این روزا خیلیا حرف از مایلی کهن میزنن.
اون دلسوز منافع ملی میدونن.
ولی کیه که ندونه حرفای مایلی کهن به خاطر کینش به قلعه نویی و استقلالی هاس...
مگه این تیم امید دوره پیش دست استیلی نبود؟
چرا این دلسوز سکوت کرده بود؟
اونم استیلی باند باز..
دوره قبل تر ۲۰۱۶ که ی نسل خوب خودش و خاکپور خراب کردند از مردم عذرخواهی کرد؟
نسلی که اخباری و چشمی و ترابی و مطهری و علی کریمی و ...داشت و دو سه سر گردن از نسل الان بالا تر بود.
خودش بهمراه خاکپور اون تیم نبرد بعد الان از چی میگه؟
حالا در ناکامی نسل ۲۰۰۴ هم نقش داشت بگذریم..
بعد چرا مواقعی که پست داره از لجن بودن فوتبال نمیگه؟
عنایتی ی مربی ضعیف که منم قبول دارم ولی میگه با کدوم رزومه آوردنش وقتی محرم و صادقی و هاشمیان بودن.
والا از این ۳ نفری که اسم برد فقط هاشمیان از عنایتی سر تر .
صادقی مثلا چه رزومه ای داره؟
محرم چی؟
خودش وقتی سرمربی تیم ملی شد رزومش چی بود؟
دستیار سرمربی تیم ملی جوانان بود که شد سرمربی تیم ملی.
حالا این متن قشنگ و طلایی محمد حیرانی میذارم واسه تکمیل بحث و پست.
.
«سن یک عدد است.»
این روزها برای اثبات این حرف کافی‌ست چند دقیقه پای حرف‌های محمد مایلی‌کهن بنشینید.
او در ۶۸ سالگی هیچ تفاوتی با بیست و چند سالگی‌اش که از فنس‌های ورزشگاه بالا رفت، شورتش را پایین کشید و تماشاگران را دعوت به تناول کرد، ندارد!
یا با سی سالگی‌اش که علی رئیسی خبرنگار را در قطر کتک زد!
یا حتی با چهل و چندسالگی‌اش که بخاطر یک دندگی نزدیک بود حضور در جام جهانی ۹۸ را از آن نسل طلایی تیم ملی بگیرد. در حالی که کسی نمی‌دانست او بر اساس چه لیاقتی دو سال سرمربی تیم ملی بود!
حالا که فکر می‌کنم ممد مایلی در آستانه‌ی پنجاه سالگی هم رشدی در نگرش و بینش و شخصیت نداشت. آن‌جا که داد برادران فریادشیران بیانیه‌ی سرشار از حسادت علیه امیر قلعه‌نویی سرمربی آن زمان استقلال بنویسند و حالا که در آستانه‌ی هفتاد سالگی است باز هم ماشین لجاجت مشتی ممدعلی جز بوق هیچ چیز ندارد!
البته ممع مایلی (یه گویش علی پروین) همواره نشان داده که آپورچونیست (فرصت‌طلب) ماهری‌ست درست مثل بسیاری از مدیران موفق انقلابی؛
پیش از انقلاب یقه باز تا ناف و بعد از انقلاب یقه بسته تا سه جاف! استادِ خوابیدن وسط لحاف و مسوول گم کردن سر کلاف...
از یاد نبرده‌ایم او را که بازیکنان تیم ملی را به بهانه‌ی شرکت نکردن در دعای کمیل از اردوی تیم ملی اخراج می‌کرد و یک دهه بعد آمد و گفت من آهنگ‌های داریوش گوش می‌دهم!
او سال‌ها بعد از به گل نشستن کشتی‌اش در ساحل بی‌دانشی با عجز و لابه به درگاه محمود احمدی نژاد سرمربی سایپا شد. نه از برای خدمت به فوتبال مملکت؛ فقط با این هدف که سالی چند حواله خودروی بی‌نوبت بگیرد و چند برابر قراردادش از آن‌ها کاسبی کند...
آخرین بار در اردوی تیم ملی امید در هلند دیدمش؛ به ظاهر سرپرست و در واقع توریست بود.
حالا هم گویا دلش برای سفر تنگ شده و ناراحت است که چرا تیم امید را به محرم ندادند تا او هم باز چمدان سفرش را ببندد!
#محمدحیرانی
