|
اتمسفری فوق العاده ، بوی مست کننده ورزشگاه ها و هواداران پرشور و احساس که عاشقانه تیم خود را تشویق می کنند. در اینجا می خواهیم به ۲۷ سال پیش سفر کنیم. به لیگ قهرمانان اروپا، فصل ۱۹۹۶-۱۹۹۵.
|
هوای مه آلود ورزشگاه و سرود لیگ قهرمانان اروپا در هم تنیده شده و حال و هوایی اعجاب انگیز را خلق کرده است. خانوم ها و آقایان، اینجا دل آلپی است. قلب شهر تورین. با پرچم هایی سیاه و سفید که در آن به احتزاز درآمده و باد آن ها را می رقصاند.
در این میان مردی با سیگار برگ، عینک گران قیمت و موهای تازه سپید شده کنار زمین ایستاده است و با آن چشمان تیزبین و با ابهت خود، بازی را نگاه می کند و بازیکنان بیانکونری با دیدن رهبرشان که آنجا ایستاده است، با اعتماد به نفس و از خود گذشتگی مضاعف در زمین می دوند. او مارچلو لیپی است.
سرمربی ایتالیایی یوونتوس که با آن کاریزما و دستورات تاکتیکی کنار زمینش، ما را به یاد دون کرلئونه و گربه ای که بر روی پای خود نشانده و آن را نوازش میکند، می اندازد. او یوونتوس را از گردابی که در آن گیر افتاده بود نجات داده و فصل گذشته با آن ها ایتالیا را فتح کرده بود و حال در دومین سالی که او روی نیمکت بیانکونری نشسته، نوبت به فتح اروپا رسیده بود. آن اعتماد به نفس و روحیه شکست ناپذیری مثال زدنی اش را حال به رگ های تک تک بازیکنان تیم تزریق کرده بود. به طوری که دیگر هیچ تیمی دوست نداشت با آنها رو به رو شود. زیرا آن ها درست مانند یک گلادیاتور تا آخرین نفس برای پیروزی می جنگیدند.
شروع مسابقات در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا و پیروزی در پنج بازی مقابل استوا بخارست و گلاسکو رنجرز به همراه یک پیروزی و یک شکست مقابل بورسیا دورتموند باعث شد که مارچلو لیپی و سربازانش به عنوان تیم اول گروه به دور بعد صعود کنند. تیمی منسجم و آهنین به همراه هواداران عاشق که آن پرچم های سیاه و سفید را بازی به بازی، برای نمایندگی از تیمشان با خود به ورزشگاه های سراسر اروپا می بردند. این بار حریف آنها رئال مادرید بزرگ بود. بازی رفت در سانتیاگو برنابئو در غیاب کاپیتان جیانلوکا ویالی و شکست بیانکونری با گل دقیقه بیستم رائول گونزالس جوان. اما هنوز تمام نشده است. هنوز یک راند دیگر باقی مانده. بازی برگشت در دل آلپی همیشه مه آلود و هواداران پرشور که یک صدا فریاد ((fino alla fine, forza juve)) سر داده اند. شروع مسابقه و ضربه ایستگاهی برای یوونتوس در دقیقه ۱۷ مسابقه. مرد جوانی با جثه کوچک و موهای کوتاه کرده پشت توپ. او کسی نیست جز الساندرو دل پیرو. یک ضربه دقیق و گذشتن توپ از میان مدافعان و گل! عجب گلی! یک گل استثنائی!
همه ورزشگاه نام او را فریاد می زنند. حال امید به دل آلپی بازگشته است. پایان نیمه اول با همین نتیجه و آغاز نیمه دوم. دقیقه ۵۳ بازی، توپ زیر پای پادووانو قرار میگیرد و او ضربه دوم و نهایی را بر پیکره مادریدی ها وارد می کند. ناگهان دل آلپی منفجر می شود! بله یوونتوس برنده می شود و رئال مادرید از دور مسابقات حذف می شود. این یعنی روحیه تسلیم ناپذیری! و مارچلو لیپی که پس از پیروزی، پکی عمیق بر سیگار خود می زند. او یک رهبر واقعیست!
