موقعیت جغرافیایی جزیره
جزیره سنت کیلدا یک مجمع الجزایر دور افتاده در شمال غربی اسکاتلند و درست در وسط اقیانوس اطلس است که 64 کیلومتر تا نزدیک ترین جزیره و خشکی غیر قابل سکونت فاصله داره و فاصله آن با نزدیک ترین خشکی قابل سکونت به بیش از 150 کیلومتر میرسه.
این جزیره دور ترین نقطه در اسکاتلند به شمار میره و دسترسی به آن به خاطر طوفانی بودن دریای پیرامون آن بسیار سخت و طاقت فرسا است و با امکانات امروزی هم فقط چند روز در ماه با کمک نقشه های هوا شناسی قابلیت سفر به این جزیره وجود داره .
این مجمع الجزایر تشکیل شده از 4 جزیره که 3 جزیره آن بسیار کوچک و با صخره های بلند می باشد و به همین دلیل غیر قابل سکونت بودند ( سه جزیره به نام های برره ، دان و سوی ) و فقط در آن برای کارهایی مثل شکار پرندگان استفاده میشده
و فقط یک جزیره نسبتا بزرگ ( جزیره هیرتا ) قابلیت سکونت داشت. مساحت جزیره هیرتا 8/5 کیلومتر مربع است و ساکنان مجمع الجزایر سنت کیلدا در جزیره هیرتا سکونت داشته و خانه های خود را در آن ساخته بودند .
تمدن جزیره
اما مهم ترین دلیل معروف شدن این جزیره تمدن قدیمی این جزیره است . کشف های باستان شناسی و گفته های اهالی جزیره تخمین زده شده که در این جزیره به مدت 2000 تا 4000 سال به صورت مداوم زندگی اهالی بومی که همه ی عمر خود را در این جزیره سپری کردند جریان داشته است . این جزیره کوچک چنان تمدن قدیمی و شگفت انگیزی داشته است که بسیاری از کشور های بزرگ فعلی از همچین تمدنی محروم بوده اند .
مرگ حیات بر روی جزیره
اما غم انگیز ترین سال تمدن 4000 هزار ساله سنت کیلدا در سال 1930 میلادی رغم میخورد . زندگی در این جزیره متمدن در سال 1930 میلادی برای همیشه خاموش می شود و آخرین نفرات بازمانده این جزیره با مهاجرت به شهر، تمدن این جزیره را خاموش میکنند و جزیره سنت کیلدا برای همیشه از وجود حیات و زندگی خالی می شود .
جمعیت میانگین مردم این جزیره به طور میانگین تا قبل از سال 1920 میلادی 130 نفر بر آورد شده است و این جزیره هیچگاه در طول تاریخ کمتر از 73 نفر و بیشتر از 180 نفر جمعیت نداشته است . جمعیت 73 نفری مردم این جزیره تا سال 1920 به یکباره تا 37 نفر در سال 1930 کاهش می یابد که چنین جمعیتی در کل تاریخ این جزیره بی سابقه بوده و جزیره آماده نزدیک شدن به دوران انقراض خود می شود و بالاخره در سال 1930 میلادی 37 ساکن باقی مانده که از 5 خانواده تشکیل شده بودند با پذیرش به سر رسیدن دوران زندگی در سنت کیلدا راضی به مهاجرت می شوند و جزیره را برای همیشه ترک می کنند .
دلایل ترک ساکنان بومی
جزیره سنت کیلدا قرن ها هیچگونه ارتباط با افراد خارجی نداشت و افراد جزیره هیچ شناختی از دنیای خارج از جزیره خود نداشتند و فرهنگ منحصر به فرد خود را زنده نگه داشته بودند تا اینکه اولین ارتباط خارجی ها با این جزیره در اواخر قرن 16 ام میلادی به ثبت رسیده است و در اواسط قرن 18 ام میلادی این ارتباط به اوج خود رسیده است و این ارتباطات باعث بروز بیماری هایی مانند وبا و آبله در میان اهالی جزیره می شود و بیماری های خارجی تهدیدات گسترده ای برای اهالی محدود سنت کیلدا درست میکند و جمعیت آن ها را رو به کاهش میبرد .
از طرفی باز شدن پای خارجی ها به جزیره باعث می شود خود کفایی آن ها در زمینه های مختلف کاهش یابد و به مرور زمان هر چه که زمان بیشتر میگذرد سخت تر بتوانند با زندگی دشوار خود در این جزیره کنار بیایند .
همچنین با کاهش جمعیت و کم شدن تعداد خانواده های مردم این جزیره ازدواج فامیلی میان آن ها به دلیل ناسازگاری های ژنتیکی دشوار می شود و دیگر جوانان بومی سنت کیلدا نمی توانند مانند رسوم گذشته به آسانی از میان مردم جزیره همسری را برای خود انتخاب کنند .
همچنین نسل جوان این جزیره هم بعد از ارتباط گرفتن با شهر و رفت و آمد به شهر ها دیگر زندگی سخت در این جزیره را تاب نمی آورند و با مهاجرت و فشار به نسل قدیمی این جزیره باعث مهاجرت آن ها می شوند و همه این دلایل باعث می شود تا آخرین نسل بازمانده از مردم بومی سنت کیلدا که تعداد آن ها در زمان مهاجرت 37 نفر بود به شهر نقل مکان کنند که این مهاجرت با استقبال عجیب مردم شهر های اسکاتلند که آوازه ی این مردم به گوششان خورده بود رو به رو می شود و جمعیت پر شماری پس از مهاجرت آن ها به استقبالشان می آیند .
