ایتالیا همیشه ایتالیاست

بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایتالیا (بخش سوم)

- - 02/15/2022 - 17:43 مشاهده پروفایل

14,426 مشاهده / 301 دیدگاه 108 4 83

در این یادداشت و در طول چندین قسمت قصد داریم تا نگاهی به چهل و یک اسطوره ماندگار فوتبال ایتالیا داشته باشیم.

اختصاصی طرفداری - ایتالیا سومین تیم پرافتخار جام های جهانی با چهار قهرمانی (1934، 1938، 1982 و 2006) به حساب می آید. تیم چهار ستاره دنیای فوتبال همچنین موفق به دو قهرمانی در رقابت های جام ملت های اروپا نیز شده که اولین آن ها در سال 1968 و آخرین قهرمانی آن ها تا به امروز هم در مسابقات یورو 2020 به دست آمده است. آتزوری در حال حاضر با 18 حضور در تورنمنت جام‌های جهانی نیز پس از برزیل با 22 و آلمان با 20 حضور (با احتساب حضور این دو تیم در جام جهانی 2022) در جایگاه سوم از این حیث قرار گرفته است. لاجوردی پوشان سرزمین چکمه همچنین با یک مدال طلا، دو برنز و سه عنوان چهارمی در رشته فوتبال از تیم های پرافتخار مسابقات المپیک نیز به شمار می روند. به این بهانه و در چندین یادداشتِ سریالی در طرفداری، قصد داریم تا شما عزیزان را با ستارگان و اسطوره‌ های به ‌یادماندنی کشورهای صاحب نام دنیای فوتبال بیشتر آشنا سازیم. در سومین گام به سراغ تیم ملی فوتبال ایتالیا رفته‌ایم.

"گفتنی است ملاک چیدمان و قرار گرفتن ستارگان این لیست بر اساس سوابق ملی، باشگاهی و همچنین افتخارات فردی بوده که این بازیکنان در طول دوران بازیگری خود در مستطیل سبز به آن دست یافته‌اند."

20. الساندرو نستا

هیچ کس حتی فکرش را هم نمی‌کرد پسر بچه‌ای که هنگام پرش از سکوی شیرجه، کمرش به لبه سکو برخورد کرد و پزشکان تنها راه درمانش را ورزش کردن تجویز نمودند، بتواند از طریق همین ورزش، زندگی‌اش را به کلی تغییر دهد و آن پسر بچه را به یکی از بهترین فوتبالیست‌های دنیا تبدیل کند. "خدای تکل" و "سلطان تکل" تنها نمونه‌ای از چندین القابی هستند که علاقه مندان به مستطیل سبز به یکی از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال یعنی الساندرو نستا داده‌اند. مدافع بزرگی که به واقع در طول بازی‌هایی که به زمین می‌رفت، هنر دفاع کردن را به درستی به دیگر بازیکنان حاضر در زمین، آموزش می‌داد. مدافع شمارۀ 13 سابق تیم ملی فوتبال ایتالیا و باشگاه میلان، متولد دهم مارس 1976 در رم ایتالیاست و هم اکنون چهل و پنج سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. از زمان شکل گیری ورزشی به نام فوتبال، این ایتالیا بوده که همیشه دفاعش زبان‌زد عام و خاص بوده و البته مدافعانی که دروازه را خط مقدم خود می دانند. همین مدافعان به اینتر دهۀ 60، یوونتوس دهۀ 70 و البته میلان دهه‌های 80 و 90 کمک شایانی به کسب افتخارات فراوان باشگاهی در سطح قارۀ اروپا کردند و البته در صدر آن‌ها تیم ملی فوتبال ایتالیا که با چهار قهرمانی جام جهانی از پرافتخارترین تیم‌های تاریخ فوتبال به حساب می‌آیند. الساندرو نستا نیز جایگاه ویژه‌ای در صدر این مدافعین داشته و موفقیت‌های زیادی چه در عرصۀ باشگاهی و چه در عرصۀ ملی کسب نموده است.

نستا بیش از دو دهه در بالاترین سطح فوتبال باشگاهی ایتالیا بازی کرد و در بیش از 400 بازی در سری آ افتخارات فراوانی را با باشگاه‌هایی چون لاتزیو و میلان به دست آورده است. استعداد نستا اولین بار توسط فرانچسکو روکا، استعداد یاب باشگاه رم کشف شد ولی پدرش که یکی از طرفداران سرسخت لاتزیو بود، مخالف حضور پسرش در رم شد و ترجیح داد تا الساندرو به لاتزیو بپیوندد. در تیم جوانان لاتزیو او بیشتر به عنوان یک هافبک هجومی و حتی مهاجم به کار گمارده می‌شد تا اینکه رفته رفته از او در خط دفاعی استفاده کردند. در سال 1993 و در سن 17 سالگی به تیم بزرگسالان لاتزیو راه یافت تا این شروعی بر دوران پرافتخار 9 ساله او در جمع عقاب‌ها باشد. در 13 مارس 1994 اولین بازی‌اش برای لاتزیو را در تساوی 2–2 خارج از خانه مقابل اودینزه انجام داد. نستا در دقیقه 78 به جای پیرلوئیجی کاسیراگی وارد زمین شد. نستا در سال 1997 تحت هدایت سون گوران اریکسون کاپیتانی تیم را بر عهده گرفت و به لاتزیو و هم تیمی‌هایش کمک کرد تا در فینال کوپا ایتالیا در سال 1998 برابر میلان برنده شوند و در آن بازی گل پیروزی بخش تیمش را به ثمر رساند. او همچنین در آن فصل به فینال جام یوفا رفت که در نهایت نتیجه را به دیگر تیم ایتالیایی یعنی اینتر واگذار کرد. نستا به خاطر عملکردش در طول فصل، جایزه بهترین بازیکن جوان سال سری آ را در جوایز فوتبال ایتالیا در سال 1998 دریافت کرد.

نستا 9 فصل درخشان را در ترکیب لاتزیو تجربه کرد و در آن تیم به شش جام ارزشمند دست یافت و یکی از بهترین دوران لاتزیو را در آن سال‌ها رقم زد. انجام 261 بازی رسمی با پیراهن لاتزیو و زدن 3 گل، ماحصل حضور او در این تیم آبی‌پوش ایتالیایی بوده است. در فصل 03-2002 و با مبلغ 30 میلیون یورو راهی دیگر تیم سرشناس ایتالیایی یعنی میلان شد تا بار دیگر افتخارات خود را این بار در جمع بازیکنان روسونری تکرار نماید. در سال 1997 و هنگامی که باره سی کفش هایش را آویخت، روسونری نگران بود که شاید نتواند جانشینی برای مدافع افسانه‌ای خود پیدا کند. مالدینی و کاستاکورتا می توانستند جانشین او شوند اما بازیکن دیگری نیاز بود و آن فرد کمی دورتر در پایتخت حضور داشت. سران میلان به خوبی می‌دانستند که با حضور مدافعی چون نستا تا حد زیادی می‌توانند خلاء نبود باره سی را پر نمایند و به ادامه مسیر پرشکوه‌شان در ایتالیا و اروپا ادامه دهند. نستا حال باید در کنار مدافعین بزرگی همچون مالدینی، کاستاکورتا، کافو و یاپ استام بازی می‌کرد و میلان خط دفاعی رویایی را با حضور این ستارگان فوتبال تشکیل داده بود. دو فصل اول نستا با روسونری بسیار موفق بود. در طول فصل 03-2002، او برای اولین بار در دوران حرفه‌ایش قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد. میلان در یک فینال تمام ایتالیایی در اولترافورد و در ضیافت پنالتی‌ها توانست از سد یوونتوس عبور کند و برای ششمین بار فاتح این مسابقات مهم شود. نستا زنندۀ یکی از ضربات پنالتی میلانی‌ها بود که توانست ضربۀ خود را به تور دروازۀ بیانکونری بنشاند.

الساندرو نستا و بازی با پیراهن تیم ملی فوتبال ایتالیا

نستا همچنین در اولین فصل حضورش در میلان، کوپا ایتالیا را با غلبه بر رم به دست آورد، در حالی که روسونری در آن فصل در سری آ به مقام سوم رسیده بود. الساندرو بار دیگر جایزه بهترین مدافع سال سری آ را به خاطر عملکردش دریافت کرد و به عنوان بخشی از تیم سال یوفا نیز انتخاب شد. الساندرو نستا به مدت 10 فصل در میلان بازی کرد و با این تیم به 10 جام ارزشمند دست یافت که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به دو جام لیگ قهرمانان اروپا، دو جام سری آ و قهرمانی در جام باشگاه‌های جهان اشاره کرد. انجام 326 بازی رسمی با پیراهن روسونری و زدن 10 گل ماحصل حضور یک دهه‌ای این مدافع ارزشمند در جمع میلانی‌ها بوده است. پس از نزدیک به بیست سال حضور در فوتبال ایتالیا و افتخارات ارزشمندی که نستا در این مدت به دست آورده بود، او در سال 2012 و در 36 سالگی راهی کشور کانادا شد تا سال‌های پایانی فوتبالش را در این سرزمین و در باشگاه مونترال ایمپکت به پایان برساند. در عرصۀ ملی از سال 1996 تا 2006 به مدت ده سال عضو تیم ملی فوتبال ایتالیا بود و در این مدت در 78 بازی ملی با پیراهن آتزوری به میدان رفت. قهرمانی در جام جهانی 2006 آلمان با سرمربیگری مارچلو لیپی، بزرگترین افتخار ملی الساندرو نستا به حساب می‌آید.

الساندرو نستا یکی از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال اروپا و جهان

اولین بازی ملی نستا زیر نظر چزاره مالدینی در مقدماتی جام جهانی فوتبال 1998 مقابل مولداوی در پنجم اکتبر 1996 صورت پذیرفت. در جام جهانی 1998، او در کنار پائولو مالدینی، فابیو کاناوارو، الساندرو کاستاکورتا و جوزپه برگومی بازی کرد و به ایتالیا کمک کرد در مقابل کامرون دروازه خود را بسته نگه دارد. نستا در ادامۀ جام مصدم شد و با این حال ایتالیا در مرحلۀ یک چهارم نهایی آن جام توسط فرانسۀ میزبان مغلوب شد و از دور مسابقات کنار رفت. نستا در جام جهانی 2006 که به قهرمانی لاجوردی پوشان ختم شد در بازی سوم مرحلۀ گروهی مقابل جمهوری چک که با برد 2-0 آتزوری همراه بود مصدوم شد ولی با این حال جام جهانی برای او و مردمان سرزمین چکمه به بهترین شکل ممکن به پایان رسید. پس از بازنشستگی از دنیای فوتبال، نستا رو به مربیگری آورد و هدایت تیم هایی چون میامی، پروجیا و فروزینونه را برعهده داشته است. نستا یک مدافع کامل و مسلط بود که هم در سطح باشگاهی و هم در سطح بین‌المللی تأثیرگذار ظاهر می‌شد و کارشناسان فوتبال او را یکی از بزرگترین و با استعدادترین مدافعان هم نسلِ خود و هم تمام دوران می‌دانند. هوش تدافعی نستا به او این امکان را می‌داد که حتی در پایان دوران حرفه‌ایش نیز، عملکردش را در بالاترین سطح ممکن حفظ نماید.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی الساندرو نستا

قهرمانی سری آ در فصل 2000-1999 به همراه تیم لاتزیو

دو قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل‌های 98-1997 و 2000-1999 به همراه تیم لاتزیو

قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال 2000 به همراه تیم لاتزیو

قهرمانی برندگان جام یوفا در فصل 99-1998 به همراه تیم لاتزیو

قهرمانی سوپرجام اروپا در سال 1999 به همراه تیم لاتزیو

دو قهرمانی سری آ در فصل‌های 04-2003 و 11-2010 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا در فصل‌های 03-2002 و 07-2006 به همراه تیم میلان

قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل 03-2002 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال‌های 2004 و 2011 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی سوپرکاپ اروپا در سال‌های 2003 و 2007 به همراه تیم میلان

قهرمانی جام باشگاه‌های جهان در سال 2007 به همراه تیم میلان

قهرمانی لیگ کانادا در سال 2013 به همراه تیم مونترال ایمپکت

قهرمانی جام جهانی 2006 به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

قهرمانی رقابت‌های زیر 21 سال اروپا در سال 1996 به همراه تیم ملی جوانان ایتالیا

کسب عنوان بهترین بازیکن جوان سری آ ایتالیا در سال 1998

کسب عنوان بهترین مدافع سال سری آ ایتالیا در سال‌های 2000، 2001، 2002 و 2003

حضور در تیم منتخب رقابت‌های یورو 2000

حضور در تیم منتخب فوتبال اروپا در سال‌های 2002، 2003، 2004 و 2007

حضور در جمع بازیکنان FIFA 100 به انتخاب پله

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر باشگاه میلان

حضور در تیم رویایی قرن زیر 21 ساله‌های اروپا در سال 2015

19. پائولو روسی

پائولو روسی یکی از برترین مهاجمین تاریخ فوتبال ایتالیا

"من اشک برزیل را در آوردم". در آوردن اشک برزیلی‌ها آن هم با فوق ستارگانی همچون زیکو، ادر، فالکائو و دکتر سوکراتس آن هم زیر نظر سرمربی همچون تله سانتانا، فقط کار تنها یک بازیکن بزرگ در دنیای فوتبال است و آن هم کسی جز پائولو روسی با هت تریک جاودانه‌اش در جام جهانی 1982 نبود. پس از آن بازی به یاد ماندنی بود که گاتزتا دلو اسپورت با تیتر "سامبای برزیلی زیر چکمۀ ایتالیایی"، به خوبی روایتگر کار بزرگ ایتالیایی‌ها و ستارۀ آن‌ها، پائولو روسی بود. خیلی‌ها در ایتالیا و آن سال‌ها معتقد بودند که روسی فقط گل می‌زند و تکنیک خاصی ندارد؛ درست همانند حرف‌هایی که خیلی از ما ایرانی‌ها در مورد شهریار فوتبال کشورمان، علی دایی نیز شنیده‌ایم. روسی در نگاه خیلی‌ها تکنیک نداشت و خلاق نبود، اما او هر گاه فوتبال بازی می‌کرد، مهم‌ترین تکنیک فوتبال را به رخ می‌کشید؛ گل‌زنی! مگر هدفی بالاتر از این در فوتبال وجود دارد و مگر بدون گل می‌توان بُرد و مگر بدون پیروزی می‌توان قهرمان شد؟ خوب! همۀ این کارها را پائولو روسی انجام می‌داد. پائولو روسی متولد 23 سپتامبر 1956 در پراتویِ ایتالیاست که پست اصلی او مهاجم بود. روسی نقش بسیار تاثیرگذاری در سومین قهرمانی جهان آتزوری در خاک اسپانیا در سال 1982 داشت و در این مسابقات شش گل به ثمر رساند تا در پایان جایزۀ کفش طلای این تورنمنت مهم را تصاحب کرد.

