طرفداری | همین سال گذشته بود که به‌نظر می‌رسید منچسترسیتی یک تیم شکست‌ناپذیر است. فارغ از درستی این فرضیه، در حقیقت منچسترسیتی در فصل 24-2023 یک تیم غیرعادی و ماشین امتیازگیری بود اما بازی روز یکشنبه مقابل آرسنال، خلاف این را نشان می‌داد. در استادیوم امارات، منچسترسیتی آن تیم قهرمان همیشگی نبود که فصل گذشته آرسنال را رفت‌وبرگشت شکست داد.
آرسنال مقابل منچسترسیتی همچنان به یک برد طلسم‌شکن نیاز داشت؛ همان‌طور که در ماه آگوست به یک تساوی طلسم‌شکن نیاز داشتند تا بتوانند در پنالتی‌های کامیونیتی شیلد پیروز شوند. سیتی در این بازی از نظر مقدار xG برتر از آرسنال بود و قطعا هیچ‌گونه حسی از برتری کامل و تسلط آرسنال بر منچسترسیتی وجود نداشت.
نکته جالب توجه درباره بازی آرسنال و منچسترسیتی، معمولی بودن سطح فنی آن بود؛ این در حالی بود که دو تیم بالای جدولی با نسلی متفاوت از دیگران به مصاف هم می‌رفتند. تقریبا عادت کرده‌ایم که تیم‌های برتر در مصاف‌های مستقیم، به یک‌دیگر ضربه وارد کنند، برای پرس سنگین‌تر و بالاتر رقابت کنند و فضاهایی را باز بگذارند. بازی‌های برجسته فصل لیگ برتر، هیجان‌انگیز و پرفرازونشیب هستند اما این مسابقه بیشتر شبیه به بازی‌های عصر فرگوسن-ونگر بود، البته اگر این بازی را به سطح جدال‌های بسته مورینیو - بنیتس تنزل ندهیم.
جذاب نبودن بازی آرسنال و منچسترسیتی تا حدی در پی انتخاب‌های دو سرمربی بود. میکل آرتتا با آوردن جورجینیو به دکلان رایس اجازه داد تا بالاتر بازی کند و به پرس از جلوی آرسنال قدرت بیشتری ببخشد. پپ گواردیولا هم با منتقل کردن خولیان آلوارز به گوشه‌ها و استفاده از برناردو سیلوا در مرکز، جلوتر از ریکو لوئیس و متئو کواچیچ، رویکرد خط هافبکش را از خلاقیّت به احتیاط تغییر داد. حضور فودن در سمت مخالف آلوارز باعث می‌شد منچسترسیتی تا زمانی که جرمی دوکو وارد زمین نشده بود، در عرض زمین خطر چندانی نداشته باشد. دفاع آرسنال هم از خداخواسته با عرض کم بازی می‌کرد و این ساختار دو تیم به‌معنای متراکم شدن مرکز زمین و کاهش یافتن ایجاد خطر روی دروازه‌های دو طرف بود.
ارلینگ هالند در این مسابقه فقط 23 لمس توپ داشت که هیچ‌یک از آن‌ها شوت نبودند. تعداد لمس توپ‌ها به خودی خود مهم نیست؛ هالند ماه گذشته در بازی با وست‌هم 22 لمس توپ داشت اما 9 تای آن‌ها شوت بودند. هالند در واقع یک مینیمالیست است و مختصر و مفید کارش را می‌کند. مهاجم نروژی سیتی پیش از بازی در لیگ برتر مقابل آرسنال فقط دو بار نتوانسته بود شوتی بزند؛ اولین بار در جریان شکست در خانه تاتنهام در فصل گذشته و بار دیگر در بازی کامیونیتی شیلد امسال برابر آرسنال.
