بررسی ورزش ایران در سالی کهنه از قاب تاریخ سازان خواندنی است.
به گزارش طرفداری؛ برای رشته ای که تنها یک بار حضور در رقابتهای جهانی را تجربه کرده و در مقیاس بین المللی تیم بی تجربه و گمنامی به شمار می رود، انتظار درخشش در رقابتهای جهانی یک رویای دست نیافتنی است. اما تیم ملی هندبال ایران در دومین حضورش در رقابتهای جهانی به این رویا هاشور واقعیت زد و تاریخسازی کرد تا ثابت کند در هندبال هم می توان مسیر والیبال و بسکتبال را رفت اگر در این فدراسیون و این رشته برنامه ریزی وجود داشته باشد. رشته ای که در دو دهه اخیر بیشترین صادرات لژیونر را داشته و نه تنها از بقیه رقبای توپی اش در این زمینه پیشی گرفته بلکه تنه به تنه فوتبال در لژیونرسازی زده اما این همه استعداد هیچگاه نتوانستند در کنار هم یک تیم ملی منسجم و موفق بسازند.
در صعود دوم ایران به رقابتهای جهانی هندبال اما فدراسیون دست از نسخه امتحان پس داده قبلی کشید و پلن تازه ای را در دستور کار قرار داد؛ جذب یک مربی بزرگ و نامدار و بارزومه برای تیم ملی. وسلین وویوویچ نام بزرگی بود که به ایران آمد و کاریزما، کیفیت و نامش تیم ملی را ما را کاملا تحت تاثیر قرار داد.
حضور وسلین وویوویچ به عنوان قهرمان جهان و المپیک روی نیمکت ایران اعتبار خاصی به تیم ملی هندبال بخشیده بود که در رقابتهای جهانی کاملا عیان بود. تزریق اعتمادبنفس به تیم ملی و ارائه بازیهای باکیفیت و شکست های خفیف مقابل تیم های بزرگ جهان ثابت کرد که وویوویچ از منظر کیفی تا چه اندازه توانسته روی تیم ایران تاثیر مثبت بگذارد.
ایران در مرحله مقدماتی رقابتهای جهانی با تیم‌های شیلی، مونته‌نگرو و اسپانیا همگروه بود که یک پیروزی مقابل شیلی و دو شکست مقابل مونته‌نگرو و اسپانیا حاصل شد و با پیروزی تاریخی مقابل شیلی شاگردان وسلین وویوویچ توانستند برای نخستین بار از گروه خود صعود کرده و در کنار تیم‌های برتر این پیکارها قرار بگیرند. در مرحله گروهی اصلی تیم ایران با تیم های اسلوونی، فرانسه و لهستان همگروه بود که مقابل هر 3 تیم شکست خورد اما نمایش های خوبی ارائه داد و در پایان مسابقات مرحله اصلی در رده بیست و چهارم ایستاد. صعود از مرحله گروهی و رقابت جسورانه مقابل تیم های بزرگ و مدعی آن هم با یک تیم جوان نشان داد که هندبال می تواند در مسیر موفقیت گام بردارد. اگر این راهی را که با وویوویچ آغاز کرده، ادامه دهد.
