معمولا تیمهای آسیایی تیمهای بازنده جام های جهانی بوده اند ولی گه گاهی عملکردی خوب داشته اند اتفاقی که هرگز برای ایران رخ نداده و در بین تیمهای حاضر در جام جهانی ایان در کنار تونس تنها تیمهایی هستند که از مرحله گروهی به مرحله حذفی صعود نکرده اند.
تیمهای آسیایی و آفریقایی معمولا بعد از جام جهانی اقدام به استخدام مربیان تیمهایی که عملکرد موفقی در جام جهانی داشته اند کرده اند تا برای جام جهانی بعدی عملکرد بهتری داشته باشند.
تیمهای آسیایی اما اکثرا به دلیل برگزاری جام ملتها تا پایان آن جام صبر کرده و مربیان مدنظر خود را استخدام کرده اند.
شاید در جام جهانی روسیه یکی از مربیان مطلوب برای حضور در آسیا هروه رنار فرانسوی بود مربی که بعد از چند سال حضور در کشورهای آفریقایی مراکش را بعد از مدت ها به جام جهانی رساند و شاید بدشانس نیز بود که با وجود بازی سراپا حمله مقابل ایران با گل به خودی مغلوب شد و با وجود بازی زیبا مقابل اسپانیا و پرتغال نیز پا پس نکشید اما ناکام ماند.
رنار پرشور و خاص بعد از مراکش قطعا راهی آسیا میشد و انتخاب او از بین ایران و عربستان و امارات بود وی به شدت علاقه به حضور در ایران داشت علاقه ای که با وجود داشتن بازیکنان آماده و لژیونر یک چالش جذاب به حساب می آمد و وی را برای تماشا بازیهای ایران نیز به ورزشگاه می کشاند اما دو بازی دوستانه نچندان مهم باعث شد فدراسیون فوتبال برای قرارداد با مربی فرانسوی اقدام نکند و سراغ مربی برود که یک سال قبل در پلی آف جام جهانی به رنار باخته بود.
به گفته رسانه ها رنار سالانه ۱ میلیون و ۱۰۰ هزار یورو از عربستان میگیرد که مبلغی مناسب است ولی فدراسیون ایران با مبلغی نجومی سراغ ویلموتس بدون کارنامه رفت و عربستانی ها سریع این لقمه آماده را صید کردند تا نسلی طلایی برای آنها رقم بخورد.
رنار با عربستان در گروهی سخت به جام جهانی صعود کرد و اگر در صورت باخت احتمالی توسط مدیران عربستانی اخراج نشود بدون اغراق تیمش شانس اصلی کسب عنوان قهرمانی جام ملتهای آسیا بعد از ۲۷ سال خواهد بود اتفاقی که برای ایران اگر رخ دهد بعد از ۴۷ سال رقم میخورد.
ایران اما بعد از افتضاحات مربی چاق بلژیکی سراغ یک مربی کروات رفت که اوج کارش قهرمان نکردن خونه به خونه در فینال جام حذفی بود و حالا با صعود به جام جهانی که از قضا به راحتی رقم خورد استرس را به جان ملت ایران انداخته است.
دراگان اسکوچیچ با حماقت مدیران فدراسیون در عدم استخدام مربی صاحب سبکی مثل هروه رنار به نیمکت تیمی رسید که شاید در خواب نیز آن را نمی دید حالا تفاوت فوتبال ایران و عربستان دو رقیب دیرینه در آسیا در یک سرمربی نامدار و یک سرمربی بی نام و نشان است اتفاقی که میتوانست حتی برعکس رقم بخورد اما با حماقت محض مدیری که حالا در تکاپو برای رسیدن دوباره به جایگاه قبلی خود است رخ نداد.