سپس تقابل با قناری های شهر نانت در نیمه‌نهایی. بازی رفت در دل آلپی پیروزی دو بر صفر بیانکونری با گل های کاپیتان ویالی و یوگوویچ. بازی برگشت در استاد دو لابوژوار. بازی شروع می شود و روی پاس چیرو فرارا و گلزنی دوباره کاپیتان ویالی یوونتوس پیش می افتد. اما قناری ها گل تساوی را وارد دروازه یوونتوس می کنند. اما این بار پائولو سوسا میخ آخر را بر تابوت آنان می کوبد. پاس گل را ویالی داده است! قناری ها که شکست را قبول کرده و دوست نداشتند که در نزد هواداران خودشان شرمسار باشند، به رقص در آمده و با زدن دو گل دیگر با نتیجه سه بر دو یوونتوس را شکست می دهند و با سری بالا از مسابقات خداحافظی می کنند و یوونتوس را بدرقه فینال می کنند.
مارچلو لیپی با لبخندی زیبا به بازیکنان خود، به خصوص کاپیتان ویالی نگاه می کند. آنها حال پس از یازده سال در فینال اروپا هستند. تورینی ها باید یک بازی دیگر هم از تیم خود در المپیکوی رم عاشقانه حمایت کنند. این بار مقابل نماینده هلند و قهرمان اروپا، آژاکس آمستردام. مسابقه فینال آغاز می شود و بیانکونری با گل زود هنگام مرد سپید موی میدان، فابریتزیو راوانلی از آژاکس پیش می افتد.
|
خوشحالی راوانلی پس گلزنی در فینال لیگ قهرمانان اروپا ۱۹۹۶
|
اما آنها با گل لیتمانن جوان به بازی برمی گردند. پایان مسابقه در وقت‌های قانونی. آغاز وقت های اضافه و همچنان بازی مساوی است. داور در سوت خود می دمد و دوتیم خود را برای ضیافت پنالتی ها آماده می کنند. آمستردامی ها از چهار ضربه خود دو ضربه را خراب کرده اند و بیانکونری هر سه ضربه را به گل تبدیل کرده است. حال ولادیمیر یوگوویچ پشت توپ است. نفس ها در سینه هواداران حبس شده و برای چندین ثانیه ورزشگاه غرق سکوت شده و پرچم های سیاه و سفید از حرکت باز می ایستند.
مارچلو لیپی پک آخر را بر سیگار خود زده و چشم به نقطه پنالتی می دوزد. یوگوویچ به سمت توپ گام برداشته و با اعتماد به نفس کامل توپ را وارد دروازه می کند. تمام! یوونتوس قهرمان می شود.! المپیکو به هوا می رود و هواداران یووه به داخل زمین هجوم می برند و سرود قهرمانی می خوانند. پرچم ها بار دیگر به رقص در می آیند. اما این بار رقصی عاشقانه و باشکوه. کمی آن طرف تر مارچلو لیپی است که با خوشحالی تمام به زمین می دود و شاگردان خویش را در آغوش می گیرد!
حال زمان شادی است! ما قهرمانیم! قهرمان اروپا! ما توانستیم، چون باور داشتیم که می توانیم!
|
ناراحتی بازیکنان آژاکس از شکست در فینال لیگ قهرمانان اروپا
|
کمی بعد زمان اهدای جام فرا می رسد و رئیس یوفا آن را به کاپیتان جیانلوکا ویالی اهدا می کند و او با تمام وجود آن را بالای سر می برد.
اما ویالی فکرش را هم نمی کرد که او آخرین بازیکن از بیانکونری است که آن جام را لمس می کند.