او همچنین در پایان تورنمنت جام جهانی 1982 موفق به کسب عنوان بهترین بازیکن جام شد تا با ایتالیا یک تورنمنت رویایی را رقم بزند. روسی یکی از تنها سه بازیکنی در دنیای فوتبال است که هر سه جایزه مهم را در یک جام جهانی به همراه گارینشا در سال 1962 و ماریو کمپس در سال 1978 به دست آورده است. روسی همچنین به دلیل عملکردش توپ طلای سال 1982 را نیز به کارنامۀ پرافتخار ورزشی‌اش اضافه کرده است. او همراه با روبرتو باجو و کریستین ویری، بهترین گلزنان ایتالیا در تاریخ جام‌های جهانی به حساب می‌آیند که در مجموع 9 گل زده‌اند. در ردۀ باشگاهی هم او یک ماشین گلزنی تمام عیار برای باشگاهی چون ویچنزا به حساب می‌آمد و بازی‌های درخشان او در این تیم بود که نامش را بر سر زبان‌ها انداخت و درهای تیم ملی ایتالیا را به روی او باز کرد. در سال 1977 بهترین گلزن سری بی بود و ویچنزا با هنرنمایی‌ها و گلزنی‌های او به سری آ صعود کرد. فصل پس از آن، روسی 24 گل به ثمر رساند تا اولین بازیکنی باشد که در دو سال متوالی بهترین گلزن دو دستۀ سری بی و سری آ در فوتبال ایتالیا شده باشد. این تنها درخشش روسی در ویچنزا نبود و او در فصل 78-1977 تیمش را با گلزنی‌هایش به مقام نایب قهرمانی سری آ رساند که برای تیمی همچون ویچنزا جایگاهی خارق‌العاده به نظر می‌رسید. روسی با توجه به عملکرد فوق‌العاده‌اش توسط انزو بیرزوت، مدیر تیم ملی ایتالیا برای جام جهانی فوتبال 1978 انتخاب شد.

پائولو روسی با پیراهن تیم ملی فوتبال ایتالیا

روسی همچنین در 21 دسامبر 1977 در بازی دوستانه خارج از خانه ایتالیا مقابل بلژیک که به برد 1-0 آتزوری انجامید، اولین بازی خود را تحت هدایت بیزورت در ایتالیا انجام داد. روسی در جام جهانی 1978 نیز خوش درخشید و نامش را به عنوان یک مهاجم در سطح بین‌المللی بر سر زبان‌ها انداخت. او که برای ایتالیا به عنوان یک مهاجم مرکزی بازی می‌کرد، گاهی موقعیت‌ خود در زمین را با دو مهاجم دیگر لاجوردی پوشان عوض می‌کرد و به سمت راست خود می‌رفت. فرانکو کائوسیو، وینگر راست، ایتالیا که یک بازیکن دو پا به شمار می‌آمد، به چپ می رفت و روبرتو بتگا، وینگر چپ بلند قد ایتالیا نیز به وسط می‌رفت. این جابجایی‌ها که با کیفیت فنی هر سه بازیکن ممکن می‌شد، برای دفاع حریفان آتزوری ویران کننده بود و ایتالیا سبک تهاجمی سرگرم کننده‌ای از بازی را در جام جهانی آرژانتین به نمایش گذاشت. روسی در مجموع سه گل و چهار پاس گل به ثمر رساند تا ایتالیا در آن جام جهانی در رده چهارم قرار گیرد. او به دلیل عملکردش به عنوان عضوی از تیم منتخب مسابقات انتخاب شد و همچنین توپ نقره را به عنوان دومین بازیکن برتر جام جهانی به دست آورد. گل روسی در اولین پیروزی 2–1 ایتالیا در مرحلۀ گروهی مسابقات مقابل فرانسه، در دوم ژوئن 1978، همچنین اولین گل او برای ایتالیا بود. در سال 1979، روسی به طور قرضی به باشگاه پروجیا پیوست و در طول یک فصل باری برای این تیم، در 28 بازی موفق به زدن 13 گل شد.

پائولو روسی و قهرمانی در جام جهانی 1982 اسپانیا

او به پروجیا کمک کرد تا به مرحلۀ یک هشتم پایانی جام یوفا صعود کند. با این حال، در طول فصل، او درگیر رسوایی شرط بندی در سال 1980 شد که در ایتالیا با نام توتونرو شناخته می‌شد و در نتیجه روسی به مدت سه سال محروم شد، اگرچه بعداً این مدت به دو سال محرومیت کاهش یافت. "آهای عوضی ها من هنوز زنده ام"این آخرین دیالوگ پاپیون با بازی استیو مک‌کوئین در سکانس آخر فیلم پاپیون به کارگردانی فرانکلین جی‌ شافنر یکی از ماندگارترین دیالوگ ها و سکانس های تاریخ سینما را رقم زد. درست 6 سال پس آخرین سکانس پاپیون در سال 1979 پائولو روسی را به علت دست داشتن در تبانی به سه سال محرومیت از فوتبال محکوم کردند ( که در نهایت بعد از چند سال بی گناهی او اثبات شد) که با اعتراض روسی به دو سال کاهش یافت دو سال حبس در زندان بی فوتبالی با جرم تبانی درست مانند حبس پاپیون در جزیره شیطان زندان گویان!! در نتیجه، روسی قهرمانی اروپا در سال 1980 را با ایتالیا از دست داد، جایی که این تیم بار دیگر در زمین خود در رده چهارم قرار گرفت. علیرغم این ممنوعیت، روسی همیشه ادعا می‌کرد که بی‌گناه است و اظهار داشت که قربانی یک بی‌عدالتی شده است. علیرغم محرومیت، روسی در سال 1981 توسط یوونتوس خریداری شد و درست در زمان پایان فصل 82-1981 به ترکیب اصلی بازگشت تا در قهرمانی این باشگاه در فصل 82-1981 سری آ کمک شایانی کند. او به همراه میشل پلاتینی و زبیگنیف بونیک، گلزن‌ترین خط حمله باشگاهی در لیگ ایتالیا را تشکیل دادند؛ و در سال 1983 قهرمانی جام حذفی ایتالیا، 1984 نخستین قهرمانی‌اش در لیگ، و نیز قهرمانی جام در جام اروپا را کسب کرد. با تمامی این مسائل، روسی بار دیگر توسط انزو بیرزوت به تیم ملی دعوت شد تا یکی از مسافرین جام جهانی 1982 اسپانیا باشد. ایتالیا رقبای سرسختی در این رقابت‌ها از جمله آرژانتین با فوق ستاره‌ای چون دیگو مارادونا و برزیل با ستاره‌های نامداری چون سوکراتس، زیکو و فالکائو بود. پس از اینکه ایتالیا 2–1 آرژانتین را شکست داد و این برد تا حدی به لطف کارهای دفاعی تیم همچون کلودیو جنتیله و گائتانو شیره آ که دیگو مارادونا ستاره جوان آرژانتینی را از کار انداختند، بود.

روسی با هت تریک دیدنی‌اش مقابل برزیل، باعث شد تا ایتالیا با حساب 3–2 سلسائو را شکست دهد و جواز حضور در مرحلۀ نیمه نهایی را کسب نماید. در بازی نیمه نهایی مقابل لهستان با دو گل روسی، ایتالیا بار دیگر برنده بازی شد و آنها را به فینال جام جهانی 1982 رساند. در فینال مقابل آلمان غربی، روسی اولین گل از سه گل ایتالیا را با پاس گل غیرمستقیم جنتیله به ثمر رساند و به ایتالیا کمک کرد تا بازی را با نتیجه 3-1 برنده شود و تیمش سومین قهرمانی جام جهانی را به دست آورد. او با 6 گل در مجموع برنده جایزه máximo goleador مسابقات، کفش طلا، به عنوان بهترین گلزن مسابقات و همچنین جایزه توپ طلا برای بهترین بازیکن مسابقات شد و به عنوان عضوی از تیم منتخب معرفی شد. روسی با 6 گلی که در فینال جام جهانی 1982 به ثمر رساند، قهرمان ملی ایتالیا شد. پیتر میسون، که آن روزها برای گاردین می‌نوشت، خاطرنشان کرد که پیروزی در فینال جام جهانی، که با گل اول مهم روسی رقم خورد، لحظه‌ای شاد برای ملتی غم‌انگیز بود که چندین سال در معرض ناآرامی های اجتماعی و سیاسی قابل توجهی قرار داشت و علیرغم اینکه به عنوان یکی از کشورهای برتر فوتبال جهان شناخته می‌شود، از سال 1938 تاکنون جام جهانی را فتح نکرده بود. روسی با این پیروزی روحیه ملت را بالا برد و در مرکز خوشحالی ملتش قرار گرفت.

پائولو روسی از برترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایتالیا

پس از چهار فصل بازی برای یوونتوس که همراه با شش قهرمانی مهم از جمله فتح جام باشگاه‌های اروپا و دو قهرمانی در سری آ بود، روسی بیانکونری را در سال 1985 به مقصد باشگاه میلان ترک گفت. در میلان به خاطر دو گلی که در دربی میلان مقابل اینتر به ثمر رساند، در آنجا هم محبوب هواداران روسونری شد. پس از حضوری یک ساله در میلان، او در سن 30 سالگی به باشگاه هلاس ورونا پیوست و پس از یک فصل بازی در این تیم با پیراهن هلاس ورونا از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. روسی در 48 دیداری که با پیراهن ایتالیا به میدان رفت، موفق به زدن 20 گل شد که 9 گل آن در دو جام جهانی 1978 و 1982 به ثمر رسیده و همانطور که گفته شد در کنار باجو و ویری به عنوان بهترین گلزنان ایتالیایی جام‌های جهانی شناخته شود. پله در مارس 2004، روسی را به عنوان یکی از 125 برترین فوتبالیست زنده معرفی کرد. پس از بازنشستگی، او همچنین به عنوان کارشناس برای Sky، Mediaset Premium و Rai Sport کار کرد. این اسطورۀ فوتبال ایتالیا، در 9 دسامبر 2020 در سن 64 سالگی بر اثر سرطان ریه درگذشت. در جریان تشییع جنازه او در ویچنزا در 12 دسامبر، هزاران نفر از علاقه‌مندان به فوتبال شرکت داشتند تا به نوعی قدردان زحمات اسطوره‌شان باشند. روسی در دوران فعالیتش به افتخارات زیادی دست یافت و تنها، جام یوفا و قهرمانی در جام ملت‌های اروپا را در کلکسیون افتخاراتش کم دارد. وی در 48 بازی ملی برای ایتالیا 20 گل و در 215 بازی در سری آ، 82 گل به ثمر رساند و از معدود بازیکنان ایتالیایی است که برندۀ توپ طلا شده است.

هواداران فوتبال و وداع با گلزن محبوب و اسطوره‌ای آتزوری

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی پائولو روسی

قهرمانی سری بی در فصل 77-1967 به همراه تیم ویچنزا

دو قهرمانی سری آ در فصل‌های 82-1981 و 84-1983 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی سوپرکاپ ایتالیا در فصل 83-1982 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا در فصل 85-1984 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی برندگان جام یوفا در فصل 84-1983 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی سوپرکاپ اروپا در سال 1984 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام جهانی 1982 اسپانیا به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

کسب عنوان آقای گلی سری آ در فصل 78-1977 با 24 گل زده

کسب عنوان آقای گلی سری بی در فصل 77-1976 با 21 گل زده

دریافت جایزۀ کفش نقره‌ای (دومین گلزن برتر) جام جهانی 1978 آرژانتین

حضور در تیم منتخب جام جهانی 1978 آرژانتین

مرد سال فوتبال ایتالیا در سال 1978 به انتخاب نشریه گاتزتا دلو اسپورت

دریافت جایزۀ کفش طلای (برترین گلزن برتر) جام جهانی 1982 اسپانیا

دریافت توپ طلای (برترین بازیکن) جام جهانی 1982 اسپانیا

دریافت توپ طلا در سال 1982

بهترین بازیکن سال فوتبال جهان به انتخاب نشریۀ معتبر ورلد ساکر در سال 1982

کسب عنوان آقای گلی جام باشگاه‌های اروپا در فصل 83-1982

حضور در جمع بازیکنان FIFA 100 به انتخاب پله

دریافت جایزه معتبر Golden Foot "افسانه های فوتبال" در سال 2007

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال ایتالیا در سال 2016

18. فابیو کاناوارو

فابیو کاناوارو از برترین مدافعین تاریخ فوتبال ایتالیا

یکی از معدود مدافعینی که توپ طلای جهان را به کارنامۀ ورزشی خود اضافه کرده، مدافع شمارۀ 5 تیم ملی فوتبال ایتالیا، فابیو کاناوارو است. کاناوارو ایتالیا را در جام جهانی 2006 آلمان به قهرمانی رساند و هواداران ایتالیایی به دلیل عملکرد دفاعی فوق‌العادۀ این بازیکن به او لقب Muro di Berlino به معنی "دیوار برلین" را دادند که باعث شد ایتالیا در آن بازی‌ها پنج کلین شیت داشته باشد. در آن رقابت‌ها کاناوارو به عنوان دومین بازیکن برتر جام شناخته شد و صاحب توپ نقرۀ جام جهانی 2006 شد. در پایان همان سال کاناوارو به توپ طلای جهان دست یافت تا از این نظر به عنوان یک مدافع نام خودش را در تاریخ جاودانه سازد. در سال 2009، کاناوارو با پشت سر گذاشتن مالدینی، به عنوان بازیکنی که بیشترین تعداد بازی‌های ملی در فوتبال ایتالیا را دارد، شناخته می‌شد. هر چند بعدها رکورد او نیز توسط دیگر اسطورۀ فوتبال ایتالیا، جانلوییجی بوفون، شکسته شد. فابیو کاناوارو متولد سیزدهم سپتامبر 1973 در ناپل ایتالیاست و هم اکنون چهل و هشت سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. کاناوارو به عنوان توپ‌ جمع‌کن کارش را در استادیوم سن پائولو آغاز کرد ولی پیشرفتش آن‌قدر سریع بود که خیلی زود در کنار الگوهای دوران کودکی‌اش در تیم بزرگسالان ناپولی به بازی پرداخت. دیه‌گو مارادونا و چیرو فرارا هم سابقه عضویت در این تیم را داشتند و از این حیث، شروع دوران حرفه‌ای در تیم بزرگی رقم می‌خورد.

