مطلب ارسالی کاربران
انسانم آرزوست | قسمت اول
اتفاقی توجه ام به کلاس برادرم جلب شد.درس ادبیات بود و او مشغول نوشتن نکاتی بود که معلم به آنها اشاره میکرد.به ناگهان دیدم چهره اش پریشان شد،علت را جویا شدم.بغض در تمام چهره اش نمایان بود.مگر چه اتفاقی افتاده که یک نوجوان 16-17 ساله ناگهان اینگونه باید آشفته شود.متوجه شدم که معلم روندی را در پیش گرفته که با مثبت و منفی دانش آموز را قضاوت می کند.آنهایی که صرفا از روی کتاب های کمک آموزشی به قول معلم "مثبت بگیر" کلاس هستند همانند بت هایی برای دیگران شده اند.عیبی ندارد به هر حال مهم یادگیری است. اما اوضاع وقتی وخیم می شود که بحث منفی ها باز می شوند.صرفا چون یک دانش آموز معنای یک کلمه جدید را حین تدریس بلد نیست یا تمایل ندارد که با پاسخ دادن از روی دستپخت مافیای کنکور خودش را گول بزند باید آرامش روان اش بهم بریزد؟باید دانش آموز را با این علامت های بی ارزش تهدید کنیم؟آقای دبیر محترم،یادگیری چه می شود؟یادگیری مگر بازی کامپیوتری است که هر کس سریع تر برسد برنده است و آنهایی که صرفا تنها گناه شان این است که معنای یک کلمه را نمی دانند باید مجازات شوند؟
|
سلامت روان هر فرد و ملتی را با میزان پذیرش برای اعمال و افکار و احساساتش باید بسنجیم ولی ما دقیقا داریم با در مسیر معکوس قدم برمیداریم و سلامت روان آنها را رنج می دهیم.در غم و دشمنی خلاقیت رشد نمی کند.در شباهات حداکثری به ایده آل ها زیبایی نیست.همه گرفتاری و رنج ما از تلاش برای رسیدن به اهداف است،شاید سوال پیش بیاید مگر رسیدن به اهداف بد است؟بله بد است،تحت فشار قرار دادن سلامت روان برای مسائل بعضا بی ارزش بد است،ترس از قضاوت توسط دیگران بد است.آنچه لذت بخش است زندگی و حرکت در مسیر ارزش ها است،ارزش ها با این مثبت و منفی های لعنتی مشخص نمی شوند.تا چه زمانی باید تفکر پوچ نسل گذشته را حفظ کرد،بهتر نیست به دبیران نسل آینده که هر سال وارد دانشگاه "تربیت" معلم می شوند این ارزش ها را آموزش داد.پس تربیت چه می شود.اسمش "آموزش"و "پرورش" است، اما به نظر شما پرورش در کجا قرار دارد.امتحان و نمره را سلاح نکنید.سلامت روان دانش آموزان را با این سلاح شکجنه ندهید.جامعه ناشکیبا فقط در ظاهر تحمل صدای مخالف را دارد.کافی است چیزی متفاوت از آنچه استاد می اندیشد به زبان آورید،آن موقع چون دبیر تریبون را در دست دارد شما آدم خودخواه هستید.
اگر اینطور است خودخواه باشید،حداقل در دنیا آزاده هستید...
|
پایان قسمت اول:انسانم آرزوست