ایتالیا همیشه ایتالیاست

بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایتالیا (بخش اول)

- - 01/30/2022 - 19:00 مشاهده پروفایل

16,160 مشاهده / 213 دیدگاه 127 6 100

در این یادداشت و در طول چندین قسمت قصد داریم تا نگاهی به چهل و یک اسطوره ماندگار فوتبال ایتالیا داشته باشیم.

اختصاصی طرفداری - ایتالیا سومین تیم پرافتخار جام های جهانی با چهار قهرمانی (1934، 1938، 1982 و 2006) به حساب می آید. تیم چهار ستاره دنیای فوتبال همچنین موفق به دو قهرمانی در رقابت های جام ملت های اروپا نیز شده که اولین آن ها در سال 1968 و آخرین قهرمانی آن ها تا به امروز هم در مسابقات یورو 2020 به دست آمده است. آتزوری در حال حاضر با 18 حضور در تورنمنت جام های جهانی نیز پس از برزیل با 22 و آلمان با 20 حضور (با احتساب حضور این دو تیم در جام جهانی 2022) در جایگاه سوم از این حیث قرار گرفته است. لاجوردی پوشان سرزمین چکمه همچنین با یک مدال طلا، دو برنز و سه عنوان چهارمی در رشته فوتبال از تیم های پرافتخار مسابقات المپیک نیز به شمار می روند. به این بهانه و در چندین یادداشتِ سریالی در طرفداری، قصد داریم تا شما عزیزان را با ستارگان و اسطوره‌ های به ‌یادماندنی کشورهای صاحب نام دنیای فوتبال بیشتر آشنا سازیم. در سومین گام به سراغ تیم ملی فوتبال ایتالیا رفته‌ایم.

"گفتنی است ملاک چیدمان و قرار گرفتن ستارگان این لیست بر اساس سوابق ملی، باشگاهی و همچنین افتخارات فردی بوده که این بازیکنان در طول دوران بازیگری خود در مستطیل سبز به آن دست یافته‌اند."

40. جانلوکا پالیوکا

جانلوکا پالیوکا دروازه بان سابق تیم ملی فوتبال ایتالیا

وقتی صحبت از جانلوکا پالیوکا به میان می آید شاید بیشتر از آن که ما را به یاد بازی های درخشان او در سمپدوریا، اینتر، بولونیا و تیم ملی بیاندازد، خاطرات هفدهم جولای 1994 و بازی در ورزشگاه رز بولِ پاسادینایِ کالیفرنیا در اذهان تداعی می گردد. فینال جام جهانی آمریکا میان دو تیم ایتالیا و برزیل و قهرمانی که سرنوشت‌اش در ضیافتِ جهنمی پنالتی ها مشخص گردید. پالیوکا هر چند موفق به مهار اولین ضربه پنالتی برزیلی ها شد اما نتوانست به تنهایی مانع از چهارمین قهرمانی سلسائو در مسابقات جام های جهانی شود تا لاجوردی پوشان و هواداران ایتالیایی یک روز بسیار تلخ را تجربه نمایند. پالیوکا با سه حضور در جام های جهانی 1990 ایتالیا، 1994 ایالات متحده و 1998 فرانسه یکی از دروازه‌بان های پرافتخار فوتبال ایتالیا در این زمینه به شمار می رود که بزرگترین دستاورد او در این تورنمنت مهم نیز نایب قهرمانی به همراه آتزوری است. جانلوکا پالیوکا متولد هجدهم دسامبر 1966 در بولونیایِ ایتالیاست و هم اکنون 55 سالگی خود را پشت سر می گذارد.

کلودیو تافارل و جانلوکا پالیوکا در فینال جام جهانی 1994 ایالات متحده

در عرصه باشگاهی او سابقه حضور در تیم های سمپدوریا، اینتر، بولونیا و آسکولی را در کارنامه خود داشته و از بازیکنان با سابقه سری آ به حساب می آید. پالیوکا با 592 بار حضور در رقابت های سری آ پنجمین بازیکن پرافتخار از این حیث به شمار رفته و بیشترین دوران حضور او نیز مربوط به باشگاه های سمپدوریا و بولونیا به مدت هفت فصل بوده است. جانلوکا پالیوکا همچین یکی از بهترین دروازه بانان تاریخ فوتبال ایتالیا در زمینه مهار ضربات پنالتی نیز بوده و با مهار 24 ضربه پنالتی دومین گلر برتر تاریخ سری آ به حساب می آید. دروازه بان اول از این حیث سمیر هندانوویچی است که توانسته از سال 2005 تا به الان موفق به مهار 26 ضربه پنالتی شود. در سمپدوریا که اولین تیم حرفه ای پالیوکا به شمار می آید او موفق به کسب شش جام شده است. یک قهرمانی سری آ، سه قهرمانی کوپا ایتالیا، یک قهرمانی در سوپرجام ایتالیا و سرانجام قهرمانی در جام برندگان یوفا در فصل 90-1989. پس از هفت فصل موفق در سمپدوریا او در سال 1994 به اینتر پیوست تا به همراه این تیم نیز به یکی از افتخارات مهم دوران باشگاهی اش یعنی قهرمانی در رقابت های جام یوفا در فصل 98-1997 برسد.

پالیوکا و قهرمانی در کوپا ایتالیایِ 1994

پالیوکا در بازی فینال این رقابت ها که مقابل لاتزیو صورت پذیرفت نقش مهمی برعهده داشت به گونه ای که بارها با رفلکس ها و مهارهای خیره کننده اش مانع از گلزنی روبرتو مانچینی شده بود. یک سال بعد از آن و در تابستان 99 جانلوکا راهی بولونیا شد. تیمی که یکسال قبل از آن پذیرای دوست صمیمی اش روبرتو باجوی افسانه ای بود و حالا فرصت به پالیوکا رسیده بود تا بازی در تیم زادگاهش را تجربه نماید. انجام 248 بازی در سری آ و هفت فصل حضور او در بولونیا البته همانند اینتر و سمپدوریا جامی برای او به همراه نداشت تا اینکه در سال 2006 و هنگامی که این گلر برجسته چهل سالگی خود را پشت سر می گذاشت راهی آسکولی شد. پالیوکا آخرین سال فوتبالی اش را در آسکولی گذراند تا سرانجام در چهل و یک سالگی و با پیراهن این تیم از دنیای فوتبال خداحافظی کند. جانلوکا پالیوکا سابقه 39 بازی ملی در مدت 8 سال حضورش با پیراهن ایتالیا را داشته که همانطور که قبلا گفته شد مهم ترین افتخار او به همراه آتزوری، نایب قهرمانی جام جهانی 1994 ایالات متحده بوده است. بعدها دروازه بانان نامی همچون تولدو و جانلوییجی بوفون جای او را در چارچوب دروازه ایتالیا گرفتند تا او با 39 بازی به کار خود در تیم ملی فوتبال ایتالیا پایان بخشد. جانلوکا پالیوکا پس از پایان دوران فوتبالی اش این روزها بیشتر به عنوان مفسر برای شبکه های ورزشی ایتالیا فعالیت می کند.

جانلوکا پالیوکا یکی از اسطوره های تاریخ فوتبال ایتالیا

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی جانلوکا پالیوکا

قهرمانی سری آ در فصل 91-1990 به همراه تیم سمپدوریا

سه قهرمانی جام حذفی فوتبال ایتالیا در فصل های 88-1987، 89-1988 و 94-1993 به همراه تیم سمپدوریا

قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال 1991 به همراه تیم سمپدوریا

قهرمانی در رقابت های برندگان جام یوفا در فصل 90-1989 به همراه تیم سمپدوریا

قهرمانی جام یوفا در فصل 98-1997 به همراه تیم اینتر

نایب قهرمانی جام جهانی 1994 آمریکا به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

عنوان بهترین بازیکن فصل اینتر در سال 1995

39. گابریله اوریالی

گابریله اوریالی هافبک توانمند سابق تیم ملی فوتبال ایتالیا

سرعت انتقال توپ بالا در کنار مهارت فردی و همچین تخریب بازی حریفان از گابریله اوریالی فوتبالیستی برجسته ساخته بود. بازیکنی که از او به عنوان ستاره تیم ملی فوتبال ایتالیا و باشگاه اینتر در دو دهه 70 و 80 میلادی یاد برده می‌شد. اوریالی در ابتدای دوران بازیگری‌اش به عنوان هافبک دفاعی به کار گمارده می‌شد و پس از آن رفته رفته به قلب دفاع اینتر و پس از آن تیم ملی ایتالیا نقل مکان کرد. گابریله اوریالی متولد 25 نوامبر 1952 در کومویِ ایتالیاست و هم اکنون شصت و نه سالگی خود را پشت سر می گذارد. از همان نوجوانی و در حالی که چهارده ساله بود پا به باشگاه اینتر گذاشت و از آن تاریخ به مدت هفده سال یکی از بازیکنان تاثیرگذار نراتزوری در لیگ داخلی و اروپا به حساب می آمد. در هجده سالگی به تیم اصلی اینتر راه یافت و تا سال 1983 که در این باشگاه توپ می زد، در 277 بازی موفق به زدن 33 گل شد.

گابریله اوریالی و اولی اشتیلیکه - فینال جام جهانی 1982 اسپانیا

اوریالی بخش جدایی ناپذیر اینتر در دهه های 70 و 80 میلادی به حساب می آید و در موفقیت های افعی ها نقش بسزایی داشت. دو قهرمانی سری آ و دو قهرمانی در جام حذفی از ماحصل حضور این مدافع – هافبک در سال های بازیگری اش برای نراتزوری بوده است. او همچنین در بازی فینال جام باشگاه های اروپا در فصل 72-1971 نیز حضور داشت که اینتر با شکست مقابل آژاکس نتوانست در آن سال به عنوان مقام قهرمانی اروپا برسد. گابریله اوریالی در میان هواداران قدیمی اینتر به عنوان یک قهرمان شناخته می شود. اینتر در دربی شهر میلان و در سال 1981 با گل او برنده این مسابقه مهم شد. دیداری که به دلیل برخورد شدید با مائورو تاسوتی مدافع آث میلان، باعث جراحت شدید اوریالی از ناحیه صورت شد. آسیب دیدگی که نتیجه آن 30 بخیه بر صورت این مدافع ایتالیایی و با تعصب اینتر بود. گابریله اوریالی در همان سال های حضورش در اینتر و در تیم ملی فوتبال ایتالیا توانست به بزرگترین افتخار دوران ورزشی‌اش برسد.