فابیو کاناوارو و سال‌های ابتدایی دوران بازی‌اش

اولین بازی کاناوارو در سری آ در هفتم مارس 1993، در تورین، در شکست 4-3 مقابل یوونتوس انجام شد. فابیو اولین گلش را نیز در هشتم ژانویه 1995 در مقابل میلان به ثمر رساند. پس از چهار فصل بازی برای ناپولی، مسئولان باشگاه به دلیل مشکلات فزایندۀ مالی او را در سال 1995 به پارما فروختند تا فابیویِ جوان دوران باشکوهی را در این باشگاه قدیمی ایتالیایی تجربه نماید. کاناوارو در پارما قهرمانی در جام یوفا و کوپا ایتالیا و همچنین کسب عنوان بهترین مدافع سری آ را به دست آورد. در پارما بود که با جانلوئیجی بوفون و لیلیان تورام آشنا شد که نه تنها با کاناوارو یکی از فشرده‌ترین خطوط دفاعی اروپا را تشکیل می‌دادند، بلکه رفته رفته به یکی از نزدیک‌ترین دوستان او در فوتبال نیز تبدیل ‌شدند. بازیکنان دیگری که در خط دفاعی افسانه‌ای پارما حضور داشتند، لوئیجی سارتور، روبرتو موسی، آنتونیو بناریوو، لوئیجی آپولونی و نستور سنسینی آرژانتینی بودند. کاناوارو در چهارمین فصل حضورش در این باشگاه، تنها جام اروپاییش یعنی جام یوفا و همچنین قهرمانی کوپا ایتالیا را به دست آورد. پارما با یک امتیاز از فیورنتینایِ رده سومی، فصل سری آ را در رده چهارم به پایان رساند. در فصل بعد، پائولو کاناوارو، برادر فابیو هم به تیم ملحق شد و دو برادر کاناوارو توانستند در دو فصل پیش رو در کنار یکدیگر بازی کنند.

فابیو کاناوارو و پاول ندود در لباس یوونتوس

فابیو اولین قهرمانی‌اش در سوپرکاپ ایتالیا را در برابر قهرمان سری آ میلان به دست آورد و پارما فصل سری آ را در رده چهارم به پایان رساند و با اینتر برای آخرین مقام باقی مانده در لیگ قهرمانان اروپا رقابت می‌کرد. با این حال، پارما در دیدار پلی آف لیگ قهرمانان سری آ با نتیجه 3–1 مغلوب اینتر شد و نتوانست به مرحله گروهی لیگ قهرمانان راه یابد. فابیو کاناوارو در هفت فصل حضورش در پارما، در مجموع در 291 دیدار رسمی با پیراهن این تیم به میدان رفت و موفق به زدن 5 گل نیز شد. تابستان 2002 کاناوارو با قراردادی 32 میلیون یورویی به اینتر پیوست و پس از دو سال بازی برای نراتزوری با عقد قرارداد با یوونتوس، دوباره در کنار هم‌تیمی‌های قدیمی‌اش تورام و بوفون قرار گرفت. در یوونتوس او علاوه بر بون و تورام در کنار بزرگانی چون جانلوکا زامبروتا، جیانلوکا پستو، الساندرو بیریندلی، جاناتان زبینا یکی از بهترین خطوط دفاعی باشگاهی ایتالیا و اروپا را تشکیل داده بودند. در سال‌های 2005 و 2006 او عناوینی چون بهترین بازیکن سری آ و بهترین مدافع سری آ را به دست آورد تا با آمادگی کامل راهی مسابقات جام جهانی 2006 آلمان شود. پس از جام جهانی 2006 و احکام سنگین کالچوپولی یوونتوس به سری بی سقوط کرد. از آنجایی که یوونتوس واجد شرایط حضور در لیگ قهرمانان اروپا نبود، کاناوارو هم تصمیم به ترک این تیم گرفت. کاناوارو خود در مورد جدایی‌اش از یوونتوس در آن مقطع زمانی می‌گوید:

باورش سخت است اما اگر یوونتوس در سری آ باقی می‌ماند، من هم در این تیم می‌ماندم. حتی اگر یوونتوس با کسر 30 امتیاز باز هم در سری آ می‌ماند، من در یوونتوس می‌ماندم.

فابیو کاناوارو و بازی با پیراهن رئال مادرید

فابیو کاناوارو در تابستان 2006 به دنبال سرمربی یووه فابیو کاپلو به رئال مادرید رفت. کاناوارو در دوران دو ساله خود با یوونتوس برنده اسکودتو شد، در مجموع بیش از 100 بازی در تمامی رقابت ها انجام داد. انتقال او با ناامیدی هواداران یوونتوس مواجه شد که او را به عنوان یکی از خودشان پذیرفته بودند. رئال مادرید هفت میلیون یورو برای جذب کاناوارو پرداخت و پیراهن شماره 5 را که قبلا توسط زین‌الدین زیدان بازیکن سابق مادرید و ملی پوش فرانسوی پوشیده بود به او داد. کاناوارو سه فصل را در مادرید گذراند و در فصل‌های 07-2006 و 08-2007 قهرمان لیگ شد و در سال 2006 به عنوان بهترین بازیکن سال فیفا انتخاب شد و همچنین برنده توپ طلای 2006 شد. در 19 می 2009، تایید شد که کاناوارو در پایان قراردادش برای فصل 10–2009 به یوونتوس بازخواهد گشت. در آخرین بازی‌اش در استادیوم سانتیاگو برنابئو، او توسط هواداران ماردی مورد تشویق قرار گرفت. در آوریل 2013، کاناوارو توسط مارکا به عنوان یکی از اعضای تیم منتخب خارجی‌های تاریخ رئال مادرید انتخاب شد. در سال 2009 او مجددا به یوونتوس برگشت و پس از یک فصل بازی برای این تیم، در سال 2010 و در آخرین سال دوران بازیگری‌اش راهی کشور امارات و باشگاه شباب الاهلی شد تا در سال 2011 و در سن 38 سالگی با پیراهن این تیم اماراتی از دنیای فوتبال خداحافظی کند. در عرصۀ ملی، فابیو کاناوارو با انجام 136 بازی ملی، رکورددار حضور با پیراهن آتزوری در میادین و تورنمنت‌های بین‌المللی است. او از سال 1997 به عضویت تیم ملی ایتالیا درآمد و تا سال 2010 به مدت 13 سال در خط دفاعی ایتالیا خوش درخشید.

فابیو کاناوارو و لحظۀ بالا بردن کاپ زرین جام جهانی 2006

کاناوارو اولین بازی ملی‌اش را با تیم ملی ایتالیا در 22 ژانویه 1997 در یک بازی دوستانه مقابل ایرلند شمالی انجام داد. در همان سال، او به خاطر مهار مهاجم توانمند انگلیسی‌ها یعنی آلن شیرر در یک بازی مقدماتی جام جهانی در ورزشگاه ومبلی مورد تحسین قرار گرفت. در آن زمان شیرر توسط تماشاگران دو آتیشۀ انگلیسی به عنوان بهترین مهاجم جهان شناخته می‌شد و با دیدۀ تمسخر به کاناوارویِ جوان در مهار شیرر می‌نگریستند. با این وجود، کاناوارو در یک عملکرد تماشایی در کنار بهترین مدافعان ایتالیایی یعنی کلودیو جنتیله و فرانکو باره سی، توانست شیرر را در تمام طول بازی مهار کند. در پایان آن دیدار، ایتالیا بازی را با گل جانفرانکو زولا با نتیجۀ 1–0 برد. کاناوارو بزرگترین افتخار دوران ورزشی‌اش را به عنوان کاپیتان آتزوری در سرزمین ژرمن‌ها در سال 2006 به دست آورد و به همراه تیم کشورش توانست به مقام قهرمانی جهان دست یابد. پس از پایان دوران بازیگری‌اش در مستطیل سبز، کاناوارو رو به مربیگری آورد و از سال 2013 تا 2019 هدایت تیم‌هایی چون شباب الاهلی به عنوان دستیار و گوانگژو چین، النصر عربستان، تیانجین چوانجیان و گوانگ‌ژو اورگراند چین و هم‌چنین تیم ملی فوتبال چین را برعهده داشته است. تمرکز بالا و بازی‌خوانی فوق‌العادۀ کاناوارو همیشه زبانزد اهالی فوتبال ایتالیا بوده است. تکل‌های دقیقش در کنار زمین، قدرت بدنی بالا و آمادگی همیشگی‌اش باعث شده است تا همیشه از او به عنوان یکی از بهترین مدافعان فوتبال جهان یاد شود. فابیو یکی از موسسان انجمن خیریه FCF است و همیشه در رابطه با حرکات بشردوستانه پیشقدم بوده است. FCF مخفف "فابیو کاناوارو و فرارا" است. او در زمان بازیگری‌اش یک کاپیتان به تمام معنا در دنیای فوتبال بود.

فابیو کاناوارو از برترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایتالیا

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی فابیو کاناوارو

قهرمانی جام یوفا در فصل 99-1998 به همراه تیم پارما

دو قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل‌های 99-1998 و 02-2001 به همراه تیم پارما

قهرمانی سوپرکاپ ایتالیا در سال 1999 به همراه تیم پارما

دو قهرمانی لالیگا در فصل‌های 07-2006 و 08-2007 به همراه تیم رئال مادرید

دو قهرمانی زیر 21 ساله‌های اروپا در سال‌های 1994 و 1996 به همراه تیم جوانان ایتالیا

قهرمانی جام جهانی 2006 آلمان به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

کسب عنوان بازیکن طلایی در رقابت‌های زیر 21 ساله‌های اروپا در سال 1996

حضور در تیم منتخب جام ملت‌های اروپا 2000

بهترین بازیکن سال فوتبال جهان در سال 2006

دریافت توپ طلا در سال 2006

دریافت توپ نقره‌ای (دومین بازیکن برتر) جام جهانی 2006 آلمان

حضور در تیم منتخب جام جهانی 2006 آلمان

بهترین فوتبالیست سری آ فوتبال ایتالیا در سال 2006

بهترین مدافع سری آ در سال‌های 2005 و 2006

حضور در تیم منتخب یک دهه اخیر فوتبال جهان به انتخاب ESPN

حضور در تیم منتخب تمام دوران باشگاه یوونتوس در سال 2017

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال ایتالیا در سال 2014

17. جوزپه برگومی

جوزپه برگومی مدافع اسطوره‌ای باشگاه اینتر

بِپه برگومی با 754 بازی رسمی با پیراهن تیم اینتر در حضور بیست ساله‌اش بدون شک یکی از اسطوره‌های بزرگ نراتزوری به شمار می‌آید. برگومی که مردی تک باشگاهی قلمداد می‌شود، رکورد بیشترین بازی برای این باشگاه را برای چندین سال در اختیار داشت و در عین حال کاپیتان دیرینه افعی‌ها نیز بود. او که یکی از فوتبالیست‌های خوش اخلاق و متعصب در زمان خودش بود، از سوی هواداران اینتر به دلیل ابروهای پُرپشت و سبیل‌هایش که در جوانی و هنگام بازی‌اش هم مشهود بود به Lo zio یا "عمو" مشهور شده است. او به عنوان یکی از بهترین مدافعان ایتالیایی در تمام دوران و یکی از بهترین‌های نسل خود در نظر گرفته می‌شود که توسط پله به عنوان بخشی از FIFA 100 در سال 2004 انتخاب شد. جوزپه برگومی متولد 22 دسامبر 1963 در شهر میلان ایتالیاست و هم اکنون پنجاه و هشت سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. شروع دوران حرفه‌ای بپه برگومی از شانزده سالگی و باشگاه اینتر بود و این مدافع اسطوره‌ای به مدت دو دهه در نراتزوری توپ می‌زد. برگومی اولین بازی خود را در فصل 81-1980 برابر کومو برای اینتر انجام داد که در آن دیدار نراتزوری با حساب 2-1 موفق به شکست این تیم شد و یک فصل بعد هم اولین جام رسمی‌اش با اینتر، کوپا ایتالیا را فتح کرد. برگومی تمام دوران حرفه ای خود را در اینتر سپری کرد و بعداً کاپیتان این تیم شد.

