قهرمانی کامیونیتی شیلد، پاداشی هرچند کوچک اما ارزشمند برای آرسنال فوق العاده فصل گذشته بود. فصلی که با همه فصل های پیش از آن کاملا متفاوت بود. با این حال جامی در پی نداشت.
شاید بزرگترین اتفاق فصل 2022-23 فوتبال جزیره، نه تکرار قهرمانی‌های منچسترسیتی، بلکه هشداری بود که آرسنال به تیم‌های مدعی داد. اینکه این غول خفته برخاسته و قصد دارد توپخانه خود را با هدایت فرمانده مقتدر، میکل آرتتا و سربازان باانگیزه خود مجهز کند.
آرتتا ذهنیت بازنده حاکم بر باشگاه را به مرور و در مدت سه سال کاملا تغییر داد. او بود که به همراه ادو، مالک آمریکایی باشگاه را متقاعد کرد از ثروت هنگفت خود در جهت تقویت تیم هزینه نماید. نه صرفا از محل درآمدهای باشگاه. تا همین چند ماه گذشته باورکردنی نبود گروه ورزشی کرونکه مبلغی بیش از ۱۰۰ میلیون پوند برای خرید یک بازیکن صرف کند. مبلغی که باشگاه با اصرار آرتتا برای خرید بهترین هافبک دفاعی انگلیس خرج کرد.
میکل، عزم، اراده، باور، شور و اشتیاق و جنگندگی را در شاگردانش تقویت کرد و به عنوان یک توپچی شش آتیشه، عشق به این باشگاه را در رگ‌های بازیکنانش تزریق کرد. میکل صاحب سبک به تاثیر از استاد بزرگ خودش آرسن ونگر، همکاری با پپ و حضور در آکادمی لاماسیا و تلفیق سبک آنان با اندیشه‌هایی نو، با فوتبال رو به جلو و مبتنی بر مالکیت که در فلسفه و DNA باشگاه آرسنال جای دارد، آرسنال را بار دیگر به یکی از جذاب‌ترین تیم‌های فوتبال اروپا تبدیل کرده.
آرسنال به طرز باور نکردنی بخش عمده فصل گذشته را در صدر جدول گذراند. آن هم با اختلاف امتیاز فاحش نسبت به تیم دوم و در فاصله ۸ هفته مانده به پایان مسابقات. شکست از اسپورتینگ لیسبون و حذف از لیگ اروپا نقطه آغازین بدبیاری‌های آرسنال در مقطع پایانی فصل بود.
مصدومیت ویلیام سالیبا، ستون اصلی خط دفاعی توپچی ها در آن مسابقه لعنتی، بدترین اتفاق ممکن برای میکل آرتتا بود. او مجبور بود به راب هلدینگ متزلزلی روی بیاورد که آخرین بازمانده از خریدهای متوسط سال‌های پایانی ونگر بود. پس از حذف از لیگ اروپا و دو پیروزی مقتدرانه مقابل پالاس و لیدز، یکی یکی نتایج ناامیدکننده از راه رسیدند. دو تساوی 2-2 مقابل لیورپول و وستهام، در حالی که هر دو بازی را با دو گل پیش بودند. لغزش غیرمنتظره مقابل ساوتهمپتون در امارات، یک سقوط آزاد بود و عملا امیدهای قهرمانی آرسنال را نقش بر آب کرد. در جهنم اتحاد، مقابل آن هواداران پرشور، آنها دقیقا مانند رئال مادرید یک تیم ازپیش‌بازنده بودند و یادآور آرسنال نگون‌بخت سال‌های سیاه که کیسه گل تیم‌های بزرگ می‌شد.
احتمالا جوانی و کمبود تجربه در ترکیب و نبود نیمکت قوی، موانع اصلی قهرمانی آرسنال بودند. دلایلی که برای آرسنال مسئله‌ای جدید نبود. همان دلایلی که آنها را همانند چنین مقطعی در فصل گذشته در کورس رقابت کسب سهمیه مقابل تاتنهام ناکام گذاشت. همانند سال‌های ابتدایی عزیمت آرسنال به استادیوم جدید که آن تیم پرشور به شدت جوان شده آرسن ونگر در مقطع پایانی فصل گوی رقابت قهرمانی را به منچستر یونایتد و چلسی میباخت.
با این حال می‌دانیم که این سری با دفعات قبلی کاملا متفاوت بود. عملکرد خیره‌کننده و تغییر شکل بازی و ذهنیت بازیکنان آرسنال، مهم‌ترین دستاورد فصل آرسنال و حتی لیگ برتر بود. حتی مهم‌تر از بازگشت تیم به لیگ قهرمانان اروپا.
فصل ۲۴-۲۰۲۳: پایان انتظار ۲۰ ساله فتح پریمیر لیگ؟
رویکرد کادر فنی و مدیریتی آرسنال در چند فصل گذشته کاملا مشخص بوده. اینکه تیم در هر فصل به یک سطح بالاتر ارتقا یابد. خریدهای جدید آرسنال عمق ترکیب آنها را بالاتر می‌برد و دست میکل آرتتا را برای پیاده سازی تاکتیک‌های متنوع‌تری نسیت به فصل گذشته بازتر می‌کند. بازگشت آرسنال بار دیگر آنها را به تیمی جذاب برای حضور بازیکنان بزرگ تبدیل کرده است. قاب خالی جام پریمیر لیگ مندرج در باشگاه آرسنال که قرار است پس از قهرمانی بدرخشد، یک دنیا انگیزه برای بازیکنان ایجاد خواهد کرد تا امسال با درس گرفتن از تجربه تلخ فصل گذشته، مچ یاران پپ گواردیولا را در رقابت قهرمانی این فصل بخوابانند.
زمان قهرمانی فرا رسیده
به پیش، توپچی ها
