the bossسال ۱۹۸۳
بارسلونا ی سزار منوتی که ماراردونا و برند شوستر رو داشت جلو تیم فوق کثیف اتلتیک بیلبایو قرار گرفت که سال قبلش با وحشی بازی و ترکیب سبک کاتناچیو ایتالیایی و خشونت بی امان قهرمان اسپانیا شده بود و حالا هم رقیب مستقیمش بارسا بود زیر نظر خاویر کلمنته ( همون پیرمردی که اوردنش ایران مربی ی پرسپولیسش کنن و هزارنفر رفتن استقبالش فرودگاه و پله برقی رو شکوندن در حالیکه ده سال بود هیچ تیمی قبولش نکرده بود )
دقیقه ۲۵ بدستور مستقیم کلمنته مدافع بلیبایو زد با تکل مستقیم رو مچ پای مارادونا ، مچ پاشو شکوند !
مارادونا با معجزه ی جراحش تونست فوتبال رو زندگی ادامه بده با دردی همیشگی تو مچ پاش و مچ پایی که بقول همبازیاش هر ۴۵ دقیقه تو کفش ورم می کرد و توش مستقیم امپول ضد التهاب می زدن !
کلمنته و بیلبایو با همین سبک دو قهرمانی پیاپی لالیگا اوردن ولی تو اروپا خرد و خاکشیر شدن در برابر تیم های ایتالیایی و انگلیسی
منوتی ، مربی ارژانتینی دوران ساز قهرمان ارژانتین ۷۸ که پایه گذار اصلی بارسای کرایوف تو دهه ۸۰ بود بعد بازی گفت : امروز بی شرمانه ترین روزی بود که بعنوان مربی سپری کردم . حیرت زده بودم و گیج که کجای این را می توان ورزش نهاد ؟ در حالیکه داور در کمال بی شرمی حتی به ان بازیکن کارت هم نداد و ان تکل را غیر عمد تلقی کرد در حالی که صدای شکستن پای مارادونا کل استادیوم شنیدند و حتی بازیکنان بیلبایو هم از درد و ان صحنه ی خشن رنجیدند اما مربیشان در کمال خونسردی ( خاویر کلمنته ) کنار زمین امد و سر بازیکنانش فریاد زد چه مرگتان شده بازی را ادامه دهید و با داور چهارم حرف زد که وقت تلف می شود !
اگر من جنتلمن نبودم و فروامیه ای مول او قطعا مشتی حواله ی دهانش می کردم
حیف که من نماینده ی ارژانتین و سبک فوتبال زیبا ام . درداور است . بردن به هر قیمتی ؟ البته که همه جا چنین تیمها و چنین سبکی طرفدارهای خودش را دارد اما همه مایه ی ننگ فوتبال و ورزش و انسانیتند !
