تاج بزرگ، تاج زیبا، تاج باشکوه، امروز ۷۸ ساله شد. امروز زادروز تیمسار خسروانی نیز هست. دو مهر هم زادروز علی آقا دانایی‌فرد بود.
داریوش اسداللهی دانایی‌فرد را اینگونه توصیف می‌کند: «علی آقا که بود؟ یک مربی همیشه جوشان، یک انسان همیشه کوشا، یک قطب همیشه آرزومند و یک تصمیم همیشه محکم.»
در وجودش نیرویی نهفته بود که او را همیشه به سوی اوج فرمان می‌داد. ۴دهه پیش از سر الکس فرگوسن، تاج، سر علی دانایی‌فرد داشت، بگونه‌ای که باید مرد اسکاتلندی را، دانایی‌فردِ منچستریونایتد بنامیم.
دریبل می‌زد، با قد کوتاهش، با هر غول پیکر سر شاخ می‌شد، نه همیشه ولی پیروز بود تا "تاج" اسطوره بر سر گذاشت. همه‌کاره بود و یک پا مربی. بهتر او را بشناسیم:
"بچه‌ای از جنوب شهر آمده بود و کج می‌دوید ولی گل می‌زد و معرکه می‌ساخت، با این وجود هیچ‌جایی برای او نبود. از جنوب شهر پیاده راه می‌افتاد تا به زمین کالج می‌رسید و کنار دروازه توپ می‌زد تا شاید چند دقیقه نوبت بازی به او برسد و دل هیچ‌کس جز علی آقا برای این طفل نمی‌سوخت و سرانجام همین علی آقا بود که جای خود را به او سپرد در حالی‌که می‌توانست چند سال دیگر بازی کند، یک‌روز گفت: جدی، این شماره یازده مال تو و از آن پس جدی، «جدیکار» شد که بیش از هر بازیکنی گل زد و بیش از هر بازیکنی محبوب شد." بن‌مایه شخصیت والایش اینگونه شکل گرفته بود.
از کدام خدماتش بگویم که ندانید؟ پرافتخارترین سرمربی تاریخ تاج، ۲۳ سال حضور روی نیمکت باشگاه و درو کردن جام‌ها، بی چشم‌داشت، توسعه فوتبال زنان وقتی حتی بارسلونا و رئال مادرید هم تیم زنان نداشتند، یا کمکش به بازیکنان جوان تیم و تشویق‌شان با بلیت سینما از جیب خودش؟ او آنچنان عاشق تاج و کارش بود که نه تنها اختلافات سیاسی جلودارش نبود بلکه مهر فرزندی که اولین گل ایران را در تاریخ جام جهانی به ثمر رساند هم جای عشق به تاج را نگرفت. مردی که امید دارم روزی استادیوم خانگی‌مان با نامش مزین شود.
و اما تمام این اقدامات به بستری مناسب نیاز داشتند تا علی‌دانایی‌فردها به ثمر بنشیند و افسری جوان بود که با دوستان ورزشکارش، آن را فراهم کردند.
مردی که ورزش ایران تا ابد و دهر مدیون اوست و نوشتن از او، مثنوی هفتاد من می‌شود. ایشان املاک شخصی و اموال مادرش را هم وقف تیمش کردند.
هیئت موسسان نخستین دوچرخه‌سواران و بعدتر، جاویدنام، سپهبد پرویز خسروانی، ساختاری تا این حد حرفه‌ای بنا کرده بودند که به جرئت می‌توان گفت هنوز هم بسیاری از اروپایی‌ها و حتا انگلیسی‌ها نمی‌توانند به آن سطح برسند.
عالی‌جناب پرویز خسروانی، رییس پیشین سازمان تربیت بدنی دو سال پیش در سن ۹۳ سالگی در لندن درگذشت اما وصیت کرد روزی خاکسترش را به مام میهن بازگردانند.
میراث عظیم او با انبوهی از اموال غارت‌شده، ناملایمتی‌ها و بی‌عدالتی‌ها، افتان و خیزان همچنان پرافتخارترین تیم ایران در آسیاست. میراثی که حتی نامش را هم غصب کرده‌اند چه برسد به ثروتش. ثروتی که اگر از ما نمی‌دزدیدند، اکنون با این مشکلات بی‌شمار دست‌وپنجه نرم نمی‌کردیم.
دوم و چهارم مهرماه زادروز علی آقای دانایی فرد و سپهبد پرویز خسروانی بود؛ دو اسطوره ورزش و فوتبال ایران، که عشق به تاج و به سرزمین مادری‌مان را معنا کردند. آخرین مصاحبه تیمسار تا آخرین لحظه عمرم با من است؛ او که با اشک و آه به روزهای وخیم میراثش می‌نگریست و گفت: «هرکاری می‌کنید، بکنید، فقط این تاج رو از من نگیرید.»