جوزپه برگومی و بازی با پیراهن تیم ملی فوتبال ایتالیا

20 دوره سری آ که با پیراهن اینتر حضور داشت، اغلب هم او و هم تیمی‌هایش در سایه همشهری‌شان میلان بودند. برگومی و اینتر در این دو دهه تنها یک بار و آن هم در فصل 89-1988 موفق به فتح اسکودتو شدند. اما جوزپه برگومی رکوردی درخشان در فتح جام یوفا دارد و با اینتر موفق به سه قهرمانی در این رقابت‌های مهم اروپایی شده است. برگومی حتی برای چهارمین بار هم در سال 1997 به فینال این مسابقات رسیده است. برگومی تا پیش از ظهور اسطوره‌ای همچون پائولو مالدینی، سابقۀ بیشترین حضور در رقابت‌های اروپایی توسط یک بازیکن ایتالیایی و بیشترین بازی‌ها در دربی میلان را داشت که هر دو بعدها توسط پائولو مالدینی شکسته شد. برگومی در سال 1999 در سن 36 سالگی با پیراهن اینتر از دنیای فوتبال خداحافظی کرد و رکورد بیشترین بازی برای اینتر را تا اواخر سپتامبر 2011 در دست داشت که توسط دیگر اسطورۀ آرژانتینی این تیم یعنی خاویر زانتی شکسته شد. برگومی هنوز هم با 96 بازی، رکورددار بیشترین حضور در جام یوفا را به خود اختصاص داده است و در مارس 2004 توسط پله به عنوان یکی از 125 فوتبالیست برتر در قید حیات معرفی شد. در عرصۀ ملی، جوزپه برگومی از سال 1982 تا 1998 پیراهن آتزوری را در میادین مختلف بر تن می‌کرد که ماحصل حضور او در این مدت انجام 81 بازی ملی و 6 گل زده بوده است.

جوزپه برگومی از برترین مدافعین تاریخ فوتبال ایتالیا

بزرگترین افتخار ملی برگومی با لاجوردی پوشان ایتالیایی همانا قهرمانی در جام جهانی 1982 اسپانیا بوده است. برگومی با چهار حضور در جام های جهانی 1982 اسپانیا، 1986 مکزیک، 1990 ایتالیا و 1998 فرانسه هست و از این نظر یکی از پرافتخارترین و ماندگارترین بازیکنان حاضر در این تورنمنت مهم فوتبالی به حساب می‌آید. او اولین بازی خود را در 14 آوریل 1982 در باخت 0–1 دوستانه در آلمان شرقی انجام داد و در آن زمان تنها 18 سال و 3 ماه سن داشت. تا مدت‌ها برگومی به جوان‌ترین بازیکنی تبدیل شد که در یک مسابقه برای ایتالیا پس از جنگ جهانی دوم ظاهر شده است. جوزپه برگومی در تیم ملی فوتبال ایتالیا با نفراتی چون آنتونیو کابرینی، کلودیو جنتیله و گائتانو شیره آ، ستون دفاعی قدرتمندی را برای آتزوری پدید آورده بودند. برگومی کاپیتان آتزوری در جام جهانی 1990 بود که در خاک کشورش برگزار می‌شد. ایتالیا با کاپیتانی برگومی به مقام سوم جام جهانی 1990 رسید و او در هفت مسابقۀ تیمش که شامل پنج برد برای لاجوردی پوشان بود، حضور ثابت داشت. در آن جام ایتالیا موفق شد تا 518 دقیقه دروازۀ خود را بسته نگه دارد که حضور بازیکن با تجربه‌ای چون برگومی را نمی‌شود نادیده گرفت.

جوزپه برگومی و قهرمانی در مسابقات جام یوفا درسال 1994

برگومی پس از اخراج در بازی مقابل نروژ در مقدماتی یورو 1992، سال‌ها از دعوت به تیم ملی محروم بود، اما در کمال تعجب در 34 سالگی برای جام جهانی 1998 انتخاب شد. در فرانسه او به عنوان یار ذخیره و از روی نیمکت کارش را شروع کرد، اما در آخرین بازی مرحله گروهی مقابل اتریش، زمانی که الساندرو نستا در پایان مسابقات دچار مصدومیت شد، تعویض شد. او برای بقیه مسابقات با فابیو کاناوارو، الساندرو کاستاکورتا و مالدینی خط دفاعی آتزوری را شکل دادند. برگومی سه بازی انجام داد و ایتالیا را به یک چهارم نهایی رساند، جایی که آنها توسط میزبان و قهرمان جام نهایی فرانسه در ضربات پنالتی حذف شدند. این هشتاد و یکمین و آخرین بازی بین المللی جوزپه برگومی بود. دوران مربیگری برگومی هم چون دوران بازیگری‌اش با اینتر آغاز شد. وی در سال 2008 مربی جوانان اینتر شد. جولای سال 2009 برگومی هدایت تیم زیر 17 ساله‌های مونزا را بر عهده گرفت و یک سال بعد به عنوان مربی تیم زیر 19 ساله‌های مونزا با جوزپه چیه پا همکار شد. بپه برگومی یک مدافع فوق العاده همه فن حریف بود که می‌توانست در هر نقطه از خط دفاعی بازی کند و با هر آرایشی سازگار شود. در سال 2007، تایمز او را در فهرست 50 بازیکن سخت‌کوش تاریخ فوتبال خود در رتبه نهم قرار داد.

جوزپه برگومی و سال‌های پس از بازیگری‌اش در مستطیل سبز

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی جوزپه برگومی

قهرمانی سری آ در فصل 89-1988 به همراه تیم اینتر

قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل 82-1981 به همراه تیم اینتر

قهرمانی سوپرکاپ ایتالیا در سال 1989 به همراه تیم اینتر

سه قهرمانی جام یوفا در فصل‌های 91-1990، 94-1993 و 98-1997 به همراه تیم اینتر

قهرمانی جام جهانی 1982 اسپانیا به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

حضور در تیم منتخب جام ملت‌های اروپا 1988

حضور در جمع بازیکنان FIFA 100 به انتخاب پله

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر باشگاه اینتر در سال 2020

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال ایتالیا در سال 2016

16. مارکو تاردلی

مارکو تاردلی هافبک بی‌نظیر تاریخ فوتبال ایتالیا

یکی از لحظات به یاد ماندنی جام‌های جهانی قطعاً به جام جهانی 1982 و فینال این بازی‌ها بر می‌گردد. جایی که مارکو تاردلی پس از آنکه دومین گل ایتالیا را در فینال این جام برابر آلمان غربی به ثمر رساند، چنان شور و شعفی از خودش به نمایش گذاشت که برای همیشه در ذهن فوتبال دوستان نقش بست. شاید به جرات بتوان گفت خوشحالی پس از گل تاردلی، بهترین و به یاد ماندنی‌ترین خوشحالی پس از گلی است که در این رقابت‌های مهم اتفاق افتاده است. ایتالیایی‌ها در آن فینال خاطره ‌انگیز تا دقیقۀ 69 بازی با گل پائولو روسی از آلمان‌ها پیش بودند که مارکو تاردلی از روی پاسی که از جوزپه برگومی می‌گیرد، دروازۀ آلمان ها و شوماخر را از پشت محوطۀ جریمه باز می‌کند تا سومین قهرمانی جهان آتزوری، تثبیت شود. پس از این گل، تاردلی چنان خوشحالی و دویدن می‌کند که انگار هیچ ‌وقت قصد ایستادن و توقف ندارد. خود تاردلی در مورد آن شادی پس از گلش می‌گوید:

کجا داشتم می‌رفتم؟ نمی‌دانم، واقعاً نمی‌دانم. آنجا و آن لحظه شما دیوانه می‌شوید. تمام زندگی‌ام از مقابل چشمانم گذشت. آن لحظه اوج خوشحالی و هیجان بود. بچه‌هایم هم من را در طول زندگی خوشحال کرده‌اند، اما هیچ چیزی، حتی یک ذره هم شبیه آن لحظه نبود. در زندگی و فوتبال، هیچ چیزی را نمی‌توانید با آن لحظه مقایسه کنید. هر کسی رویای گلزنی در فینال جام جهانی را دارد و من آنجا به رویایم رسیدم. گویی آزادترین انسان روی این کرۀ خاکی بودم و می‌خواستم تا آخرش بدوم.

مارکو تاردلی هافبک تاریخساز فوتبال ایتالیا

خوشحالی ستارۀ سابق یوونتوس که به فریاد گل تاردلی مشهور شد، از جهتی دیگر نیز ماندگار بود؛ چرا که سال‌ها بعد و در سال 2006 و باز هم مقابل آلمان توسط فابیو گروسو تکرار شد. ایتالیا باز هم آلمان را شکست داد و راهی فینال جام جهانی شد تا چهارمین ستاره‌اش را از آسمان جام جهانی بچیند. مارکو تاردلی متولد 24 سپتامبر 1954 در کارجینه ایتالیاست و هم اکنون شصت و هفت سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. تاردلی که در پست هافبک به میدان می‌رفت، برای چندین باشگاه ایتالیایی بازی کرده است. او کار خود را با پیزا آغاز کرد و بعداً برای کومو، یوونتوس و اینتر بازی می‌کرد و پس از آن در باشگاه سوئیسی سنت گالن بازنشسته شد. تاردلی دوران حرفه‌ای بسیار موفقی را با یوونتوس پشت سر گذاشت و پنج عنوان لیگ، و همچنین چندین عنوان کوپا ایتالیا، و چهار رقابت مهم اروپایی شامل جام باشگاه‌های اروپا، جام برندگان یوفا، جام یوفا و سوپرکاپ اروپا را به دست آورد تا به یکی از سه بازیکن برتر تاریخ یوونتوس در این زمینه تبدیل شود. در یوونتوس تنها سه بازیکن وجود داشته‌اند که توانسته‌اند به این افتخار مهم دست یابند؛ مارکو تاردلی، آنتونیو کابرینی و گائتانو شیره آ. مارکو تاردلی در سه جام جهانی 1978، 1982 و 1986 حاضر بوده و همانطور که گفته شد در جام جهانی 1982 به مقام قهرمانی جهان رسید و در بازی فینال هم موفق به گلزنی شد.

مارکو تاردلی و بوسه بر کاپ زرین جام جهانی 1982

تاردلی که به عنوان یکی از بهترین هافبک‌های ایتالیا و یکی از بهترین بازیکنان نسل خود شناخته می‌شود، فوتبال حرفه‌ایش را در 18 سالگی از باشگاه پیزا شروع کرد و پس از دو سال بازی در این تیم راهی کومو شد. یک فصل بازی در کومو کافی بود تا سران یوونتوس در سال 1975 او را به خدمت بگیرند تا دوران 10 سالۀ حضور تاردلی در تورین آغاز گردد. در یک دهه بازی برای یوونتوس، تاردلی افتخارات زیادی را با یوونتوس به دست آورد که به موفقیت‌های اروپایی او اشاره شد. در کنار جام‌های اروپایی او با بانوی پیر موفق به فتج پنج اسکودتو و دو کوپا ایتالیا نیز شده است. او گل تعیین کننده‌ای را در بازی اول فینال جام یوفا 1977 در برابر اتلتیک بیلبائو به ثمر رساند که به او و یوونتوس اجازه داد تا اولین عنوان اروپایی خود را کسب کنند. در مجموع، تاردلی 376 بازی با یوونتوس انجام داد و 51 گل به ثمر رساند. او در سال 1985 این باشگاه تورینی را ترک کرد و به رقبای اینتر پیوست و تا سال 1987 در آنجا توپ می‌زد. او در اینتر نتوانست موفقیت‌هایش در یوونتوس را تکرار نماید تا اینکه در آخرین سال فوتبالی‌اش راهی باشگاه سنت گالن در کشور سوئیس شد و پس از یک سال بازی برای این تیم در سال 1988 و در سن 34 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. در عرصۀ ملی، مارکو تاردلی با سه حضور در جام جهانی و انجام 81 بازی از پرافتخارترین بازیکنان آتزوری به حساب می‌آید.

این هافبک برجستۀ ایتالیایی، اولین بازی ملی‌اش را در هفتم آوریل 1976 مقابل پرتغال انجام داد. او در جام جهانی 1978 و قهرمانی یورو 1980 که در زمین خود بازی کرد، به نیمه نهایی رسید و در هر دو تورنمنت به مقام چهارم رسید و به عنوان یکی از اعضای تیم منتخب یورو 80 معرفی شد. او در جام جهانی 1982، دو گل به ثمر رساند. اولین گل او در برد دور دوم مرحله گروهی مقابل آرژانتین بود و دومین گل به یاد ماندنی او در مسابقات در فینال مقابل آلمان غربی با ضربه پای چپ از خارج از محوطه به ثمر رسید. در حالی که اشک در چشمانش حلقه زده بود به سمت نیمکت ایتالیا دوید، مشت‌هایی که جلوی سینه‌اش گره کرده بود و سرش را به شدت تکان می‌داد فریاد می‌زد: گل! تاردلی آخرین بازی خود برای تیم ملی در مقابل نروژ در سپتامبر 1985 انجام داد. او همچنین به عنوان کاپیتان ایتالیا بین سال های 1983 و 1985 بازی می‌کرد. پس از بازنشستگی از فوتبال، مارکو تاردلی رو به مربیگری آورد و از سال 1988 تا 2013 هدایت تیم‌هایی چون زیر 16 و 21 ساله‌های ایتالیا، کومو، چزنا، اینتر، باری، تیم ملی مصر، آرتزو و ایرلند به عنوان دستیار ایفا کرده است. اگر چه تاردلی عمدتاً به دلیل سرعت، استقامت و مهارت‌های دفاعی‌اش مشهور بود ولی او یک شوت‌زن قهار در داخل زمین بود و می‌توانست با هر دو پا ضربات سهمگینی را راهی دروازۀ حریفان کند. جاناتان ویلسون، ورزشی نویس گاردین در سال 2013، تاردلی را به عنوان نوعی هافبک توپ‌گیر و نگهدارنده نام برد که او را به عنوان یک "نابودگر" توصیف کرده است.

