‌هایی خندان و با رعایت ادب و احترام به تمامی سؤالات خبرنگاران پاسخ می‌دادند. چهره‌های آنها به دانش‌آموزانی شبیه بود که از سوی مدارس، مأمور شده‌اند در طول زمان برگزاری بازی‌ها نقش‌آفرینی‌های کوچکی داشته باشند اما «داوطلبان» (volunteers) بیش از 40 هزار دانشجو از بهترین دانشگاه‌های چین بودند که از مدت‌ها پیش برای حضور در بازی‌های آسیایی ثبت نام کرده و بعد از قبولی در آزمون ورودی، چند ماه آموزش دیده و آماده شده بودند. تعدادی از آنها صرفا وظیفه داشتند مقابل اتوبوس‌ها به مقصد مرکز رسانه‌ای یا ورزشگاه‌ها بایستند و خوش‌آمد بگویند! اقدامی که صرفا پاسخی محبت‌آمیز به هزینه‌های دولت برای تحصیل خود می‌دانستند. اگر آدرسی می‌پرسیدید، تا مقصد همراهی‌تان می‌کردند و هنگام باران، دوان دوان می‌آمدند تا چتر روی سر شما بگیرند.
چینی‌ها از این رقابت‌ها نهایت استفاده را برده و فرهنگ و تمدن پنج هزار ساله خود را نیز به نمایش گذاشتند. دخترانی با «چونگسام» (لباس سنتی چین) بر تن، مشغول خطاطی یا نوازندگی با سازهای اصیل چینی بودند و المان‌های سنتی این کشور نیز روی در و دیوار هانگژو به چشم می‌خورد؛ شهری که تا پنج سال پیش چهره‌ای کاملا متفاوت داشت اما با برنامه‌ریزی، سخت‌کوشی و بهره‌گیری از تکنولوژی، حالا برج‌هایی بلند و استادیوم‌های نوین در دل خود دارد.
میزبانی با شدیدترین درجه امنیتی در بهشت گران‌قیمت
البته چین از نظر امنیتی دقیقا شبیه به همان تصویری بود که در ذهن‌ها نقش بسته است. کارت‌های شناسایی با دستگاه‌های مخصوص چک می‌شد و اگر لحظه‌ای بیرون می‌رفتید باید بار دیگر همان مراحل را برای ورود طی می‌کردید. در تمام ورودی‌های مترو، استادیوم‌ها، مرکز رسانه‌ای و محل اقامت، دستگاه‌های «ایکس ری» وسایل را بازرسی کرده و اجازه نمی‌داد کوچک‌ترین ناامنی، چهره هانگژو و چین را خدشه‌دار کند.
هانگژو به تعبیر چینی‌های حاضر در محل برگزاری مسابقات، «بهشت چین» یا به قول آنها «Paradise of China» بوده و میلیاردرهای این کشور در آن زندگی می‌کنند. همچنین از هانگژو به عنوان قطب تکنولوژی چین نام می‌برند؛ عنوانی که البته به وضوح قابل مشاهده بود. ربات‌های پیشرفته در مرکز رسانه‌ای حضور پررنگی داشتند و چینی‌ها مدعی بودند هنگام برگزاری دوره بعدی بازی‌های آسیایی یا المپیک در کشورشان، تمام امور به دست آنها انجام خواهد شد و انسان هیچ دخالتی نخواهد داشت! وعده‌ای که البته وقتی از دهان چینی‌ها بیرون می‌آید غیر قابل تصور نیست، چرا که به هدف دستیابی به 200 مدال طلا جامه عمل پوشاندند و 201 طلا گرفتند و حالا به پایان سلطه آمریکا در المپیک و تکرار دوباره تنها قهرمانی‌شان در سال 2008 پکن می‌اندیشند.
