ملی‌پوش ووشو ایران درباره تنها حسرتی صحبت کرد که بر دلش مانده است.
به گزارش طرفداری، محسن محمدسیفی دارنده پنج مدال طلا و یک نقره جهان، سه طلای بازی‌های آسیایی، سه طلای جام جهانی ساندا و یک مدال طلای بازی‌های کشورهای اسلامی است. با این وجود او هنوز حسرت حضور در یک رویداد بزرگ را دارد.
در سه سال اخیر هیچ رویداد بین‌المللی در رشته ووشو برگزار نشده و ووشوکاران کار سختی برای حفظ آمادگی خود داشته‌اند.
محسن محمدسیفی در این باره اظهار داشت:
در دو دیدار فینال لیگ برتر مبارزه کردم و در مرحله نهایی جنگجویان ووشو هم روی رینگ رفتم. باید حتما شرکت می‌کردم چراکه تابع قوانین فدراسیون هستم و هیچ‌گاه نخواستم از نامم استفاده کنم. همچنین دو مبارزه حرفه‌ای هم در بحرین انجام دادم که آخرین آن حدود یک ماه قبل بود.
وی با اشاره به پیگیری جدی تمرینات گفت:
به طور مداوم، تمرین بدنسازی، ووشو و بوکس دارم. به صورت جداگانه در این سه بخش مربی دارم که برایم خیلی زحمت می‌کشند و همواره قدردان آنان هستم.
ملی‌پوش ووشو ایران در خصوص حضور در بازی‌های آسیایی هانگژو تصریح کرد:
بازی‌های آسیایی برای ورزش کشور خیلی مهم بوده و طلای آن بسیار ارزشمند است. می‌دانم برای سکوی نخست این رویداد بزرگ باید شبانه‌روز تلاش کنم.
محمدسیفی درباره غیبت ووشو در بازی‌های المپیک، به ایرنا گفت:
متاسفانه ووشو در بازی‌های المپیک تابستانی نیست که برایم یک حسرت است، به همین دلیل بازی‌های آسیایی مهمترین رویداد ووشو تلقی می‌شود و گل سر سبد این رشته بوده و هست. همیشه سعی می‌کنم بهترین باشم. سه طلای قبلی به کنار؛ می‌دانم برای طلای هانگژو باید به اندازه مجموع سه دوره قبلی تلاش کنم.
وی در خصوص برگزاری مسابقات جهانی ووشو پس از چند سال وقفه در آمریکا خاطرنشان کرد:
امیدوار بودم آمریکا میزبان نشود. واقعیت این است که نگرانم تا به تیم ایران رویداد ندهند که احتمالش بسیار زیاد است. بازی‌های آسیایی و قهرمانی جهان در فاصله حدودا یک ماهه برگزار می‌شود و اگر تیم ایران به آمریکا اعزام شود حتما برای قهرمانی به میدان می‌روم.
ملی‌پوش ووشو ایران که در حال حاضر 33 ساله است، درباره آینده خود تاکید کرد:
تا زمانی که ذهن و جسمم اجازه بدهد دوست دارم به میدان بروم چراکه از مبارزه کردن لذت می‌برم. هر وقت احساس کردم دیگر توان مبارزه ندارم، خودم اعلام می‌کنم اما دوست دارم کنار ووشو باشم و عنوانش اصلا برایم مهم نیست.
محمدسیفی با اشاره به احتمال ورود به دنیای مربیگری گفت:
برایم مهم نیست که حتما مربی تیم ملی باشم اما دوست دارم کنار ووشو حضور داشته باشم. اگر یک نفر هم به خاطر من قهرمان جهان شود، دِین خود را به ووشو ادا کرده‌ام.
وی در خصوص کادر فنی تیم ملی خاطرنشان کرد:
شرایط بعد از رفتن حسین اوجاقی، کمی سخت شد تا اینکه امیر اوجاقی و علی دهقان آمدند. حدود ۲ ماه تمرین داشتیم که خوب بود و طبق همان روال گذشته با کمی تغییرات انجام شد. متاسفانه لغو بازی‌های آسیایی دوباره همه چیز را سردرگم کرد. هر فردی که بخواهد مربی تیم ملی شود باید برنامه کامل و دقیقی داشته باشد چرا که ووشوکار باید با آمادگی صددرصد بدنی و فنی راهی بازی‌های آسیایی شود.
ملی‌پوش ووشو ایران درباره حضور در مبارزات حرفه‌ای گفت:
زیاد پیگیر نیستم. تمریناتم را با قدرت دنبال می‌کنم و اگر در این بین مبارزه حرفه‌ای هم باشد شرکت می‌کنم اما دنبال چیدن مبارزه نمی‌روم. باور کنید خیلی اسم سازمان یا کمربند برایم مهم نیست. اگر آماده باشم و مسابقه‌ای پیشنهاد شود به میدان می‌روم.
محمدسیفی با اظهار رضایت از انتخاب رشته ووشو تصریح کرد:
از سال ۸۶ وارد تیم ملی شدم و شکر خدا شرایط بد نبوده است. نمی‌شود ورزش‌ها را مقایسه کرد اما نسبت به دیگر رشته‌های رزمی که دارای فدراسیون هستند، راضی‌ام که ووشو را انتخاب کرده‌ام. اگر بخواهم گلایه‌ای کنم، نامردی است.
وی در پایان در خصوص حسرت بزرگ زندگی خود گفت:
فقط المپیک. حیف که ووشو در المپیک نیست وگرنه میتوانستم حداقل یک مدال خوشرنگ المپیک را کسب کنم.
