فرامرز ظلی در پروژه برترین های قرن فوتبال و ورزش ایران شرکت کرد. فرامرز ظلی متولد 11 خرداد 1321 است. این پیشکسوت فوتبال بازیکن سابق تیم های شرق، کیان، پاس و تاج بوده، همچنین ظلی در تیم ملی ایران و تیم ملی ارتش نیز بازی کرده است. او دروازه بان بزرگ فوتبال ایران در سالهای دهه 40 تا 50 بوده و از خوشنام ترین ها و دوست داشتنی ترین ها است که بین فوتبالی ها به عمو ظلی شاعر فوتبالیست ها معروف است.
فرامرز ظلی تیم منتخب قرن خود را این چنین انتخاب کرد و پس از انتخاب همایون بهزادی به عنوان یکی از دو مهاجم قرن، شعری برای او گفت.
دروازه بان:
ناصر حجازی را انتخاب می کنم. البته احمدرضا عابدزاده هم شایستگی های بسیاری دارد اما در نهایت حجازی از دید من بهترین دروازه بان تاریخ فوتبال ایران است.
دفاع چپ:
مصطفی عرب انتخاب من در این پست است. من در تیم ملی ایران و تیم ملی ارتش با او بازی کردم. مصطفی دفاع بسیار مستحکم، با شعور و باهوشی بود.
مدافعان میانی:
حسین گازرانی انتخاب اول من در این پست است. سالها با او بازی کردم و پشت سر او بودم. حسین بسیار مستحکم و باهوش بود. اون خونسرد فوتبال بازی می کرد. دیگر انتخابم در این پست محمد پنجعلی است. پنجعلی به نظر من یکی از مدافعانی بود که شعورش در دفاع وسط نمونه بود. استوپ می کرد، نگاه می کرد و پاس های خوبی می داد و باهوش بود. با هافبک ها هم بسیار خوب ارتباط برقرار می کرد.
دفاع راست:
ابراهیم آشتیانی. پدیده بزرگی که خط دفاعی خود تا خط دفاعی حریف را طی می کرد. پاس های خوبی می داد و ضربات خوبی می زد با همان هوش و ذکاوتش برمی گشت.
هافبک راست:
علی پروین را انتخاب می کنم. بازیکنی بود که در عمرش 20 بار زمین نخورد اما تاکتیک ها را به خوبی ارائه می کرد. ضربات کاشته عالی داشت، خوب پاس می داد و یک کاپیتان فکور بود.
هافبک دفاعی:
در این پست پرویز قلیچ خانی را انتخاب می کنم. بازیکنی که شاید در تاریخ فوتبال ایران می توانست در هر تیمی بازی کند، رد شدن از او خیلی سخت بود. همه چیزش بی نظیر بود. در تیم ملی، در پاس، در تیم ملی ارتش با هم بودیم.
هافبک چپ:
علی کریمی انتخاب من در این پست است. یک هافبک فکور و موفق در جایگیری ها، کریمی در پاس هایی که به مهاجمان می داد بسیار خوب بود. تکنیکی عالی داشت و فوق العاده انسانی شریف و بازیکنی مطیع در میدان بود.
هافبک نفوذی:
حسین کلانی انتخاب من در این پست است. حسین تیزرو ترین مهاجمی بود که من دیده ام. ضرباتی که به سمت دروازه می زد گلرها تشخیص نمی دادند گاهی به کدام سمت می زند. او فوق العاده جنگنده و صبور بود. سرزدن هایش هم فوق العاده بود.
مهاجمان:
انتخاب اولم در این پست همایون بهزادی است. همایون شخصیت والایی در فوتبال داشت، ضربات سر را در بلندای آسمان اجرا می کرد بسیار فکور بود. در عین جنگندگی به گوش چپ پرسپولیس در یک فصل 14 پاس داد که 12 تایش گل شد.
فرامرز ظلی اینجا احساساتی شد و برای سرطلایی فوتبال ایران ابراز دلتنگی کرد. ظلی یکی از شعرهای خود را برای همایون بهزادی خواند:
همایون جان، دلم برای تو تنگ است و از دریچه هنوز به راه آمدنت با امید می نگرم.
دیگر انتخابم در این پست علی دایی است. یک فوتبالیستی که در تاریخ فوتبال ایران باید او را با خطوط زرین نوشت. شایسته از هر لحاظ، کردار، رفتار، شخصیت. از نظر فوتبالی هم کسی است که به تازگی رونالدو رکوردش را شکسته و این برای یک ایرانی فراتر از انتظار است.
سه بازیکن برتر قرن:
علی دایی نفر اول. علی پروین نفر دوم و پرویز قلیچ خانی نفر سوم.
مربی قرن:
حشمت مهاجرانی در مربی ایرانی انتخاب من است. در بین مربیان خارجی نیز رایکوف را انتخاب می کنم.
داور قرن:
زنده یاد جعفر نامدار، اولین داور ایرانی بود که در جام جهانی سوت زد.
تیم قرن:
تیم ملی قهرمان آسیا شد و با حشمت مهاجرانی به جام جهانی 1978 رفت، فوق العاده بود.
فرامرز ظلی در بخش پایانی یعنی ورزشکاران قرن رایش را به غلامرضا تختی، محمد نصیری و عبدالله موحد داد.