گابریله اوریالی و حضور در جام جهانی 1982 اسپانیا

آتزوری در جام جهانی که به میزبانی اسپانیا برگزار می شد با شکست آلمان غربی برای سومین بار موفق به فتح این رقابت مهم شدند. اوریالی پس از دوران موفقی که در اینتر داشت، راهی باشگاه فیورنتینا شد و پس از چهار فصل بازی برای این تیم در سال 1987 و در سن سی و پنج سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. در عرصه ملی گابریله اوریالی سابقه پنج سال (1978 تا 1983) حضور در جمع لاجوردی پوشان ایتالیا را داشته و به همراه این تیم در سال 1982 موفق به فتح جام جهانی شده است. به سبب خدمات، فعالیت ها و تاثیرگذاری بالایی که اوریالی در فوتبال ایتالیا داشته، نام او در سال 2019 در تالار مشاهیر بزرگان فوتبال ایتالیا به ثبت رسید. در سال 2012، گابریله اوریالی اظهار داشت که بازیکنی که در حال حاضر بیشترین شباهت را به او از نظر شیوه بازی دارد، دنیله ده روسی است. اگرچه بر خلاف ده روسی، اوریالی در طول دوران حرفه ای خود هیچوقت اخراج نشد.

گابریله اوریالی و حضور در کادر فنی تیم ملی فوتبال ایتالیا

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی گابریله اوریالی

دو قهرمانی سری آ در فصل های 71-1970 و 80-1979 به همراه تیم اینتر

دو قهرمانی جام حذفی فوتبال ایتالیا در فصل های 78-1977 و 82-1981 به همراه تیم اینتر

قهرمانی جام جهانی 1982 اسپانیا به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال ایتالیا در سال 2019

38. سالواتوره اسکیلاچی

سالواتوره اسکیلاچی و گلزنی مقابل انگلیس - جام جهانی 1990 ایتالیا

جام جهانی 1990 ایتالیا هر چند برای بسیاری از هواداران سرزمین چکمه به تلخی گرایید و آن ها نتوانستند به عنوان قهرمانی این تورنمنت مهم در خانه دست یابند، اما قضیه برای یکی از اعضای تیم لاجوردی پوش ایتالیا فرق می کرد. فوتبالیستی توانمند که در پیشانی خط حمله ایتالیا آن‌قدر خوش درخشید که در پایان آن رقابت ها هم توانست عنوان بهترین بازیکن جام و هم عنوان برترین گلزن آن بازی ها را از آن خود نماید. صحبت از سالواتوره اسکیلاچی است؛ مهاجم گلزن سابق تیم های مسینا، یوونتوس و اینتر که هواداران فوتبال ایتالیا هرگز گلزنی های بی شمار او در دهه 90 میلادی را فراموش نخواهند کرد. سالواتوره توتو اسکیلاچی متولد اول دسامبر سال 1964 در پالرمو واقع در جزیره سیسیل ایتالیا است و هم اکنون پنجاه و هفت سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. بهترین بازیکن و بهترین گلزن جام جهانی 1990، فقط پنج فصل در سری آ به میدان رفت که سه فصل با پیراهن یوونتوس و دو فصل با پیراهن اینتر بود و در این مدت فقط یک قهرمانی در کوپا ایتالیا و دو قهرمانی در جام یوفا را تجربه کرد. هر چند او بعداً در سال های پایانی دوران بازیگری‌اش با حضور در جوبیلو ایواتا قهرمانی در جی لیگ ژاپن را کسب کرد. فوتبال حرفه ایش را در سال 1982 و از باشگاه مسینا در سری سی فوتبال ایتالیا آغاز کرد. او هفت سال از دوران فوتبالش را در این تیم کم نام و نشان بازی کرد و ماحصل کار او در این مدت انجام 219 بازی و زدن 61 گل بود.

سالواتوره اسکیلاچی - بهترین گلزن جام جهانی 1990 ایتالیا

او با مسینا موفق شد به سری بی رقابت های باشگاهی ایتالیا صعود کند و بازی های چشم نواز و گلزنی هایش در این تیم باعث شد تا باشگاه یوونتوس به سبک بازی او علاقه مند شود و در تابستان 1989 و درست یکسال قبل از آغاز بازی های جام جهانی 1990 او را به خدمت بگیرد. سالواتوره در همان سال اول ورودش به یوونتوس خوش درخشید و در 30 بازی برای این تیم موفق به زدن 15 گل شد. در همان فصل اسکیلاچی به همراه بانوی پیر موفق به قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایتالیا و مهم تر از همه قهرمانی در رقابت های جام یوفا شد. او خود درباره آن سال های دوران بازیگری اش می‌گوید:

تلویزیون و روزنامه‌ها شروع کرده بودند اسم مرا تکرار کنند. اما من مطمئن نبودم. آن سال یوونتوس با من قرارداد بسته بود و من یک فصل عالی را پشت سر گذاشته بودم: ما قهرمان اروپا شده بودیم و من 21 گل به ثمر رسانده بودم. 15 تا هم در سری آ ایتالیا. من آخرین بازیکنی بودم که به تیم دعوت شد و تنها بازیکنی که فصل قبلش در سری بی بازی کرده بود.

بازی های خوب این مهاجم سیسیلی باعث شد تا او در سال 1990 به تیم ملی فوتبال ایتالیا دعوت شود تا جهانیان شاهد حضور یک چهره جدید در ترکیب آتزوری در تورنمنت جام جهانی باشند. اسکیلاچی حتی تا مارس 1990 برای تیم ملی ایتالیا بازی نکرده بود. در واقع تنها در یک بازی دوستانه با انگلیس در 1989 به عنوان یک بازیکن سن بالا در تیم زیر 21 سال امتحان شده بود.

سالواتوره اسکیلاچی و بازی با پیراهن یوونتوس

اما بدون هیچ تردیدی اوج دوران حرفه ای سالواتوره اسکیلاچی در مستطیل سبز را می توان در همان روزهایی که جام جهانی در ایتالیا برگزار می شد، دید. تورنمنت مهمی که این‌بار خود ایتالیایی ها میزبانی آن را برعهده داشتند و بسیار امیدوار بودند تا چهارمین قهرمانی جهان خود را پس از هشت سال دوباره به دست آورند. توتو از همان ابتدای تورنمنت درخشش خود را آغاز نمود. در دیدار اول مقابل اتریش، سه دقیقه پس از ورودش به زمین زننده تک گل پیروزی بخش آتزوری بود. در دیدار مقابل آمریکا نیز به عنوان یار جانشین به زمین رفت، اما از بازی مقابل چکسلواکی فرصت یافت جانشین آندره آ کارنواله در ترکیب فیکس تیمش شود و باز هم برای ایتالیا گلزنی کرد. در مرحله یک هشتم نهایی یکی از دو گل پیروزی بخش ایتالیا مقابل اروگوئه را به ثمر رساند و زننده تک گل تیمش در مقابل جمهوری ایرلند در مرحله یک چهارم نهایی بود تا ایتالیا بار دیگر فرصت حضور در جمع چهار تیم برتر مسابقات را کسب نماید. با وجود اینکه در مرحله نیمه نهایی دروازه آرژانتین را نیز گشود، اما گل کانیگیا موجب شد بازی به وقت اضافی و ضربات پنالتی بکشد و وی و تیمش با وجود شایستگی از حضور در فینال باز بمانند. در دیدار رده بندی زننده گل پیروزی بخش ایتالیا مقابل انگلیس از روی نقطه پنالتی شد، تا اسکیلاچی نقش بسزایی در عملکرد درخشان ایتالیا در این دوره داشته باشد و در کنار دیگو فورلان از اروگوئه به تنها بازیکنان تاریخ جام های جهانی بدل شوند که علی رغم اینکه تیمشان قهرمان نشده، اما هم کفش طلا و هم توپ طلای مسابقات را کسب نموده‌اند. وی در تیم منتخب جام جهانی 1990 نیز جای گرفت. اسکیلاچی پس از جام جهانی هم تا پایان فصل 92-1991 برای یووه به میدان رفت.

سالواتوره اسکیلاچی و گلزنی با پیراهن تیم جوبیلو ایواتایِ ژاپن

پس از آن به باشگاه اینتر رفت و در این تیم بود که کم کم به فراموشی سپرده شد. در مورد سال های حضورش در اینتر می گوید:

در اینتر من خیلی خوب شروع کردم. پنج گل در سه بازی. بعد مصدوم شدم - پارگی مفصل ران- و شش ماه نتوانستم بازی کنم. هر دفعه خوب می‌شدم دوباره دامنم را می‌گرفت. من دوباره خودم را می‌کشیدم بالا و بلند می‌شدم.

در سال 1994 ایتالیا را ترک کرد و راهی ژاپن و باشگاه جوبیلو ایواتا شد و به عنوان اولین ایتالیایی فعالیتش را در جی لیگ آغازکرد. سه سال را در این تیم و فوتبال ژاپن گذراند تا با انجام 86 بازی، زدن 58 گل و قهرمانی با این تیم در جی لیگ کار خود را به پایان ببرد. توتو در سال 1997 و پس از قهرمانی که با جوبیلو در لیگ باشگاهی ژاپن به دست آورد، در سن سی و سه سالگی با پیراهن این تیم ژاپنی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. در ماه مه سال 2008 یک بار دیگر اسکیلاچی به دنیای فوتبال بازگشت و به تیم لئونسا آلتامورا که هر سی و سه بازی قبلی ‌اش را باخته بود رفت. اما او نتوانست در همان یک بازی که برای این تیم انجام داد، آن ها را از شکست در آخرین بازی فصل نجات دهد. اسکیلاچی در سال 2003 داستان زندگی اش را از زمان کودکی كه در خیابان های پالرمو به دنبال توپ می دوید تا تبدیل شدن به یك قهرمان ملی در مصاحبه ای با "نبونتو كامینیتی" تعریف كرد. شش گلی كه در جام جهانی زد باعث شد تا از گمنامی محض درآید و تبدیل به بازیكن محبوب تیفوسی های ایتالیایی شود. شهرت اسكیلاچی قطعاً موجب دلگرمی بازیكنان جوان می شود و امروز او از زندگی اش رضایت كامل دارد و در جامعه سیسیلی یك انسان محترم محسوب می شود چرا كه هیچ گاه عشق به سیسیل و پالرمو را فراموش نکرده و نخواهد کرد.

