انگار همین دیروز بود که الکس نوجوان تماشاگران بانوی پیر را به وجد می آورد، ولی این پسر طلایی، روز یکشنبه 40 ساله شده است. تقریبا در تمام دوران بازی دل پیرو، توتی با وجود اینکه دوست صمیمی خارج از زمینش بود، در درون زمین، حریف بزرگش محسوب می شد.
این دو بازیکن رقابت تنگاتنگی برای پیراهن شماره 10 تیم ملی ایتالیا داشتند و به ندرت در کنار هم بازی کرده اند. در رده باشگاهی هم همواره مرکز توجهات در دیدارهای تماشایی یوونتوس-رم بوده اند. طرفداران دو باشگاه و البته تماشاگران بی طرف همیشه در مورد بهتر بودن یکی از این دو نفر، بحث و مجادله داشته اند و اکنون دو نویسنده گل، به تحلیل این مساله می پردازند:
| جان بینز، موافق بهتر بودن دل پیرو |
مهم ترین معیار تعیین کیفیت یک بازیکن، درخشش و تاثیرگذاری وی در مقابل قوی ترین رقبا، معتبرترین تورنمنت ها و خوفناک ترین ورزشگاه ها است. مسلما لیگ قهرمانان یکی از این مسابقات بوده و اینکه الکس به عنوان یکی از بهترین بازیکن تاریخ این رقابت ها شمرده می شود، نشان از کلاس بالای وی دارد.
از همان ابتدای حضور در پیراهن بیانکونری تا سال های آخرش در تورین، دل پیرو یکی از جاذبه های مستمر لیگ قهرمانان بود. او یکی از 10 گلزن برتر تاریخ این مسابقات است؛ در حالی که توتی در بین 50 نفر اول هم نیست. الکس یک بار قهرمان شده و 3 بار هم فقط در فینال ناکام شده است.
چند بازی برجسته در جریان 89 حضور دل پیرو در لیگ قهرمانان وجود دارند که نشان از بهتر بودن او از فرانچسکو توتی دارد:
این بازیکن در 4 برهه مختلف، مسئول اصلی شکست و حذف رئال مادرید از چمپیونز لیگ بوده است. در فصل 96-1995، الکس 21 ساله توانست با زدن یک گل و فراهم کردن یک پاس گل در دیدار برگشت مرحله یک چهارم نهایی، شکست صفر به یک دور رفت را به فراموشی بسپارد و یوونتوس را رهنمون توفیق بزرگ سال کند. در سال 2003، نمایش فوق العاده او در دیدار برگشت مرحله نیمه نهایی و به ثمر رساندن گلی انفردی، بیانکونری ها را به فینال دیگری فرستاد.
علاوه بر این، پنج سال بعد، الکس توانست با ضربه ای استثنایی از فاصله حدود 30 متری، استادیو المپیکو را منفجر کند و دبل او در مسابقه برگشت، تشویقی ایستاده از سکوهای سانتیاگو برنابئو را نصیبش کرد. البته نباید هت تریک دیدنی او در نیمه نهایی سال 98 مقابل موناکو را هم فراموش کرد که در کنار چندین و چندین نمایش خیره کننده این بازیکن قرار می گیرد؛ بازیکنی که بدون شک یک مفهوم کامل نابغه را برایتان تداعی می کند.
دل پیرو برخلاف توتی، مهارت های خود را در بالاترین سطح ممکن به رخ کشیده و برای همین هم هست که پینتوریکو همیشه بازیکن بزرگ تری نسبت به توتی خواهد بود.
| کارلو گارگانیس، موافق بهتر بودن توتی |
با توجه به محدودیت های منابع تغذیه ای که توتی در رم داشته، رسیدن به عنوان دومین گلزن برتر تاریخ سری آ و ثبت آمار بی سابقه 200 پاس گل در این مسابقات، دستاورد بزرگی محسوب می شود.
هر دو بازیکن از نظر تکنیکی بی نقص بوده اند، ولی توتی همیشه به خاطر استعداد ذاتی اش ستایش شده که شامل پشت پاها، پاس های عمقی، پنالتی های پاننکایی و مهم تر از همه ضربات چیپ بوده است. این بازیکن رم کارهایی انجام می دهد و چیزهایی را می بیند که ADP نمی توانست. از همین رو، تصادفی نیست که توتی دو بار بهترین بازیکن سال سری آ برگزیده شده، ولی دل پیرو هرگز این عنوان را کسب نکرده است.
توتی انعطاف تاکتیکی بالاتری هم دارد و می تواند به عنوان بازی ساز، مهاجم دوم، تک مهاجم، هافبک تهاجمی و البته اولین 9 کاذب بزرگ فوتبال اروپا، شناخته شود. دل پیرو تنها در کنار مهاجمی دیگر خوب بود و قدرت بدنی توتی را هم نداشت.
برای همین هم بوده که ار پوپن همیشه در تیم ملی ایتالیا به دل پیرو ترجیح داده شده است. البته هیچ کدام از آنها درخشش فوق العاده ای در پیراهن آتزوری نداشته اند، اما گلادیاتور شهر رم یکی از ستاره های یورو 2000 بود و بهترین بازیکن فینال مسابقاتی شد که دل پیرو 2 موقعیت خود را در آن از دست داده بود.
در جریان توفیق بزرگ در جام جهانی 2006، فرانچسکویی نیمه آماده، بیشترین پاس گل های جام را داشت. تاثیر دل پیرو تنها در نیمه نهایی مقابل آلمان و گل کردن یکی از پنالتی های بازی فینال، به رخ کشیده شد که چندان قابل توجه نبود. لحظات بزرگ و به یادماندنی دل پیرو در 7 تورنمنت بزرگی ملی اش به همراه ایتالیا را می توانید با انگشتان تنها یک دست، بشمارید.
نباید فراموش کرد قهرمان همیشگی یوونتوس، فرصت بیشتری برای ابراز وجود در رده باشگاهی داخلی و اروپایی داشت که هیچ گاه هم طرفدارانش را ناامید نکرد. نباید اشتباه کرد. او یک اسطوره بزرگ ورزش ایتالیا است، ولی همان طوری که جیانی ریورا، سمبل فوتبال ایتالیا، گفته است: "توتی از دل پیرو و حتی از من هم بهتر است."