مارکو تاردلی و سال‌های پس از بازنشستگی از فوتبال

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی مارکو تاردلی

پنج قهرمانی سری آ در فصل‌های 77-1976، 78-1977، 81-1980، 82-1981 و 84-1983 به همراه تیم یوونتوس

دو قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل‌های 79-1978 و 83-1982 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا در فصل 85-1984 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام یوفا در فصل 77-1976 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی برندگان جام یوفا در فصل 84-1983 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی سوپرکاپ اروپا در سال 1984 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام جهانی 1982 اسپانیا به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

قهرمانی تیم زیر 21 ساله‌های اروپا در سال 2000 به عنوان سرمربی جوانان ایتالیا

حضور در تیم منتخب جام ملت‌های اروپا 1980

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال ایتالیا در سال 2015

15. لوییجی ریوا

لوییجی ریوا مهاجم اسطوره‌ای فوتبال ایتالیا

به او لقب "غرش رعد" را داده بودند؛ چون خودش معتقد بود آنقدر ضربات پای چپش محکم است که توپ در هنگام ضربه، صدایی همچون رعد و برق می‌دهد. لوییجی ریوا که به جی جی ریوا مشهور است، بالاترین نشان افتخار ایتالیا را به خاطر دستاوردهایش در نزدیک به چهارده سال دوران بازیگری‌اش به دست آورده است. لوییجی ریوا برخلاف اکثر ستارگان تاریخ آتزوری، هرگز در تیم هایی چون یوونتوس، اینتر و میلان بازی نکرد و حتی پیراهن دیگر نام های بزرگ فوتبال ایتالیا همچون لاتزیو، رم، فیورنتینا و پارما را هم نپوشید. اما با این حال به لطف درخشش در باشگاه کالیاری و وفاداری به این تیم توانست در فوتبال ایتالیا و جهان جاودانه شود. او با 35 گل در 42 بازی (در تمامی رقابت‌‌های رسمی) بین سال‌های 1965 تا 1974، هنوز هم بهترین گلزن تاریخ فوتبال ایتالیا است. ریوا که یکی از بهترین بازیکنان نسل خود و همچنین یکی از بهترین مهاجمان تمام دوران در فوتبال ایتالیا در نظر گرفته می‌شود. به لطف خونسردی ذاتی‌اش رکورد گلزنی قابل توجهی برای کالیاری به یادگار گذاشته است. او در جلوی دروازۀ حریفان، با پای چپ قدرتمندش و همچنین تبحر در بازی هوایی همراه با چاشنی سرعت، قدرت و دقت، گل‌های بسیار زیادی در رده‌های باشگاهی و ملی به ثمر رسانده است. روزنامه ‌نگار ایتالیایی "جیانی بررا" به همین دلیل به او لقب Rombo di Tuono یا غرش رعد و برق را داده بود. جدای از اولین فصل حضورش با لگنانو، ریوا تمام دوران حرفه‌ایش را در باشگاه کالیاری سپری کرد.

لوییجی ریوا و باز کردن دروازه یوونتوس - فصل 70-1969

او به کالیاری کمک کرد تا برای اولین بار در سال 1964 به سری آ صعود کند و بعداً این باشگاه را به تنها قهرمانی‌اش در سری آ در فصل 70-1969 برساند. لوییجی ریوا متولد هفتم نوامبر 1944 در لجیونو واقع در استان وارسه در منطقه لومباردی کشور ایتالیاست و هم اکنون هفتاد و هفت سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. اوج موفقیت لوییجی ریوا در ردۀ باشگاهی به دوران سیزده سالۀ حضور او در کالیاری بر می‌گردد. این تیم که از نظر بضاعت مالی در سطح بسیار پایین‌تری نسبت به غول‌های ایتالیایی چون یوونتوس، اینتر و میلان قرار داشت با درخشش ریوا در سال 1970 توانست به تنها اسکودتوی خود دست یابد. ریوا به مردم منطقۀ ساردینیا بهانه‌ای برای جشن و سرور داد؛ منطقه‌ای بی‌بضاعت که مردمش همیشه عاشق فوتبال بوده‌اند و این قهرمانی تا سال‌های سال هم در ذهن و خاطر هواداران کالیاری باقی مانده است. ریوا به همراه کالیاری در سه فصل 67-1966، 69-1968 و 70-1969 توانست عنوان آقای گلی سری آ را به دست آورد تا به نوعی در مسابقات لیگ در زمینۀ آقای گلی هت تریک کرده باشد. او همچنین به واسطۀ بازی‌های خوبش در ردۀ باشگاهی و تیم ملی در سال 1969 دومین بازیکن برتر فوتبال جهان پس از دیگر ستارۀ ایتالیایی یعنی جیانی ریورا به دست آورد. در سال بعد نیز موفقیت‌های لوییجی ریوا تکرار شد و در سال 1970 او به سومین بازیکن برتر فوتبال جهان پس از چهره‌های نامداری چون گرد مولر آلمانی و بابی مور انگلیسی تبدیل گشت. ریوا در سیزده فصل حضورش در کالیاری در 374 بازی رسمی (289 بازی در سری آ) با پیراهن این تیم در میادین مختلف به میدان رفت و ماحصل حضور او در این مدت یک جام قهرمانی در سری آ و زدن 207 گل (156 گل در سری آ) بوده است.

لوییجی ریوا بهترین گلزن تاریخ تیم ملی فوتبال ایتالیا

این مهاجم گلزن فوتبال ایتالیا پس از مصدومیتی که در بازی برابر میلان برایش رخ داد و هرگز هم بهبود نیافت، در نهایت در سال 1978 در سن 33 سالگی مجبور به بازنشستگی شد و آخرین بازی خود را در 31 سالگی در سال 1976 انجام داد. در عرصۀ ملی، لوییجی ریوا سابقۀ 9 سال پوشیدن پیراهن ایتالیا را در میادین مختلف بین‌المللی بر تن داشته که از این بین او در 42 بازی آمار فوق‌العادۀ 35 گل ملی را به ثبت رسانده تا همچنان عنوان برترین گلزن تاریخ آتزوری را یدک بکشد. ریوا اولین بازی ملی‌اش را با ایتالیا در سن 20 سالگی، در 27 ژوئن 1965، در شکست دوستانه 2-1 آتزوری مقابل مجارستان انجام داد. جی جی ریوا در فینال مسابقات یورو 68 گلزنی کرد و موجب قهرمانی ایتالیا شد. او همچنین در سال 1970 رکوردی جالب توجه خلق کرد و در 16 بازی ملی 19 گل به ثمر رساند! او در جام جهانی 1970 مکزیک که ایتالیا در آن دوره با شکست برابر برزیل نایب قهرمان شد با سه گل بهترین گلزن ایتالیا بود. ریوا در سال 1973 که 29 ساله بود پیشنهاد نجومی یوونتوس را رد کرد گرچه قبل از این پیشنهاد میلان و رئال مادرید را رد کرده بود. دلیل بازی های کم او همانطور که گفته شد، خداحافظی زودهنگامش از تیم ملی بعد از حذف ایتالیا در مرحله گروهی جام جهانی 1974 و مصدومیت های پی در پی او بود. لوییجی ریوا پس از بازنشستگی‌اش از فوتبال، هیچگاه رو به مربیگری نیاورد و بلافاصله پس از بازنشستگی به هیئت مدیره کالیاری پیوست. او هم اکنون یک از اعضای هیئت رییسه فدراسیون فوتبال ایتالیاست. او همچنین سرپرست تیم ملی ایتالیا در سال 2006 بود که قهرمان جهان شد. باشگاه کالیاری در سال 2005 به افتخار لوییجی ریوا پیراهن شماره 11 که همیشه بر تن این مَرد متعصب بود را برای همیشه بایگانی کرد.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی لوییجی ریوا

قهرمانی سری آ در فصل 70-1969 به همراه تیم کالیاری

قهرمانی رقابت‌های جام ملت‌های اروپا در سال 1968 به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

کسب عنوان آقای گلی سری آ در فصل‌های 67-1966، 69-1968 و 70-1969

دومین بازیکن برتر فوتبال دنیا در سال 1969 و سومین بازیکن برتر فوتبال دنیا در سال 1970

حضور در تیم منتخب جام ملت‌های اروپا در سال 1968

حضور در جمع 100 فوتبالیست برتر تاریخ از نگاه مجله معتبر ورلد ساکر

دریافت جایزه معتبر Golden Foot "افسانه های فوتبال" در سال 2005

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال ایتالیا در سال 2011

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر باشگاه کالیاری

حضور در تیم منتخب تاریخ تمام دوران باشگاه کالیاری

14. والنتینو ماتزولا

والنتینو ماتزولا اسطورۀ فقید فوتبال ایتالیا

او با مرگ غم انگیزش، باعث اتحاد یک ملت شد. بیش از هفت دهه از مرگ دلخراش بازیکن اسطوره‌ای فوتبال ایتالیا و باشگاه تورینو، والنتینو ماتزولا می‌گذرد. تراژدی غم ‌انگیزی که در سال 1949 رخ داد. بازیکنان تورینو برای انجام بازی دوستانه‌ای با تیم بنفیکا عازم لیسبون پرتغال شدند. در آن دیدار، تورینو با تمام بازیکنان خود از جمله تعداد زیادی از بازیکنان تیم ملی ایتالیا حاضر شده بود. پس از انجام بازی، درحالی که تیم درحال برگشت به تورینِ ایتالیا بود، در نزدیکی این شهر هواپیما با کلیسای سوپرگا برخورد کرد و 31 نفر از جمله 4 خدمه هواپیما کشته شدند، این اتفاق تلخ بعدها با عنوان "فاجعه‌ سوپرگا" معروف شد. پس از آن حادثه دلخراش، جامعۀ فوتبال ایتالیا و رقبای تورینو در یک حرکت کم نظیر تصمیم گرفتند تا پایان مسابقات لیگ از ترکیب جوانان خود استفاده کنند. یک سال پس از این حادثه نیز کاروان تیم ملی ایتالیا به جای هواپیما، با کشتی برای شرکت در جام جهانی 1950 به برزیل منتقل شد. بیش از نیم میلیون نفر در مراسم خاکسپاری کسانی که در حادثه سقوط هواپیما جان خود را از دست داده بودند، شرکت کردند. غول خودروسازی (شرکت فیات) هم برای یک دقیقه دست از کار کشید؛ زیرا بسیاری از کارگران این شرکت، طرفدار تورینو بودند. حادثه سوپرگا و فقدان فوتبالیست‌های بزرگی همچون والنتینو ماتزولا، ایتالیا را در غم و همدردیِ خاصی متحد کرد. تورینو بعد از آن حادثۀ دلخراش دیگر نتوانست کمر راست کند و تا امروز به جز یک قهرمانی سری آ، هرگز در لیگ به عنوان قهرمانی نرسیده است.

حادثۀ دلخراش سقوط هواپیمای بازیکنان تورینو

والنتینو ماتزولا متولد 26 ژانویه 1919 در شهر کاسا دی آدا است. او یک هافبک تهاجمی بود که بعد از درخشش در ونتزیا، در سال 1942 به تورینو آمد و به سرعت، تفاوت ها را ایجاد کرد. از والنتینو ماتزولا به عنوان یکی از برترین شماره 10های تاریخ فوتبال یاد می‌شود و به گفته برخی از کارشناسان فوتبال، والنتینو کاپیتان و نماد " گراند تورینو، تیمی که در نیمه دوم دهه 1940 به عنوان یکی از قوی‌ترین تیم‌های جهان شناخته می‌شد، به حساب می‌آمد. ماتزولا با آن تیم رویایی تورینو در فاصلۀ هفت سال موفق به فتح پنج اسکودتو و یک کوپا ایتالیا شد. پیش از حضور در تورینو و در سال 1939 در حالی که در نیروی دریایی مشغول انجام خدمت سربازی بود، با وجود وزن 90 کیلوگرمی‌اش، در مسابقات متعددی در تیم نیروی دریایی شرکت می‌کرد و نمایش خوبی را از خود به نمایش می‌گذاشت. او توسط برخی از مدیران باشگاه ونتزیا مورد توجه قرار گرفت و از او برای حضور در این تیم تست‌ها و امتحانات لازم را گرفتند. پس از چند ماه حضور در تیم ذخیره که در مسابقات قهرمانی خود شرکت کرد، در اول ژانویه 1940 با مبلغ 50 هزار لیره او به استخدام این باشگاه درآمد. والنتینو اولین بازی‌اش در سری آ را در 31 مارس 1940، در شکست 1-0 خارج از خانه مقابل لاتزیو انجام داد و به عنوان بازیکن تعویضی به جایِ فرانچسکو پرنیگو، مهاجم مرکزی تیمش وارد شد و جای خود را در ترکیب اصلی با شایستگی حفظ کرد. ماحصل حضور سه ساله وانتینو در باشگاه ونتزیا انجام 61 بازی و زدن 12 گل بوده است.