سالواتوره اسکیلاچی و دوران پس از بازنشستگی از فوتبال

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی سالواتوره اسکیلاچی

قهرمانی در سری سی فوتبال ایتالیا در فصل 86-1985 به همراه تیم مسینا

قهرمانی جام حذفی فوتبال ایتالیا در فصل 90-1989 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی رقابت های جام یوفا در فصل 90-1989 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی رقابت های جام یوفا در فصل 94-1993 به همراه تیم اینتر

قهرمانی مسابقات جی لیگ فوتبال ژاپن در فصل 97-1996 به همراه تیم جوبیلو ایواتا

مقام سوم جام جهانی 1990 ایتالیا به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

کسب عنوان توپ طلا (بهترین بازیکن جام) رقابت های جام جهانی 1990 ایتالیا

کسب عنوان کفش طلا (بهترین گلزن جام) رقابت های جام جهانی 1990 ایتالیا با 6 گل زده

حضور در تیم منتخب جام جهانی 1990 ایتالیا

کسب عنوان بهترین گلزن سری بی فوتبال ایتالیا در فصل 89-1988

نفر دوم برترین بازیکن سال 1990 فوتبال جهان پس از لوتار ماتئوس آلمانی

37. جانلوکا ویالی

اگر از طرفداران غیر انگلیسی قدیمی چلسی سوال شود که چرا طرفدار این تیم در گذشته شده اند حتما پاسخ آن ها حضور بازیکنانی چون زولا، دسائی، کاسیراگی و ویالی بوده است. تیمی که در اواخر دهه 90 میلادی و با خرید چنین فوتبالیست هایی رویاهای بزرگی در سر داشت. هواداران قدیمی فوتبال انگلیس و به خصوص طرفداران شیرهای آبی شهر لندن هرگز گلزنی های مهاجم بی موی ایتالیایی خود را فراموش نخواهند کرد. هوش بالای ویالی از او ستاره ای بزرگ ساخته بود که توانایی انجام هر کاری را در هر لحظه ای از زمان بازی داشت. آخرین سکانس هایی که فوتبال دوستان از جانلوکا ویالی به خاطر دارند، اشک های او پس از دومین قهرمانی آتزوری در رقابت های یورو بوده است. او در کنار روبرتو مانچینی در کادر فنی تیم ملی ایتالیا به عنوان مدیر تیم حضور داشت و با درایت او و البته ذکاوت مانچینی ایتالیایی ها پس از 53 سال موفق به کسب عنوان قهرمانی در بالاترین سطح رقابت های ملی در قاره سبز شدند. جانلوکا ویالی متولد نهم جولای 1964 در کرمونای ایتالیاست و هم اکنون 57 سالگی خود را پشت سر می گذارد. ویالی فوتبالش را از تیم زادگاهش کرمونا شروع کرد و پس از چهار فصل بازی برای این تیم در سال 1984 راهی تیم سمپدوریا شد. او طلایی ‌ترین دوران سمپدوریا را در کنار مربی بزرگی به نام اسون گوران اریکسون و دیگر ستاره این تیم همچون روبرتو مانچینی رقم زد.

جانلوکا ویالی و بازی با پیراهن تیم سمپدوریا

اوج درخشش جانلوکا ویالی در سمپدوریا به فصل 91-1990 برمی گردد. جایی که ویالی با به ثمر رساندن 19 گل نَه تنها به مقام آقای گلی سری آ در آن فصل دست یافت بلکه با درخشش اش از ارکان اصلی تنها قهرمانی سمپدوریا تاکنون به حساب می آید. هشت فصل حضور در سمپدوریا، انجام 223 بازی و زدن 85 گل به همراه کسب شش جام ارزشمند از دستاوردهای این مهاجم گلزن در این باشگاه بوده است. پس از آن و در تابستان سال 1992، ویالی با قراردادی به ارزش 12.5 میلیون پوند راهی یوونتوس شد تا در کنار بزرگان دیگر فوتبال ایتالیا در آن زمان همچون باجو، دی کانیو و کاسیراگی قرار گیرد. در بیانکونری او به پنج جام ارزشمند دست یافت که از مهم ترین آن ها می توان به قهرمانی در رقابت های سری آ در فصل 95-1994، قهرمانی در مسابقات جام یوفا در فصل 93-1992 و مهم ترین آن ها قهرمانی در رقابت های لیگ قهرمانان اروپا در فصل 96-1995 اشاره کرد. ویالی در آن سال ها بازوبند کاپیتانی یوونتوس را بر بازو بسته بود و با درخشش او و دیگر ستارگان آن سال های بیانکونری، بانوی پیر به دومین قهرمانی خود در این تورنمنت مهم اروپایی دست پیدا کرد. پس از چهار فصل بازی در یووه، ویالی در سال 1996 راهی فوتبال جزیره و تیم چلسی شد. ویالی شروع خوبی در چلسی داشت اما رفته رفته با رود گولیت، سرمربی آن روزهای چلسی به مشکل خورد و در بیشتر بازی ها به عنوان یار ذخیره پا به میدان می گذاشت.

جانلوکا ویالی و بازی مقابل شوروی - جام ملت های اروپا 1988

با نتایج ضعیف گولیت در چلسی و رفتن این مربی هلندی از جمع شیرهای لندنی، باز هم هواداران چلسی شاهد درخشش این مهاجم ایتالیایی بودند. او در 58 بازی که برای چلسی در لیگ برتر فوتبال انگلستان به میدان رفت موفق به زدن 21 گل شد تا به همراه این تیم لندنی موفق به کسب سه جام از جمله جام حذفی، لیگ کاپ و جام برندگان یوفا شود. ویالی در سال 1999 و با پیراهن چلسی در حالی که سی و پنج سالگی خود را پشت سر می گذاشت از مستطیل سبز خداحافظی نمود. در عرصه ملی جانلوکا ویالی به مدت هفت سال (1985 تا 1992) سابقه پوشیدن پیراهن تیم ملی فوتبال ایتالیا را داشت و در 59 بازی موفق به زدن 16 گل شد. در سال های پایانی بازی اش در چلسی او به عنوان بازیکن – مربی در چلسی فعالیت داشت و پس از آن و در سال 2001 نیز به مدت یک فصل هدایت واتفورد را بر عهده گرفت. سال ها از فوتبال بازی کردن این مهاجم توانمند در مستطیل سبز گذشته اما او همچنان در گیرودار مبارزه ای سخت همچون دوران بازیگری اش هست. مبارزی که جای خود را از خط دفاعی و دروازه بان تیم های حریف به بیماری مهلکی به نام "سرطان پانکراس" داده است. خودش آرزو دارد که بیماری یک روز خسته شود و راهش را بگیرد و برود، اما مهاجم توانمندی ایتالیایی نشان داده که هیچگاه دست از مبارزه نکشیده است. نجیب زاده ایتالیایی امیدوار است که بتواند الگویی برای دیگر بیمارانی که در شرایطی مشابه هستند باشد.

خودش در مورد این بیماری در مستندی به نام رویای آبی که سفرنامه تیم ملی ایتالیا در مسابقات یورو 2020 را به تصویر می کشد، گفته است:

سرطان یک همسفر ناخواسته است، اما من نمی توانم دراین رابطه کاری کنم. با من سوار قطار شد و من باید به مسیرم ادامه بدهم و سرم را پایین بیندازم و به سفرم ادامه دهم، هرگز تسلیم نشوم، به این امید که روزی این مهمان ناخواسته خسته شود و در آرامش برای سال های طولانی برود و من را ترک کند، زیرا هنوز کارهای زیادی وجود دارد که من می خواهم در این زندگی انجام دهم.

ویالی از چهار سال پیش که بیماری اش تشخیص داده شد چندین و چند بار تحت شیمی درمانی قرار گرفت و سرانجام در نوامبر سال 2018 اعلام کرد که بر سرطان فائق آمده است. تنها چند هفته بعد بار دیگر سرطان برگشت و سرانجام در آوریل سال 2020 بار دیگر ویالی از بیماری رها شد. فدراسیون فوتبال ایتالیا به این مهاجم باسابقه خود اجازه داد تا در ماجراجویی ایتالیا در مسابقات یورو به عنوان مدیر تیم حضور داشته باشد. انتخابی درست و بجا که باعث قهرمانی لاجوردی پوشان سرزمین چکمه پس از 53 سال در رقابت های جام ملت های اروپا شد.

جانلوکا ویالی یکی از اسطوره های ماندگار فوتبال ایتالیا

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی جانلوکا ویالی

قهرمانی سری آ در فصل 91-1990 به همراه تیم سمپدوریا

سه قهرمانی جام حذفی فوتبال ایتالیا در فصل های 84-1985، 88-1987 و 89-1988 به همراه تیم سمپدوریا

قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال 1991 به همراه تیم سمپدوریا

قهرمانی در رقابت های برندگان جام یوفا در فصل 90-1989 به همراه تیم سمپدوریا

قهرمانی سری آ در فصل 95-1994 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام حذفی فوتبال ایتالیا در فصل 95-1994 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال 1995 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام یوفا در فصل 93-1992 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی در رقابت های لیگ قهرمانان اروپا در فصل 96-1995 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام حذفی فوتبال انگلستان در فصل 97-1996 به همراه تیم چلسی

