سال 1988 بود که طرفداران متوجه شدند که ظاهر فردی مرکوری، خواننده کاریزماتیک Queen، به شدت ضعیف شده است. رسانه ها از یک بیماری حرف می زنند. فردی مرکوری می گوید که فقط کمی فرسوده شده است. سیزدهمین آلبوم گروه با نام The Miracle منتشر می شود ولی خبری از برگزاری تور نیست. آیا او واقعا فقط خسته شده است؟ فردی در مصاحبه با Bbc می گوید که فقط می خواهد به روال آلبوم – تور – آلبوم – تور پایان بدهد. شایعات بیشتر و بیشتر می شود ولی این بار درامر گروه، راجر تیلور، تکذیب می کند : او سالم و مشغول به کار است. با همه این ها سال 1990 آخرین باری بود که فردی مرکوری در انظار عمومی دیده شد.
|
Queen در مراسم Brit Awards در سال 1990
|
اما فردی حقیقتی را کتمان می کرد. در سال 1987 آزمایش HIV او مثبت اعلام شد و اکنون می دانست که به ایدز مبتلاست. او می دانست که دیگر وقت زیادی ندارد و بیشتر از 5 سال دوام نمی آورد. هر چه بیشتر می گذشت میلش برای ضبط آهنگ بیشتر می شد. هر چه که بیمار تر می شد به ضبط آهنگ نیازمند تر می شد، برای اینکه کاری انجام بدهد، دلیلی برای به پا خاستن!
گروه Queen برای خلاص شدن از شر خبرنگاران، به Mountain Studios در مونترو واقع در سوئیس نقل مکان کرد. یکی از تصمیمات مهمی که فرایند ضبط آهنگ را تغییر داد، این بود که ترانه نویس آهنگ ها به جای اینکه به نام نفرات اختصاص یابد با اسم گروه ثبت شود. بدین ترتیب همه در فرایند ضبط آهنگ مشارکت می کردند. طی سال های 1989 و 1990 گروه مدت زمان زیادی را در استودیو گذراند که نتیجه آن انتشار آلبوم با کیفیت Innuendo بود. این آلبوم در 5 فوریه 1991 منتشر شد و بازخورد مناسبی گرفت. اگر کل نگرانه به آلبوم نگاه کنیم متوجه پس زمینه غمگین و گه گاه تاریک آن می شویم که ناشی از وضعیت بیماری فردی مرکوری بود. بیماری او در گروه فضای غمگینی ایجاد کرد که موجب شد آهنگ ها را با جان و دل بسازند و بنوازند. اوضاع جسمانی فردی مرکوری نتوانست جلوی صدای او را بگیرد؛ چرا که صدای او فارغ از اینکه اوج بازتاب احساسات درونی است، شامل طیف صدا سه اکتاو می شود. البته به هیچ وجه نمیتوان نقش اعضای دیگر گروه را نادیده گرفت، مخصوصا در این آلبوم که همه آنها در جریان خلق ترانه ها با جنب و جوش نقش داشته اند. در ادامه به بررسی برترین آهنگ های این آلبوم می پردازیم.
Innuendo: این آهنگ از بخش های مختلفی تشکیل شده است که مانند قطعات پازل به هم متصل شده اند. از این نظر ما را یاد Boheiman Rhapsody میاندازد. البته هرگاه که جدا جدا به این قطعات بنگریم نمی توانیم درک کنیم که این ها چگونه می توانند یک آهنگ را تشکیل دهند؟ ولی گروه هنرمندانه این قطعات را به هم متصل کرده است و یک شاهکار بی همتا ساخته است. بخش اول آهنگ هارد راک است و برای ما یاداور Kashmir از Led Zeppelin است. سپس با فلامنکو، یک نوع موسیقی سنتی اسپانیایی، مواجه می شویم. در اینجا از گیتار کلاسیک و کف زدن استفاده شده است که جزء مولفه های اصلی این نوع موسیقی اسپانیایی است. بعد از آن فلامنکو به پایان می رسد و به یک بخش اپرا مانند می رسیم. در ادامه طی یک حرکت تحسین برانگیز، همان ملودی که در قسمت اسپانیایی آهنگ شنیدیم را این بار با گیتار الکتریک مزه مزه می کنیم. ضرباهنگ(تمپو) به اوج خود می رسد و در نهایت با رجوع به بخش ابتدایی آهنگ موسیقی به پایان می رسد. این ترانه حاصل یک کار گروهی بی نظیر است. بد نیست که اشاره کنم که درام راجر تیلور در این آهنگ از بهترین اجرا هایش است.
