بررسی ورزش ایران در سالی کهنه از قاب تاریخ سازان خواندنی است.
به گزارش طرفداری؛ «رحمان بی‌رحم» برای او یک واژه چسب و دوست‌داشتنی است. از آن دست توصیف‌هایی که کامل منطبق بر نام ستاره ماست. ستاره‌ای که یک لحظه روی تشک آرام و قرار ندارد و با جنب و جوش بدون توقف حریف را به بند می‌کشد. یک ستاره بی‌قرار که با آرامش بیگانه است.
همین ناآرامی روی تشک از او یک چهره ویژه ساخته. مردی که گاه آنقدر جنب و جوش و خروش دارد که خود اسیر این جنب و جوش می شود! مثل اسلو 2021 که در یک کشتی برتر در عین ناباوری اسیر که هاسگاوا آزادکار باهوش ژاپنی شد تا حسرت مدال باقی بماند. یک سال بعد و بلگراد نفرینی 2022 برای عموزاد یک آغاز دوباره بود. او تمامی حریفان را تا فینال تار و مار کرد و با قدرت به فینال رسید تا برابر یک امریکایی چغر و بدبدن برای طلا بجنگد. در سرزمین نفرینی صربستان و پس از به خاک افتادن سرداران کشتی آزاد به ویژه حسن یزدانی دوباره سایه‌های ترس به سراغمان آمد که نکند نحسی بلگراد نفرین‌شده باز هم گریبان‌گیرمان شود و روز پایانی هم دست ما از طلا دور بماند، اما رحمان بی‌رحم از همان ابتدا روی تشک برابر دیاکو میهالیس، زاده نیویورک آمریکا آنقدر زیر گرفت که خیلی زود ناامیدی‌ها باطل شدند.
عموزاد متولد سال 1381 نشان داد که برای نسل جدید شکست و ناکامی معنا ندارد و هر چه بخواهد به دست می‌آورد. او زیرگیری‌های معروف خود را از ثانیه اول آغاز کرد و از خلیل شهر مازندران تا بلگراد زیر گرفت و حریف آمریکایی چاره‌ای جز تسلیم نداشت تا برق یک طلای ناب 24 عیار را بر سینه رحمان بی رحم چشمان را غرق شادی کند. بعد از طلاهای سریالی در نوجوانان و جوانان جهان وقتش رسیده بود تا «رحمان» نخستین طلای بزرگسالان را هم به کلکسیون خود اضافه کند. کلکسیونی که حالا حالاها برای مدال‌های بیشتر جا خواهد داشت. سریال طلاهای عموزاد تازه شروع شده. ستاره ای که آمده تا حالا حالاها بماند. قهرمان بی رحمی که می گوید برای برای ۱۰ طلای جهان و ۴ طلای المپیک نقشه کشیده. نقشه ای وسوسه برانگیز که تعبیرش برای رحمان بی رحم شدنی است.