قهرمانی رقابت های لیگ کاپ در فصل 98-1997 به همراه تیم چلسی

قهرمانی در رقابت های برندگان جام یوفا در فصل 98-1997 به همراه تیم چلسی

کسب عنوان آقای گلی سری آ در فصل 91-1990 با 19 گل زده به همراه تیم سمپدوریا

حضور در تیم منتخب رقابت های جام ملت های اروپای 1988

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال ایتالیا در سال 2015

بهترین بازیکن سال فوتبال جهان از نگاه مجله معتبر ورلد ساکر در سال 1995

36. کریستین ویری

کریستین ویری، مهاجم سال‌های نه چندان دور تیم ملی فوتبال ایتالیا

افسانۀ زندۀ دنیای فوتبال، پله، نام او را در فیفا 100 که فهرستی مبتنی بر 125 فوتبالیست بزرگ جهان فوتبال می شود، آورده است. بوبو یک مهاجم کارکشته و حرفه‌ای در مستطیل سبز بود که برای نزدیک به یک دهه، کابوس هر مدافعی به شمار می رفت. در سال 1999 و با انتقالش به اینتر، به گران‌قیمت‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال تا آن زمان تبدیل شد تا در کنار مریخی، هواداران نراتزوری یکی از بهترین خطوط حملۀ اروپا را به چشم خود ببینند. هر چند مصدومیت، به ندرت فرصت بازی در کنار یکدیگر را به این زوج توانمند می‌داد. ویری را بیشتر می‌توان به عنوان یک کوچ نشین یا بهتر بگوییم، همان مارکوپلو در فوتبال اروپا در نظر بگیریم. در دوران حرفه ایش در 12 باشگاه مختلف از سه کشور ایتالیا، اسپانیا و فرانسه توپ می‌زد که برجسته‌ترین و موفق‌ترین دوران او در تیم هایی چون یوونتوس، اتلتیکو مادرید، لاتزیو و اینتر رقم خورده است. ویری علیرغم قهرمانی های لیگ و حذفی ایتالیا که به همراه باشگاه هایی چون یوونتوس، تورینو، اینتر و لاتزیو به دست آورده، توانسته به عناوینی چون آقای گلی در لیگ های اسپانیا و ایتالیا هم برسد و دو بار نیز عنوان بهترین بازیکن سری آ فوتبال ایتالیا را نیز به دست آورد. در سطح بین المللی، ویری در 49 بازی برای لاجوردی پوشانِ ایتالیا و در بین سال های 1997 تا 2005، موفق به ثمر رساندن 23 گل شده تا در کنار فرانچسکو گرازیانی، نهمین گلزن برتر تیم ملی ایتالیا به حساب آید. او همچنین به همراه روبرتو باجو و پائولو روسی، با مجموع 9 گل از 9 بازی در دوره های 1998 و 2002، بهترین گلزن ایتالیا در جام های جهانی فوتبال به شمار می رود.

کریستین ویری ملقب به بوبو متولد دوازدهم جولای 1973 در بولونیای ایتالیاست که هم اکنون، 48 سالگی خود را پشت سر می گذارد. چهار سال بیشتر نداشت که به خاطر شرایط پدر فوتبالیست‌اش، او به همراه خانواده اش به استرالیا و شهر سیدنی، نقل مکان کردند. در کنار فوتبال، او علاقۀ بسیار زیادی به ورزش کریکت داشت و این درحالی است که با توجه به سابقه بزرگ شدن او در استرالیا، ستاره آتزوری ممکن بود به خاطر کریکت‌بازی هیچ‌گاه پایش به دنیای فوتبال باز نشود تا بتواند ستاره‌ای درخشان در آسمان فوتبال ایتالیا باشد. برادرش، ماسیمیلیانو ویری، نیز یک فوتبالیست حرفه‌ای بود و به مدت یکسال سابقه حضور در تیم ملی فوتبال استرالیا را نیز داشته است. خانواده ویری در سال 1988 مجددا به وطن برگشتند و خیلی سریع، راه فوتبالی بوبو آغاز شد. به عنوان یک پسر 18 ساله، او اولین‌ بازی خود را در کوپا ایتالیا برای تورینو انجام داد و به عنوان یار ذخیره‌ای که به میدان نرفت، در شکست یوفا کاپ سال 1992 این تیم به آژاکس، همراه آن‌ها بود. جایی که امثال دنیس برکمپ و فرانک دی بوئر به همراه ادوین فن در سار هم در طرف مقابل روی نیمکت نشتسته بود. ویری پس از سه سال حضور در دسته های پایین تر فوتبال ایتالیا در سال 1995 به آتالانتا پیوست. او با زدن 9 گل در 21 بازی در لا دئا، توانست به تیم قهرمان لیگ قهرمانان اروپا، یوونتوس، راه یابد. کریستین ویری، هر چند بیشتر از یک فصل در یووه دوام نیاورد اما به همراه بیانکونری موفق به کسب سه جام ارزشمند همچون قهرمانی در سری آ، قهرمانی در سوپرکاپ اروپا و قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 1996 دست یافت.

کریستین ویری و اعتراض به داور بازی با کره جنوبی - جام جهانی 2002

پس از بازی در یوونتوس، او ایتالیا را به قصد بازی در کشور اسپانیا و بازی در اتلتیکو مادرید ترک گفت. پسر ایتالیایی با زدن 24 گل، درحالی که تیم با اختلاف زیاد نسبت به تیم قهرمان، بارسلونا، هفتم شده بود، به عنوان آقای گل لیگ شناخته شد. بوبو اما خیلی زود به کشورش بازگشت تا عادت هر سال یک باشگاه را حفظ کند. لاتزیویی‌های جاه‌طلب آن زمان برای آوردن او به رم، 20 میلیون پوند خرج کردند. یک‌بار دیگر ویری به روند گل‌زنی خود بازگشت و درحالی که هم‌بازی مارسلو سالاس بود، در هر دو بازی یک گل به ثمر می‌رساند. ویری در آخرین فینال جام برندگان گل زد تا لاتزیو با پیروزی 2-1 در برابر مایورکا به قهرمانی برسد، اما تیم رمی پس از شکست در بازی رو در رو، در سری آ دوم شد، آن هم فقط با اختلاف یک امتیاز نسبت به میلان؛ پس از چند سال موفقیت در امر گل‌زنی و درخشش در جام جهانی، ارزش ویری بیش از همیشه شده بود. او با شکستن رکورد ترانسفر جهان، از لاتزیو به اینتر میلان رفت تا به نراتزوری کمک کند از زیر سایه سنگین همشهری خود، میلان و رقیب سنتی‌اش، یوونتوس، بیرون بیاید. آن‌ها می‌خواستند با کمک مربی پیشین یوونتوس، مارچلو لیپی موفقیت را به ارمغان بیاورند. بیشترین دوران بازی کریستین ویری در یک باشگاه هم به حضور شش ساله او در اینتر برمی گردد. جایی که ویری با 190 بازی و زدن 123 گل، آمار فوق‌العاده‌ای را در امر گلزنی در این تیم سرشناس ایتالیایی به ثبت رسانید. کریستین ویری پس از دوران شش ساله حضورش در اینتر، باز هم ترک عادت نکرد و به مدت چهار فصل حضور در چهار تیمِ میلان، موناکو، آتالانتا و فیورنتینا را تجربه کرد تا در نهایت در سال 2009 با پیراهن آتالانتا و در سن 36 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کند.

کریستین ویری و کافو در مراسم چمپیونز لیگ

در عرصۀ ملی، کریستین ویری، سابقه حضور هشت ساله در تیم ملی فوتبال ایتالیا را دارد که در این بین او در 49 بازی موفق به زدن 23 گل شده است. در حالی نخستین بازی ملی خود را انجام داد که بازیکن یوونتوس بود و در جام جهانی 1998 فرانسه، خود را به عنوان پسر باهوش آتزوری معرفی کرد. او در کنار باجو در خط حمله ایتالیا بازی می‌کرد و در تورنمنتی که ایتالیا تا مرحله یک چهارم نهایی آن پیش رفت، پنج گل به ثمر رساند. گل‌های ویری در جام جهانی 1998، توانایی او در تمام‌کنندگی به عنوان بهترین مهاجم نوک در بزرگ‌ترین صحنه‌ها را نشان می‌دادند. دومین و آخرین جام جهانی ویری، اما هم برای او و هم برای هواداران و بازیکنان ایتالیا، کابوس وار به پایان رسید. ایتالیایی ها در کره و ژاپن، تیم بسیار خوبی را در اختیار داشتند و از شانس های کسب عنوان قهرمانی در این جام به شمار می رفتند. نبرد با کرۀ میزبان و بازی‌ای که در ایتالیا به‌خاطر افتضاحات داوری به بازی ننگ مشهور شد، هنوز هم از ذهن و خاطر هیچ علاقه‌مند به فوتبالی خارج نمی‌شود. ویری در آن بازی هم به عنوان یک قهرمان و هم یک فرد ناکام در زمین تاثیرگذار بود. همانطور که قبلا هم گفته شد، او به همراه روبرتو باجو و پائولو روسی، با مجموع 9 گل از 9 بازی در دوره های 1998 و 2002، بهترین گلزن ایتالیا در جام های جهانی فوتبال به شمار می رود. برای پسری بزرگ شده در استرالیا که یک زمان ممکن بود دوران حرفه‌ای‌اش به سمت کریکت کشیده شود، این عملکرد و حضور در جمع بزرگان و نام آوران تاریخ فوتبال ایتالیا چندان هم بد به نظر نمی رسد.

کریستین ویری و دوران پس از بازنشستگی از فوتبال

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی کریستین ویری

قهرمانی رقابت های کوپا ایتالیا در فصل 93-1992 به همراه تیم تورینو

قهرمانی سری آ در فصل 97-1996 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی در سوپر کاپ اروپا در سال 1996 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 1996 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی در سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال 1998 به همراه تیم لاتزیو

قهرمانی در رقابت های برندگان جام یوفا در فصل 99-1998 به همراه تیم لاتزیو

قهرمانی رقابت های کوپا ایتالیا در فصل 05-2004 به همراه تیم اینتر

قهرمانی زیر 21 ساله های اروپا در سال های 1994 و 1996 به همراه تیم ملی جوانان ایتالیا

کسب جایزه پیچیچی (بهترین گلزن فوتبال باشگاهی اسپانیا) در فصل 98-1997 به همراه تیم اتلتیکو مادرید