I’m Going Slightly Mad: من دارم یه ذره دیونه میشم! به هر جهت این آهنگ ما را یاد سایکدلیک های اواخر دهه 60 میاندازد، به خصوص تکنوازی این آهنگ. جملات بی معنی مثل دوست دارم یک درخت موز باشم، حالت خنده داری به شعر این آهنگ می دهد اما موسیقی این آهنگ به هیچ وجه اینگونه نیست و خودِ تاریکی است، به خصوص خنده های هیستریک آخر آهنگ!
|
تصویر آلبوم Inuenndo
|
Headlong: ایده ابتدایی این آهنگ برای برایان می است. ابتدا قرار بود که گیتاریست فیزیکدان این آهنگ را در آلبوم خودش قرار بدهد ولی بعد از شنیدن صدای فردی مرکوری نظرش عوض شد. این آهنگ، با فضای هارد راکی که دارد برای طرفداران Queen یاداور هارد راک های اوایل کار این گروه هست. در اوترو این آهنگ از تکنیک برگردان(Backward) برای عبارت Headlong استفاده شده است.
Don’t Try So Hard: یکی از بهترین اجراهای فردی مرکوری که کمتر در مورد آن می شنویم. در صدای غمناک او ریشه هایی از علاقه اش به اپرا دیده می شود. البته از تکنوازی گیتار برایان می هم نباید گذشت.
These Are the Days of Our Lives: راجر تیلور این ترانه را با نیم نگاهی به زمانی که فردی مرکوری هنوز سالم و سر حال بود و هنوز افسرده نشده بود ساخت. برای این آهنگ یک موزیک ویدئو ساخته شد. این موزیک ویدئو برای اینکه وضعیت بیماری خواننده گروه از عموم پنهان شود سیاه و سفید منتشر شد. به درخواست فردی مرکوری، بخشی به موزیک ویدئو اضافه شد که در آن او مستقیما به دوربین نگاه می کند و با گفتن من همچنان تو را دوست دارم، از دوستدارانش خداحافظی می کند.
The Show Must Go On: گل سر سبد این آلبوم. شاید در نگاه اول گمان کنیم که فقط فردی مرکوری است که در این آهنگ لایق ستایش است اما این ترانه حاصل یک همدردی میان اعضای گروه هست. در واقع جان دیکن و راجر تیلور طراحان اولیه این آهنگ هستند؛ و برایان می و فردی مرکوری شاعران آن، که به حق از بهترین اشعار موسیقی معاصر است. با توجه به وضعیت جسمانی که مرکوری داشت، بعید به نظر می رسد که از پس آواز دشوار این آهنگ بربیاید ولی او به زیبا ترین شکل ممکن انجامش داد. بیماری نمی تواند جلوی قلب را بگیرد. هیچ چیز نمی تواند جلوی صدای دل را بگیرد. فردی مرکوری در این اثر اسراری را که مدت ها پنهانشان کرده بود در قالب استعاره و کنایه بیان کرد. این آهنگ پیامی بود برای همه دوستدارانش که نمایش باید ادامه پیدا کند...
این آلبوم با استقبال نسبتا خوبی مواجه شد. Innuendo در جدول پرفروش ترین آلبوم های بریتانیا، سوئیس، پرتغال، هلند و آلمان به رتبه نخست رسید و در جدول پرفروش ترین های آمریکا توانست تا رده سوم هم بیاید. نظر منتقدان در مورد این آلبوم متفاوت است. چاک ادی از مجله Rolling Stone در سال 1991 نوشت که این آلبوم آنقدر ضعیف است که به محض تمام شدن آن را فراموش می کنید. 25 سال بعد نویسنده دیگری از Rolling Stone از آن به عنوان آلبومی که جسورانه با مرگ مقابله کرد یاد کرد و آن را آخرین شاهکار Queen خواند.
پس از اتمام کار با Queen در جولای 1991، فردی مرکوری به کنزینگتون در لندن بازگشت. اوضاع جسمانی او روز به روز بدتر می شد. تا جایی که قدرت بینایی اش کم و کمتر می شد. او از خوردن دارو ها امتناع کرد و گام به گام به مرگ نزدیک تر می شد. سرانجام در 22 نوامبر، خبر ابتلایش به ایدز را پس از 4 سال منتشر کرد. یک روز بعد، عشق زیادی به کشتنش داد و صحنه نمایش را ترک کرد.
