بعد از انتخاب کارلوس کی روش به عنوان سرمربی تیم ملی، جریاناتی خاص فضایی مسموم به وجود آورده و به تخریب این مربی پرتغالی پرداخته اند.
به گزارش طرفداری، کی روش هراسی شدت گرفته در فضای مجازی و برخی رسانه های رسمی نه تنها کمکی به حل مشکلات عدیده فوتبال ابران در آستانه جام جهانی ۲۰۲۲ نمی کند که موجبات بی اعتمادی و دلسردی عمومی نسبت به تیم ملی فوتبال را فراهم خواهد کرد. تیمی که امروز بیش از هر زمان دیگری به حمایت مردم و مسوولین نیاز داشته و بدون همدلی و همراهی آنها کمترین شانس برای حضوری شایسته و آبرومند در قطر را نخواهد داشت.
کی روش با توجه به نتایج نه چندان موفقش در سه سال گذشته با کلمبیا و مصر ظاهرا ایده آل ترین گزینه برای نشستن بر روی نیمکت تیم ملی ایران نبود اما در میان گزینه های موجود قطعا بهترین انتخاب بوده و به جرات می توان مقایسه او با مربیان کروات و داخلی را قیاس مع الفارق دانست. سال‌ها حضور در لیگ انگلستان به او فرصت شناخت عمیق از فوتبال دو کشور انگلیس و ولز، دو همگروه ایران در جام جهانی را داده و از قدرت بالای آنالیز و بازیخوانی برخوردار است که بارها و بارها در طول سالیان مربیگری برای ایران شاهدش بوده ایم.
از همه مهم‌تر هشت سال سرمربیگری در تیم ایران و شناخت دقیق از بازیکنان ما را اضافه کنید تا فرسنگ ها فاصله بین او و سایر گزینه ها مشهود تر شود. او زمانی به فوتبال ایران آمد که نسل طلایی فوتبال ما رو به افول گذاشته و تیمی بدون ستاره و کاملا معمولی در اختیار داشتیم اما نسل سازی صورت گرفته از سوی این مربی پرتغالی باعث شد امروز در هر پست بازیکنانی کارآمد و شاخص در اختیار داشته باشیم. او در دو دوره جام ملتها به رغم اینکه بیشترین نگاه آسیایی ها به او و تیمش معطوف بوده و شانس اصلی قهرمانی محسوب می شد، اسیر اشتباهات کودکانه بعضی بازیکنان شد و در عین شایستگی راهی به دیدار پایانی نیافت.
در دو جام جهانی ۲۰۱۴ و ۲۰۱۸ نمایشی قابل قبول و حتی درخشان با تیم ملی داشت. در برزیل ۲۰۱۴ نود دقیقه آرژانتین و مسی را در رسیدن به دروازه ایران ناکام گذاشت اما در نهایت به نداشتن سنگربان مطمئن باخت و در روسیه به رغم کسب چهار امتیاز در حالی موفق به صعود از گروه مرگ نشد که اسپانیا قهرمان جهان و پرتغال قهرمان اروپا را تا سر حد مرگ جان به لب کرد. چه بسا اگر مهدی طارمی هر کدام از آن دو فرصت بزرگ و مسلم را در بازی مقابل پرتغال گل می کرد تیم ما به عنوان صدر نشین به دور بعد راه می یافت.
منتقدانی که حضور دوباره این مربی در ایران را بازگشت به عقب می دانند باید دلیل فوتبالی و منطقی برای ادعایشان ارائه کنند. کجای تاریخ فوتبال مان توان مقابله پایاپای با حریفانی همچون اسپانیا، پرتغال و آرژانتین را داشته ایم؟! کجای پنجاه سال گذشته قهرمان جام ملتها شده ایم که آن را از کی روش طلب می کنیم؟!
سر آخر اینکه قرار نیست با آمدن این مربی امید واهی به مردم علاقمند به فوتبال داده و توقعات را از تیم ملی بالا ببریم بلکه انتظار حضوری آبرومند و شایسته در جمع بزرگان دنیای مستطیل سبز در مهم‌ترین رویداد سال ۲۰۲۲ را داریم.
با کی روش اگر موفق به صعود از گروه مان هم نشویم قطعا زنگ تفریح حریفان هم نخواهیم بود.