بهترین بازیکن سال فوتبال ایتالیا در سال های 1999 و 2002

بهترین گلزن سری آ فوتبال ایتالیا در فصل 03-2002

کسب کفش نقرۀ جام جهانی 1998 فرانسه

حضور در تیم منتخب جام جهانی 1998 فرانسه

حضور در فهرست FIFA 100 از سوی پله

35. جانلوکا زامبروتا

جانلوکا زامبروتا، مدافع سال‌های نه چندان دور تیم ملی ایتالیا

هواداران آتزوری بیش از هر چیز به خط دفاعی مستحکم و رسوخ ناپذیر تیم‌شان در طول تاریخ بالیده‌اند. دیوار دفاعی که یکی از دلایل موفقیت مستمر تیم ملی فوتبال ایتالیا در جام های جهانی و رقابت های اروپایی بوده است. پس عجیب نیست اگر در لیست برترین ستارگان تاریخ فوتبال این کشور، نام مدافعین بیشتر از دیگر نفرات به چشم بیاید. یکی از این مدافعان تاثیرگذار در فوتبال ملی و باشگاهی ایتالیا، جانلوکا زامبروتاست. فوتبالیستی ارزشمند که با بازی در سطح اول فوتبال اروپا و جهان، به یکی از بهترین مدافعان کناریِ فوتبال مدرن در زمان بازیگری‌اش تبدیل شده بود. زامبروتا در 19 فوریه 1977 در کومو، لومباردی بدنیا آمد و علی‌رغم حضور آکادمی دو تیم میلان و اینتر، تصمیم گرفت از آکادمی شهر خود فوتبال را آغاز کند. 17 ساله بود که برای اولین بار در سری بی بازی کرد، اما خیلی زود به سری سی سقوط کردند. دو فصلِ او در سری سی بسیار عالی سپری شد. به قدری خوب بازی کرد که باری، تیم حاضر در سری آ، او را جذب کرد. یوجنیو فاشتی از او در دفاع راست و چپ، وینگ و سایر پست ها استفاده کرد. مهارت های او در حال افزایش بود. بازی های درخشان زامبروتا در ترکیب باری باعث شد تا تیم های بزرگی خواهان به خدمت گرفتن او شوند و در این میان شانسِ یوونتوس بیش از سایرین بود. سال 1999 نقطه شکوفایی این مدافعِ جوان بود؛ چرا که او هم به یکی از سرشناس ترین تیم های باشگاهی ایتالیا و اروپا یعنی یوونتوس راه یافت و هم توانست طعم حضور در ترکیب آتزوری را بچشد.

جانلوکا زامبروتا و بازی با پیراهن یوونتوس

حضور یک بازیکن از باشگاهی همچون باری به تیم ملی رویدادی جالب توجه به شمار می‌رفت، چرا که پس از نیم قرن این اتفاق بزرگ روی داده بود. حضور زامبروتا در ترکیب یوونتوس هم، حکایتِ برد – برد را برای هر دو طرف رقم می‌زد. زیرا جانلوکایِ 22 ساله، توانایی بازی در کناره های زمین را داشت که یوونتوس به شدت خواستار آن بود. آنچلوتی که در آن زمان هدایت بیانکونری را بر عهده داشت، از او در تمام پست ها استفاده کرد، مخصوصا به عنوان هافبک باکس که زامبروتا به ندرت در طول دوران بازیگری اش در آن پست حضور داشت. او اغلب در کنار ایگور تودور و تاکیناردی بازی می کرد و رویکرد توقف ناپذیری و تسلیم نشدنش، باعث شد محبوب هواداران شود. جانلوکا زامبروتا در هفت فصل حضورش در یوونتوس، در نزدیک به 300 بازی در میادین مختلف به میدان رفت و موفق به زدن 10 گل نیز برای این تیم شد. کسب دو قهرمانی سری آ فوتبال ایتالیا، قهرمانی در سوپرکاپ فوتبال این کشور و همچنین قهرمانی در جام اینترتوتو از دیگر دستاوردهای این مدافع در ترکیب بیانکونری بوده است. بر سر جداییِ زامبروتا از یوونتوس حرف و حدیث زیاد است. بسیاری بر این باورند که پس از کالچوپولی، آن رسوایی بزرگ، او نیز همانند سایر ستاره های بزرگ یووه از این تیم جدا شده است. خود این بازیکن ادعا می کند یوونتوس برای افزایش بودجه، او را فروخته و وی هیچوقت درخواست خروج نداده است. با این وجود هنوز هم که هنوز است، یوونتوسی ها او را نبخشیده اند. عملکرد زامبروتا در بازی های ملی درست مثل عملکرد او در تیم های باشگاهی بود. در آن سال‌ها، زامبروتا به عنوان یکی از بهترین وینگ بک‌های جهان شناخته می‌شد و پاداش آن بازی‌های خوب هم، حضور او در ترکیب آتزوری برای جام جهانی کره-ژاپن بود.

جانلوکا زامبروتا در لباس بارسلونا در کنار لیلیان تورام

پس از حضوری فاجعه بار در جام جهانی 2002، حال نوبت به جام جهانی 2006 آن هم پس از رسوایی کالچوپولی رسیده بود. اما حضور او و دیگر ملی پوشان ایتالیایی بر خلاف چهار سال قبل و این بار در بزرگترین آوردگاه فوتبالی جهان در سرزمین ژرمن‌ها، داستانی متفاوت را رقم زد. ایتالیایِ لیپی با قدرت توانست پس از 24 سال بار دیگر بر بام فوتبال جهان بایستد و قهرمان جام جهانی شود. زامبروتا حال به بزرگترین دستاورد فوتبالی خودش یعنی همان قهرمانی در جام جهانی رسیده بود. پس از بازگشت از آلمان، او راهی فوتبال اسپانیا و باشگاه سرشناس بارسلونا گشت. هر چند او نتوانست بازی‌های درخشانش در تورین را این بار در بارسلون رقم بزند و دو فصل به نسبت ضعیف را در جمع آبی اناری ها تجربه کرد. زامبروتا در سال 2008 به میلان برگشت. بازگشت به سری آ و منطقه لومباردی برای او اتفاقی مثبت تلقی می شد. بازی زیر نظر مربیانی چون آنچلوتی، لئوناردو و الگری به تجربیات او افزود. جانلوکا مصدومیت هایی داشت، اما به لطف آزمایشگاه معروف باشگاه میلان، این مصدومیت ها برطرف شدند. با این وجود زامبروتا همچنان در تیم ملی نقشی کلیدی داشت. در میلان، زامبروتا سومین اسکودتوی دوران بازیگری اش را کسب کرد. تیمی که در 2011 با قاطعیت قهرمان شد. زامبروتا در این تیم تحرک کمتری داشت، اما به لطف تجربیات خود، در کارهای دفاعی عالی عمل می کرد. او در سال 2012 میلان را ترک کرد تا در پستی مدیریتی در باشگاه کیسا سوئیس، آغاز به کار کند. سپس به تیم دهلی دینامو هند پیوست و حتی مدتی به عنوان دستیار کاپلو در جیانگسو سونینگ هم فعالیت داشت. در عرصۀ ملی، زامبروتا اما یکی از پرافتخارترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایتالیا به شمار می‌آید. او در طول 11 سال حضورش، در 98 بازی با پیراهن آتزوری به میدان رفت و موفق به ثمر رساندن دو گل نیز شد که یکی از این گل‌ها در بازی مقابل اوکراین در جام جهانی 2006 در مرحلۀ یک چهارم نهایی آن جام به ثمر رسیده است. از جانلوکا زامبروتا همواره به عنوان یکی از برترین مدافعان عصر مدرن فوتبال نام برده خواهد شد. انعطاف پذیری، دوندگی، هوش و خستگی ناپذیری وی همیشه در یادها خواهد ماند.

جانلوکا زامبروتا یکی از برترین مدافعان کناری فوتبال ایتالیا

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی جانلوکا زامبروتا

قهرمانی سری آ در فصل های 02-2001 و 03-2002 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال 2003 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام اینترتوتو در سال 1999 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی سوپرکاپ فوتبال اسپانیا در سال 2006 به همراه تیم بارسلونا

قهرمانی سری آ در فصل 11-2010 به همراه تیم میلان

قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال 2011 به همراه تیم میلان

قهرمانی در جام جهانی 2006 آلمان به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

حضور در تیم منتخب جام جهانی 2006 آلمان

حضور در تیم منتخب رقابت های جام ملت های اروپای 2004

حضور در تیم منتخب سال فوتبال اروپا در سال 2006

34. روبرتو دونادونی

روبرتو دونادونی و قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال 1994 به همراه میلان

بسیاری از نسل جدید هواداران فوتبال هنگامی که نام روبرتو دونادونی را می شنوند، بیشتر او را در کسوتِ مربیگری به یاد می آورند. اما دونادونی در زمان بازیگری اش به عنوان یکی از بهترین وینگرها و انعطاف پذیرترین هافبک های تاریخ فوتبال ایتالیا شناخته می‌شد. فتح شش اسکودتو، چهار سوپرکوپا ایتالیا، سه قهرمانی در جام باشگاه ها و لیگ قهرمانان اروپا، سه سوپرکاپ اروپا، دو جام بین قاره ای، یک نایب قهرمانی و یک مقام سومی جهان در عرصۀ ملی و البته یک قهرمانی در لیگ برتر فوتبال عربستان سعودی در واپسین سال بازی حرفه ای از افتخارات این هافبک ایتالیایی در زمانِ 18 سال بازی اش در مستطیل سبز بوده است. دونادونی در واقع یک وینگر کامل و همه کاره، سخت کوش و با استعداد بالا بود که به دلیل سرعت، استقامت، قابلیت های تهاجمی و مهارت های فنی خود شهره عام و خاص بود. روبرتو دونادونی متولد نهم سپتامبر 1963 در سیزانو برگاماسکو ایتالیاست و هم اکنون پنجاه و هشت سالگی خود را پشت سر می گذارد. او در دوران بازی اش سابقه حضور در باشگاه هایی چون آتالانتا، میلان، نیویورک رد بولز و الاتحاد عربستان را در کارنامه خود داشته است. روبرتو دونادونی که توانایی و مهارت بالایی در بازی با هر دو پای خود داشت، به همراه فرانکو باره سی، مارکو فان باستن، رود گولیت و فرانک ریکارد از اصلی‌ترین عناصر موفقیت ‌های میلان در اواخر دهه 80 و آغاز دهه 90 میلادی محسوب می‌شود.

روبرتو دونادونی و بازی در فینال جام جهانی 1994 ایالات متحده

شروع دوران حرفه ای دونادونی از سال 1982 و هنگامی که او 19 سال سن داشت از باشگاه آتالانتا رقم خورد. او چهار فصل در این تیم توپ زد تا اینکه در سال 1986 به باشگاه میلان پیوست. دونادونی در میلان در پست هافبک راست به مشابه پستی که در تیم ملی فوتبال ایتالیا که آن دوران هدایتش را آریگو ساکی برعهده داشت، به کار گرفته می شد. میلان در آن سال ها در فوتبال ایتالیا و اروپا آقایی می کرد و ستارگان بزرگی در این باشگاه بازی می کردند. دوران اول حضور دونادونی در میلان به مدت 10 سال به طول انجامید که ماحصل آن انجام 261 بازی در سری آ و زدن 18 گل بود. این هافبک برجسته فوتبال ایتالیا با روسونری همچنین به 18 جام ارزشمند از جمله شش قهرمانی در سری آ، چهار سوپرکوپا ایتالیا، سه قهرمانی در جام باشگاه ها و لیگ قهرمانان اروپا، سه سوپرکاپ اروپا، دو جام بین قاره ای دست یافت تا بدین ترتیب از او به عنوان یکی از پرافتخارترین بازیکنان تاریخ این باشگاه نام برده شود. پس از ده سال پرافتخار در میلان، دونادونی بار سفر به ایالات متحده و باشگاه نیویورک رد بولز آمریکا را در پیش می گیرد. او یک سال در این تیم آمریکایی مشغول به بازی می شود تا اینکه در سال 1997 مجددا به میلان باز می گردد. روبرتو دونادونی دو سال دیگر نیز در این باشگاه توپ می زند تا در سال 1999 و آخرین سال فوتبالی اش راهی فوتبال آسیا و باشگاه سرشناس الاتحاد عربستان شود. روبرتو دونادونی سرانجام در سال 2000 و در حالی سی و هفت سالگی خودش را پشت سر می گذاشت، با پیراهن این تیم آسیایی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

در عرصه ملی دونادونی اما سابقه 10 سال (1986 تا 1996) پوشیدن پیراهن ایتالیا را در 63 بازی داشته که از این بین او موفق به ثمر رساند 5 گل نیز شده است. جام ملت های 1988 در آلمان غربی اولین تورنمنت مهم و حضور ثابت دونادونی در ترکیب تیم ملی ایتالیا بود و در جام جهانی 90 ایتالیا او از بازیکنان با تجربه و همچنین جوان و از امیدهای موفقیت تیم میزبان محسوب می ‌شد. در نیمه نهایی جام جهانی 1990 روبرتو دونادونی با پیراهن شماره 17 از ناکامان ضیافت پنالتی ‌ها بود و نتوانست دروازه سرجیو گویگوچه آ دروازبان پنالتی گیر آرژانتینی را باز کند. وی در جام جهانی 1994 بازگشت خوبی داشت و با ارائه یک بازی فوق‌العاده در نیمه نهایی جام جهانی مقابل بلغارستان از عوامل صعود تیم ایتالیا به دیدار نهایی بود. در فینال مقابل برزیل، دونادونی پنالتی نزد اما ایتالیا بار دیگر در رسیدن به عنوان قهرمانی، اینبار در ایستگاه آخر ناکام ماند. حضور در رقابت‌های جام ملت ‌های اروپا در سال 1996 آخرین حضور دونادونی برای تیم ملی ایتالیا در سن سی و سه سالگی بود. روبرتو دوران مربیگریش را در سال 2001 آغاز کرد. پس از دو دورۀ کوتاه حضور در لیوورنو و جنوا، او در اواسط فصل 2005-2004 به لیوورنو بازگشت و فصل را در ردۀ نهم به پایان رساند. در حقیقت این رده برای لیوورنویی که هر فصل مثل آسانسور بین سری آ و سری بی در حال حرکت بود، شگفت انگیز بود.

دونادونی و دوران حضور او در قامت یک سرمربی

در اواسط فصل 2006-2005 در شرایطی که دونادونی با لیوورنو در ردۀ ششم سری آ ایستاده بود، به دنبال اختلاف نظرهای شدید با رئیس باشگاه آلدو اسپینلی، از سمت خود استعفا داد. پس از قهرمانی ایتالیا در جام جهانی 2006 و وداع لیپی با آتزوری (لیپی از این خداحافظی به عنوان یکی از بدترین تصمیمات دوران مربیگری خود یاد می کند) فدراسیون فوتبال ایتالیا در اقدامی غافلگیرکننده دونادونی را که در آن زمان به عنوان مربی افتخارات و تجربۀ چندان زیادی نداشت جانشین لیپی کرد. دونادونی با آتزوری خوب شروع نکرد. آن ها در ابتدا و در یک دیدار دوستانه در "آرماندو پیکی" استادیوم خانگی باشگاه لیوورنو با نتیجۀ 0-2 به کرواسی باختند و وارد پروسۀ بازی های مقدماتی یورو 2008 شدند. آتزوری در راه صعود به یورو 2008 در یک گروه عجیب و غریب و بسیار سخت با فرانسه، اوکراین، اسکاتلند، لیتوانی، گرجستان و جزایر فارو هم گروه شده بود. ایتالیا شروع ضعیفی در انتخابی یورو داشت اما تیم دونادونی با ارائه بازی های خوب و تماشاگرپسند توانست به عنوان تیم نخست و بالاتر از فرانسه به رقابت های یورو صعود کند. ایتالیا در نهایت در یورو 2008 با شکست مقابل اسپانیا در مرحله یک چهارم نهایی از گردانه این رقابت ها کنار رفت تا با این نتیجه دونادونی از هدایت تیم ملی اخراج تا لیپی بار دیگر سکان هدایت لاجوردی پوشان را در اختیار بگیرد. پس از آن دونادونی سکان هدایت تیم هایی چون ناپولی، کالیاری، پارما، بولونیا را در دست داشت تا در اینکه او در سال 2019 هدایت شنژن چین را بر عهده گرفت.

روبرتو دونادونی و سال‌های پس از بازنشستگی از فوتبال

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی روبرتو دونادونی

قهرمانی سری بی فوتبال ایتالیا در فصل 84-1983 به همراه تیم آتالانتا

شش قهرمانی سری آ در فصل های 88-1987، 92-1991، 93-1992، 94-1993، 96-1995 و 99-1998 به همراه تیم میلان

چهار قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال های 1988، 1992، 1993 و 1994 به همراه تیم میلان

سه قهرمانی جام باشگاه های اروپا / لیگ قهرمانان اروپا در فصل های 89-1988، 90-1989 و 94-1993 به همراه تیم میلان

سه قهرمانی سوپرجام فوتبال اروپا در سال های 1989، 1990 و 1994 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی جام بین قاره ای در سال های 1989 و 1990 به همراه تیم میلان

قهرمانی لیگ فوتبال عربستان سعودی در فصل 2000-1999 به همراه تیم الاتحاد

مقام سوم جام جهانی 1990 ایتالیا به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

نایب قهرمانی جام جهانی 1994 ایالات متحده آمریکا به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه میلان

33. فیلیپو اینزاگی

فیلیپو اینزاگی مهاجم سابق و گلزن باشگاه میلان

بازی بدون توپ و جایگیری های خاص اینزاگی در محوطه جریمه حریفان باعث شده بود که هر تیمی از تقابل با مهاجم میلان هراس داشته باشد. پیپو اینزاگی در فوتبال ایتالیا و اروپا دارای دستاوردها و رکوردهای خاصی بوده که در دوران بازیگری اش در مستطیل سبز به آن ها دست یافته است. او با 313 گل زده در مسابقات رسمی، هفتمین گلزن برتر فوتبال ایتالیا به حساب می آید. همچنین اینزاگی در حال حاضر با 70 گل، ششمین گلزن برتر رقابت های باشگاهی اروپا است که تنها کریستیانو رونالدو، لیونل مسی، روبرت لواندوفسکی، رائول گونزالس و کریم بنزما را پیش روی خود می بیند. این مهاجم برجسته فوتبال ایتالیا، همچنین با 43 گل، برترین گلزن بین المللی تاریخ باشگاه میلان است. وی همچنین رکورد بیشترین هت تریک در سری آ با 10 هت تریک را به نام خود به ثبت رسانده است. فیلیپو اینزاگی متولد نهم آگوست 1973 در پیاچنزایِ ایتالیاست و هم اکنون چهل و هشت سالگی خود را پشت سر می گذارد. الگوی فوتبالی اینزاگی، پائولو روسی و مارکو فان باستن از مهاجمان به نام تاریخ فوتبال بودند و شاید همین علاقه بود که باعث شد تا فیلیپو نیز خودش به یک مهاجم برجسته در سطح فوتبال ایتالیا و اروپا تبدیل شود. اینزاگی فوتبال خود را در تیم زادگاهش، پیاچنزا شروع کرد. او در سال 1991 تنها در 3 بازی توانست به میدان برود ولی موفق به گلزنی نشد.

فیلیپو اینزاگی و بازی با پیراهن تیم میلان

در فصل بعد در یک انتقال قرضی به له فه در سری سی رفت و توانست در 21 بازی 13 گل به ثمر برساند. وی فصل بعد را در هلاس ورونا در سری بی گذراند و موفق شد در 36 بازی 13 گل بزند. اینزاگی دو سال بعد فوتبالی اش را در تیم های پارما و آتالانتا گذراند. در آتالانتا و در همان یکسالی که در این تیم توپ زد، فوق العاده ظاهر شد و توانست در 33 بازی 24 گل به ثمر برساند. در پایان فصل پیپو به عنوان بهترین بازیکن جوان فصل سری آ انتخاب گشت. درخشش اینزاگی جوان باعث شد تا خیلی از تیم های سری آ خواستار جذب او شوند تا اینکه او در تابستان 1997 به یوونتوس پیوست. اینزاگی دوران موفقی را در بیانکونری پشت سر گذاشت و از بازیکنان تاثیرگذار یوونتوس در مسابقات داخلی و اروپایی به حساب می آمد. در چهار فصلی که پیپو در یوونتوس توپ زد، او در مجموع 165 بازی موفق به زدن 89 گل شد. همچنین این مهاجم ایتالیایی به همراه بانوی پیر موفق به کسب سه جام ارزشمند گشت. هر چند سال پایانی حضور اینزاگی در یوونتوس با آمدن مهاجمی چون ترزگه به سختی سپری شد و او در نهایت این تیم را به مقصد شهر میلان در تابستان سال 2001 ترک گفت. اما اوج موفقیت فیلیپو اینزاگی در فوتبال ایتالیا و جهان را می توان به درخشش و حضور او در میلان مرتبط دانست.