ویلیام سالیبا در بازی‌های اخیر تاثیر هالند را تا حد ممکن پایین آورده است
جدا از نخواستنی بودن بازی برابر تیم‌های شمال لندن برای ارلینگ هالند، این موضوع نشان می‌دهد اگر حریفان بتوانند هالند را محاصره کنند، فضایی جهت دویدن به او ندهند و منبع تغذیه سانترها را قطع کنند (سه اگر بزرگ)، می‌توان این غول جوان نروژی را متوقف کرد. آمار یک گل در پنج بازی اخیر برای یک مهاجم معمولی نگران‌کننده نیست اما در استانداردهای هالند، باید گفت او تقریبا یک دوران باورنکردنی «قحطی گل» را تجربه می‌کند.
منچسترسیتی در کل بازی فقط چهار شوت زد، کم‌تر از تمام بازی‌های لیگ برتری تحت هدایت گواردیولا. پیش از بازی با آرسنال، وولورهمپتون هفته پیش راه شکست دادن منچسترسیتی را به‌نمایش گذاشته بود؛ عقب نشستن، تحمل فشار حریف، مجبور کردن آن‌ها به ارسال پاس به نقاط غیرآسیب‌زا و سپس ضدحمله با بازیکنانی که در حمل توپ توانا هستند. اگرچه نیوکاسل در لیگ کاپ و سپس آرسنال، منچسترسیتی را طوری شکست دادند که می‌توان یک تیم عادی بالای جدولی را برد. آرسنال در بازی یکشنبه شب 49% مالکیت توپ داشت.
درباره این بحث‌ها در پاییز سال گذشته هم هشدار واضحی داده شده بود. آیا استفاده از هالند با تمام گل‌هایی که می‌زند، تعادل منچسترسیتی را به هم زده است؟ آیا خط هافبکی که عادت داشت خطر ضدحمله حریف را کاهش دهد، می‌توانست با بازی از طریق پیش بردن سریع‌تر توپ تطبیق یابد؟ پاسخ این موضوع در 25 بازی بدون شکست از اواسط فوریه تا اواسط می از جمله پیروزی مقابل بایرن مونیخ، رئال مادرید، آرسنال و لیورپول بود که همگی با سه گل یا بیشتر شکست خوردند. گواردیولا تیمش را برای رسیدن به اوج در فصل بهار آماده می‌کند.
علاوه‌براین به مسئله رودری هم باید اشاره کرد؛ کسی که در هر چهار شکست اخیر منچسترسیتی غایب بوده است. اگر این هافبک اسپانیایی محروم نمی‌شد، گواردیولا جسارت بیشتری برای تشکیل خط هافبکش می‌یافت. غیر از برهه کنونی، آخرین باری که منچسترسیتی در دو بازی متوالی لیگ برتری شکست خورد، به دسامبر 2018 بود که در آن بازی‌ها هم فرناندینیو، هافبک دفاعی تیم گواردیولا که نقشی اساسی در شکل‌گیری تیمش ایفا می‌کرد، در دسترس قرار نداشت. شاید با بازگشت رودری، منچسترسیتی پس از وقفه بازی‌های ملی در بازی خانگی مقابل برایتون به ریتم بی‌رحمانه خودش برگردد.
اگرچه در چند سال اخیر این حس وجود داشته که فوتبال در حال تغییر است و عصر بازی‌های آزادانه و پر از حمله میان تیم‌های بزرگ روبه‌پایان قرار دارد. البته دلیلی وجود ندارد که گواردیولا نتواند خودش را به خسته‌کننده شدن بازی‌ها وفق دهد اما به‌هرحال این یک چالش است. البته نکته کنایه‌آمیز و شاید در عین حال واقعی این است که گواردیولا رویکرد خود را با استفاده از یک مهاجم نوک معمول و وینگرهای واقعی متنوع‌تر کرده و از عقاید سرسختانه فلسفه بارسلونا فاصله گرفته تا بتواند با حریفان کنونی‌اش مقابله کند. در نتیجه این تغییر رویکرد، ممکن است منچسترسیتی مقابل یک تیم با عملکردی معمولی شکست بخورد.
به قلم جاناتان ویلسون از گاردین
از جاناتان ویلسون بیشتر بخوانید:
