همین یک ماه قبل بود که محسن زمانی فقید، داور بزرگ فوتبال ایران تماسی گرفت و عنوان کرد بعد از مدتها از بستر خود به تنهایی برخاسته است و می تواند حرکت کند.
به گزارش طرفداری، آن قدر خوشحال شدیم که مطلبی در طرفداری نوشتیم با این عنوان "صدای صمیمی مردی که از تخت برخاست؛ مردی که در دربی به جای داوری، پدری می کرد"
محسن زمانی هم مرد، او نتوانست دوران تلخ و سخت بیماری خود را تحمل کند و به قول سهراب سپهری تا لب هیچ رفت و پشت حوصله نورها دراز کشید.
خوشحالم که یک ماه قبل برای آخرین بار صدایش را شنیدم، خوشحالم که فاصله بین آخرین تماسم با او تا زمان رفتنش زیاد طول نکشید، مثل مرگ مصطفی مکری، مثل مرگ حسینعلی مبشر، مثل همایون بهزادی و جعفر کاشانی و جمید جاسمیان و....
به مقتضای کارمان که بخشی از سوژه ها زندگی پیشکسوتان است باید بسیار دریغ و دوری آنها را تحمل کنیم، از روزی که قلم بر دست گرفته ام در فوتبال ایران بسیار زیاد افرادی به رحمت خدا رفته اند که با اکثر آنها بسیار نزدیک بودم، مثل محسن زمانی که زمانی کنار او و حمید جاسمیان و فرامرز ظلی و همایون بهزادی در کمیته پیشکسوتان فدراسیون فوتبال دادگان می نشستیم و همراه او و جاسمیان مسابقات سالانه کرمان خودرو را به عنوان اعضای کمیته برگزاری مسابقات انجام می دادیم.
دریغ و درد از رفتن مردی که به واقع نه یک داور فوتبال که یک پدر دوست داشتنی برای فوتبال ایران بود.