والنتینو ماتزولا مهاجم اسطوره‌ای باشگاه تورینو و فوتبال ایتالیا

در اوایل جولای 1942 والنتینو ماتزولا با مبلغ یک میلیون و 250 هزار لیر به تورینو منتقل شد، رقمی که مورد انتقاد مطبوعات آن زمان قرار گرفت و به ونتزیا اجازه داد تا تمام بدهی‌های خود را بازگرداند. یوونتوس برای جذب ماتزولا با ونتزیا به توافق شفاهی رسیده بود، اما با این حال، تورینو در نهایت با این رقم انتقال که در آن سال‌ها یک رکورد به حساب می‌آمد به اضافه دو بازیکن (رائول مزادرا و والتر پترون) ارائه کرد و امضای والنتینو را برای حضور در این تیم به دست آورد. اولین بازی والنتینو ماتزولا برای تورینو به تاریخ 20 سپتامبر 1942 و بازی برابر تیم آنکونیتانا بیانکی در رقابت‌های کوپا ایتالیا بر می‌گردد. جایی که تورینو با هنرنمایی بازیکن تازه به خدمت گرفته‌اش موفق شد با نتیجۀ 7-0 این تیم را شکست دهد. والنتینو در همان اولین بازی‌اش موفق به زدن دو گل شد. در چهارم اکتبر همان سال، او اولین بازی‌اش را در لیگ برای تورینو انجام داد که بر خلاف بازی جام حذفی با شکست تورینو مقابل آمبروزیانا-اینتر همراه بود. در اواسط جنگ جهانی دوم تورینو که نامش به تورینو فیات تغییر پیدا کرده بود، فقط در مسابقات دوستانه و کوچک غیر رسمی شرکت می‌کرد. ماتزولا برخلاف بسیاری از هم‌بازی‌هایش که برای بازی با تیم‌های خود بازگشته بودند، در تورین ماند و همراه با دیگر هم تیمی‌هایش، شروع به تمرین و شرکت در برخی مسابقات کرد. در مسابقات غیررسمی همچون "کمپیوناتو آلتا ایتالیا" در سال 1944، فیات تورینو پس از لا اسپزیا دوم شد. لیگ سراسری باشگاه‌های ایتالیا پس از جنگ جهانی دوم مجددا از سر گرفته شد و مازولا در فصل 45-1944 با زدن 16 گل توانست نقش مهمی در قهرمانی تورینو در سری آ ایفا کند. موفقیت‌های والنتینو با تورینو همچنان ادامه داشت و آن‌ها پیاپی فاتح رقابت‌های سری آ می‌شدند.

والنتینو ماتزولا ماشین گلزنی سال‌های دور باشگاه تورینو و تیم ملی ایتالیا

در فصل 47-1946، ماتزولا به مقام کاپیتانی تیم ارتقا یافت و فصل را به عنوان بهترین گلزن لیگ با 29 گل به پایان رساند. در 20 آوریل 1946، او سریع‌ترین هت تریک تاریخ فوتبال ایتالیا را با سه گل در سه دقیقه مقابل ویچنزا به ثبت رساند. والنتینو ماتزولا تا قبل از سانحۀ هوایی سوپرگا در هفت فصل حضورش در تورینو، در 195 بازی برای این باشگاه به میدان رفت و آمار خارق‌العادۀ 118 گل را به ثبت رساند. در سال 1949 علیرغم اینکه ماتزولا از بیماری رنج می‌برد، مصمم بود در مسابقه‌ای که برای تورینو در لیسبون ترتیب داده بود شرکت کند. در چهارم می 1949، در سفر برگشت از بازی، هواپیمای حامل ماتزولا و بقیه اعضای تیم سقوط کرد و همه سرنشینان آن کشته شدند. در عرصۀ ملی، والنتینو ماتزولا از سال 1942 تا 1949 پیراهن آتزوری را در مسابقات مختلف بر تن می‌کرد که از این میان او در 12 بازی موفق به زدن 4 گل شده است. اولین بازی ملی این فوتبالیست فقید در پنجم آوریل 1942 مقابل کرواسی که در آن زمان یکی از واحدهای مؤسس جمهوری فدرال یوگسلاوی بود انجام داد که ایتالیا در آن بازی با نتیجۀ 4-0 به پیروزی رسید. اولین گل ملی والنتینو هم در 19 آوریل در یک برد دوستانه خانگی 4–0 مقابل اسپانیا به ثمر رساند. وی از سال 1947 تا 1949 به عنوان کاپیتان آتزوری در میادین بین‌المللی حضور می‌یافت. والنتینو ماتزولا یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال و شاید اولین فوتبالیست مدرنی بود که بتوان به صورت همه جانبه در نظر گرفت. او که بازیکنی متین، همه کاره و سخت کوش بود، توانایی بازی در هر پستی در زمین را داشت و به خاطر شخصیت قوی، ذهنیت برنده‌اش و همچنین توانایی‌اش در هدایت هم تیمی‌هایش به پیروزی با حضور کاریزماتیکش معروف بود. والنتینو ماتزولا همچنین پدر ساندرو ماتزولا، فوتبالیست اسطوره‌ای باشگاه اینتر و تیم ملی فوتبال ایتالیاست که به خوبی توانست راه پدر فقید خودش را ادامه دهد و نام خانوادۀ ماتزولا را برای همیشه در فوتبال جهان جاودانه سازد.

والنتینو ماتزولا در کنار پسرش ساندرو ماتزولا

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی والنتینو ماتزولا

پنج قهرمانی سری آ در فصل‌های 43-1942، 45-1944، 47-1946، 48-1947 و 49-1948 به همراه تیم تورینو

قهرمانی رقابت‌های کوپا ایتالیا در فصل 43-1942 به همراه تیم تورینو

قهرمانی رقابت‌های کوپا ایتالیا در فصل 41-1940 به همراه تیم ونتزیا

کسب عنوان آقای گلی سری آ در فصل 47-1946

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر باشگاه تورینو

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال ایتالیا

13. فرانچسکو توتی

فرانچسکو توتی اسطوره باشگاه رم و فوتبال ایتالیا

مادرش، فیورلا، معتقد بود که پسرش نباید برای هیچ تیم دیگری به جز رم بازی کند و پسر نیز خلاف گفته‌های مادرش عمل نکرد و از 1989 که وارد تیم جوانان رم شد تا هنگام بازنشستگی‌اش از دنیای فوتبال در سال 2017 به مدت 28 سال در تیم‌های جوانان و اصلی جالوروسی مشغول به بازی بود. بله، صحبت از فرانچسکو توتی، گلادیاتور رمی‌هاست که عاشقانه و وفادارانه تمام عمر دوران فوتبالی‌اش را در این تیم باشگاهی گذراند و محبوب دل هواداران نه تنها این تیم بلکه هر عاشق فوتبال‌دوست ایتالیایی شد. خودش تنها اسکودتویی که با رم به دست آورده را ارزشمندتر از کاپ جام جهانی می‌داند و این را بارها در مصاحبه‌هایش بیان کرده است. توتی پس از بازنشستگی از فوتبال در مصاحبه‌ای با گاردین گفته بود:

اسکودتویی که با رم گرفتم برایم ارزشمندتر از جام جهانی است. کسب قهرمانی در ایتالیا با تیم شهری که در آن به دنیا آمده‌ام از کودکی یک رویا برای من بود که محقق شد، درحالی که رم در تاریخ 94 ساله خود تنها سه بار موفق به کسب این عنوان شده بود. آنها من را دیوانه می‌نامند و نمی‌توانند آن را بپذیرند. بدیهی است که قهرمانی در جام جهانی اوج افتخار است، اما این بیشتر برای کسانی است که هر سال مانند بازیکنان یوونتوس قهرمان می‌شوند، تا کسانی که تقریباً هرگز برنده نمی‌شوند. برای ما بهترین چیز اسکودتو است.

فرانچسکو توتی متولد 27 سپتامبر 1976 در شهر رم ایتالیاست و هم اکنون چهل و پنج سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. فرانچسکو به همراه برادر بزرگ خود، ریکاردو توتی در محله پورتا مترونیا بزرگ شدند. فرانچسکو از همان کودکی عاشق رم بود و الگوی او جوزپه جیانینی، کاپیتان وقت باشگاه بود. عشق و علاقه به رم از طریق پدربزرگ او، جانلوکا توتی به لورنزو، ریکاردو و فرانچسکو رسیده بود. توتی در طول دوران حرفه‌ایش فقط برای باشگاه رم و تیم ملی ایتالیا بازی کرد. او بیشتر دوران بازی خود در پست های هافبک هجومی و مهاجم دوم بازی کرد ولی در پست های مهاجم یا وینگر هم سابقه بازی دارد. رسانه ها و هواداران به او لقب هایی همچون Er Bimbo de Oro (پسر طلایی)، L'Ottavo Re di Roma (هشتمین پادشاه رم)، Er Pupone (بچه بزرگ)، Il Capitano (ال کاپیتانو) و Il Gladiatore (گلادیاتور) داده‌اند. فرانچسکو تنها 16 ساله بود که اولین بازی‌اش را برای رم در برابر برشا در پیروزی 2 بر 0 تیمش در 28 مارس 1993 انجام داد. در فصل بعد با مربیگری کارلوماتزونه، توتی اولین گلش را در چهارم سپتامبر 1994 در تساوی 1-1 برابر فوجا به ثمر رساند. توتی به ‌طور منظم در بیشتر بازی‌های رم بازی می‌کرد و در سه فصل بعد 16 گل به ثمر رساند. در فصل 01-2000 رم با مربیگری فابیو کاپلو کار خودش را در لیگ شروع کرد.

فرانچسکو توتی و گلزنی‌های او با پیراهن آتزوری

توتی در تیم کاپلو به دلیل مهارت پاس‌های در عمق به عنوان هافبک هجومی مورد استفاده قرار گرفت و در این سال در کنار باتیستوتا و مونتلا مثلث هجومی خطرناکی را شکل دادند که در نهایت به قهرمانی تیم رم در سری آ انجامید. در فصل بعد رم این عنوان را به یوونتوس واگذار کرد ولی توتی در فصل بعد موفق به ثمر رساندن 14 گل شد. توتی به دلیل بازی‌های تاثیرگذارش در پایان همان سال 2001 و همچنین سال 2002 عنوان بهترین بازیکن سری آ را به دست آورد. در 06-2005 توتی در بازی برابر امپولی به شدت از ناحیۀ مچ پا مصدوم شد و چندین ماه را دور از میادین گذراند. وی در 11 می 2006 در بازی جام حذفی برابر میلان به میادین بازگشت که رم آن دیدار با حساب 3-1 به پیروزی رسید. جالوروسی فصل را با مقام پنجمی پشت سر گذاشت، ولی به لیگ قهرمانان اروپا راه یافت. رمی‌ها 11 بازی را با پیروزی پشت سر گذاشتند تا رکورد فصل 1989-1990 میلان را پشت سر بگذارند. در فصل 07-2006 رم با غلبه بر اینتر قهرمان جام حذفی شد و توتی با به ثمر 26 گل علاوه بر کسب مقام آقای گلی سری آ کفش طلای اروپا را نیز کسب کرد. در 15 آوریل 2017، توتی در تساوی 1-1 خانگی مقابل آتالانتا به عنوان بازیکن تعویضی وارد زمین شد تا 615اُمین بازی خود را در سری آ انجام دهد و با خاویر زانتی به عنوان سومین بازیکن برتر که بیشترین بازی را در سری آ انجام داده است، برابری کند.

فرانچسکو توتی محبوب بازیکنان و هواداران رم

فرانچسکو توتی از سال 1993 که در مقابل برشا به میدان رفت تا 28 می سال 2017 که آخرین بازی‌اش را مقابل جنوا انجام داد به مدت 25 فصل پیراهن جالوروسی را در میادین مختلف بر تن داشت. در آخرین بازی‌اش در دقیقۀ 54 به جای محمد صلاح وارد زمین شد و به شدت مورد استقبال هواداران استادیوم المپیکوی رم قرار گرفت. توتی در طول 25 سال در 786 بازی رسمی با پیراهن تیم رم در میادین رسمی به میدان رفت و از این بین او موفق به زدن 307 گل شده است. او با جالورسی به پنج جام از جمله یک قهرمانی در سری آ، دو قهرمانی در کوپا ایتالیا و دو قهرمانی در سوپرکاپ ایتالیا رسیده است. فرانچسکو توتی با 250 گل پس از گلزن افسانه‌ای آتزوری یعنی سیلویو پیولا (274 گل) دومین گلزن برتر تاریخ سری آ به حساب می‌آید. توتی هم رکورددار بهترین گلزن تاریخ جالوروسی و هم رکورددار بیشترین بازی با پیراهن این باشگاه است. او همچنین رکورد بیشترین گل زده در سری آ را در حالی که برای یک باشگاه بازی می‌کند و همچنین رکورد جوان‌ترین کاپیتان باشگاه در تاریخ سری آ را به نام خود به ثبت رسانده است. نوامبر 2014، توتی رکورد خود را به عنوان مسن‌ترین گلزن تاریخ لیگ قهرمانان اروپا با 38 سال و 59 روز افزایش داد.

فرانچسکو توتی و قهرمانی در جام جهانی 2006

در عرصۀ ملی، فرانچسکو توتی از سال 1998 به مدت هشت سال پیراهن آتزوری را در میادین مختلف بر تن داشته و در این مدت او در 58 بازی ملی موفق به زدن 9 گل شده است. بزرگترین افتخار دوران ملی توتی همانا قهرمانی در جام جهانی 2006 به سرمربیگری مارچلو لیپی بوده است. این فوتبالیست برجستۀ ایتالیایی، پس از بازی در تیم های زیر 16، زیر 19 و زیر 21 سال ایتالیا، در اولین بازی ملی خود برای تیم ملی بزرگسالان ایتالیا زیر نظر دینو زوف در دهم اکتبر 1998 مقابل سوئیس انجام داد. ایتالیا در آن دیدار با حساب 2-0 پیروز از زمین بازی خارج شد. توتی اولین گلش برای ایتالیا را هم در 26 آوریل 2000 در برد دوستانه 2-0 مقابل پرتغال در رجیو کالابریا به ثمر رساند. فرانچسکو توتی سابقۀ حضور در تورنمنت‌هایی چون یورو 2000، جام جهانی 2002، یورو 2004 و جام جهانی 2006 را در کارنامۀ خود با آتزوری به همراه دارد. فرانچسکو توتی در 19 ژوئن 2005 با ایلاری بلازی، یکی از مجریان سرشناس شبکه‌های ایتالیایی زبان، ازدواج کرد که حاصل ازدواج آنها، سه فرزند به نام‌های کریستین، شنل و ایزابلاست. توتی به عنوان سمبل رم شناخته می‌شود، چون باشگاه را علیرغم پیشنهادهای بسیار از تیم‌های قوی‌تر و ثروتمندتر ترک نکرده و به عنوان بهترین گلزن باشگاه با بیشترین بازی انجام داده برای رم در تاریخ جالوروسی به ثبت رسانده است.

