وزنهبرداری بانوان بعد از شکلگیری جنجالی و واکنشهای متعدد از سوی طیفهای مختلف جامعه، دوره افولی را طی کرد.
به گزارش طرفداری، وزنهبرداری برای دختران ایرانی شاید رؤیایی دستنیافتنی به نظر میرسید. این رشته به دلیل دست و پنجه نرم کردن با پولاد سرد، ورزشی مردانه تلقی میشد و البته پوشش و نوع حرکت بدن هنگام بلند کردن وزنه، اعتراض بخش کوچکی از جامعه را حتی در زمان پخش تلویزیونی مسابقات مردان به دنبال داشت!
یکی از بحثبرانگیزترنی واکنشها را داریوش ارجمند، بازیگر نامدار سینما و تلویزیون داشت؛ او در گفتوگویی اعلام کرد: «وزنه زدن زنان باعث افتادگی رحم و از دست دادن قدرت باروری آنها میشود. حسین رضازاده ۲۷۷ کیلوگرم وزنه زده و یک خانم باید ۲۵۰ کیلوگرم وزنه بزند تا به جای اینکه بهترین مادر دنیا شود، بهترین وزنهبردار جهان شود!»
با این وجود پیگیریهای دختران و زنان علاقهمند به وزنهبرداری نتیجه داد و این رشته به صورت رسمی در دوران ریاست علی مرادی شکل گرفت. البته گذر زمان مشخص کرد این تصمیم تاریخی صرفاً نمایشی برای مقابله با موج گسترده اعتراضات اهالی این رشته به عملکرد ضعیف رئیس وقت فدراسیون بوده است. مدیریت دیکتاتورمأبانه با چاشنی بیتوجهی و بیاعتنایی، وزنهبرداری بانوان را به سمت سراشیبی سقوط سوق داد.
از نواب رئیس بیثمر تا پناهندگی استعدادها
انتصاب و تغییر چهارباره نایبرئیس بانوان در فدراسیون وزنهبرداری نیز حکایت از بیثباتی و نبود برنامه مشخص و مدون برای پیشرفت و توسعه این رشته در بخش زنان داشت. ریحانه طریقت، بهار بهرامی و مریم منظمی، مدیرانی بودند که به عنوان نایبرئیس بانوان در فدراسیون وزنهبرداری تحت امر علی مرادی فعالیت کردند. این پست از تیرماه سال 1399 و بعد از کنارهگیری منظمی تا ششم اردیبهشتماه سال 1401 به حال خود رها شد، تا سرانجام مرادی بعد از نزدیک به دو سال تصمیم گرفت فکری برای وزنهبرداری بانوان کند. در این تاریخ، زهرا پورامین که سابقه نایبرئیسی فدراسیون جودو را نیز داشت به عنوان سرپرست نایبرئیسی فدراسیون وزنهبرداری منصوب شد.
کارنامه ناامیدکننده مرادی در بخش زنان به همینجا ختم نشد. در بخش نوظهور وزنهبرداری بانوان، ناگهان انتشار خبر پناهندگی دو وزنهبردار دختر، ورزش ایران را در شوک فرو برد. ابتدا یکتا جمالی، نخستین مدالآور زنان ایران در آوردگاه جهانی، پناهنده شد و در ادامه پریسا جهانفکریان، اولین بانوی المپیکی این رشته به او پیوست.
جمالی در رقابتهای قهرمانیهای جوانان جهان ۲۰۲۱ در ازبکستان سه نشان برنز کسب کرد و تاریخساز شد. او اردیبهشتماه سال 1401 در یونان، اردوی تیم ملی را مخفیانه ترک و از آلمان درخواست پناهندگی کرد. جهانفکریان هم پس از همان مسابقات راهی آلمان شد و ادعا کرد در ایران به او اجازه تمرین نمیدادند.
احیا بعد از پوستاندازی مدیریتی
شوکهای پیاپی به تن رنجور وزنهبرداری زنان، این رشته را تا مرز تعطیلی برد و بسیاری از فعالان و علاقهمندان، امیدی به اوجگیری نداشتند، ولی کنارهگیری اجباری علی مرادی از ریاست فدراسیون، وزنهبرداری بانوان را در ایران احیا کرد. در آخرین روز بهار سال جاری، دیوان عدالت اداری رأی به ابطال انتخابات داد و مرادی رو به شکل قانونی از فدراسیون کنار گذاشت.
حضور سجاد انوشیروانی، قهرمان سابق در کسوت سرپرست در مدت کوتاهی روزهای خوشی را برای وزنهبرداری رقم زد؛ تا جایی که کاروان وزنهبرداری ایران، مدالآورترین رشته در بازیهای همبستگی کشورهای اسلامی لقب گرفت. پوپک بسامی و الهام حسینی، دو بانوی وزنهبردار ایران در قونیه بودند که با مدالآوری به نوعی خبر از تولد دوباره وزنهبرداری بانوان در ایران دادند. حسینی با کسب نخستین مدال طلای تاریخ وزنهبرداری بانوان به همراه دو برنز و بسامی با سه برنز، امید را به اردوی بانوان وزنهبردار بازگرداندند.
حسینی بعد از مسابقات در گفتوگویی از برقراری آرامش در اردوها و تلاش فدراسیون برای قراری عدالت جنسیتی صحبت کرد و گفت: «شاید زمانی خیلیها مخالف اعزام ما بودند چون رکوردهایمان بالا نبود و میگفتند صبر کنند تا رکوردهایشان در حد مدال باشد، اما به نظرم همین که در مسابقات بودیم تجربه ما بالا رفت و باعث شد با وجود آسیبدیدگی، با آرامش بیشتری وزنه بزنم و خدا را شکر که منجر به کسب مدال نیز شد».
کوروش باقری، قهرمان سابق وزنهبرداری و مدیر کنونی تیمهای ملی وزنهبرداری هم صراحتاً اعلام کرد خودباوری و انگیزه دختران وزنهبردار سرکوب شده و تلاش میکنیم به آنها خودباوری را القا کنیم. او به شایعات حضور نمایشی دختران وزنهبردار در قونیه هم اشاره کرد و گفت: «بله، رفتارها در گذشته این بوده است. اکنون در برنامه فدراسیون، برگزاری اردوها و مسابقات قهرمانی کشور و پرداخت حقوقها در دو بخش مردان و زنان، موازی صورت میگیرد که نشان میدهد نگاه سرپرست فدراسیون به زنان و مردان یکی است».