آنتونی رامایِتس سیمون، دروازه‌بان و مربی اسپانیایی، در ۱ ژوئن ۱۹۲۴ در محله گارسیای شهر بارسلون به دنیا آمد.
از او به عنوان یکی از بهترین دروازبان‌های تاریخ اسپانیا یاد می‌شود. او با ۵ جایزه زامورا، مشترکا با والدز و اوبلاک از این حیث در تاریخ لالیگا رکورددار است.
او اولین قدم‌های خود را در چندین تیم آماتور محلی مانند راسینگ دل گیناردو برداشت. در ۱۹۴۱، او اولین قراردادش را با باشگاه اسپورتیو اروپا (رده جوانان) امضا کرد، اما خدمت سربازی او را مجبور کرد به پایگاه دریایی سن فرناندو در کادیز نقل مکان کند. سن فرناندو، اولین باشگاه حرفه‌ای او بود. او سپس به شهر پالما د مایورکا منتقل شد و تا ۱۹۴۶ برای تیم مایورکا بازی کرد. او در فصل ۴۷–۱۹۴۶ در ۲۳ سالگی به رئال وایادولید که در لیگ دسته سوم اسپانیا بازی میکرد، به صورت قرضی منتقل شد. او یک بازیکن کلیدی در صعود باشگاه رئال وایادولید به لیگ دسته دوم بود.
سال ۱۹۴۷ که او توسط بارسلونا جذب شد، تحت هدایت انریکه فرناندز اروگوئه‌ای به عنوان دروازه‌بان دوم تیم محسوب میشد. در آن دوره، دروازه‌بان اصلی خوان زامبودیو ولاسکو بود؛ یکی دیگر از بازیکنان بزرگ بارسلونا.
در عرض ۲ سال به سختی بازی‌ای به آنتونی میرسید. اواسط فصل ۵۰–۱۹۴۹، پس از مصدومیت ناگوار چشمی ولاسکو در جریان بازی سلتاویگو و بارسلونا، آنتونی به عنوان دروازه‌بان اصلی تیم انتخاب شد که مصادف با دوران حداکثر شکوه برای باشگاه شد. بارسا توانست در سال ۱۹۵۲ با کمک او ۵ قهرمانی به دست بیاورد!
در طول دهه ۱۹۵۰، رامایتس یکی از اعضای برجسته تیم موفق بارسلونا بود که شامل خوان سگرا، ماریا گونزالو، لاژلو کوبالا، شاندور کوچیش، اواریستو، لوئیس سوارز و زولتان ژیبور نیز میشد. او در طول دوران حضورش در این باشگاه، ۵۳۸ بازی از جمله ۲۸۸ بازی در لالیگا انجام داد.
قهرمانی‌های او:
۶ لالیگا
۵ جام ژنرالیسیمو (کوپا دل ریِ کنونی)
۳ جام اوا دوارته
۲ جام اروپایی اینتر-سیتیز فِیرز
۲ جام لاتین
۲ جام باشگاه‌های جهان کوچک
سریع، چابک در گرفتن توپ‌ها و مهمتر از همه، باهوش. اینها بهترین ویژگی‌هایش بودند. او در طول ۱۱ سال حضورش در تیم ملی، ۴۵ بازی برای اسپانیا انجام داد و اولین بازی خود را در ۲۹ ژوئن ۱۹۵۰ در برابر شیلی در جام جهانی ۱۹۵۰ انجام داد که به خاطر عملکرد خیره‌کننده‌اش به او لقب‌هایی همچون "گربه ماراکانا" و "دروازه‌بان خوش‌تیپ" دادند. او ۷ بازی برای تیم ملی غیررسمی کاتالونیا نیز انجام داد.
با این حال، بدترین خاطره او مطمئناً فینال تاسف‌بار جام باشگاه‌های اروپا مقابل بنفیکا در فصل ۶۱–۱۹۶۰ است. آن مسابقه پر از موقعیت‌های از دست رفته برای بلوگرانا بود که باعث شکست ۲–۳ این تیم شد.
او در مقام شخصی، جایزه زامورا را در دو فصلِ ۵۹–۱۹۵۸ و ۶۰–۱۹۵۹ با میانگین کمتر از یک گلِ خورده در هر بازیِ لالیگا به دست آورد! پیش از این، او در سه فصل ۵۲–۱۹۵۱، ۵۶–۱۹۵۵ و ۵۷–۱۹۵۶ این جایزه را به دست آورده بود. او همه این ۵ جایزه را در مدت ۱۶ سال حضورش در بارسلونا کسب کرد.
در ۱۱ مارس ۲۰۰۸، کلید بارسلونا توسط دستان رئیس سابق باشگاه بارسلونا، خوان گاسپارت، به پاس قدردانی از رامایِتس به او داده شد.
او در ۱۷ ژوئن ۲۰۱۳، در ۸۹ سالگی، چشم از جهان فرو بست.