فرانچسکو توتی مرد افسانه‌ای باشگاه رم و فوتبال ایتالیا

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی فرانچسکو توتی

قهرمانی سری آ در فصل 01-2000 به همراه تیم رم

دو قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل‌های 07-2006 و 08-2007 به همراه تیم رم

دو قهرمانی سوپر کاپ ایتالیا در سال‌های 2001 و 2007

قهرمانی جام جهانی 2006 آلمان به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

قهرمانی رقابت‌های زیر 21 ساله‌های اروپا در سال 1996 به همراه تیم ملی جوانان ایتالیا

بهترین بازیکن جوان سری آ در سال 1999

بهترین بازیکن فینال جام ملت‌های اروپای 2000

حضور در تیم منتخب جام ملت‌های اروپا 2000

بهترین فوتبالیست سری آ در سال‌های 2000 و 2003

بهترین فوتبالیست ایتالیایی سری آ در سال‌های 2000، 2001، 2003، 2004 و 2007

حضور در جمع بازیکنان FIFA 100 به انتخاب پله

حضور در تیم منتخب جام جهانی 2006 آلمان

کسب عنوان بهترین پاسور جام جهانی 2006 آلمان

کسب عنوان بهترین پاسور سری آ در فصل‌های 99-1998 و 14-2013

کسب کفش طلای اروپا در فصل 07-2006

کسب کفش طلای سری آ در فصل 07-2006

دریافت جایزه معتبر Golden Foot "افسانه های فوتبال" در سال 2010

حضور در تیم منتخب تمام دوران رقابت‌های زیر 21 ساله‌های اروپا

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر باشگاه رم در سال 2017

کسب عنوان بهترین ورزشکار سال از دیدگاه گاتزتا دلو اسپورت در سال 2017

کسب جایزه بهترین دوران بازی گلوب ساکر در سال 2017

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال ایتالیا در سال 2018

12. آندره آ پیرلو

آندره آ پیرلو یکی از برترین هافبک‌های تاریخ فوتبال

زمانی که بوفون شنید، یوونتوس با پیرلو قرارداد امضا کرده است، گفت: "خدا وجود دارد!" مطمئناً ورود او به تورین به عنوان یک انتقال رایگان از میلان، مانند یک هدیه الهی بود. او در دوران حضور موفقش در میلان، دو لیگ قهرمانان اروپا برده بود. ورود او بلافاصله باعث شد تیمی که در رده هفتم سری آ قرار داشت، سریال قهرمانی‌های اسکودتو را آغاز کند. مغز متفکر فوتبال ایتالیا، سابقه بازی در هر سه تیم بزرگ فوتبال این کشور، اینتر، میلان و یوونتوس را داشته و بسیار مورد احترام هواداران سرزمین چکمه است. آندره آ آزاد و رها در مرکز میدانِ تیم‌هایی که در آن بازی می‌کرد و با آن متانت مثال زدنیش که حاصل هوش سرشارش بود، به مانند یک ژنرال تیم را به جلو هدایت می‌کرد. پیرلو بازیکنی ریزنقش و عالی بود و از بُعد روانی در جایگاهی فوق‌العاده قرار داشت. استاد مسلم ضربات ایستگاهی در دنیای فوتبال، وقتی بارها از بازی‌های حساس و فشار روانی این نوع مسابقات از او سوال می‌پرسیدند، می‌گفت که فشاری احساس نمی‌کند و در جایی گفته است:

بعد از ظهر 9 جولای 2006 در برلین خوابیدم و بعد پلی استیشن بازی کردم. شب رفتم و جام جهانی رو بردم.

سایت معتبر گل در سال 2019 اسامی 20 هافبک میانی برتر تاریخ فوتبال را اعلام کرد که پیرلو پس از لوتار ماتئوس آلمانی در جایگاه دوم از این حیث قرار گرفته بود. پیرلو پنج بار در جایزه بهترین بازیساز فوتبال جهان را از IFFHS (فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال) بین سال‌های 2006 و 2015 بدست آورده و از او به عنوان یکی از بهترین هافبک‌ها و بازیسازهای تاریخ فوتبال یاد می‌کنند.

آندره آ پیرلو و بازی با پیراهن باشگاه میلان

آندره آ پیرلو متولد 19 می 1979 در شهر فلرو لومباردیِ ایتالیاست و هم اکنون چهل و دو سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. پیرلو فعالیت باشگاهی خود را در سال 1995 به عنوان هافبک تهاجمی با باشگاه زادگاهش برشا آغاز کرد و در سال 1997 عنوان قهرمانی سری بی این رقابت‌ها را به دست آورد. پیرلو اولین گل خود در سری آ را در فصل 98-1997 و در پیروزی 4–0 خانگی مقابل ویچنزا در 19 اکتبر 1997 به ثمر رساند. پس از سه فصل بازی درخشان برای برشا، پیرلو در تابستان 1998 با دعوت "میرکا لوچسکو" به اینتر پیوست و سه فصل در این تیم توپ زد. ماسیمو موراتی در همان اولین فصل حضور پیرلو، چهار بار سرمربی تیم را عوض کرده بود و به ترتیب نفراتی چون جیجی سیمونی، میرکا لوچسکو، لوچیانو کاستلینی و روی هاجسون را برای این پست انتخاب کرد که نتیجه آن کسب مقام هشتمی سری آ بود. فصل بعد از آن، پیرلو به توصیه مارچلو لیپی سرمربی جدید اینتر به‌طور قرضی به رجینا پیوست و پس از فصلی خوب در این تیم، دوباره به اینتر بازگشت؛ ولی پس از بازگشتش، لیپی دو هفته بعد از اینتر اخراج شد و جانشینش مارکو تاردلی، با اینکه پیرلو را به خوبی می‌شناخت و مربی او در تیم زیر 21 سال و تیم المپیک ایتالیا بود، اصلاً به او بازی نمی‌داد. پیرلو در این فصل فقط چهار بار برای اینتر به میدان رفت و نیم فصل دوم را در تیم قبلی‌اش، برشا، به صورت قرضی گذراند. پس از سه فصل نه چندان خوب در اینتر، پیرلو در ازای 9.6 میلیون یورو به رقیب همشهری یعنی میلان پیوست تا ادامۀ دوران فوتبالی‌اش را در جمع بازیکنان روسونری سپری نماید.

آندره آ پیرلو هافبک اسطوره‌ای فوتبال ایتالیا

مهندس ایتالیایی‌ها از سال 2001 تا 2011 به مدت 10 سال در میلان توپ می‌زد و با این تیم به افتخارات فراوانی رسیده است. او در میلان به 9 جام ارزشمند از جمله دو کاپ سری آ و دو جام لیگ قهرمانان اروپا رسیده است و میلان به همراه هافبک خلاق و تاثیرگذارش دوران باشکوهی را تجربه کرد. در میلان و زیر نظر کارلو آنجلوتی او راه خود را پیدا کرد و به یکی از بهترین بازی سازهای جهان و یکی از بهترین ضربات آزاد زنانِ تاریخ فوتبال تبدیل شد. در 2005 او دومین بازیساز برتر جام باشگاه‌های اروپا بود که با چهار پاس گل نقش عمده‌ای در رسیدن به فینال آن جام را داشت. هر چند با از دست دادن پنالتی‌اش و گرفته شدن شوتش توسط یرژی دودک، ستاره فراموش شده آن جام به حساب آمد. پیرلو به همراه دو دوستش کلارنس سیدورف و جنارو گتوزو سه هافبک اصلی میلان برای سال‌ها بودند. در فصل 03-2002 پیرلو آمار 2589 پاس، کنترل توپ به میزان 123 ساعت و 39 دقیقه و 2093 پاس صحیح را به ثبت رساند که به معنای این بود که این هافبک خلاق در هر مسابقه توانسته 90 پاس را رد و بدل نماید. او نامزد بهترین بازیکن جهان و بهترین بازیساز جهان در سال 2007 بود که هر دوی این عناوین به کاکا هم تیمی‌اش داده شد. بعد از خروج کاکا و آنجلوتی در تابستان 2009، چلسی مبلغ 12 میلیون دلار به اضافه کلودیو پیتزارو در عوض پیرلو را به میلان پیشنهاد داد. هر چند که این پیشنهاد توسط باشگاه رد شد. سیلویو برلوسکونی این پیشنهاد را رد کرد و گفت که پیرلو تا بازنشستگی جزئی از تیم میلان خواهد ماند.

در 2009 پیرلو شوتی تماشایی از فاصله 30 متری وارد دروازه رئال کرد که سبب پیروزی 3-2 مقابل این تیم شد. در چهاردهم می 2011 میلان با نتیجۀ 4-1 بازی مقابل کالیاری را برد و به قهرمانی در سری آ رسید. در این بازی پیرلو به جای ماسیمو آمبروزینی به بازی آمد و این آخرین بازی این اسطوره باشگاه میلان با پیراهن روسونری بود. در آخرین فصل حضور پیرلو در میلان، او فقط 17 بازی انجام داد و یک گل و سه پاس گل داد. آندره ا پیرلو در مجموع 10 سال حضورش با پیراهن روسونری در 401 بازی رسمی به میدان رفت و موفق به زدن 41 گل برای این تیم شد. پیرلو در سال 2011 با یک قرار داد آزاد به یوونتوس پیوست. مدت این قرارداد تا ژوئن سال 2014 بود. پیرلو پس از انتقال به این تیم گفت که تصمیم درستی گرفته‌است. اولین بازی او با پیراهن بانوی پیر در بازی دوستانه‌ای مقابل اسپورتینگ لیسبون بود. پیرلو در مدت زمان حضورش در یوونتوس تبدیل به بازیکن محبوب هواداران شد. در دوران چهار سالۀ حضور پیرلو در یوونتوس او به همراه بیانکونری به هفت جام از جمله چهار اسکودتو رسید و با انجام 164 بازی رسمی و زدن 19 گل در سال 2015 از این تیم جدا شد تا سال‌های پایانی فوتبالش را در ایالات متحده و باشگاه نیویورک سیتی ادامه دهد. هافبک سرشناس ایتالیایی در سال 2017 و در سن 38 سالگی با پیراهن این تیم آمریکایی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. در عرصۀ ملی نیز همانند باشگاهی، پیرلو دوران بسیار موفقی را به همراه آتزوری تجربه کرد.

آندره آ پیرلو هافبک تاثیرگذار باشگاه یوونتوس و فوتبال ایتالیا

آندره آ از سال 2002 تا 2015 به مدت سیزده سال پیراهن ایتالیا را در میادین مختلف بر تن داشت که ماحصل حضور او در این مدت انجام 116 بازی ملی و زدن 13 گل بوده است. مهم‌ترین افتخار ملی پیرلو همانا قهرمانی با آتزوری در جام جهانی 2006 آلمان بوده است. پیرلو اولین بازی ملی‌اش را در هفتم سپتامبر 2002 زیر نظر جیووانی تراپاتونی، در سن 23 سالگی و در برد 2-0 خارج از خانه مقابل آذربایجان در مسابقه مقدماتی یورو 2004 انجام داد. پیرلو نقش بسیار مهمی در چهارمین قهرمانی آتزوری در جام‌های جهانی داشت و با پاس زیبای او در نیمه نهایی و در مقابل آلمانِ میزبان به فابیو گروسو، ایتالیا توانست جواز حضور در بازی فینال این رقابت‌ها را به دست آورد. در بازی با فرانسه او پاس گل تساوی بخش را به مارکو ماتراتزی و از روی کرنر داد. بازی به وقت اضافه و پنالتی کشیده شد و ایتالیا قهرمان شد. پیرلو برای بار سوم برترین بازیکن میدان شناخته شد. او سومین بازیکن برتر جام شد و توپ برنز را کسب کرد. همچنین بهترین و بیشترین پاسور گل این مسابقات هم به نام پیرلو به ثبت رسید. پیرلو آن‌قدر در جام جهانی 2006 خوش درخشید که مارچلو لیپی در وصف هنرنمایی بازیکنش این چنین گفته بود:

پیرلو یک رهبر خاموش است. او فقط با پاهایش صحبت می‌کند.

