این ویدئو رو درست کردم واسه جواب دادن به این سوال :
«چرا مثل قبل فوتبال رو دنبال نمیکنی؟»
همیشه حسرت میخوردم که چرا نسل دهه نود فوتبال رو ندیدم
ولی با این حال ما هم بازیکنای بزرگی رو به چشم دیدیم
من فوتبال رو با موهای طلایی شفچنکو و شاعرانه های رونالدینیو شناختم
با آخرین نسل ایتالیای برنده جام جهانی به جنون فوتبال رسیدم و با مرور هر روزه‌ی داستانهای تاتنهام عاشق شدم و یاد گرفتم
حدود بیست سال از عشق بازی من با این ورزش میگذره
از بازی توی کوچه گرفته تا مسابقات شبیه به لیگ قهرمانان بین کلاسی مدرسه تا کل کل های توی دانشگاه و بازی توی تیم فوتبال شهرستان و الان هم هر از گاهی مربی گری و تجربه های بی نظیرش
اما حقیقتا فوتبال هم مثل خیلی از جنبه های زندگی، مثل قبل نیست برام...
هنوزم از سر عادت نتایج رو چک میکنم، بعضی از بازیها رو میبینم، وضعیت جدول رو نگاه میکنم
ولی آخرین باری که برای گل شدن یه توپ یا بردن یه بازی دستامو مشت کردم و لبخند زدم، آخرین پنالتی ایتالیا توی نیمه نهایی جام ملتهای اروپا ۲۰۲۰ جلوی انگلیس بود
واسه فینال هم که از چند ساعت قبلش خنده رو لبام خشکید...
بگذریم...
بهش گفتم بهترین هدیه خدا چیه؟
گفت فراموشی...
از یه جهاتی درسته، ولی من واسه به یاد اوردن این خاطرات، هدیه‌ی خدا رو پس میدم...
ممنونم ازت :)
