سلام دوستان من mehdi abbaszadeh ام.همونطور که توی مقاله بررسی سیستم 352 گفته بودم چند سال پیش وقتی هنوز دانشجو بودم و هنوز این قدر درگیر زندگی نشده بودم بیشتر فوتبال میدیدم و بیشتر در این مورد مینوشتم.
یه سری مطلب هم برای یه سایتی که در زمینه فوتبال تاسیس شده بود نوشته بودم. اما اون سایت ادامه حیات پیدا نکرد و سایت با کل محتواهاش پاک شد. امروز که داشتم هاردم رو خالی میکردم چشمم به این محتواها افتاد و گفتم حداقل برای ارشیو هم که شده این جا بزارمشون. مطمئنن اگه استقبال بشه از نوشته های این سبکی دوباره کار نوشتن رو شروع میکنم.
فاصله زیاد بین لاین دفاع و خط پرس
یکی از مشکلات بزرگ فوتبال ایران و خصوصا لیگ داخلی عدم استفاده درست از اصل فشردگی می باشد.
توضیح ساده اصل فشردگی یعنی عرض یا طول تیم در مکان هایی مشخص فشرده شود. به بیان ساده تر اتلتیکو با آرایش 4-4-2 خود اصل فشردگی را در زمین خودی به صورت طولی رعایت می کند یعنی زمانی که آنها قرار است دفاع کنند به زمین خودی رفته و فاصله دو مهاجم و چهارم مدافع آنها – اولین و آخرین بازیکن شان – کمتر از 25 متر می شود.
ناپولی مائوریتزیو ساری نیز 4-3-3 را نیمه زمین و به صورت طولی انجام می داد و لیورپول کلوپ نیز در زمان فول پرس در زمین حریف با آرایش های 4-3-3 و 4-5-1 خطی اصل فشردگی را به صورت طولی انجام می دهد.
هدف از انجام این کار کوچک کردن زمین برای حریف و تخریب بازیسازی (build up) آنهاست یعنی بر خلاف لیگ ایران در فوتبال نخبه ها و برتر روز دنیا معمولا بسته بازی کردن و ایجاد فشردگی به صورت صحیح در دستور کار است.
کلوپ در دورتموند در مصاحبه ای گفته بود
" من هرگاه احساس خطر می کنم بصورت فشرده تیم حریف را بصورت پیوسته و پرفشار پرس می کنم "
لیورپول، نایب قهرمان سال گذشته اروپا قطعا بهترین تیم اروپا از نظر ستاره نبود ولی آنها با تئوری فوق در بسیاری از بازی ها خطرناک ظاهر شدند، وقتی آنها در ورزشگاه اتحاد در گوشه رینگ قرار داشتند و تاکتیکی ترین تیم سال (منچسترسیتی) شدیدا آنها را تحت فشار قرار می داد کلوپ در نیمه دوم اصل فشردگی در نیمه، پرس شدید و حملات سریع را در دستور کار قرار داد. یعنی برخلاف اکثر مربی های داخلی ما به جای این که به صورت غریضی به یک سوم دفاعی خود برود و عنان کار را به سیتی واگذار کند تصمیم گرفت با فشردگی زمین را برای سیتی کوچک کند به طوری که فاصله فیرمینو – مهاجم نوک - و فن دایک – مدافع مرکزی - در بعضی صحنه ها کمتر از 20 متر می شد.
متاسفانه سبک فوتبالی که ما امروز در لیگ برتر مشاهده می کنیم همانند باقی فاکتورهای زندگی در ایران منسوخ شده و قدیمی است، بعضا طول دفاعی تیم ها به 50 الی 70 متر می رسد (اتفاق و سبک فوتبالی که در 50 الی 60 میلادی برای فوتبال رخ می داد.
پرسپولیس بی زحمت کلین شیت می کند چون می تواند اصل فشردگی را نه در حد استانداردهای جهانی – 25 متر – ولی قابل قبول رعایت کند.