فیلیپو اینزاگی مهاجم گلزن سابق تیم ملی فوتبال ایتالیا

جایی که او 11 سال از عمر دوران ورزشی اش را در این تیم گذراند و با میلان به جام ها و افتخارات ارزشمندی در دنیای فوتبال رسید. اینزاگی نیم فصل اول حضور خود در میلان را به دلیل مصدومیت زانو از دست داد. اما فصل پس از آن، بهترین دوران حضور او در میلان بود. اینزاگی در فصل 03-2002 توانست با روسونری هم قهرمان چمپیونز لیگ شود و همچنین جام حذفی ایتالیا را بالای سر برد. او در مجموع در 49 بازی 30 بار دروازه حریفان را باز کرد که فقط 12 بار آن در لیگ قهرمانان بود. وی در فصل بعد از آن نیز توانست قهرمان سری آ شود. انجام 300 بازی و زدن 126 گل به همراه کسب هشت جام ارزشمند، ماحصل حضور یازده ساله پیپو اینزاگی در جمع بازیکنان میلان بوده است. از جمله افتخارات فیلیپو اینزاگی در میلان را می توان به کسب دو جام لیگ قهرمانان اروپا، دو کاپ سوپرجام اروپا، قهرمانی در جام باشگاه های جهان و همچنین دو قهرمانی سری آ گردد تا از این حیث در جمع پرافتخارترین بازیکنان تاریخ روسونری قرار گیرد. فیلیپو اینزاگی در سال 2012 و در سن 39 سالگی با پیراهن میلان از دنیای فوتبال خداحافظی کرد و کفش هایش را آویخت. اینزاگی به مدت ده سال (1997 تا 2007) پیراهن تیم ملی ایتالیا را در بازی های مختلف بر تن کرد که ماحصل آن انجام 57 بازی رسمی و زدن 25 گل بوده است.

فیلیپو اینزاگی و بازی در جام جهانی 2006 با پیراهن ایتالیا

او نماینده کشورش در سه دوره جام های جهانی فوتبال بود که در سال 2006 قهرمان شد و همچنین در یورو 2000 نیز یکی از اعضای لاجوردی پوشان ایتالیا در آن تورنمنت بود، جایی که ایتالیا در نهایت با شکست مقابل فرانسه به مقام نایب قهرمانی دست یافت. فیلیپو اینزاگی در دوران بازیگری اش، فوتبالیستی باهوش، فوق العاده سریع و فرصت طلب بود. اگر چه اینزاگی از نظر تکنیک فردی شاید در جایگاه بالایی از این حیث قرار نگیرد ولی فرصت طلبی فوق العاده او در استفاده از بی دقتی حریفان، از او مهاجمی زهردار در محوطه جریمه رقبا ساخته بود. از پیپو به عنوان بازیکنی یاد می شد که در "خط آفساید" زندگی می کرد و دوستداران میلان و هواداران فوتبال بارها شاهد حضور او در تله آفساید مدافعان حریف بودند. همین خصوصیت جالب توجه اینزاگی باعث شده بود تا سر الکس فرگوسن با اشاره به همین موضوع بگوید که او در واقع در خط آفساید به دنیا آمده است. یوهان کرایوف فقید توصیف جالبی در مورد این مهاجم ایتالیایی داشته است. او در جایی درباره اینزاگی می گوید:

ببینید، او در واقع اصلا نمی‌تواند فوتبال بازی کند. او فقط همیشه در موقعیت مناسب است.

به دلیل همین فرصت طلبی بالا و قرار گرفتن در موقعیت های مناسب گلزنی، اکثر هواداران فوتبال ایتالیا او را با مهاجم بزرگی همچون پائولو روسی مقایسه می کنند. اینزاگی پس از پایان دوران بازیگری اش در مستطیل سبز رو به مربیگری آورد و در تیم هایی همچون میلان، ویچنزا، بولونیا، بنونتو و برشا سابقه حضور در کادر فنی و سرمربیگری را داشته است.

فیلیپو اینزاگی و دوران حضور او به عنوان یک سرمربی

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی فیلیپو اینزاگی

قهرمانی سری بی فوتبال ایتالیا در فصل 95-1994 به همراه تیم پیاچنزا

قهرمانی سری آ در فصل 98-1997 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال 1997 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام اینترتوتو در سال 1999 به همراه تیم یوونتوس

دو قهرمانی سری آ در فصل های 04-2003 و 11-2010 به همراه تیم میلان

قهرمانی جام حذفی فوتبال ایتالیا در فصل 03-2002 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا در فصل های 03-2002 و 07-2006 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی سوپرکاپ فوتبال اروپا در سال های 2003 و 2007 به همراه تیم میلان

قهرمانی جام باشگاه های جهان در سال 2007 به همراه تیم میلان

قهرمانی جام جهانی 2006 آلمان به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

نایب قهرمانی جام ملت های اروپای 2000 به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

قهرمانی سری بی فوتبال ایتالیا در فصل 20-2019 به عنوان سرمربی تیم بنونتو

کسب عنوان بهترین بازیکن جوان سری آ در سال 1997

کسب عنوان بهترین بازیکن فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال 2007

کسب عنوان بهترین گلزن تاریخ باشگاه میلان در رقابت های اروپایی

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه میلان

32. جانفرانکو زولا

جانفرانکو زولا مهاجم گلزن ایتالیایی سابق چلسی

او شخصیتی شبیه به پل گاسکوئین داشت. آن احساس درخشندگی و سرگرم‌کنندگی را داشت. همیشه لبخندی روی صورتش بود. شما چاره‌ای جز دوست داشتنش نداشتید. او یک نابغه غیر قابل پیش‌بینی بود. کارهایی می‌کرد که در دیگر بازیکنان نمی‌دیدید. این موارد در آن زمان در فوتبال انگلیس نایاب بود.

این‌ها صحبت‌های گری کاکس، مالک سرویس خبری هایترز و مدیرعامل سابق اتحادیه خبرنگاران فوتبالی بود که در مورد یکی از تکنیکی‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایتالیا، گفته شده است. مهاجمی که به مدت هفت سال در پیشانی خط حملۀ شیرهای آبی شهر لندن هنرنمایی می‌کرد و بازی ‌ها و گل های چشم نواز او هنوز هم از یاد و خاطر هواداران چلسی بیرون نرفته است. صحبت از جانفرانکو زولاست. فوتبالیستی تکنیکی و پا به توپ که هنرش، به ثمر رساندن گل های زیبا به خصوص از روی ضربات ایستگاهی و شوت های از راه دور بوده است. جانفرانکو زولا متولد پنجم جولای 1966 در اولینایِ کشور ایتالیاست که هم اکنون، پنجاه و پنج سالگی خود را پشت سر می گذارد. از زولا به عنوان يکي از بهترين ها در زدن ضربات آزاد ياد مي شود و تکنيک برتر وي درکنار مهارت هاي فردي و دريبلینگ‌اش، او را به عنوان يکي از بهترين هاي فوتبال اروپا در زمان خودش معرفی می کند. شروع دوران حرفه‌ای زولا از سال 1984 و باشگاه محلی نوروسی رقم خورده است. دو سال بعد از بازی در این تیم، زولا نوروسی رو به مقصد باشگاه تورس از شهر ساساری ترک گفت تا سه سال از دوران فوتبالی‌اش را در این تیم سپری کند. زولایِ جوان در بیست و سه سالگی راهی باشگاه سرشناس ناپولی گشت تا زیر نظر بازیکن و اسطورۀ بزرگی همچون دیه‌گو مارادونا آموزش و تعلیم ببیند.

جانفرانکو زولا مهاجم تکنیکی سابق تیم ملی فوتبال ایتالیا

زولا همیشه و در صحبت هایش از مارادونا به نیکی یاد می کرد و او را استاد و الگوی خود می دانست. او در این مورد می گوید:

من همه چیز را از دیه‌گو آموختم. همواره مراقب بودم که او چگونه ضربات آزاد را به صورت پیچش دار می زند تا بتوانم درست همانند او ضربات آزاد را بزنم.

جانفرانکو زولا، چهار سال موفق را در ناپولی تجربه کرد و با این تیم موفق به کسب عنوان قهرمانی سری آ در فصل 90-1989 شد. او همچنین در 149 بازی برای این تیم بندری به میدان رفت و موفق به زدن 64 گل شد. در همان سال های حضورش در ناپولی و در سال 1991 اولین بازی ملی‌اش را هم زیر نظر آریگو ساچی تجربه کرد. پس از ناپولی او در سال 1993 به پارما پیوست و به همراه این تیم در سال 1995 موفق به فتح جام یوفا شد. زولا در تیم آبی و زرد پوش پارما مهر تاییدی بر شهرت خود به عنوان یک بازیکن خلاق زد. به هر صورت، کارلو آنجلوتی او را مناسب محور قدرت تیم خود ندانست و زولا در لیست فروش پارما قرار گرفت. چلسی در هشتم نوامبر 1996 زولا را با مبلغ 4.5 میلیون پوند از پارما خرید. این انتقال هیجان بسیاری را در فوتبال انگلیس به همراه داشت. او کسی بود که کارش را با دیه‌گو مارادونا در ناپولی یاد گرفته و در سری آ درخشیده بود. مهاجم ایتالیایی در زمان انتقالش به فوتبال جزیره در مرز سی سالگی قرار داشت و از همین رو تردیدهایی در مورد کارکرد او وجود داشت. اما زمان زیادی نبرد که زولا تمام کسانی که به توانایی‌اش تردید داشتند را ساکت نمود. فوروارد خوش تکنیک ایتالیایی ها در اولین فصل حضورش در چلسی که هدایت این تیم را "رود گولیت" برعهده داشت، عملکرد قابل توجهی را از خود به نمایش گذاشت و گل های به یاد ماندنی نیز برای این تیم به ثمر رساند.

در پایان همان فصل زولا به عنوان اولین بازیکنی که تمام فصل را برای تیمش توپ نزده بود جایزه بهترین بازیکن سال از نگاه مطبوعات انگلستان را بدست آورد. وی اولین بازیکن تاریخ باشگاه چلسی بود که این عنوان را بدست آورد. زولا در هفت فصل حضورش در چلسی، در 311 بازی برای این تیم در میادین مختلف به میدان رفت که ماحصل حضور او در این مدت شش قهرمانی از جمله دو قهرمانی FA CUP و قهرمانی در سوپرکاپ اروپا و برندگان جام یوفا بوده است. همچنین او در این 311 بازی، توانست 80 گل نیز برای شیرهای لندنی به ثمر برساند که اکثر این گل ها از روی ضربات ایستگاهی یا شوت از راه دور بوده است. آخرین گل این مهاجم ایتالیایی هم با یک ضربه قوس دار از پشت محوطه جریمه مقابل اورتون به ثمر رسید تا اینکه وی به عنوان بازیکن افتخاری دربازی مقابل لیورپول برای 20 دقیقه در میدان مسابقه حاضر شد و آخرین بازی خود را برای چلسی انجام داد که به دلیل دریبل های بی نظیر وی و پشت سر گذاشتن 4 بازیکن لیورپول مورد تشویق تماشاچیان قرار گرفت و آخرین لحظات به یاد ماندنی خود را برای آبی پوشان لندن به جای گذاشت. در نوامبر 2004 زولا به عنوان عضو افتخاری OBE یا همان Order of the British empire در مراسم ویژه این فستیوال که در شهر رم ایتالیا برگزار شد حضور پیدا کرد و جایزه ویژه ای را نیز دریافت نمود.

