مطلب ارسالی کاربران
مهمترین سند حقوقی مالکیت ایران بر جزایر سه گانه خلیج فارس | آن 48 ساعت حیاتی چگونه دست بالا را به ایران داد
در مورد اسناد تاریخی مالکیت ایران بر سه جزیره تنب بزرگ و کوچک و ابوموسی زیاد سخن گفته شده و بحث این مطلب هم نیست.
اما بحث حقوقی موضوع دیگری است که حقوق دانان می توانند با استناد به آن حتی واقعیت های تاریخ را تغییر دهند.
اما اینجا به یکی از مهمترین و شاید دقیقاً مهمترین سند حقوقی بر مالکیت ایران بر این سه جزیزه اشاره می کنیم.
|
از قرن نوزدهم بریتانیا به دلیل ضعف حکومت مرکزی ایران (دوران قاجار) چندین بار جزایر ایران را اشغال کرد و این اشغال تا دوران پس از جنگ جهانی دوم ادامه داشت. ایران چندین بار اعتراض خود را به نهادهای بین المللی اعلام کرد اما موفق نشد جزایر را پس بگیرد. تا اینکه در ابتدای دهه 70 میلادی بریتانیا به دلایل داخلی تصمیم به ترک مستعمرات خود در خلیج فارس گرفت از جمله مناطقی که امروز امارات خوانده می شود و همچنین جزایر مورد مناقشه با ایران. در اواخر نوامبر 1971 دولت وقت ایران (به نخست وزیری هویدا) با خبر شد که طی ساعات آینده بریتانیا نیروهایش را از حاشیه جنوبی خلیج فارس خارج خواهد کرد و بلافاصله بعد از آن کشوری جدید به نام امارات عربی متحده اعلام موجودیت خواهد کرد. کارشناسان حقوقی وزارت خارجه به هویدا گفتند چون بریتانیا همزمان با دوبی و شارجه و ابوظبی و .. از جزایر سه گانه هم خارج می شود ممکن است کشور تازه تاسیس امارات بر این جزایر اشغال شده توسط بریتانیا هم اعلام حاکمیت کند.
|
به همین دلیل نخست وزیر دستور داد در روز 29 نوامبر 1971 نیروهای نطامی ایران تنها چند دقیقه بعد از خروج نیروهای بریتانیایی وارد دو جزیره تنب بزرگ و کوچک و روز 30 نوامبر وارد جزیره ابوموسی شوند و عملا انها را بازپس بگیرد |
48 ساعت بعد 2 دسامبر 1971 کشور امارات اعلام استقلال و موجودیت کرد و البته در همه این سالها ادعا کرده که جزایر سه گانه هم متعلق به اوست!.
|
فکت حقوقی: طبق قوانین بین الملل آن 48 ساعتی که ایران زودتر از اعلام استقلال امارات وارد جزایر سه گانه شد دست بالا را در دعاوی حقوقی به ایران می دهد زیرا در زمانی که ایران مالکیت خود بر این جزایر را اعمال کرده است اصلاً کشوری به نام امارات وجود خارجی نداشته که بخواهد بر این جزایر ادعایی هم داشته باشد