هرقدر که بازیکنان به یکدیگر در دفاع نزدیک تر باشند دوندگی مفید آنها کمتر شده در نتیجه انرژی بیشتری خصوصا در 15 دقیقه اخر بازی خواهند داشت. پس اگر شما مربی هستید و می خواهید احتیاط کنید سعی کنید نه به صورت کلیشه ای و احمقانه بلکه دور از دروازه خودی توده ای 25 الی 40 متری از بازیکنان با آرایش مناسب و شعاع حرکتی صحیح به وجود آورید و
تیم حریف را همان فضا تحت فشار گذاشته و دفاع کنید.
سرعت و تعداد پایین پاس در بیلدآپ
مهم ترین و اصلی ترین فاکتور در بازیسازی سرعت است، به طوری که دفاع کردن در مقابل تیم هایی که سریع هستند بسیار سخت است.
متاسفانه معمولا وقتی صحبت از سرعت می شود، تفکرات منسوخ رایج ایرانی معطوف به سرعت و شتاب فیزیکی و فردی می شود. سرعت در تصمیم گیری، سرعت فیزیکی و سرعت انجام عمل مهم ترین فاکتورهای ذهنی یک فوتبالیست مدرن و امروزی است. برای مثال ماتیچ در مقوله ی سرعت بسیار سریع تر از شخصی مانند خدیرا و امره جان است چون او به بازی تیم سرعت داده و می تواند با چند پاس تک ضرب، ضرب آهنگ و ریتم تیمی را افزایش بدهد (سرعت ذر تصمیم گیری)
حال واضح است که هر تیمی که سریع تر بتواند – چه با تعداد پاس زیاد و چه کم – به دروازه حریف رسیده و خلق موقعیت کند از بازیسازی بهتری برخوردار است اما چرا در لیگ ایران اولا بازی ها بسیار کُند و ایستا و ضمنا کم موقعیت است ؟
یکی از اصلی ترین عوامل این است که چون سرعت پاس ها بسیار آرام بوده و ضمنا بازیکن انتخاب شده برای ارسال پاس بازیکن ساده تری برای پاس دادن است، تیم حریف به راحتی دست تیم خودی را در بازیسازی خوانده و می تواند بازی آنها را پیش بینی کند. درنتیجه اگر پاس ها سریع و محکم تر باشد و ضمنا در تمرینات بازیکنان به ارسال پاس های کلیدی خو گرفته باشند اولا تیم خودی در بازیسازی بهتر عمل می کند پس تیم خودی می تواند بهتر خلق موقعیت کرده و ثانیا فوتبال حداقل برای بینندگان و هواداران آن نیز جذاب تر جلوه خواهد داد.
تا زمانی که فوتبالیست ها از فوتبال بازی کردن خود لذت نبرند، هوادران نیز لذت نخواهند برد.
فاصله زیاد بین لاین دفاع و خط هافبک یا به بیان ساده‌تر فاصله زیاد طول تیم
یکی از کلیدی ترین مشکلات فوتبال ایران عدم تعهد کامل به یک فلسفه و تئوری است. برای مثال اگر شما قرار است رانندگی کنید باید از هر چهار دست و پای خود استفاده کنید، نمی توان فقط با پای راست رانندگی کرد، در فوتبال نیز چنین است. نمی شود پرس را فقط با مهاجمین انجام داد و یا نمی شود بدون اصل حمایت فوتبال مالکیتی بازی کرد.
متاسفانه فوتبال ایران از نظر فنی در مرز خطرناکی مابین فوتبال کلاسیک ایرانی و فوتبال مدرن اروپا قرار دارد، فوتبالی که نه به سبک اصیل خود – یعنی توپ های بلند و فوتبال انتقالی و انفجاری – پایبند است و نه در آن پرس، فوتبال پوزیسیونی و ضدحملات صحیح دیده می شود. فوتبال ما متاسفانه چیزی ما بین دو اصل فوق بوده و پر از تناقض است.