زولا و هنر او در نواختن ضربات ایستگاهی - یورو 1996

در سال 2005 زولا به عنوان برترین بازیکن قرن تیم چلسی انتخاب شد و پس از جدایی وی از تیم چلسی نیز شماره پیراهن او (شماره 25) به هیچ بازیکن دیگری سپرده نشده است. رومن آبراموویچ خیلی زود مالک باشگاه شد و یکی از اولین کارهایش متقاعد کردن زولا برای امضای قرارداد جدید با باشگاه بود. اما او پیش از آن برای پیوستن به کالیاری به توافق رسیده بود و حتی با این که چلسی دستمزد بسیار بیشتری پرداخت می‌کرد اما این بازیکن کهنه‌کار پا روی توافقش نگذاشت. جانفرانکو زولا پس از دوران موفقی که در فوتبال جزیره پشت سر گذاشت، در سال 2003 مجددا راهی کشورش ایتالیا و باشگاه کالیاری شد و تا پایان دوران بازیگری‌اش در سال 2005 در این تیم توپ زد. این مهاجم تاثیرگذار فوتبال ایتالیا در تمامی دوران حرفه‌ایش، زولا در نزدیک به 800 بازی به میدان رفت و 238 گل به ثمر رساند که 80 گل آن برای تیم چلسی به ثمر رسید. درست یک هفته پس از تولد 39 سالگی‌اش، زولا تصمیم به خداحافظی با دنیای فوتبال گرفت. در عرصۀ ملی هم، زولا 35 بار پیراهن تیم ملی فوتبال ایتالیا را بر تن کرد و 10 گل نیز برای این تیم در بین سالهای 1991 تا 1997 به ثمر رساند. زولا در جام جهانی 1994 آمریکا و جام ملت های اروپای سال 1996 در کشور آلمان، برای تیم ملی ایتالیا به میدان رفته است. مهم ترین ویژگی زولا، سبک خاص بازی او بود که هرگز فراموش نخواهد شد.

زولا و سرگرمی های او پس از بازنشستگی از فوتبال

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی جانفرانکو زولا

قهرمانی سری آ در فصل 90-1989 به همراه تیم ناپولی

قهرمانی رقابت های جام یوفا در فصل 95-1994 به همراه تیم پارما

قهرمانی سوپرکاپ اروپا در سال 1993 به همراه تیم پارما

قهرمانی جام حذفی فوتبال انگلستان در فصل های 97-1996 و 2000-1999 به همراه تیم چلسی

قهرمانی لیگ کاپ انگلستان در فصل 98-1997 به همراه تیم چلسی

قهرمانی جام خیریه انگلستان در سال 2000 به همراه تیم چلسی

قهرمانی برندگان رقابت های جام یوفا در فصل 98-1997 به همراه تیم چلسی

قهرمانی رقابت های سوپرکاپ فوتبال اروپا در سال 1998 به همراه تیم چلسی

کسب عنوان بهترین بازیکن چلسی در فصل های 99-1998 و 03-2002

حضور در تیم منتخب قرن باشگاه چلسی در سال 2005

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال انگلستان در سال 2006

31. برونو کونتی

برونو کونتی، وینگر توانمند دهۀ 80 فوتبال ایتالیا

هر چند برونو کونتی چند سال از عمر فوتبالی‌اش را به صورت قرضی در جنوا سپری کرد، اما این مانع از آن نشده که از او به عنوان یکی از اسطوره های جاودان رمی ها نام نبریم. کونتی با پنج قهرمانی در رقابت های کوپا ایتالیا به همراه تیم رم تنها روبرتو مانچینی را بالاتر از خود می بیند تا از این نظر به یکی از بازیکنان پرافتخار فوتبال ایتالیا در این زمینه تبدیل شود. از آغاز تاسیس باشگاه رم، جالوروسی توسط هفت پادشاه اداره شده است که برونو کونتی نیز یکی از این هفت پادشاه به حساب می آید. کونتی در کنار اسطوره هایی چون آمدئو آمادئی، نیلس لیدهولم، فالکائو، فابیو کاپلو، دنیله ده روسی و فرانچسکو توتی، سلاطین این باشگاه محبوب ایتالیایی قلمداد می شوند و همین امر خود نشان دهندۀ اعتبار بالای این وینگر توانمند در جمع هواداران جالوروسی است. نیس لیدهولم که خود یکی از سلاطین باشگاه رم به حساب می آید، تیمی افسانه‌ای ساخت که فاتح یک اسکودتو و 3 کوپا ایتالیا شد. همچنین به همراه رم راهی فینال جام باشگاه های اروپا در سال 1984 شد که در ضربات پنالتی مغلوب لیورپول شد. یکی از بزرگترین موفقیت های نیلس لیدهولم معرفی وینگری با استعداد به فوتبال ایتالیا به نام برونو کونتی بود. کونتی که خود در سال 1982 قهرمان جام جهانی شده است می گوید:

من همه چیزم را مدیون نیلس لیدهولم هستم. من اولین بازی ام را تحت نظر او انجام دادم و او به من سختکوشی را یاد داد. او همچنین به من یاد داد تا ایرادهایم را ببینم و در مورد همه چیز دید درستی داشته باشم.

برونو کونتی و حضور در فینال جام جهانی 1982 اسپانیا

برونو کونتی در تاریخ سیزدهم مارس 1955 در نتونو، شهری کوچک در نزدیکی رم بدنیا آمده است. کونتی جوان به حدی با مهارت بود که پله در جام جهانی 1982 ادعا کرد که او نسبت به بازیکنان برزیل، بیشتر برزیلی است. کونتی به غیر از دو دوره‌ای که به صورت قرضی در جنوا سپری کرد، تمام عمر دوران ورزشی‌اش را در باشگاه رم سپری کرد و یکی از بازیکنان متعهد به جالوروسی تا زمان آویختن کفش هایش بود. برونو اولین بازی‌اش برای باشگاه رم را در دهم فوریه 1974 انجام داد. دیداری که در آن رمی ها با سرمربیگری نیس لیدهولم در یک بازی خانگی به مصاف تورینو رفتند و در پایان هم دو تیم به نتیجه مساوی بدون گل دست یافتند. کونتی در طول دوران حضورش در رم، پیراهن شماره 7 این تیم را به تن می کرد و در سمت راست این باشگاه به چهره مهمی تبدیل گشته بود. با توجه به عملکرد او برای رم در طول دوران حرفه ایش، کونتی لقب "شهردار رم" را به دست آورده بود. کونتی همچنین یکی از یازده چهره‌ای است که در سال 2012 به A.S یا همان تالار مشاهیر رم پیوسته است. در عرصۀ ملی، برونو کونتی به مدت شش سال پیراهن آتزوری را در میادین مختلف بر تن نمود که مهم ترین افتخار او با تیم ملی نیز قهرمانی در جام جهانی 1982 اسپانیا بوده است. اولین بازی کونتی در تیم ملی به تاریخ یازدهم اکتبر 1980 و بازی مقابل لوکزامبورگ بر می‌گردد. جایی که لاجوردی پوشان ایتالیا در آن دیدار موفق به برد 2-0 شده بودند. در طول شش سال حضور کونتی در تیم ملی ایتالیا، او در 47 دیدار بین المللی به میدان رفت و موفق به زدن 5 گل نیز شد. او اولین گلش را برای ایتالیا در پیروزی 2-0 خانگی مقابل یوگسلاوی در شهر تورین در 15 نوامبر 1980 در جریان رقابت های مقدماتی جام جهانی 1982 به ثمر رساند.

برونو کونتی در کنار دیگر اسطوره های باشگاه رم، فرانچسکو توتی و دنیله ده روسی

کونتی یکی از ستاره های آتزوری در بازی فینال این رقابت ها مقابل آلمان غربی بود. جایی که او هم پایه گذار گل دوم ایتالیا که توسط مارکو تاردلی به ثمر رسید بود و هم در جریان این دیدار یک پنالتی برای لاجوردی پوشان گرفت که کابرینی نتوانست آن را تبدیل به گل نماید. یکی از اعضای مهم تیم ایتالیا در طول دهه 1980 بود، اگرچه این تیم نتوانست به مسابقات قهرمانی اروپا 1984 راه یابد. کونتی با ایتالیا در جام جهانی فوتبال 1986 شرکت کرد و در هر بازی به میدان می رفت. تورنمنتی که در آن ایتالیایی ها ناکام بودند و در همان مرحله یک هشتم حذف شدند. او پس از پایان مسابقات و به دنبال جدایی انزو بیرزوت از تیم ملی، از فوتبال بین المللی بازنشسته شد. برونو کونتی علیرغم اینکه چپ پا بود، می توانست در هر دو جناح و همچنین در مرکز به عنوان هافبک تهاجمی بازی کند، اگرچه معمولاً بیشتر در سمت راست به کار گمارده می‌شد. او وینگری توانمند، سریع، چابک، پویا، خلاق و سخت کوش بود که به نوع خاص دریبلینگ و پاس‌های ارسالی‌اش شهره بود. با توجه به سرعت قابل توجه، استقامت، کنترل، استعداد و توانایی‌اش با هر دو پا، او قادر بود بازیکنان را در حال حرکت و همچنین در موقعیت‌های تک به تک با حرکات نمایشی، به راحتی از پیش رو بردارد. این بازیکن شماره 7 طی 304 بازی در سری آ برای تیم رم موفق شد 37 بار گلزنی کند و فاتح یک اسکودتو و پنج کوپا ایتالیا شود. در حال حاضر او مسئول آکادمی جوانان رم می باشد. کونتی در مورد باشگاه رم این چنین می‌گوید: