مطلب ارسالی کاربران
اندکی تامل و تفکر، من زمانی عاشق کی‌روش بودم!
زمانی که برای اولین بار کی‌روش وارد ایران شد، خیلی خوشحال بودم از اینکه بالاخره یک مربی در کلاس جهانی آماده و می تواند به پیشرفت فوتبال ایران کمک کند.
خلاصه طرفدارش بودم، بالاخره دستیار فرگوسن و سرمربی رئال فارغ از نتیجه کم سابقه ای نیست.
اما بعد جام جهانی اول و جام ملتها عیار کی‌روش مشخص شد. حذف در گروهی جام جهانی و حذف در یک چهارم آسیا، نتایجی بود که با مربیان ایرانی خودمان هم بهشون دست یافته بودیم با هزینه خیلی خیلی کمتر و با حاشیه کمتر. شاید خوشحال بودیم از باخت یک هیچ به آرژانتین یا برد الله بختکی مقابل مراکش! ولی نمیدونستیم که حذف از گروهی جام جهانی در هر حال حذفه پس چه بهتر که تیم آبرومندانه بازی کنه، جسارت داشته باشه. به جای یک هیچ، چهار هیچ ببازه ولی قابل تحسین باشه. صد البته که دفاع کردن هم روشی است ولی با کدوم اصول؟ وقتی پلنی برای حمله و وقتی که عقب افتادی نداری؟! سه جام جهانی به یک مربی وقت دادن با هیچ دستاوردی، در هیچ جای دنیا اتفاق نمی افته. کاش ۲۰۱۴ با قلعه نویی، ۲۰۱۸ با گل محمدی حذف میشدیم که هم کمتر هزینه کنیم، هم کمتر تحقیر شیم از جانب اجنبی و کاش ۲۰۲۲ به اسکوچیچ فرصت میدادیم و فرهنگ زشت ایرانی خودمون رو نمایش نمیدادیم. همش برابر حذف از جام جهانی بودند ولی حداقل آبرومندانه و سربلند بودیم