در تیم هایی که در لیگ ایران پرس از نیمه و پرس از دروازه حریف در دستور کارشان هست معمولا دیده می شود که حد فاصل بین شش بازیکن جلوی زمین با خط دفاعی بسیار زیاد است و به همین دلیل است که این تفکر مدرن و امروزی با توپ بلند – و به اصطلاح بزن زیرش – به خوبی خنثی شده و ثمربخش نخواهد بود. برای انجام فول پرس شما باید لاین دفاع خود – آخرین بازیکنان در خط دفاعی – را تا جایی که ممکن است به خط هافبک خود نزدیک کنید در این حالت توپ های هوایی و مرده حریف راحت تر دفع شده و از همه مهم تر ضربات سوم – یا توپ دوم – معمولا به هافبک دفاعی های شما خواهد رسید و نه به هافبک های تهاجمی حریف.
پس اگر قرار است مدرن و امروزی باشید و می خواهید تیم حریف را واقعا تحت فشار گذارید باید با شهامت، شجاعت و هوش تاکتیکی بالا تمام قواعد این اصل را رعایت کنید.
ترس از حملات پرتعداد
آیا به نظر شما امثال کلوپ، پوچتینو و گاردیولا احمق هستند که در اکثر بازی ها با هفت الی هشت نفر خیمه کامل زده و بسیار دور از دروازه خودی مشغول به حمله کردن هستند ؟
آیا پرسپولیس برانکو نمی تواند با تعداد نفرات کم و همانند باقی تیم ها به صورت منسوخ با سه الی پنج نفر حمله کند ؟
پاسخ واضح است، شما باید بتوانید فوتبال خود را دیکته کرده و بازی را به شیوه خودتان کنترل کنید. قطعا پپ قبل از اینکه از تیمش بخواهد که با هشت نفر در زمین حریف بازیسازی کرده، می داند که تیم حریف می تواند در صورت لو رفتن توپ در مکان های حساس زمین برای او دردسرساز شود اما با تمام این تفاسیر می داند که اگر بخواهد صاحب زمین بازی باشد باید با تمام بازیکنان حمله کند و اگر خوب پاسکاری کند تیم حریف باید با تعداد نفرات زیاد دفاع کند درنتیجه این پپ است که مربی غالب زمین خواهد بود.
چرا تیم های ایرانی باید با تفکرات منسوخ فوتبالی که متعلق به دهه 50 الی 60 میلادی است با طول دادن به زمین و نگه داشتن دو الی سه بازیکن در جلوی زمین – که معمولا در کارهای دفاعی مشارکت نمی کنند – فوتبال بازی کردن را هم برای خود، هم برای تیم حریف و هم برای بیننده و هوادار سخت کنند.
اگر تیمی از لیگ برتر ایران در مقابل تیمی معمولی از بوندس لیگا سه حاضر شود – که هر دو از استعدادها و توان مالی برابر برخوردار هستند در این سطح – قطعا در اکثر مواقع تیم ضعیف آلمانی به راحتی تیم سطح اول ایرانی را خواهد برد چون آنها به خوبی می دانند که پادزهر فلسفه های منسوخ شده و رایج و جاری فوتبال ایران چیست. اگر بر فرض تیم ایرانی وینگرهای خود را همیشه جلو نگه دارد ، تیم آلمانی برخلاف دیگر تیم های ایرانی، مدافعین کناری خود را نفوذ می دهند تا بتوانند از فضای بسیار عالی پشت آنها نهایت استفاده را ببرد در نتیجه برتری عددی در کناره ها به سود تیم ضعیف آلمانی خواهد بود.
شعار فوتبال مدرن واضح است " همه نزدیک به یکدیگر دفاع و نزدیک به یکدیگر حمله خواهیم کرد "