غذای مردم جزیره
موقعیت جغرافیایی سنت کیلدا و قرار گیری جزیره درست در میان اقیانوس اطلس باعث وجود آب و هوای بسیار خشن در این جزیره شده است . باران های سیل آسا و باد های شدید و خشن باعث شده تا هیچ درخت و گیاهی نتواند در این جزیره رشد کند و کاشت دانه های غلات و سیب زمینی هم به زحمت به بار مینشسته . به دلیل وجود صخره ها و موقعیت خشن جزیره ماهیگیری هم امکان پذیر نبود.
شکار پرندگان شغل اجدادی مردان این جزیره به شمار میرفته و از ابتدای حیات این جزیره نسل به نسل از مردان به پسران خود میرسیده .
مردان در این جزیره غذای مورد نیاز اهالی جزیره را با شکار مرغ های دریایی و تخم پرندگان به دست می آوردند که کاری بسیار دشواری هم به شمار میرفت . آن ها ساعت هادر میان صخره های جزیره کمین میکردند و به کمک طناب های دست ساز خود از صخره ها بالا میرفتند و پرندگان را شکار می کردند .
از تخم و گوشت آن ها به عنوان غذا ، از پوست آن ها برای تهیه لباس و کفش و از روغن آن ها برای فانوس و تامین سوخت و انرژی استفاده می کردند .
پرندگان فقط در فصل بهار و تابستان به این جزیره مهاجرت میکردند و برای اینکه اهالی جزیره در فصول پائیز و تابستان گشنه نمانند آن ها مکان هایی برای ذخیره پرندگان ایجاد کرده بودند و آن ها را برای پائیز و زمستان انبار می کردند .
البته آن ها گاو و گوسفندانی نیز داشتند و آن ها را پرورش میدادند و از فرآورده های آنان استفاده می کردند ولی غذای اصلی آنان از پرندگان تامین میشد .
در این جزیره حتی یک پارلمان وجود داشت که تمام مردان جزیره موظف بودند تصمیمات مربوط به جزیره را هر روز صبح با مشورت با یکدیگر در آن پارلمان بگیرند و مشکلات جزیره را آنجا برطرف کنند .
معرفی یک فیلم درباره این جزیره
فیلم ill fares the land 1983 ( مرگ و زندگی در جزیره سنت کیلدا ) که در سال 1983 ساخته شد، فیلمی بسیار زیبا در مورد ساکنان این جزیره است و دلایل ترک کردن جزیره را باز گو می کند .
نکته جالب در مورد این فیلم آن است که این فیلم در همان جزیره اصلی سنت کیلدا و همان خانه های ساخته شده بومیان جزیره در 53 سال بعد از ترک جزیره ساخته شده است و میتواند حال و هوای مردم جزیره را به زیبا ترین شکل ممکن بازگو کند .
دیدن این فیلم زیبا را از دست ندهید .
لینک تماشای آنلاین و دانلود این فیلم
ثبت در یونسکو
جالب است بدانید سنت کیلدا اولین مکانی است که در فهرست میراث جهانی یونسکو و در سال 1986 به ثبت رسیده است . این مکان در کره زمین یکی از 24 مکانی است که هم به واسطه شاخصه های طبیعی و هم به عنوان شاخصه های فرهنگی و تمدنی به ثبت رسیده است .
همه ساله افراد زیادی در بخشی از سال از این جزیره بازدید می کنند و به نوعی این جزیره تبدیل به مکانی توریستی و گردشگری شده و خانه ها و اشیاء باز مانده از بومیان در آن تبدیل به موزه شده است
اما همان طور که پیشتر اشاره شد حیات شبانه روزی و دائمی این جزیره در سال 1930 برای همیشه از بین رفت و خاموش شد و گردشگران و افراد ناظر فقط در بعضی روز های خاص می توانند پا روی این جزیره بگذارند و پس از سال 1930 تنها ساکنین شبانه روزی و دائمی این جزیره استخوان های ساکنان 4000 ساله این جزیره هستند که نسل به نسل در همان جزیره به خاک سپرده شدند و اکنون تنها ساکنان واقعی جزیره ارواح آن ها به شما می روند و به همین دلیل امروزه جزیره هیرتا ( بزرگترین جزیره مجمع الجزایر سنت کیلدا ) به نام شهر ارواح نیز شناخته می شود .
اکنون 92 سال است که شب های سنت کیلدا شب هایی که در حدود 4000 سال پیوسته ساکنینی را در دل خود جا داده بود ساکت و بدون سرو صدا طی می شوند و فقط صدای ارواح در آن جریان دارد .
( تصویر خانم جانسون یکی از معدود بازمانده های آخرین نسل مردم سنت کیلدا در 93 سالگی )
سایر پست های مرتبط :
کیریباتی، کشوری که تا 45 سال آینده از کره ی زمین محو خواهد شد
سرزمینی اسرار آمیز و مرموز با فعالیت هایی عجیب به نام قطب جنوب
سرزمین شگفت انگیز پاپوا گینه نو
