پنج هفته از سری آ گذشته و لاتسیو دو پیروزی و سه شکست دارد. در نگاه اول به نظر می رسد که عقاب های پایتخت چیزی افزون بر ده سال مشقت بار گذشته - پس از پایان امپراتوری شکوهمند کرانیوتی - ندارند. اما این تمام ماجرا نیست. بیایید بر 5 بازی گذشته دقیق شویم:
میلان 3 -1 لاتسیو
میزان پاس صحیح لاتسیو 417 پاس از 483 (پاس های حریف: 305 پاس)
میزان مالکیت توپ لاتسیو 57 درصد
خلق موقعیت گلزنی لاتسیو 20 شوت (حریف 7 شوت)
لاتسیو 3-0 چزنا
میزان پاس صحیح لاتسیو 452 پاس از 512 (حریف 285 پاس)
میزان مالکیت توپ لاتسیو 59 درصد
خلق موقعیت گلزنی لاتسیو 17 شوت (حریف 7 شوت)
جنوا 1-0 لاتسیو
میزان پاس صحیح لاتسیو 340 پاس از 433 ( حریف 220 پاس)
میزان مالکیت توپ لاتسیو 59 درصد
خلق موقعیت گلزنی لاتسیو 18 شوت (حریف 9 شوت)
لاتسیو 0-1 اودینزه
میزان پاس صحیح لاتسیو 427 پاس از 511 (حریف 116 پاس)
میزان مالکیت توپ لاتسیو 72 درصد
خلق موقعیت گلزنی لاتسیو 22 شوت (حریف 7 شوت)
پالرمو 0 -4 لاتسیو
میزان پاس صحیح لاتسیو 319 پاس از 406 پاس (حریف 307 پاس)
میزان مالکیت توپ لاتسیو 51 درصد
خلق موقعیت گلزنی لاتسیو 15 شوت (حریف 17 شوت)
آمار نشان می دهند که در تمام این پنج بازی لاتسیو از نطر مالکیت توپ، تعداد پاس و خلق موقعیت گل بر حریفان برتری داشته، از تمام این اعداد و ارقام استایل جدید بازی لاتسیو مشخص میشود بازی مبتنی بر مالکیت توپ و ارسال پاس های کوتاه، و پرسینگ شدید. در مقابل این سبک بازی لاتسیو طبیعی است که تیم های حریف به واکنشی منفعلانه بر مبنای واگذاری توپ به لاتسیو و تمرکز در یک سوم دفاعی حود با راهبرد دفاع فشرده با تعدد نفرات دست زنند. آمار مقصد پاس ها در لاتسیو بیانگر پیش بینی این امر توسط پیولی دارد چرا که ارسال بیشتر پاس ها به بازیکنان تهاجمی در گوش ها نشان میدهد که حربه ی لاتسیو برای باز کردن این دفاع فشرده حریفان دادن عرض به بازی و کاستن از تراکم دفاعی حریف است. راهی که با استفاده از توپ های سوم توسط هافبک های کمین کرده در پشت باکس تکمیل می شود.
اما دو پیروزی در پنج بازی را نمی توان نتیجه ای درخشان برای این سبک بازی درخشان دانست، با آگاهی از این مسئله بلافاصله پرسشی که پیش روی ما قرار می گیرد این است: چرا این ترفند ها موثر واقع نشده؟ و لاتسیو در سه بازی که با شکست مواجه شده فقط یک گل زده، در حالی که در دوبازی که پیروز شده موفق به زدن هفت گل شده. بررسی دقیق نفر به نفر در فاز تهاجمی لاتسیو نشانگر آن است که در پست مهاجم هدف هم از جورجویچ استفاده شده و هم از کلوزه، و هیچکدام از این دو در استفاده از موقعیت ها چندان دقیق عمل نکرده اند و برندگی لازم برای یک مهاجم هدف کامل را نداشته اند. برای مثال در بازی مقابل اودینزه کلوزه در باکس حریف سه تلاش برای گلزنی داشته که دو توپ را خارج از چارچوب و توپ دیگر را به دستان دروازبان حریف فرستاده، یا جورجویچ به تنهایی در دیدار مقابل جنوا چهار توپ را از باکس حریف به بیرون دروازه هدایت کرده. این بی دقتی مهاجمان یکی از دلایل عدم نتیجه گیری لاتسیو در بازی های ابتدایی فصل است که میتوان بخشی از آن را به ناآمادگی کلوزه و ناآشنا بودن جورجویچِ تازه وارد به فضای فوتبال ایتالیا مرتبط دانست، البته بازی آخر با پالرمو و درخشش جرجویچ نوید رفع این مشکل و روزهای بهتر برای خط آتش لاتسیو را میدهد. جورجویچ در بازی مقابل پالرمو 4 توپ از درون باکس روانه دروازه حریف کرد که 3 توپ آن به تور نشست و دیگری را دروازبان پالرمو مهار کرد.
اما مشکل دیگر لاتسیو نبود بالانس در فاز تهاجمی است. در سمت راست که بیشترین مقصد پاس ها بوده فقط یک بازیکن به عنوان شروع کننده حضور داشته: کاندروا ولی در سمت چپ پیولی هنوز در حال آزمون و خطاست. کیتا، فلیپه اندرسون و اکنون لولیچ، به نظر میرسد در بخشی که بیشتر آمار پاس های اشتباه لاتسیو ثبت شده هنوز مهره ی گم شده مفقود است. بی شک این میزان پاس های اشتباه دلیل اصلی سهم 45 جناح راست در خلق موقعیت گلزنی در مقابل سهم کمتر از 30 درصدی جناح چپ است.
با تمام این تفاسیر، سبک بازی لاتسیو مبتنی بر بازی مالکانه همراه با میل بی پایان برای خلق موقعیت گلزنی در کنار پرسینگ منظم و دفاع ساخت یافته آن ها عناصر اصلی ای هستند که علیرغم رتبه ی نهمی - تا پایان هفته ی پنجم - همچنان طرفداران عفاب ها را به روزهای آینده امیدوار نگه میدارند.