پس از بازنشستگی از دنیای فوتبال به عنوان بازیکن، پیرلو راه مربیگری را در پیش گرفت. در سی‌ام جولای 2020، پیرلو به عنوان سرمربی باشگاه زیر 23 سال یوونتوس که در سری سی ایتالیا حضور دارد و تیم رزرو یوونتوس است، انتخاب شد. 9 روز بعد، به دنبال اخراج مائوریتسیو ساری، آندره ‌آ پیرلو با قراردادی دو ساله به عنوان سرمربی تیم اصلی یوونتوس انتخاب شد. اولین بازی به عنوان سرمربی که در 20 سپتامبر 2020 برگزار شد، یوونتوس توانست در بازی خانگی مقابل سمپدوریا با نتیجه 3-0 برنده شود. اولین بازی پیرلو در لیگ قهرمانان اروپا به عنوان سرمربی نیز در 20 اکتبر 2020 و مقابل تیم دینامو کی‌یف بود. یوونتوس توانست در آن بازی 2-0 پیروز شود. هر چند عمر سرمربی‌گری پیرلو در یوونتوس زیاد دوامی نداشت و پس از کسب نتایج ضعیف با بیانکونری او جای خود را به ماسیمیلیانو آلگری داد. پیرلو در دوران بازی‌اش به ‌عنوان یک بازیساز، به‌خاطر بینش و هوش فوق‌العاده‌اش در فوتبال و همچنین حرکت، حس موقعیت یابی، بازی مبتکرانه، پیش‌بینی، توانایی خواندن بازی، و طیف گسترده‌ای از پاس‌های دقیقش، بسیار مورد توجه کارشناسان فوتبال قرار گرفته است. او همچنین متخصص ضربات آزاد و ضربات پنالتی در دنیای فوتبال بود. هم تیمی‌هایش در تیم ملی لقب معمار را به او داده بودند، چون پاس‌های دقیق پیرلو موجبات گل‌های زیادی برای تیم ملی ایتالیا شده ‌است.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی آندره آ پیرلو

قهرمانی سری بی در فصل 97-1996 به همراه تیم برشا

دو قهرمانی سری آ در فصل‌های 04-2003 و 11-2010 به همراه تیم میلان

قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل 03-2002 به همراه تیم میلان

قهرمانی سوپر کاپ ایتالیا در سال 2004 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا در فصل‌های 03-2002 و 07-2006 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی سوپر کاپ اروپا در سال‌های 2003 و 2007 به همراه تیم میلان

قهرمانی جام باشگاه‌های جهان در سال 2007 به همراه تیم میلان

چهار قهرمانی سری آ در فصل‌های 12-2011، 13-2012، 14-2013 و 15-2014 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل 15-2014 به همراه تیم یوونتوس

دو قهرمانی سوپر کاپ ایتالیا در سال‌های 2012 و 2013 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام جهانی 2006 آلمان به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

قهرمانی زیر 21 ساله‌های اروپا 2000 به همراه تیم ملی جوانان ایتالیا

کسب مدال برنز المپیک 2004 آتن به همراه تیم المپیک ایتالیا

کسب عنوان بهترین بازیکن رقابت‌های زیر 21 ساله‌های اروپا در سال 2000

کسب عنوان آقای گلی رقابت‌های زیر 21 ساله‌های اروپا در سال 2000

حضور در تیم منتخب جام جهانی 2006 آلمان

کسب توپ برنزی (سومین بازیکن برتر) جام جهانی 2006 آلمان

بهترین بازیکن فینال جام جهانی 2006 آلمان

حضور در تیم منتخب یک دهه اخیر فوتبال جهان به انتخاب ESPN

حضور در تیم منتخب جام ملت‌های اروپای 2012

کسب عنوان بهترین پاسور سری آ در فصل 12-2011

کسب عنوان بهترین هافبک سری آ در سال 2012

کسب عنوان بهترین فوتبالیست سری آ در سال‌های 2012، 2013 و 2014

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر باشگاه میلان

حضور در تیم رویایی رقابت‌های زیر 21 ساله‌های اروپا

حضور در تیم منتخب تمام دوران جام ملت‌های اروپا در سال 2016

حضور در تیم منتخب تمام دوران باشگاه یوونتوس در سال 2017

دریافت جایزه معتبر Golden Foot "افسانه های فوتبال" در سال 2018

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال ایتالیا در سال 2019

11. ساندرو ماتزولا

ساندرو ماتزولا هافبک هجومی اسطوره‌ای باشگاه اینتر و فوتبال ایتالیا

اگر بگوییم ساندرو ماتزولا غرور جریحه دار شدۀ اینتر را در زمان بازیگری‌اش التیام بخشید، خیلی اغراق نکرده‌ایم. دو گلی که ماتزولا در فینال جام باشگاه‌های اروپا در فصل 64-1963 وارد دروازۀ رئال مادرید افسانه‌ای کرد، هم اولین قهرمانی نراتزوری در این رقابت‌های مهم را شکل داد و هم اجازه نداد تا رقیب همشهری، میلان، بیشتر از یک سال فاتح اروپا بماند. او با اینتر سال بعد هم مجدداً به فینال جام باشگاه‌های اروپا راه یافت و این بار در ورزشگاه خانگی با غلبه بر بنفیکا، فاتح دومین جام اروپایی‌اش شد. دو سال بعد نیز تاریخ دوباره تکرار شد و اینتر و ماتزولا برای سومین بار به فینال جام باشگاه‌های اروپا راه یافتند. اما بر خلاف اولین حضور ماتزولا در فینال و دو گلش که با چاشنی قهرمانی همراه بود، گلزنی دوبارۀ او در فینال مقابل سلتیک خاطره‌ای تلخ برای خودش و هواداران اینتر رقم زد و آن‌ها نتوانستند مانع از اولین قهرمانی یک تیم بریتانیایی در این مسابقات مهم شوند. ساندرو ماتزولا با تیم ملی نیز همچون اینتر خوش می‌درخشید و با ایتالیا در سال 1968 به مقام قهرمانی رقابت‌های جام ملت‌های اروپا رسید که باز هم اولین قهرمانی ملی او و البته اولین قهرمانی آتزوری در مسابقات یورو بود. با حضور او و مدافعان بزرگی چون فاکتی و هافبک‌های بی‌نظیری همانند جیانی ریورا ایتالیا در تورنمنت جام جهانی 1970 مکزیک نیز خوش درخشید و تا فینال این مسابقات بالا آمد که در دیدار نهایی جام آن‌ها مقهور قدرت برزیلی‌ها با فوق ستاره‌شان پله شدند. در اینتر هر چه قدر سوارز در خط حمله مثمرثمر بازی می‌کرد، ماتزولا در همه جای زمین می‌درخشید.

ساندرو ماتزولا و جیانی ریورا هافبک‌های بی‌نظیر فوتبال ایتالیا

ساندرو ماتزولا متولد هشتم نوامبر 1942 در شهر تورین ایتالیاست و هم‌ اکنون هفتاد و نه سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. او که پسر فوتبالیست افسانه‌ای ایتالیا یعنی والنتینو ماتزولاست، به خوبی جا پای پدر فقید خود گذاشت و به افتخارات فراوانی در عرصۀ باشگاهی با اینتر و هم چنین تیم ملی فوتبال ایتالیا دست یافت. شاید درد و رنج و خشم حاصل از مرگ پدر و استادی که همیشه به او انگیزه می‌داد، باعث شد ساندرو عزمش را برای رسیدن به بهترین‌ها جزم کند. در سال 1960 او به همراه برادرش فروچیو، که همانند خودش بازیکن با استعدادی بود به اینتر پیوست و تا سال 1977، ساندرو به مدت 17 فصل پیراهن نراتزوری را در میادین مختلف بر تن می‌کرد. به دلیل سرعت، میزان خلاقیت و مهارت‌های فنی، ساندرو ماتزولا به‌طور گسترده به‌عنوان یکی از بهترین بازیکنان فوتبال ایتالیا در تمام دوران و یکی از بهترین بازیکنان نسل خود در فوتبال جهان شناخته می‌شود. او که در پست مهاجم یا هافبک هجومی در اینتر و تیم ملی ایتالیا به میدان می‌رفت، به دلیل بازی‌های تاثیرگذارش در سال 1971 و پس از یوهان کرایوف افسانه‌ای به عنوان دومین فوتبالیست برتر دنیا شناخته گردید. در مدت 17 سال حضور ماتزولا با اینتر، او به همراه نراتزوری موفق به فتح هشت جام ارزشمند از جمله چهار قهرمانی سری آ، دو قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا و همچنین دو قهرمانی جام بین قاره‌ای شده است. ماتزولا در 568 بازی رسمی (417 بازی در سری آ) برای اینتر به میدان رفت که در این بین او موفق به زدن 161 گل (116 گل در سری آ) شده است.

ساندرو ماتزولا در اولین فصل حضورش در اینتر تنها در یک دیدار در سری آ در فصل 61-1960 به میدان رفت که آن دیدار با شکست فاجعه بار 9-1 اینتر مقابل یوونتوس رقم خورد. هر چند نراتزوری در آن دیدار با ترکیب جوانانش تحت هدایت هلنیو هررا به میدان رفت و تنها گل اینتر را هم خود ساندرو ماتزولا از روی نقطۀ پنالتی به ثمر رساند. هررا که یکی از بهترین سرمربیان تاریخ نراتزوری شناخته می‌شود یک سال قبل از حضور ساندرو از فوتبال اسپانیا به همراه هافبکی چون لوئیس سوارز به اینتر پیوسته بود. در اینتر هررا در آن دوره ستارگانی چون تارسیزیو بورگنیچ و جاچینتو فاکتی به عنوان مدافعان کناری، ژایر برزیلی به عنوان وینگر، ماریو کورسو به عنوان هافبک چپ، آرماندو پیکی به عنوان سوییپر و ماتزولا که در نهایت در پست هافبک هجومی بازی می‌کرد، حضور داشتند. هررا در دهۀ 60 اینتر را به بهترین باشگاه فوتبال ایتالیا، اروپا و جهان تبدیل کرد که از آن تیم فوتبال به "گراند اینتر" یاد می‌کردند. آن‌ها همچنین به ‌خاطر تاکتیک‌های دفاعی‌شان به "کاتناچیو" معروف شده بودند. سبک کاتناچیو معطوف به بازی دفاعی مبتنی بر ضدحملات سریع و برق‌ آساست و با همین تاکتیک، اینتر دو سال پشت سر هم به بالاترین افتخار باشگاهی ممکن در سطح قارۀ سبز یعنی قهرمانی در جام باشگاه‌های اروپا رسید. مازولا در تابستان 1977 از فوتبال حرفه ای بازنشسته شد و از سال 1970 تا زمان بازنشستگی به عنوان کاپیتان اینتر خدمت کرد.

ساندرو ماتزولا در کنار پله؛ اسطوره‌های فوتبال ایتالیا و برزیل

او همچنین در پایان فصل 65-1964 با 17 گل زده عنوان آقای گلی سری آ را به دست آورد. در عرصۀ ملی، ساندرو ماتزولا به مدت یازده سال و از سال 1963 تا 1974 پیراهن آتزوری را در رقابت‌های مهم بر تن داشت و ماحصل حضور او در این مدت انجام 70 بازی ملی و زدن 22 گل بوده است. اولین بازی او برای تیم ملی در 12 می 1963 مقابل برزیل رقم خورد، زمانی که ماتزولا تنها 20 سال سن داشت و او در همان اولین بازی ملی‌اش کار خودش را با گلزنی مقابل برزیل از روی پنالتی آغاز کرد. ماتزولا بعداً در جام جهانی فوتبال 1966 زیر نظر ادموندو فابری برای کشورش بازی کرد؛ در هر سه بازی گروهی ایتالیا حاضر شد و در بازی ابتدایی تیم ملی کشورش گلزنی کرد. او بعداً در دو دوره بعدی مسابقات با ایتالیا شرکت کرد. بزرگترین دستاورد او در تیم ملی اما قهرمانی با آتزوری در رقابت‌های جام ملت‌های اروپا در سال 1968 بود. این مسابقات که در خاک ایتالیا و تحت مربیگری فروتچو والکارجی صورت می‌گرفت، ماتزولا بسیار خوش درخشید و به دلیل عملکردش به عنوان عضوی از تیم منتخب مسابقات انتخاب شد. دو سال بعد ایتالیا که به عنوان قهرمان اروپا در سرزمین آزتک‌ها حضور پیدا کرده بود بسیار امیدوار به فتح سومین جام جهانی تاریخش بود. سرمربی ایتالیا، والکارجی، معتقد بود که ماتزولا نمی‌تواند در کنار دیگر ستارۀ آتزوری یعنی جیانی ریورا که سبکی مشابه او دارد، بازی کند. زیرا در این حالت تعادل تیم به هم می‌خورد و برای حل این چالش، در دور دوم تورنمنت 1970 دست به ابتکاری زد که به "استافتا" یا رله معروف گشت.

ساندرو ماتزولا اسطورۀ باشگاه اینتر و فوتبال ایتالیا

او برای اینکه هر دو ستاره‌اش را بازی دهد، در نیمه اول آن تورنمنت از ریورا در نیمه اول و از ماتزولا در نیمه دوم بهره می‌جست. ایتالیا با همین فرمول تا فینال جام جهانی مکزیک پیش رفت تا برای فتح همیشگی جام ژول ریمه جدالی جذاب با برزیلی‌ها داشته باشند. بر خلاف بازی‌های پیشین، این بار ماتزولا از اول در بازی بود، اما این تاکتیک دردی از ایتالیا مقابل آن برزیل رویایی دوا نکرد. حتی ورود ریورا در دقیقۀ 82 و بازی کردن توامان این دو ستاره هم نتوانست مانع از شکست تلخ 4-1 آتزوری مقابل سلسائو شود تا آن‌ها در عین شایستگی به مقام دوم جام بسنده کنند. چهار سال بعد، والکارجی سرانجام از این دو بازیکن به طور همزمان در جام جهانی 1974 استفاده کرد، اما تیم پیر ایتالیا عملکرد ضعیفی در آن تورنمنت داشت و در همان دور اول مسابقات حذف شد. آقای محبوب اینتری‌ها پس از بازنشستگی از فوتبال، پست اجرایی داشت و بین سال‌های 1995 تا 1999 به عنوان مدیر ورزشی اینتر فعالیت می‌کرد و از سال 2000 تا 2003 در تورینو پستی مشابه را تجربه کرد. سبیل خاص، مدل موهای خاص‌تر و سبک بازی بسیار خاص‌تر از ساندرو ماتزولا هافبکی کم‌نظیر ساخته بود که در دوران اوج کاتاناچیو توانست افتخاراتی برای اینتر بیافریند که هواداران نراتزوری با غرور از دستاوردهای "ایل بافو" بگویند. صدای دلنشین ماتزولا هم به اندازۀ بازی‌هایش خاطره انگیز شد؛ وقتی او به عنوان مفسر فوتبالی در فینال جام‌های جهانی 1982 و 2006 با احساس تمام، قهرمانی ایتالیا در جهان را فریاد زد. اگر از پله و مارادونا جادوی آن‌ها با توپ گرد در ذهن و خاطر علاقه‌مندان به فوتبال باقی ماند، از جادوگر آرام اینتر هم ضربات قدرتمندانه‌ای باقی ماند که همانا ریتمی به جذابیت صدایش داشت.