لژیونرها برای هر رشته‌ای مزیت و اعتبار محسوب می‌شوند، اما برای تنیس روی میز ایران تبدیل به مصیبت شده‌اند.
به گزارش طرفداری، تنیس روی میز ایران در سال‌های اخیر رشد محسوسی داشته و روندی امیدوارکننده را طی کرده است.
در سال 2018 نوشاد عالمیان بعد از گذشت بیش از نیم قرن توانست تنیس روی میز کشورمان را صاحب مدال کند. این پینگ‌پنگ‌باز در بازی‌های آسیایی جاکارتا به مدال برنز رسید و نخستین مدال ایران بعد 52 سال را کسب کرد. آخرین مدال تنیس روی میز ایران به بازی‌های آسیایی سال 1966 و برنز هوشنگ بزرگ‌زاده برمی‌گشت.
شهریورماه امسال نیز پینگ‌پنگ‌بازان نوجوان در مسابقات قهرمانی آسیا درخشیدند و برگی دیگر از تاریخ این رشته را در ایران ورق زدند. تیم نوجوانان پینگ‌پنگ ایران با ترکیب بنیامین فرجی، سامران کریمی و محمدحسن حبیبی تاریخ‌سازی کرد و به مدال برنز رسید. نوجوانان کشورمان مقابل چین، قدرت اول تنیس روی میز جهان شکست خوردند و از صعود به مرحله فینال بازماندند.
همچنین نوید شمس، دیگر ستاره نوظهور تنیس روی میز ایران بوده و سابقه دو دوره قهرمانی نونهالان جهان را در کارنامه دارد. سال ۲۰۱۹ او در رقابت‌های قهرمانی نوجوانان جهان در لهستان صاحب دو عنوان قهرمانی در بخش تیمی و دوبل شد و حتی مورد توجه باشگاه «پوزنان» این کشور قرار گرفت.
لژیونرهای دردسرساز
او تنها پینگ‌پنگ‌باز ایرانی نبوده که در لیگ‌های خارجی به میدان رفته، بلکه تعداد لژیونرهای کشورمان در حال حاضر از انگشتان یک دست هم فراتر رفته؛ اتفاقی که برای رشته‌ای مثل تنیس روی میز دستاورد بزرگی محسوب می‌شود.
مریم صامت و حمیدرضا طاهرخانی در ترکیه به میدان رفته‌اند، نیما و نوشاد عالمیان به فرانسه سفر کرده‌اند، امین احمدیان در اتریش شاغل بوده و امیرحسین هدایی در آلمان بازی کرده است.
البته تحولات در تنیس روی میز، روی دیگری نیز دارد که به‌جای کمک به تیم ملی، مصیبت‌بار بوده و حتی اعتراض سرمربی تیم ملی ایران را به دنبال داشته، چرا که امکان برنامه‌ریزی برای تیم ملی را به او نمی‌دهد.
جمیل لطف‌الله‌نسبی با انتقاد از شرایط تیم ملی به مهر گفته: «در خیلی از مواقع برنامه‌های پیش‌بینی شده به خاطر لژیونرها و غیبت آنها در ایران مختل می‌شود. مجبور هستیم بر اساس برنامه لژیونرها که تعدادشان کم هم نیست برای تیم ملی برنامه‌ریزی کرده یا اردو را بدون حضور آنها برگزار کنیم که اصلا نتیجه‌بخش نیست».
او تأکید کرده: «اینکه لژیونرها را همیشه در اختیار نداریم معضل بزرگی است. طبیعتاً دریافتی بهتر، یکی از دلایل اصلی بازیکنان برای لژیونر شدن است. کاش شرایط مهیا می‌شد تا باشگاه‌ها در داخل کشور، بازیکنان لژیونر را با مبلغی حتی کمتر از میزان دریافتی آنها در خارج از کشور به خدمت بگیرند؛ این‌گونه بازیکنان از نظر مالی خسارت زیادی نمی‌بینند و می‌توانند همزمان در اختیار تیم ملی هم باشند».
بنا بر صحبت‌های سرمربی تیم ملی تنیس روی میز، حقوق دریافتی، مهترین عامل ایجاد ناهماهنگی در برنامه‌ها محسوب می‌شود: «این خواست خود بچه‌ها هم هست. البته حضور در لیگ‌های دیگر کشورها از نظر فنی و کسب تجربه برایشان خیلی مفید است، اما اگر دریافتی مناسبی داشته باشند، راضی هستند در ایران بمانند، به ارتقای لیگ خودمان کمک کنند و همزمان در اردوی تیم ملی هم شرکت کنند. در واقع موضوع دریافتی معضل اصلی آنهاست».
