راگبی. ورزشی است که حاکم بر زندگی ولزی هاست و ورزش ملی آنهاست . موفقیت های اخیر تیم ملی ولز در یورو نگاه ها را به سمت این تیم ملی سوق داده است ، با وجود این ، شاید بزرگترین داستان موفقیت فوتبالی ولز در جام جهانی 1958 در سوئد نهفته باشد. در مسابقاتی که هر چهار کشور بریتانیایی واجد شرایط بودند ، داستان ولزی ها و دویدن شان به سوی مرحله یک چهارم نهایی همچنان جذاب تر
جام جهانی در سال 1958باعث غوغا در انگلستان شد ، زیرا هر چهار کشور خانگی بریتانیا (انگلیس ، ولز ، اسکاتلند و ایرلند شمالی) برای نوشتن تاریخ در سوئد حضور پیدا کردند. در میان بریتانیایی ها ، آلمانی ها ، اروگوئه ای ها ، دونده های 1950 که به دو دسته تقسیم میشوند : پیروز ها و ناکام ها ، برزیل با پدیده ی هفده ساله ی خود ادسون آرانتس دوناسیمنتو ، معروف به پله یکی از مدعی های اصلی این جام است.
انگلیس قبلا ، در 1950 و 1954 ، دو باربه جام جهانی صعود کرده بود و در دوره ی اول حضور خود در مقابل ایالات متحده ناکام شده بود ودر تجربه ی بعدی اش به دست صاحبان تاج و تخت یعنی اروگوئه در سال 1954 و فرانس پوشکاش گلزن مادرزاد مجارستانی شکنجه داده شده بود. اسکاتلند همچنین در سال 1954 فقط در مرحله گروهی حضور پیدا کرده بود که در آن نتوانسته بود یک امتیاز کسب کنند ، و 5-0 توسط اروگوئه مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود. ایرلند شمالی همچنین در اولین جام جهانی خود به دنبال صدرنشینی در گروهی بود که ایتالیا و پرتغال در آن بودند.
با این حال ، این داستان ولزی است که جالب ترین نسخه ی خود را در سال 1958 را به ما ارائه می دهد ! تیمی که هنوز هم تا به امروز پس از این دوره موفق به حضور در جام جهانی نشده است
این تیم با هدایت جیمی مورفی و با حضور ستارگانی مانند ایوور الچرچ و جان چارلز ، از آن زمان به عنوان "نسل طلایی" فوتبال ولز شناخته شده است.
در این گروه ، ولز در مجموعه ای پیچیده از تیم ها از جمله مجارستان ،هرچند بدون پوشکاش ، کشیده شد.
سایر کشورهای انگلیس به موفقیت چندانی در اسکاندیناوی نرسیدند . ایرلند شمالی پس از پیروزی بازی مقابل چکسلواکی به جمع 8 تیم برتر راه یافت ، در حالی که انگلیس و اسکاتلند هر دو در مرحله گروهی از دور مسابقات خارج شدند. انگلیس در گروهی که برزیل ، اتحاد جماهیر شوروی و اتریش قرار داشتند کار نسبتا سختی داشت
در این گروه برزیل با 5 امتیاز اول شد و شوروی و انگلیس سه امتیازه شدند ؛ بنابراین این دوتیم باید یک بازی پلی آف برای تعیین تیم صعود کننده برگزار میکردند. بازی پلی آف برگزار شد و شوروی با تک گل آناتولی ایلیین انگلیس را شکست داد و به دور بعد صعود کرد.
با این حال ، پیروزی پلی آفی ولز مقابل مجارستان به عنوان بزرگترین پیروزی تاریخ فوتبال ولز تا امروز شناخته میشود ،
برزیل در مرحله یک چهارم نهایی مقابل 25000 نفر در ورزشگاه اوللی در گوتنبرگ با ولزی دیدار می کرد که سرشار از انگیزه بود. برزیل وارد جام جهانی شده بود و به دنبال کسب جایزه ژول ریمه برای اولین بار بود که در سال 1950 قبل از باخت در اروگوئه در ماراکانا بسیار به آن نزدیک شده بود. جام جهانی قبلی باعث شد که آنها در یک ماجرای خشونت آمیز که در آن زمان با عنوان "نبرد برن" لقب می گرفتند ، با 4-2 ممکن است از دست بدهند. در خط حمله سلسائو ، پله 17 ساله به چشم میخورد که هنوز در این مسابقات گلزنی نکرده بود.اما در آن سمت خط حمله واوا در مراحل گروهی 2 گل در برابر اتحاد جماهیر شوروی به ثمر رسانده بود.
ولز به عنوان آندرداگ (یا در زبان فارسی تیم توسری‌خور و ضعیف) وارد بازی شد و انتظار می رفت که برزیل به راحتی در این بازی پیروز شود. این پله بود که تنها گل بازی ، و اولین بین المللی خود را به ثمر برساند و به جوانترین گلزن جام جهانی در تاریخ تبدیل شود. این گل در دقیقه 66 به ثمر رسید ، تقریباً در همان زمان ایرلند شمالی با نتیجه 4-0 به فرانسه ی فونتین باخت. بعد از بازی جیمی مورفی به خبرنگاران گفت : "تا جان چارلز در کنار ما هست شانس پیروزی داریم".
روزنامه نگار ولزی میگوید : از مرحله یک چهارم نهایی سال 1958، زمانی که "پله قلب ما را شکست" حرف های بسیاری گفته شد، قبل از اینکه برزیل در ادامه مسابقات بعنوان قهرمان ظاهر شود و سوئد را 5-2 در فینال شکست دهد. دایره المعارف فوتبال جهان، عملکرد را در جام جهانی به دلیل از دست دادن ایل گیگانته بونو، جان چارلز، "قهرمانانه" و "بدشانس" توصیف کرده است. متأسفانه تا سال 2013 ولز هنوز قهرمانی های 1958 را تکرار نکرده و در یک تورنمنت بزرگ هیچ موفقیتی به دست نیاورده است، آخرین بار در سال 2003 به جام ملت های اروپا در سال بعد نزدیک شد، زمانی که وادیم اوسیف دوباره قلب ولز را در یک بازی جنجالی با روسیه شکست.
علیرغم از دست دادن یورو در سال 2003 و همچنین بیست و شش سال قبل، زمانی که "خرابکاری" جو جردن منجر به پیروزی 1-0 برای اسکاتلند در آنفیلد قبل از جام جهانی 1978 شد، آینده برای فوتبال ولز روشن به نظر می رسد. کاردیف سیتی اخیراً بهمراه سوانسی به لیگ برتر انگلیس پیوسته بود در حالی که نیوپورت کانتی برای اولین بار پس از 25 سال به چمپیونشیپ رسیده است. تیم ملی نیز پس از ورود کریس کلمن پس از ناکامی غم انگیز گری اسپید، نشانه هایی از ظهور مجدد را نشان می دهد. پیروزی های پیاپی مقابل اسکاتلند آتش تازه ای در تیم ولز دمیده است و با مجموعه ای از استعدادها از جمله گرت بیل بهترین بازیکن سال PFA، آرون رمزی از آرسنال و دنیل جیمز از لیدز یونایتد، مطمئناً قهرمانی ها فقط به زمان مربوط نمیشود. سال 1958 تکرار می شود!
آینده روشن است!
The Future's Bright!
