طرفداری | خبر پیوستن کریستیانو رونالدو به النصر عربستان یکی از عجیب‌ترین اخبار سال 2022 و البته موضوعی غم‌انگیز برای هواداران او بوده است.
پایان غم‌انگیز بر یک دوران حرفه‌ای پرافتخار؟ می‌توانیم تقریبا مطمئن باشیم اما خودفروشی؟ می‌توان روی این موضوع از نظر اخلاقی بحث کرد. تعداد افرادی که از این تصمیم رونالدو خوش‌حال هستند کم نیست، درست مثل لیونل مسی رقیب دیرینه این ستاره پرتغالی که او هم یکی از شرکای تجاری دولت سعودی است. از جنبه فوتبالی چه‌طور؟ به عکس‌های یکی از بهترین فوتبالیست‌های تاریخ با پیراهن النصر که شماره 7 معروفش روی آن حک شده نگاه کنید؛ عکس‌هایی که مشخص بود از روی اجبار و اکراه گرفته شده‌اند. خیلی سریع می‌توان به این نتیجه رسید که این نهایتِ حالتی از خودفروشی است.
اگرچه اتخاذ چنین موضعی، چند واقعیت روشن را نادیده می‌گیرد. رونالدو برای این‌که خودش را به پول سعودی‌ها بفروشد نیاز داشت تا چند پیشنهاد از باشگاه‌های اروپایی که توان مالی برابری با سعودی‌ها داشته باشند، دریافت کند اما هیچ پیشنهاد معناداری به دست او نرسید. در واقع شرایط او درست مثل تابستان گذشته بود؛ در آن زمان کریستیانو رونالدو با هدف بازی در باشگاهی حاضر در لیگ قهرمانان اروپا درخواست خروج از منچستریونایتد را داد اما پیشنهاد دلخواه رونالدو از راه نرسید. خروج پرسروصدای رونالدو از اولدترافورد در ماه گذشته نه تنها باعث نشد میزان علاقه‌مندان به او بیشتر شود بلکه شرایط برعکس هم شد.
همه باشگاه‌های اروپایی که حتی یک بار هم نامشان به کریستیانو رونالدو مرتبط شد، دست رد به سینه برنده پنج توپ طلا زدند. این‌طور شد که رونالدو، کسی که همیشه گزینه‌هایی متعدد پیش رویش بود فقط دو گزینه برایش باقی ماند؛ پذیرش پول هنگفت از کشوری که فوتبال در آن پیشرفته نیست و با مشکلات حقوق بشری روبه‌رو است و یا بازنشستگی. گزینه آخر برای رونالدو واقع‌گرایانه نبود، حتی با این حقیقت که او چند هفته بعد، 38 ساله می‌شود. حالا کریستیانو رونالدویی که در تابستان گذشته می‌خواست در لیگ قهرمانان اروپا به میدان برود، با گذشت شش ماه حالا در باشگاهی بازی خواهد کرد که حتی در لیگ قهرمانان آسیا هم حاضر نیست.
ذکر یک نکته قابل توجه است؛ رونالدو برای سالیان زیادی در سطحی فوق‌العاده بازی کرد و این باور را داشت که می‌توانست مثل یک ابرانسان برای مدتی طولانی بازی کند اما در نهایت بالا رفتن سن برای هرکسی مشکل‌ساز می‌شود و رونالدو این را فراموش کرده بود. رونالدو فقط توانست فرایند پیری را تا بیش‌ترین حد ممکن به تاخیر بیندازد و برای پذیرش حقیقت پیر شدن و رسیدن به نقطه پایان، اوقات سختی را سپری کرد. این یک حقیقت است که او در منچستریونایتد پایان تلخ و ناراحت‌کننده‌ای داشت.
زین الدین زیدان در 34 سالگی بازنشسته شد. رونالدینیو در 30 سالگی و به موقع از سطح اول فوتبال کنار رفت. درست است که لیونل مسی در 35 سالگی با آرژانتین قهرمان جهان شد اما او 2.5 سال از رونالدو جوان‌تر است و به نظر می‌رسد موفقیت‌های فوق‌العاده رقیب دیرینه رونالدو در قطر باعث پیرتر شدن او شده است. رونالدو در 35 سالگی، 37 گل در 46 مسابقه برای یوونتوس به ثمر رساند. این آمار به معنای شروع بحث خسته‌کننده مسی بهتر است یا رونالدو نیست بلکه نشان می‌دهد رونالدو در آن مقطع از دوران فوتبالش چه اندازه تاثیرگذار بود.
صرف نظر از مبلغ سنگینی که النصر برای کریستیانو رونالدو هزینه کرد، پیوستن او به یک باشگاه کوچک‌تر اروپایی و به تبع آن دریافت دست‌مزد کم‌تر می‌توانست یک ایده جذاب برای بینندگان فوتبال باشد. درست است که قرار نبود این اتفاق هرگز بیفتد اما رونالدو با پیوستن به یک تیم اروپایی کوچک غیر از لشکر تاسف‌خورندگان برای افولش، نمی‌توانست چیز بیشتری به دست بیاورد. دیدن رونالدوی ناامید، زودرنج و ناتوان با آن غرور عظیم در منچستریونایتدِ این فصل که هیچ لذتی برای خودش و هوادارانش به ارمغان نیاورد، نشان می‌دهد پیش‌قدم نشدن تیم‌های اروپایی برای جذب رونالدو شاید به نفع همه بوده باشد.
ترجمه یادداشت جیمز داکر برای تلگراف
